... nummer drie denk ik?

Na vier jaar ijzerloos en grotendeels blijvende gevoeligheid heb ik Lolita drie maand geleden laten beslaan.


De enige perioden waarin ze haast niet gevoelig was is twee keer rond februari-maart geweest. We konden zonder hoefschoenen buitenrijden, en dat deden we dan een paar keer, tot het langzaam aan toch weer slechter ging. Vorige lente heb ik niet eens geprobeerd of het zonder schoenen kon, durfde niet te riskeren dat de beterschap die ze zou hebben zou te niet gedaan worden door te veel afslijten of zo.

Ze bleef ook gevoelig onbelast, in haar eigen paddock, als ze over het verharde moest. Soms nauwelijks zichtbaar, soms heel erg (toen ze hoogdrachtig was dacht ik dat ze zich door haar benen zou laten zakken). Dat vind ik zonde, want ik kan haar niet 24/7 hoefschoenen aandoen.

Als ik ergens kwam waar we een kort stukje over een oprit moesten zonder schoenen (dekstation, parking manege, cursus...) viel ik in schande met een duidelijk gevoelig paard.

Dat alles was nog niet doorslaggevend, immers met hoefschoenen zijn de problemen wel op te vangen, en ik zou rubber matten kunnen leggen op de verharding hier thuis.
Maar ik begon te twijfelen of ze misschien ook op zachte ondergrond toch pijn zou houden. Ze was hier immers in de paddock thuis sloom en niet makkelijk/van harte vooruit te krijgen. Met en zonder hoefschoenen maakte weinig verschil, maar na vier jaar sloeg de twijfel wel heel hard toe, en ik heb het gedaan. Naar een smid gereden die ik vertrouwde, die heeft haar vierkant beslagen. Wat vond ik het jammer, toen ik die hamer op het metaal hoorde. Lolita zelf vond het gezellig, en toonde niks van de irritatie die ze bij het bekappen soms wel had. De smid vond haar hoeven er netjes uitzien, wel die platte zolen natuurlijk.

Waar we bij het arriveren over een grindpad hadden geaarzeld, liep ze nu ineens als over gras. Het draven op het beton hadden we voor het beslaan ook gedaan en ik vond het zelf wel OK eigenlijk. Maar na het beslaan was er toch nogal een verschil... dat had ik niet verwacht. Ze liep ineens veel ruimer en vlotter, terwijl ik zelf eigenlijk had gedacht dat die test geen verschil zou geven.

Thuisgekomen gruwelde ik van het kleng-beng geluid van die hoeven. Maar Lolita kon nu wel over de verharding in draf, spontaan. De hoeven bleven gewoon warm.
Buitenrijden vond ik minder. Ze liep wel super, maar ik vind ijzers op beton/asfalt (daar ligt het hier vol van) maar niks, het is wat glijerig, en ik durfde niet draven op straat (wat we met de schoenen natuurlijk wel deden) om de gewrichten niet te beschadigen.
Het slome in de paddock was nauwelijks minder, gelukkig, ze had dus niet met chronische pijn gezeten. Ik wist dus meteen dat de ijzers er weer af mochten (dit was immers wat ik wilde weten). Ik heb ze er echter nog acht weken ondergelaten, om de hoeven kans te geven eens bij te groeien. Hier heb ik nu immers voldoende verharding dat bekappen nauwelijks/niet nodig is. Ook Huppel en Cesar zijn in geen maanden bekapt intussen.

Ergens was het wel handig, die ijzers. We zijn op cursus geweest, en ik hoefde niet om de voeten te stressen (wel veel mogen uitleggen: het was een parellicursus, dus bijna allemaal blootvoetse paarden). Ik ben na vier jaar terug beginnen naar de manege traileren om daar in de grote pistes te kunnen rijden. Ik kon grondwerk doen op de grote parking met losliggende stenen, heerlijk zoveel ruimte kunnen gebruiken.

De ijzers zijn er nu een maand of zo af. Die slijtage op de ijzers achteraan van het achterste stukje hoefmechanisme was idd. duidelijk te zien. De hoef was gegroeid, maar aan de teen was de hoefwand niet langer dan de zool, wel denk ik dat de hele zool aan de teen wat bijgegroeid was, want er was ook iets van holling te zien. De hielen waren 5mm lang, de steunsels nog steeds niet dragend (die werden hier immers in de steentjesbak bijgesleten). We hebben niks bekapt. Initieel liep ze zelfs nog steeds redelijk goed, vlot draven over het harde, de eerste keer terug op de parking van de manege kon er ook nog een drafje af, maar minder van harte. Op de verharding in de paddock zie je bijna niks als je het niet weet. Buiten gaan we weer voluit met hoefschoenen (nu even niet: vorig weekend ging er één kapot...). Maar het lijkt weer langzaam slechter/gevoeliger te worden. De holling in de zool is ook niet meer te zien nu, de hielen zijn nog 3mm ongeveer. En nu met de bevroren grond is weer heel duidelijk dat ze gevoeliger loopt dan de andere paarden.

Wat heb ik nu geleerd, zal je vragen?

Dat Lolita op zachte grond OK is qua voeten, leuk om weten. Het slome verdween trouwens ogenblikkelijk in de mooie zand-rijbakken van de manege, oortjes naar voor en alles. Ik veronderstel maar dat ze dat rijden in haar eigen slaapkamer maar niks vindt, weet ik dan ook alweer.

Dat hoefijzers niet zo duivels zijn als ik dacht. Als ik geen goede andere oplossing vind, en ze wordt (bv. in de zomer?) nog gevoeliger, dan zou ik het opnieuw doen. Ze is nu zeventien, heeft jaren ijzers gehad, als het zonder echt zo'n rotleven is dan doen we het maar. Zo kort als kan, zo lang als nodig.

Dat ik nu ga zoeken naar tussenoplossingen. Die het hoefmechanisme, en de schokdemping niet zo compromitteren als ijzers, maar toch de voet wat tegen slijtage beschermen, en de zool wat hoger van de grond tillen waardoor steentjes niet zo snel auw zijn. Even voor de duidelijkheid: ik denk niet dat alle paarden met de zolen weg van de grond moeten. Wel Lolita, die met haar slechte hoeven nu eenmaal pijn heeft als er iets in de zool prikt. Niet Huppel (ik bid - was ik maar gelovig - dat ze zo blijft) die met haar platte zooltjes (van wie zou ze die hebben) over beton met steentjes vrolijk blijft huppelen.

Einde biecht, vergeef mij voor mijn zonden enzovoort.

Ik zet hier toch maar neer, omdat ik het niet wil verzwijgen (oa. Ilona wist het wel, dank voor de mailtjes!), en wie weet heeft iemand er iets aan, of heeft iemand een idee qua 'tussenoplossing'?

Nathalie

Michiel schreef op dinsdag 30 december 2008, 18:07:


Hoi Michiel!

Ja, Sorry! voor mijn PN-luwte, ik heb nog minder tijd dan vroeger, kan nu niet meer op het werk PN-en. De vrije tijd die ik heb breng ik dan liever met de paarden door natuurlijk!

Jouw sok-idee herinner ik me wel. Ik denk echter dat je de snelheid van slijtage onderschat! Het zou al Kevlar of zoiets moeten zijn (ik zeg maar wat, heb geen verstand van textiel).
Mijn ervaringen:
Ondergetapede KC-Lapierre zooltjes waren na een halve straat aan de hand stappen al losgekomen wegens doorslijten van de Ducktape.
Sokken IN de hoefschoenen waren na een halve dag kapot (misschien al na vijf minuten, heb niet eerder gekeken).

Iets wat slijt in één rit heb ik ook niet nodig, voor het buitenrijden heb ik immers de easyboots (ben er nog steeds blij mee). Maar voor het dagelijkse 24/7? Toch maar de verharding waar ik zo voor gevochten heb, en die mij een hoop bekapwerk bespaart, gaan bedekken met rubbermatten?

En de gevoeligheid is er niet mee weg natuurlijk. Ik denk nu wel dat langere hoeven voor Lolita beter zijn (lijkt ook wel in de praktijk te kloppen) maar basis probleem blijft dat ze gevoelige voeten heeft. Had ze die niet dan mochten de voeten gewoon slijten, zoals die van Hups, die soms na een serieuze buitenrit met kilometers draven op straat terugkomt met duidelijk afgevlakte buitenrand van de hoeven, maar daar geen moment minder om loopt.

Bedankt voor het meedenken!
Groetjes,
Nathalie

Ilona Kooistra schreef op dinsdag 30 december 2008, 21:52:


Ja, daar ben ik me wel bewust van hoor, dat de problemen die Lolita nu heeft komen door het jarenlange hoefijzer/stal-leven dat ze gehad heeft. Ik hoop echt dat ik Huppel op goede voeten kan houden, niet mooi uitziende voeten (want dat zijn ze niet echt), maar goed functionerende. Als er één moeite is die ik nog doe nu (want met Lolita heb ik het stilaan opgegeven) dan is het wel regelmatig kilometers maken op het harde met Huppel. Investeren in de toekomst.


Goed dat je er me aan herinnert. Is dat deze?
http://www.hoofrehab.com/toolsofthetrade.htm

Thanks,
Nathalie

Klopt dat ik niet zoveel tijd heb, en dat ik die het laatste jaar niet meer aan hoeven training heb gespendeerd. Ik heb dat een tijd wel gedaan. Alle tijd die ik had ging in hooi weken (om fructaan uit te spoelen), hoeventraining aan de hand, in het zadel, ... Uiteindelijk zag ik ondanks al die moeite geen verbetering. Het enige waarvan ik ooit effect heb gemerkt is dit: hoe korter bekapt (of gesleten), hoe gevoeliger. Het effect van gras heb ik vermoed maar is nooit duidelijk geweest.
Weet je, zowel Lolita als ik werden niet gelukkiger van al dat 'dingen doen omdat het goed/gezond zou moeten zijn'. Ik heb sinds een klein jaar met haar en mezelf afgesproken dat we enkel nog doen wat we leuk vinden. Zij houdt van eten, en een beetje grondwerk, en evt dressuur in een mooie piste, vooral toch eten, en rustig samen zijn. Ik hou van buiten rijden, alle soorten rijden eigenlijk (dressuur/springen/koeien hoeden/...), spelen op de grond, bijleren, uitproberen, en ook wel kijken naar een van haar eten genietend paard, en rustig samen zijn. Ergens tussenin ligt dus wat we samen doen. Als de hoeven daarbij ook toevallig getraind worden is dat mooi meegenomen, zoniet: ik heb het eigenlijk opgegeven. Het leven is een compromis, er is meer dan enkel die hoeven. Ze is zeventien, en hoewel ik weet dat ijzers haar voeten verpest hebben, zou ik nu niet meer zo stellig 'nooit' zeggen als ik dat een jaar geleden nog deed.

Maar misschien heb ik het indertijd met hoeven trainen wel fout aangepakt. Kan je een voobeeld schema geven, bij benadering een minimum van hoeveel kilometers over welke ondergrond, moet het alle dagen, twee keer per dag, drie keer per week? Hoe meer hoe beter veronderstel ik, maar wat lijkt je het minimum waarmee het zou moeten lukken? Moet het blootvoets, of is kilometers met hoefschoenen ook van waarde? (en speciale zooltjes, en en en ...)

Wat ik ook erg goed vond was 'Twisted truths of modern dressage' van Philippe Karl. De titel klinkt alsof het over filosofie of zo gaat, maar het is juist een erg praktisch boek, met duidelijke tekeningen en steekhoudende goed te begrijpen uitleg over biomechanica.

Katrien Imbrechts schreef op vrijdag 2 januari 2009, 13:29:


Beste Katrien,

Super dat je zo begaan bent met je nieuwe veulen, en je stelt ook goede vragen. Ik heb geen harde antwoorden hoor, enkel de eigen ervaring, met één veulen, nu anderhalf jaar oud.
Toen ze twee maand oud was vond mijn dierenarts dat ze niet hard genoeg groeide, en dat de merrie spieren afbrak om melk te maken, dus dat merrie en veulen bijvoer moesten krijgen, om voldoende eiwit binnen te krijgen. Ik ben (met schulgevoel dat ik m'n beesten uithongerde) een zak merrie/veulenbrok gaan halen, maar na goed te kijken naar de inhoudstabellen besefte ik dat er in de bietenpulp/grasbrok/lijnzaad mengeling (Zupa) die ik al had evenveel eiwit zat als in die zogezegd speciale brok... Dus ben ik die Zupa gaan geven. Eerst aan moeder en kind samen, maar eigenlijk na een tijd enkel aan de moeder alleen, die was immers het magerste.
Huppel is aan negen maand gespeend, toen ze geboren werd had ik op een jaar gerekend, maar de realiteit was dat Huppel blaakte van gezondheid en haar moeder steeds dunner werd. Voor het spenen heeft Lolita (de moeder) dus wel die bietenpulp/grasbrok bijgekregen, was nog niet makkelijk om het enkel in de merrie te krijgen die natuurlijk het voer door haar kind liet opeten. Ik heb dan een voerzak gebruikt die ik om Lolita's hoofd kon hangen, handig hoor, met geweekte bietenpulp...
Met het spenen heb ik het bijvoeren van Lolita gestopt, en kwam Huppel (met haar nonkel Cesar er bij, en moeder achter een draad er naast) op de zomerwei, zonder bijvoer. Dat is prima gegaan, en sindsdien heeft ze op puur gras en hooi geleefd, samen met de equilife F4F, en de enkele graanbrokjes die ze bij het clickeren kreeg. Toen de dierenarts hier laatst was vond die nu dat Huppel te hard groeide! Het is ook nooit goed...
Huppel had en heeft nog een serieus dikke buik, op een bepaald moment was ik er zelfs ongerust over, ze was een stuk dikker dan ik gewend was te zien bij andere jaarlingen. Volgens mij is het gewoon een ruwvoerbuik.

Zoals ik het lees is er bij jou ruwvoer genoeg, dus ook het veulen kan zoveel eten als die wil. Je mag best de ribben wat zien bij een opgroeiend paard, liever dat dan dat ze te dik zijn. Ik zou in jouw plaats die korrels die je gekregen hebt niet in grote hoeveelheid geven maar houden als beloning bij het clickeren, en verder niks. En kijken, en anderen die op bezoek zijn ook laten kijken als je twijfelt, hoe ze eruit zien.

Hoe heet het veulen? Merrie, ruin, hengst?

Groetjes en succes!

Nathalie

Hier alles goed gegaan. Er was weer redelijk veel vuurwerk, geen enkel echter vlak boven ons hoofd, het dichtste was toch al honderd meter verder, nog steeds luid genoeg natuurlijk. Vlak voor middernacht gingen we naar buiten (is best romantisch eigenlijk), hooi geven, alle lichten ook aan. De paarden waren wel ongerust, maar niet in paniek. Ze hebben gelopen, bij Huppel kon er een galopje af, Lolita vond draf wel snel genoeg, en Cesar had het na een paar meter stappen wel gezien. Tussendoor kwamen ze telkens bij ons stilstaan, en dat uiteindelijk langer en langer. Om één uur stonden ze weer hooi te eten.
Ik heb nu ook niks gedaan met hun om te helpen, niet geclickerd of ze proberen afleiden, we waren er gewoon. Twee jaar geleden was dat wel anders. Hupje zat toen nog naamloos in Lolita's buik, en het jaar er voor was Lolita zo in paniek geweest dat haar veulen toen is gestorven in haar buik (resulterend in miskraam op 6 januari). Dit heb ik maar achteraf kunnen reconstrueren, ik was zelf net naar spoed geroepen toen en was er op middernacht niet bij. Heb enkel achteraf gehoord hoe ze had rondgeraced, een uur lang, en toen ik het jaar nadien zag hoe bang ze was, en hoe lang het vuurwerk bleef duren, toen wist ik het pas zeker. Toen heb ik ze dus wel aan het halster genomen, Parelli gedaan en aandacht bij mij gevraagd, telkens laten een paar passen bewegen bij een knal en dan weer bij mij, en afleiding met voer en gras (wat ze al een tijd niet gehad had) van zodra ze weer kon nadenken, wat eigenlijk redelijk snel ging. Toch drie keer mesten kort na elkaar, wat mij deed begrijpen dat angst nogal wat doet in zo'n paardenbuik, dus potentieel ook aan de baarmoeder.
Dit jaar was Huppel de enige met stress-mest, wel vijf-zes keer, slappe koeievlaaien. Maar die vind ik van haar wel vaker, een boer met vreemde werkzaamheden op het land verderop is daar al genoeg voor bij haar!

En een gelukkig 2009 allemaal! Veel paardenplezier, en liefde, en gezondheid!
Nathalie

jan seykens schreef op maandag 29 december 2008, 4:57:


Het is nu begin volgend jaar, en...?
Heb jij eigenlijk een filmpjesbewerkprogramma op de computer? Want ik zag bij jou nog dode stukken als je uit beeld reed. Ik vind zo'n windows moviemaker of iMovie (nu op de mac) toch wel handig. Anders had mijn Huppelfilmpje vier keer langer geweest, met al het stilstaan en knuffelen en saai meelopen ertussendoor.

Groetjes,
Nathalie

stumperd schreef op woensdag 31 december 2008, 11:10:


Hier geen probleem met de houtsnippers, daar loopt ze goed op. Splinters in de straal?? Lijkt me heel extreem, kan ik me hier niet voorstellen. De stralen zijn steviger dan het hout hoor, zeker de dunne stukjes knakken gewoon onder een hoef op het harde.
Maar goed om weten dat het kan.

jan seykens schreef op zaterdag 3 januari 2009, 12:21:


Ja, klopt, in haar eigen paddock vindt Lolita het ook maar niks om hier veel te rijden. Maar buitenrijden is dan wel weer het andere uiterste voor haar, doet ze ook niet graag want die wijde wereld is bevolkt met enge dingen. Het bezorgt mij lang niet meer de last van vroeger, maar zij vindt het buiten nog steeds niet zo leuk (maar ze is er wel goed voorwaarts). Ze is dus niet zo extreem als Pasha, maar ik herken het wel, dat is ook de verklaring die ik nu heb voor dat slome waarvan ik bang was dat het gevoeligheid was.

Het laatste dat ik van Darco gehoord heb was dat het stukken beter ging sinds ze een stapmolen heeft, en hij daar echt regelmatig in gaat. Maar er is geloof ik niet veel nodig of hij loopt weer moeilijker, het blijft wel nodig om er op te letten, hij is niet 'genezen'.

Groetjes,
Nathalie