Katrien Imbrechts schreef op vrijdag 2 januari 2009, 13:29:


Beste Katrien,

Super dat je zo begaan bent met je nieuwe veulen, en je stelt ook goede vragen. Ik heb geen harde antwoorden hoor, enkel de eigen ervaring, met één veulen, nu anderhalf jaar oud.
Toen ze twee maand oud was vond mijn dierenarts dat ze niet hard genoeg groeide, en dat de merrie spieren afbrak om melk te maken, dus dat merrie en veulen bijvoer moesten krijgen, om voldoende eiwit binnen te krijgen. Ik ben (met schulgevoel dat ik m'n beesten uithongerde) een zak merrie/veulenbrok gaan halen, maar na goed te kijken naar de inhoudstabellen besefte ik dat er in de bietenpulp/grasbrok/lijnzaad mengeling (Zupa) die ik al had evenveel eiwit zat als in die zogezegd speciale brok... Dus ben ik die Zupa gaan geven. Eerst aan moeder en kind samen, maar eigenlijk na een tijd enkel aan de moeder alleen, die was immers het magerste.
Huppel is aan negen maand gespeend, toen ze geboren werd had ik op een jaar gerekend, maar de realiteit was dat Huppel blaakte van gezondheid en haar moeder steeds dunner werd. Voor het spenen heeft Lolita (de moeder) dus wel die bietenpulp/grasbrok bijgekregen, was nog niet makkelijk om het enkel in de merrie te krijgen die natuurlijk het voer door haar kind liet opeten. Ik heb dan een voerzak gebruikt die ik om Lolita's hoofd kon hangen, handig hoor, met geweekte bietenpulp...
Met het spenen heb ik het bijvoeren van Lolita gestopt, en kwam Huppel (met haar nonkel Cesar er bij, en moeder achter een draad er naast) op de zomerwei, zonder bijvoer. Dat is prima gegaan, en sindsdien heeft ze op puur gras en hooi geleefd, samen met de equilife F4F, en de enkele graanbrokjes die ze bij het clickeren kreeg. Toen de dierenarts hier laatst was vond die nu dat Huppel te hard groeide! Het is ook nooit goed...
Huppel had en heeft nog een serieus dikke buik, op een bepaald moment was ik er zelfs ongerust over, ze was een stuk dikker dan ik gewend was te zien bij andere jaarlingen. Volgens mij is het gewoon een ruwvoerbuik.

Zoals ik het lees is er bij jou ruwvoer genoeg, dus ook het veulen kan zoveel eten als die wil. Je mag best de ribben wat zien bij een opgroeiend paard, liever dat dan dat ze te dik zijn. Ik zou in jouw plaats die korrels die je gekregen hebt niet in grote hoeveelheid geven maar houden als beloning bij het clickeren, en verder niks. En kijken, en anderen die op bezoek zijn ook laten kijken als je twijfelt, hoe ze eruit zien.

Hoe heet het veulen? Merrie, ruin, hengst?

Groetjes en succes!

Nathalie

Hier alles goed gegaan. Er was weer redelijk veel vuurwerk, geen enkel echter vlak boven ons hoofd, het dichtste was toch al honderd meter verder, nog steeds luid genoeg natuurlijk. Vlak voor middernacht gingen we naar buiten (is best romantisch eigenlijk), hooi geven, alle lichten ook aan. De paarden waren wel ongerust, maar niet in paniek. Ze hebben gelopen, bij Huppel kon er een galopje af, Lolita vond draf wel snel genoeg, en Cesar had het na een paar meter stappen wel gezien. Tussendoor kwamen ze telkens bij ons stilstaan, en dat uiteindelijk langer en langer. Om één uur stonden ze weer hooi te eten.
Ik heb nu ook niks gedaan met hun om te helpen, niet geclickerd of ze proberen afleiden, we waren er gewoon. Twee jaar geleden was dat wel anders. Hupje zat toen nog naamloos in Lolita's buik, en het jaar er voor was Lolita zo in paniek geweest dat haar veulen toen is gestorven in haar buik (resulterend in miskraam op 6 januari). Dit heb ik maar achteraf kunnen reconstrueren, ik was zelf net naar spoed geroepen toen en was er op middernacht niet bij. Heb enkel achteraf gehoord hoe ze had rondgeraced, een uur lang, en toen ik het jaar nadien zag hoe bang ze was, en hoe lang het vuurwerk bleef duren, toen wist ik het pas zeker. Toen heb ik ze dus wel aan het halster genomen, Parelli gedaan en aandacht bij mij gevraagd, telkens laten een paar passen bewegen bij een knal en dan weer bij mij, en afleiding met voer en gras (wat ze al een tijd niet gehad had) van zodra ze weer kon nadenken, wat eigenlijk redelijk snel ging. Toch drie keer mesten kort na elkaar, wat mij deed begrijpen dat angst nogal wat doet in zo'n paardenbuik, dus potentieel ook aan de baarmoeder.
Dit jaar was Huppel de enige met stress-mest, wel vijf-zes keer, slappe koeievlaaien. Maar die vind ik van haar wel vaker, een boer met vreemde werkzaamheden op het land verderop is daar al genoeg voor bij haar!

En een gelukkig 2009 allemaal! Veel paardenplezier, en liefde, en gezondheid!
Nathalie

jan seykens schreef op maandag 29 december 2008, 4:57:


Het is nu begin volgend jaar, en...?
Heb jij eigenlijk een filmpjesbewerkprogramma op de computer? Want ik zag bij jou nog dode stukken als je uit beeld reed. Ik vind zo'n windows moviemaker of iMovie (nu op de mac) toch wel handig. Anders had mijn Huppelfilmpje vier keer langer geweest, met al het stilstaan en knuffelen en saai meelopen ertussendoor.

Groetjes,
Nathalie

stumperd schreef op woensdag 31 december 2008, 11:10:


Hier geen probleem met de houtsnippers, daar loopt ze goed op. Splinters in de straal?? Lijkt me heel extreem, kan ik me hier niet voorstellen. De stralen zijn steviger dan het hout hoor, zeker de dunne stukjes knakken gewoon onder een hoef op het harde.
Maar goed om weten dat het kan.

jan seykens schreef op zaterdag 3 januari 2009, 12:21:


Ja, klopt, in haar eigen paddock vindt Lolita het ook maar niks om hier veel te rijden. Maar buitenrijden is dan wel weer het andere uiterste voor haar, doet ze ook niet graag want die wijde wereld is bevolkt met enge dingen. Het bezorgt mij lang niet meer de last van vroeger, maar zij vindt het buiten nog steeds niet zo leuk (maar ze is er wel goed voorwaarts). Ze is dus niet zo extreem als Pasha, maar ik herken het wel, dat is ook de verklaring die ik nu heb voor dat slome waarvan ik bang was dat het gevoeligheid was.

Het laatste dat ik van Darco gehoord heb was dat het stukken beter ging sinds ze een stapmolen heeft, en hij daar echt regelmatig in gaat. Maar er is geloof ik niet veel nodig of hij loopt weer moeilijker, het blijft wel nodig om er op te letten, hij is niet 'genezen'.

Groetjes,
Nathalie