Hier alles goed gegaan. Er was weer redelijk veel vuurwerk, geen enkel echter vlak boven ons hoofd, het dichtste was toch al honderd meter verder, nog steeds luid genoeg natuurlijk. Vlak voor middernacht gingen we naar buiten (is best romantisch eigenlijk), hooi geven, alle lichten ook aan. De paarden waren wel ongerust, maar niet in paniek. Ze hebben gelopen, bij Huppel kon er een galopje af, Lolita vond draf wel snel genoeg, en Cesar had het na een paar meter stappen wel gezien. Tussendoor kwamen ze telkens bij ons stilstaan, en dat uiteindelijk langer en langer. Om één uur stonden ze weer hooi te eten.
Ik heb nu ook niks gedaan met hun om te helpen, niet geclickerd of ze proberen afleiden, we waren er gewoon. Twee jaar geleden was dat wel anders. Hupje zat toen nog naamloos in Lolita's buik, en het jaar er voor was Lolita zo in paniek geweest dat haar veulen toen is gestorven in haar buik (resulterend in miskraam op 6 januari). Dit heb ik maar achteraf kunnen reconstrueren, ik was zelf net naar spoed geroepen toen en was er op middernacht niet bij. Heb enkel achteraf gehoord hoe ze had rondgeraced, een uur lang, en toen ik het jaar nadien zag hoe bang ze was, en hoe lang het vuurwerk bleef duren, toen wist ik het pas zeker. Toen heb ik ze dus wel aan het halster genomen, Parelli gedaan en aandacht bij mij gevraagd, telkens laten een paar passen bewegen bij een knal en dan weer bij mij, en afleiding met voer en gras (wat ze al een tijd niet gehad had) van zodra ze weer kon nadenken, wat eigenlijk redelijk snel ging. Toch drie keer mesten kort na elkaar, wat mij deed begrijpen dat angst nogal wat doet in zo'n paardenbuik, dus potentieel ook aan de baarmoeder.
Dit jaar was Huppel de enige met stress-mest, wel vijf-zes keer, slappe koeievlaaien. Maar die vind ik van haar wel vaker, een boer met vreemde werkzaamheden op het land verderop is daar al genoeg voor bij haar!

En een gelukkig 2009 allemaal! Veel paardenplezier, en liefde, en gezondheid!
Nathalie

jan seykens schreef op maandag 29 december 2008, 4:57:


Het is nu begin volgend jaar, en...?
Heb jij eigenlijk een filmpjesbewerkprogramma op de computer? Want ik zag bij jou nog dode stukken als je uit beeld reed. Ik vind zo'n windows moviemaker of iMovie (nu op de mac) toch wel handig. Anders had mijn Huppelfilmpje vier keer langer geweest, met al het stilstaan en knuffelen en saai meelopen ertussendoor.

Groetjes,
Nathalie

stumperd schreef op woensdag 31 december 2008, 11:10:


Hier geen probleem met de houtsnippers, daar loopt ze goed op. Splinters in de straal?? Lijkt me heel extreem, kan ik me hier niet voorstellen. De stralen zijn steviger dan het hout hoor, zeker de dunne stukjes knakken gewoon onder een hoef op het harde.
Maar goed om weten dat het kan.

jan seykens schreef op zaterdag 3 januari 2009, 12:21:


Ja, klopt, in haar eigen paddock vindt Lolita het ook maar niks om hier veel te rijden. Maar buitenrijden is dan wel weer het andere uiterste voor haar, doet ze ook niet graag want die wijde wereld is bevolkt met enge dingen. Het bezorgt mij lang niet meer de last van vroeger, maar zij vindt het buiten nog steeds niet zo leuk (maar ze is er wel goed voorwaarts). Ze is dus niet zo extreem als Pasha, maar ik herken het wel, dat is ook de verklaring die ik nu heb voor dat slome waarvan ik bang was dat het gevoeligheid was.

Het laatste dat ik van Darco gehoord heb was dat het stukken beter ging sinds ze een stapmolen heeft, en hij daar echt regelmatig in gaat. Maar er is geloof ik niet veel nodig of hij loopt weer moeilijker, het blijft wel nodig om er op te letten, hij is niet 'genezen'.

Groetjes,
Nathalie