Zoals jullie weten, is vorig jaar in maart mijn paard Apache gestorven. Omdat het hier niet "kompleet" leek, zijn we terug op zoek gegaan naar een vierde paardje. Liefst een onderdanige merrie omdat we hier een "krokodilletje" hebben staan, Couscous onze arabier.
Na lang en rijp beraad heb ik voor Melodia gekozen, een Mangalarga Marchador, een lieveke, onderste in rang...
Eind augustus is ze naar ons gekomen, heel braaf en timide in de groep... Na een paar dagen stond ze al boven Sela, onze puber die binnenkort vier wordt. Ik heb hier ook al eens geschreven dat ze Sela toen op de cirkel zette, in stap, draf en galop en ook van hand kon laten veranderen... jaja... Dat was nog onschuldig...
Couscous bleef verder de baas, op haar bitchige manier, links en rechts eens sjotten, eens bijten maar ... te doen.
Heel onverwachts, hier thuis in de paddock, greep Mel naar de macht. Couscous liep achter haar wat te pronken en te imponeren en ineens wham bham en 't was gebeurd.
Couscous werd ook op de cirkel gezet en afgejakkerd. De volgende dagen werden de drie anderen, dus Indy, Couscous en Sela, regelmatig samen op de cirkel gezet en rondgejaagd. Mel stapte dan in 't midden van de cirkel mee, wiebelde wat met haar hoofd, keek eens vies en dat was al genoeg. Dat was in december.
De wei werd toen moeilijker en moeilijker (voor ons) en met de koude hebben de paarden continu in de paddock gestaan. Couscous werd meer en meer een paria, mocht niet meer bij het groepje komen staan slapen, werd altijd weggejaagd... Niet leuk!
En nu, nu kunnen we Mel en Couscous niet meer samen in de paddock zetten, Mel maakt Couscous gewoon af, dwingt haar de stal in en begint er dan op te sjotten, vreselijk... Couscous helemaal van slag, piepen, bibberen, een dikke knie (al beter).
Mijn lief Melleke staat nu van woensdag met Indy op de wei, 2 km van hier! In the middle of nowhere, in de wijde omtrek geen mens of paard te bespeuren. Dat wil dus zeggen dat ik twee keer per dag met de fiets door het slijk, eten kan aansleuren voor twee paarden... Met de auto rijden we daar vast.
Tijd om te rijden blijft er voor mij bijna niet meer over.
Couscous is helemaal opgeknapt, terug vrolijk en parmantig. Mel staat op de wei naar haar hofdames te roepen en heeft het daar heel druk. Trouwens Mel is géén "leidmerrie"
. Mel is een "drijfmerrie", ze stuurt de anderen altijd voor zich uit, in het tempo dat zij wil.
Gelukkig is Mel nog wel altijd even lief en braaf tegenover mij, ze loopt als een hondje mee, oef!
Ik hoop dat alles losloopt wanneer ze terug op gras staan want zo is alles wel héél ingewikkeld geworden
.
Marianne
Warboel
