verasita schreef op donderdag 22 januari 2009, 18:17:


Yep. Insulineresistentie.
Je bent niet de enige. Redelijk klassiek geval als ik deze waarden zie en de foto van de hoeven.


Dat zal in dit geval zeker helpen. Magensium maakt de cellen gevoeliger voor insuline, en daardoor zal er minder insuline nodig zijn om het glucosepeil onder controle te houden.


Nee, GEEN overjarig hooi. Overjarig hooi bevat nog evenveel suiker/zetmeel als vers hooi (suiker bederft immers niet, verdwijnt ook niet zomaar, anders zou ik wel overjarige chocolade gaan eten).
Het enige waaraan overjarig hooi armer is zijn vitaminen.
Ik zou niet weten waarom je je paard vitamine-arm hooi zou willen geven, dus ik neem aan dat dit een vergissing is.

Neem een goede kwaliteit hooi, liefst geoogst in een fructaan-arme periode. Ook hier geldt weer: suiker bederft niet, dus zat er veel fructaan in het gras tijdens het oogsten, dan zal dat nu ook in het hooi zitten.

Verder geen krachtvoer of andere producten waarin suiker of zetmeel zit, maar dat had je waarschijnlijk al door.

Sterkte ermee. We kennen veel paarden waarbij magnesium wonderen doet bij insulineresistentie, laten we hopen dat dit bij Vera ook zo is.

Frans

"If your only tool is a hammer, you tend to see every problem as a nail."

vagebond schreef op donderdag 22 januari 2009, 18:59:


De alvleesklier werkt prima, want anders zou hij niet zoveel insuline kunnen aanmaken.
Glucosegehalte is inderdaad een momentopname, maar in dit geval niet van belang. Waar het namelijk om gaat is de combinatie van glucosepeil EN insuline. Bij deze hoeveelheid glucose hoort het insulinepeil niet zo astronomisch hoog te zijn. Een normaal paard zou bij een dergelijke hoeveelheid insuline een hypo krijgen en in coma raken.
Bij dit paard niet, omdat de cellen nauwelijks reageren op de insuline en het glucosepeil maar moeizaam onder controle te houden is. De alvleesklier maakt overuren met de productie van insuline.
HET grootste probleem bij deze situatie is het hoge insulinegehalte, dat zorgt voor een enorm grote gevoeligheid voor hoefbevangenheid.

Het enige dat je kunt doen is proberen de gevoeligheid voor insuline wat op te krikken. Magnesium, beweging, en het paard zo mager mogelijk houden is hier van belang.

Dat laatste meen ik heel serieus: De hoeveelheid benodigde insuline is namelijk sterk afhankelijk van het aandeel vet in het lijf. Net als bij mensen kan een radicale gewichtsvermindering de insulinebehoefte fors doen afnemen. Mensen kunnen door stevig te vermageren soms van de insulinespuit afkomen, hebben op zijn minst minder nodig, en bij paarden is dat idem ditto.

Complicatie in dit geval is dat paarden met insulineresistentie maar moeizaam afvallen. Toch je best er voor doen...

Frans

"If your only tool is a hammer, you tend to see every problem as a nail."

Geertje schreef op donderdag 22 januari 2009, 23:15:


Je redenering gaat inderdaad een beetje mank. Wat jij beschrijft is wat er gebeurt wanneer de alvleesklier het niet meer kan bijbenen. Bij mensen is dat al vrij snel het geval.

Paarden kunnen echter behoorlijk grote hoeveelheden insuline aanmaken. Ze maken net zoveel insuline aan tot het glucosepeil toch rond het normale uitkomt. Al is er 100 keer zoveel insuline voor nodig als normaal, dan maken ze gewoon 100 keer zoveel, zodat het dan toch lukt om het glucosepeil naar beneden te krijgen.

Bij paarden zul je dan ook praktisch nooit een echt te hoog glucosepeil aantreffen. Dit in tegenstelling tot bij mensen, waarbij de insulineafgifte redelijk gelimiteerd is, en je bij verminderde gevoeligheid voor insuline daardoor juist wel verhoogde glucosewaarden aantreft.

Bij paarden zal bij verminderde gevoeligheid voor insuline dus veel meer insuline aangemaakt worden dan normaal, waarbij het glucosepeil dankzij die enorme hoeveelheden insuline toch binnen de perken blijft.

Aan de ene kant een geluk bij een ongeluk: Bij paarden zal het praktisch nooit nodig zijn om insuline te moeten bijspuiten (wat bij menselijke diabetici dan juist weer wel nodig is), maar die hoge insulinegehaltes hebben daarentegen dan wel weer het nadeel dat ze wat problemen veroorzaken, met name in de hoeven.

Hoe dit laatste werkt is vrij recent geleden ontdekt door Prof. Pollitt. Het blijkt niet rechtstreeks de suiker te zijn die hoefbevangenheid veroorzaakt, maar de bijbehorende insulinepiek die dat veroorzaakt. Lood om oud ijzer, dat wel, want hoe meer suiker/zetmeel een paard eet, hoe meer insuline hij nodig heeft. In alle gevallen gaan die twee suiker-insuline hand in hand. Alleen de laatste iets meer bij paarden met insulineresistentie.

Frans

"If your only tool is a hammer, you tend to see every problem as a nail."

Unartica schreef op vrijdag 23 januari 2009, 10:53:


Ik hoop dat je verstandig genoeg bent om ze nooit te gaan gebruiken.

Voor de zoveelste keer maar weer: Hooi kun je bewaren tot je een ons weegt, maar het suikergehalte zal niet dalen. Het suikergehalte en de calorieen zijn na 10 jaar nog steeds in dezelfde hoeveelheid aanwezig als in het eerste half jaar.

Was het maar zo, dat suiker vergaat, dan zou ik nu aan de overjarige chocolade zitten. Maar helaas, de smaak wordt wat minder, maar je wordt er nog steeds even dik van. De suiker blijft het langste over.

Bij hooi is dat precies eender.

Het ENIGE waaraan oud hooi armer is, zijn vitaminen. Ik kan dat niet genoeg benadrukken.

Ik kan geen enkele zinnige reden verzinnen waarom je een paard met opzet vitamine-arm hooi zou willen voeren.

Het is een hardnekkig en schadelijk misverstand dat oud hooi minder "rijk" zou zijn dan vers hooi.
Helpen jullie mee om dit schadelijke misverstand de wereld uit te helpen?

Frans

"If your only tool is a hammer, you tend to see every problem as a nail."