joop schreef op woensdag 4 februari 2009, 9:40:
> Zo'n mailtje ontvang ik dan:
>
> "The vet came out this morning and examined Inca. She thought
> het paard. Hoe hij zo mager is geworden en wat hem werkelijk
> mankeert, dat zullen we nooit weten. Dit betreft niet
> verwaarlozing, dit betreft goede zorgen, zo absurd is het in de
> paardenwereld gesteld.
Ik weet niet wat ik zou doen Joop. Je weet het verleden niet van zo'n paard.
30 jaar is toch ook wel weer een respectabele leeftijd maar het hangt mi van het paard af.
Ik heb twee 30 jarigen gehad (vader 32 en zoon 29, ijslanders) waarvan de vader 'op' was, geen tanden meer, mager, maar waar mijn kinderen wel nog nog reden op de zoon.
Skaggie hier (30, ook ijsco) is afgelopen zomer met pensioen gegaan en die begint ineens echt erg oud te worden. Ingrijpen bij hem heeft geen zin meer, als-ie gaat dan gaat-ie (hij staat bij vrienden op de weide). Iedere winter zijn we een beetje verbaasd dat hij het nog overleefd heeft. Maar hij heeft het nog gezellig in de kudde.
Holly en Stef zijn nu 20, maar het zijn heel verschillende paarden met een verschillend verleden. Hoe erg we het ook zou vinden als er iets met een van hen gebeurt, bij Holly zouden Jack en ik er volledig vrede mee hebben, die heeft een zwaar leven gehad. Als zij oud en ziek gaat worden doen we er niks meer aan, dan laten we haar gaan. Stef daarentegen zou ik niet 'zomaar' laten gaan, die is veel bruisender maar heeft ook een prima leven gehad tot nu toe (nooit veel hoeven werken, leuk leven, lieve mensen etc).
Ik vind wel dat je dit per paard moet bekijken.
Groet, Pien
Warboel
