Spirithorses schreef op zondag 1 maart 2009, 21:22:


Pien, nog gefeliciteerd met alweer je 25e verjaardag!
Onze computer is afgelopen weekend gecrasht, dus maar even achteraf vanaf mijn werk.
Hoop dat je een leuke dag gehad hebt!
Monique

van lennep schreef op dinsdag 3 maart 2009, 15:52:


Hallo, Esther,
Ik weet hoe je je voelt. Indy is ook zo'n hopeloos geval. Ik heb al zo verschrikkelijk veel geprobeerd en het verbeterde ook iedere keer wat, maar dan toch steeds weer een terugval. Even verstappen en weer van voren af aan beginnen. Indy heeft door haar val blijvende schade opgelopen, dan met haar schouder erbij - feest. Ze heeft erg goede dagen, dan merk je nauwelijks wat aan haar en dan maken we wel eens een ritje, wat erg goed gaat. Dan heeft ze plotseling weer dagen dat ze ataxie verschijnselen vertoont, geen idee hoe het komt, er is ook geen patroon in te ontdekken. Ze gaat dan bijvoorbeeld met haar linker voorhoef op haar rechter staan en dat soort vreemde dingen. Ze neemt het niet waar dat ze dan haar rechter voorhoef moeilijk op kan tillen. En ja, de kosten rijzen de pan uit, steeds weer nieuwe behandelingen, beloftes, slechts enkele behandelingen nodig, slechts twee maand rechtrichten en mevrouw is weer als nieuw. Het mocht niet baten. Op een gegeven moment moet je het accepteren denk ik. En Happy Athlete heb ik er ook bij gehad. Erg goed, maar de behandelingen moesten zo vaak herhaald worden, dat kon ik gewoon niet betalen.

Ik laat nu twee keer per jaar een mevrouw langskomen die meer blijvend succes heeft dan de anderen, ze komt a.s. donderdag weer. Dat is het enige wat ik nog voor Indy doe, steeds weer die mensen die aan haar zitten, is vast ook geen pretje voor haar, steeds dat gebuig en getrek. De mevrouw die langs komt, mag ze erg graag. De behandeling heeft aardig succes en houdt ook aardig lang aan. Indy voelt zich duidelijke beter als ze geweest is. Ik probeer geen nieuwe dingen meer uit - volgens mij heb ik ze allemaal gehad, op de zweverige varianten na. En die wil ik niet proberen.

Sterkte, Esther. Ik weet het, het vreet aan je. Mijn vriend heeft een hartig woordje met me gesproken - het ging alleen nog maar over Indy. Hij heeft ontzettend veel begrip en is heel gek met haar, maar hij zag wat het met mij deed, ik ging er aan onderdoor.

Ik heb gelukkig toch afstand kunnen nemen en hou niet minder van Indy, maar ik heb voor mezelf het kunnen afsluiten. Hoop sterft het laatst, ik weet het, maar Indy zal voor 99% niet meer beter worden. Ze kan goed met haar beperkingen omgaan, ik gelukkig ook. Ik koester wat ze nog kan.

Monique

van lennep schreef op dinsdag 3 maart 2009, 17:19:> Monique Meijer schreef op dinsdag 3 maart 2009, 17:09:> >> >> Hallo, Esther,>> Ik weet hoe je je voelt. Indy is ook zo'n hopeloos geval. Ik>> heb al zo verschrikkelijk veel geprobeerd en het verbeterde ook>> iedere keer wat, maar dan toch steeds weer een terugval. Even>> verstappen en weer van voren af aan beginnen. Indy heeft door>> haar val blijvende schade opgelopen, dan met haar schouder>> erbij - feest. Ze heeft erg goede dagen, dan merk je nauwelijks>> wat aan haar en dan maken we wel eens een ritje, wat erg goed>> gaat. Dan heeft ze plotseling weer dagen dat ze ataxie>> verschijnselen vertoont, geen idee hoe het komt, er is ook geen>> patroon in te ontdekken. Ze gaat dan bijvoorbeeld met haar>> linker voorhoef op haar rechter staan en dat soort vreemde>> dingen. Ze neemt het niet waar dat ze dan haar rechter voorhoef>> moeilijk op kan tillen. En ja, de kosten rijzen de pan uit,>> steeds weer nieuwe behandelingen, beloftes, slechts enkele>> behandelingen nodig, slechts twee maand rechtrichten en mevrouw>> is weer als nieuw. Het mocht niet baten. Op een gegeven moment>> moet je het accepteren denk ik. En Happy Athlete heb ik er ook>> bij gehad. Erg goed, maar de behandelingen moesten zo vaak>> herhaald worden, dat kon ik gewoon niet betalen. >> >> Ik laat nu twee keer per jaar een mevrouw langskomen die meer>> blijvend succes heeft dan de anderen, ze komt a.s. donderdag>> weer. Dat is het enige wat ik nog voor Indy doe, steeds weer>> die mensen die aan haar zitten, is vast ook geen pretje voor>> haar, steeds dat gebuig en getrek. De mevrouw die langs komt,>> mag ze erg graag. De behandeling heeft aardig succes en houdt>> ook aardig lang aan. Indy voelt zich duidelijke beter als ze>> geweest is. Ik probeer geen nieuwe dingen meer uit - volgens>> mij heb ik ze allemaal gehad, op de zweverige varianten na. En>> die wil ik niet proberen.>> >> Sterkte, Esther. Ik weet het, het vreet aan je. Mijn vriend>> heeft een hartig woordje met me gesproken - het ging alleen nog>> maar over Indy. Hij heeft ontzettend veel begrip en is heel gek>> met haar, maar hij zag wat het met mij deed, ik ging er aan>> onderdoor.> > Hier hetzelfde gesprek gehad vrees ik...>> >> Ik heb gelukkig toch afstand kunnen nemen en hou niet minder>> van Indy, maar ik heb voor mezelf het kunnen afsluiten. Hoop>> sterft het laatst, ik weet het, maar Indy zal voor 99% niet>> meer beter worden. Ze kan goed met haar beperkingen omgaan, ik>> gelukkig ook. Ik koester wat ze nog kan.>>  >> Monique> > Ik dacht ook dat ik er achter kon staan om gewoon niets meer te> doen , maar verdomt , zit de hele middag al te janken.> > Maike heeft ook wel zijn goede momenten , zie de wandling in> Putten.> Hoe verbaast was ik om te zien dat hij op bijna alle foto's> zijn oren naar voren had....> En nu...> Hij heeft in Putten gewoon zijn pijn opzij gezet , en> verschrikkelijk de macho uitgehangen.> > Ik kan niet meer anders concluderen dan dat hij pijn heeft ,> met zijn eeuwig naar achteren gedraaide oren.> > Heb dus gemaild met Happy athlete , en zie wel wat eruit komt.> > Gr Esther>  > PS , Wat doet die vrouw bij Indy , dat ze er zoveel baadt bij> heeft?Ik sta ook af en toe nog te janken, ik vind het gewoon zo erg voor haar. Maar ik kan er de laatste tijd gelukkig aardig mee omgaan. Ik merk dat het ook Indy ten goede komt, ze is heel rustig en tevreden en kan af en toe gewoon heel jolig uit haar dak gaan.Die mevrouw is in eerste plaats een regelrecht zonnetje, ze straalt ontzettend veel positiviteit uit. Ze geeft Indy begrip, vertrouwen en rust. Ze laat haar ontspannen met Reiki en stimuleert vervolgens bepaalde punten om Indy bewegingen te laten doen waardoor ze blokkades weg haalt. Klinkt heel erg zweverig, maar is het niet.  Indy is maandenlang veel bewegelijker als ze door haar behandeld is.Ze doet aan reiki, ostheopatie en fysiotherapie, ze behandelt mensen en dieren. A.s. donderdag wordt mijn moeder ook behandeld, ze kampt al jaren met klachten die niemand serieus neemt en die niet behandeld kunnen worden.Happy Athlete kan heel veel, als het probleem maar uit de spieren voortkomt. Zijn de spieren een secundair probleem, zoals helaas bij Indy toch het geval bleek, helpt het eerst spectaculair, maar jammer genoeg komen de problemen steeds terug. Bij Indy is het si-gewricht beschadigd.Monique

Monique Meijer schreef op dinsdag 3 maart 2009, 20:16:> van lennep schreef op dinsdag 3 maart 2009, 17:19:> Monique> Meijer schreef op dinsdag 3 maart 2009, 17:09:> >> >> Hallo,> Esther,>> Ik weet hoe je je voelt. Indy is ook zo'n hopeloos> geval. Ik>> heb al zo verschrikkelijk veel geprobeerd en het> verbeterde ook>> iedere keer wat, maar dan toch steeds weer een> terugval. Even>> verstappen en weer van voren af aan beginnen.> Indy heeft door>> haar val blijvende schade opgelopen, dan met> haar schouder>> erbij - feest. Ze heeft erg goede dagen, dan> merk je nauwelijks>> wat aan haar en dan maken we wel eens een> ritje, wat erg goed>> gaat. Dan heeft ze plotseling weer dagen> dat ze ataxie>> verschijnselen vertoont, geen idee hoe het> komt, er is ook geen>> patroon in te ontdekken. Ze gaat dan> bijvoorbeeld met haar>> linker voorhoef op haar rechter staan> en dat soort vreemde>> dingen. Ze neemt het niet waar dat ze> dan haar rechter voorhoef>> moeilijk op kan tillen. En ja, de> kosten rijzen de pan uit,>> steeds weer nieuwe behandelingen,> beloftes, slechts enkele>> behandelingen nodig, slechts twee> maand rechtrichten en mevrouw>> is weer als nieuw. Het mocht> niet baten. Op een gegeven moment>> moet je het accepteren denk> ik. En Happy Athlete heb ik er ook>> bij gehad. Erg goed, maar> de behandelingen moesten zo vaak>> herhaald worden, dat kon ik> gewoon niet betalen. >> >> Ik laat nu twee keer per jaar een> mevrouw langskomen die meer>> blijvend succes heeft dan de> anderen, ze komt a.s. donderdag>> weer. Dat is het enige wat ik> nog voor Indy doe, steeds weer>> die mensen die aan haar> zitten, is vast ook geen pretje voor>> haar, steeds dat gebuig> en getrek. De mevrouw die langs komt,>> mag ze erg graag. De> behandeling heeft aardig succes en houdt>> ook aardig lang aan.> Indy voelt zich duidelijke beter als ze>> geweest is. Ik> probeer geen nieuwe dingen meer uit - volgens>> mij heb ik ze> allemaal gehad, op de zweverige varianten na. En>> die wil ik> niet proberen.>> >> Sterkte, Esther. Ik weet het, het vreet aan> je. Mijn vriend>> heeft een hartig woordje met me gesproken -> het ging alleen nog>> maar over Indy. Hij heeft ontzettend veel> begrip en is heel gek>> met haar, maar hij zag wat het met mij> deed, ik ging er aan>> onderdoor.> > Hier hetzelfde gesprek> gehad vrees ik...>> >> Ik heb gelukkig toch afstand kunnen> nemen en hou niet minder>> van Indy, maar ik heb voor mezelf> het kunnen afsluiten. Hoop>> sterft het laatst, ik weet het,> maar Indy zal voor 99% niet>> meer beter worden. Ze kan goed> met haar beperkingen omgaan, ik>> gelukkig ook. Ik koester wat> ze nog kan.>>  >> Monique> > Ik dacht ook dat ik er achter kon> staan om gewoon niets meer te> doen , maar verdomt , zit de> hele middag al te janken.> > Maike heeft ook wel zijn goede> momenten , zie de wandling in> Putten.> Hoe verbaast was ik om> te zien dat hij op bijna alle foto's> zijn oren naar voren> had....> En nu...> Hij heeft in Putten gewoon zijn pijn opzij> gezet , en> verschrikkelijk de macho uitgehangen.> > Ik kan> niet meer anders concluderen dan dat hij pijn heeft ,> met zijn> eeuwig naar achteren gedraaide oren.> > Heb dus gemaild met> Happy athlete , en zie wel wat eruit komt.> > Gr Esther>  > PS , Wat doet die vrouw bij Indy , dat ze er zoveel baadt bij> heeft?Ik sta ook af en toe nog te janken, ik vind het gewoon zo erg voor haar. Maar ik kan er de laatste tijd gelukkig aardig mee omgaan. Ik merk dat het ook Indy ten goede komt, ze is heel rustig en tevreden en kan af en toe gewoon heel jolig uit haar dak gaan.Die mevrouw is in eerste plaats een regelrecht zonnetje, ze straalt ontzettend veel positiviteit uit. Ze geeft Indy begrip, vertrouwen en rust. Ze laat haar ontspannen met Reiki en stimuleert vervolgens bepaalde punten om Indy bewegingen te laten doen waardoor ze blokkades weg haalt. Klinkt heel erg zweverig, maar is het niet.  Indy is maandenlang veel bewegelijker als ze door haar behandeld is.Ze doet aan reiki, ostheopatie en fysiotherapie, ze behandelt mensen en dieren. A.s. donderdag wordt mijn moeder ook behandeld, ze kampt al jaren met klachten die niemand serieus neemt en die niet behandeld kunnen worden.Happy Athlete kan heel veel, als het probleem maar uit de spieren voortkomt. Zijn de spieren een secundair probleem, zoals helaas bij Indy toch het geval bleek, helpt het eerst spectaculair, maar jammer genoeg komen de problemen steeds terug. Bij Indy is het si-gewricht beschadigd.Monique
----------------------------
Ha, wat wordt mijn bericht vreemd geplaatst?Hoop dat je er wat van snapt Esther....

van lennep schreef op dinsdag 3 maart 2009, 22:07:


Esther,
Ik leef met je mee. Als je wilt praten luister ik graag.

Monique

van lennep schreef op dinsdag 3 maart 2009, 21:16:


Hallo, Esther,

Je opmerking "Maar doordat hij zo scheef is, valt er nauwelijks met hem te trainen om zijn spieren op te bouwen die de boel dan op hun plek kunnen houden" blijft maar door mijn hoofd spoken.

In het verleden had Indy ook steeds met scheefheid te kampen: je voelde het gewoon als je buiten rechtuit reed, haar hals stond gewoon naar een kant gebogen, je zakte bij elke stap naar een kant. In de bak vond ze het moeilijk een bepaalde kant op te lopen, ze ging vreemd gebogen met haar hoofd in de lucht en naar buiten gebogen door de bocht. Zodra Indy haar spieren weer losgemaakt waren, ging het een tijdje en dan verkrampte ze weer helemaal. Ik werd er radeloos van. Door haar steeds weer recht te stellen aan de hand en onder het zadel ging het een tijdje goed, maar dan gebeurde er weer wat, schouder eruit, een achterbeen vast, knieschijf vast. Het ging erg op en neer.

De mevrouw die nu al een paar keer bij Indy geweest is, heeft het scheve er blijvend uit gekregen. Ik zak niet meer naar een kant, ze kan in de bak beide kanten oplopen. Ik weet niet hoe je Duits is, maar misschien wil je eens met haar praten, gewoon informatie inwinnen? Heb ik ook gedaan en het haar lastig gemaakt, ik wilde weten of ze niet de zoveelste kwakzalver was. Dat is ze dus absoluut niet. Ze praat je niets aan, laat het paard aangeven wanneer een vervolgbehandeling nodig is. Je merkt het trouwens duidelijk aan je paard als een behandeling nodig is: je paard meer wil maar loopt toch tegen een soort van blokkade aan.

Ze heet Maike Kummer; je vindt haar telefoonnummer op haar website:
www.pferdeosteopathie-ostfriesland.de

Ik wil je niets aanpraten, Esther, ik maak je nu weer hoop, terwijl ik ook gezegd heb dat je het beter kan loslaten. Een moeilijk dilemma....

Ik laat Maike Kummer twee keer per jaar komen, genoeg om Indy aan de praat te houden, de kosten daarvan kan ik gemakkelijk dragen, kost niet veel. Gek genoeg is haar schouder niet weer uit de kom geweest, ook was het niet nodig onze dorpstherapeut weer in te schakelen, anders had ze bijna elke week iets vastzitten. Die twee keer per jaar is ook om mijn geweten te sussen. Het gaat Indy met twee behandelingen beter dan met al die andere behandelingen die elke week of elke maand moesten plaatsvinden. Ik heb het geld gewoon niet meer om haar doorlopend te laten behandelen, onze hypo draait ook door en ik wil liever niet mijn vriend aanspreken.

Sorry als ik je nu weer teveel hoop maak, maar het bleef maar in mijn hoofd rondspoken.

Monique

van lennep schreef op donderdag 5 maart 2009, 11:14:


Is inderdaad k*t, maar nu eenmaal wel de realiteit.....
Wacht op je mailtje Esther.
Groeten,
Monique

AMA schreef op zondag 8 maart 2009, 23:04:


Die paar keer dat ik bij de bitloos-manege gereden heb, moesten we ook volgens die bordjes rijden. Zolang er iemand voor je rijdt is er niets aan de hand. Toen ik voorop moest maakte ik er inderdaad een potje van. Aandraven bij "C". Huh? C? Waar? Oh, ben er al voorbij, oeps......
Monique

Indy wordt sinds enige tijd door een therapeute behandeld wegens schade aan si-gewricht. Gaat prima, Indy is echt vooruit gegaan, ze kan op haar manier prima lopen. Zo kan ze bij wijze van spreken 100 worden.

Er blijft echter toch iets over waar ik niet goed de vinger op kan leggen. Indy kan bij vlagen niet goed bewegen, loopt als een jonge hond die zijn benen nog niet kan sorteren, is moe, gaapt verschrikkelijk, is apatisch, er loopt vocht uit haar neus en rechter oog. In haar ogen zie ik dat ze pijn heeft, maar ik kom er niet achter waar. Gewoon in een woord niet lekker. Dat houdt een paar dagen aan, dan is er niets meer aan de hand en Indy is gewoon weer Indy. Afgelopen week hadden we weer de symptomen, zelfs bouwvakkers in onze tuin konden haar interesse niet wekken. Normaal gaat ze opgewonden heen en weer lopen pruttelen. Gisteren was er niets meer aan de hand, weer de oude Indy.

Mijn moeder kwam met de opmerking dat Indy bij vlagen dezelfde symptomen vertoont als zij. Mijn moeder heeft jaren geleden de ziekte van Lyme opgelopen. Zij lijdt onder onverklaarbare vermoeidheid, tintelingen, gewrichts- en spierpijnen. Bij haar is er niets meer aan te doen, de besmetting ligt helaas al 20 jaar terug en toen was er nog niet veel van bekend.

Deze week zal ik er met mijn dierenarts over praten dat ik graag op Borreliose wil laten testen. Behandeling is waarschijnlijk niet meer mogelijk, omdat de besmetting al enkele jaren terug ligt. Maar we zullen zien, heeft ze Borreliose, dan hebben de terugkerende klachten tenminste een naam.

Hou jullie op de hoogte!

Groeten,
Monique

muratah schreef op woensdag 25 maart 2009, 12:38:


Hallo,

Momenteel ben ik nog bezig internet af te struinen op zoek naar informatie, al weet ik al wel dat het voor Indy geen nut meer heeft.

Bij Indy is het probleem dat het ongeveer drie jaar geleden is dat de problemen begonnen, gezien de symptomen zit ze in het derde en laatste stadium, de klachten zijn chronisch geworden. Behandeling bij acute symptomen is wekenlang (3-7 weken) elke dag antibiotika spuiten, met als groot risico hoefbevangenheid, het hele lichaam doorelkaar, waardoor een lange periode van herstellen zal volgen - tot de volgende aanval volgt, want die volgt in de meeste gevallen. Slechts enkelen herstellen volledig.

Een bloedtest biedt helaas geen zekerheid, een paard is ook positief indien het er wel mee in aanraking gekomen is, maar geen ziekteverschijnselen vertoont.

Ik heb met mijn vriend en mijn dierenarts overlegd. We hebben besloten niets meer te doen, Indy krijgt haar geliefde behandelingen door haar therapeute wegens si gewricht en blijft bij ons zolang het paardwaardig is.

Enkele dagen geleden was het bar en boos, op dit moment gaat het weer erg goed met haar, niets meer aan de hand. Indy heeft al teveel meegemaakt, teveel troep binnengekregen met al haar kwalen. De zware antibiotica behandelingen (die waarschijnlijk niet eens meer aanslaan, werken in het gunstigeste geval tijdelijk, het komt steeds weer terug, je moet gelijk in het begin behandelen) wil ik haar niet aandoen. Op het gras mag ze tijdens die behandelingen ook eigenlijk niet, wegens groot gevaar van hoefbevangenheid. Je lost het ene probleem tijdelijk op en krijgt er een ander voor terug.

Nee, we laten het zo. Lekker wandelen, af en toe een stapritje als ze aangeeft dat het kan en verder fijn op het weiland. Wordt het zo erg dat ze niet meer mee kan wandelen, zoek ik een weidemaatje voor haar (shetlanderformaat), dan moeten we het risico maar nemen dat de schouderblessure haar binnen enkele weken fataal wordt.

Klinkt misschien erg pessimistisch, maar ik ben blij dat de puzzelstukjes nu eindelijk op hun plaats vallen. Ik heb jarenlang de symptomen bestreden met verschillende therapeuten en medicijnen. Geen wonder dat de klachten steeds weer terug kwamen.

Ik hoef niet meer te zoeken of mezelf verwijten te maken dat ik iets niet goed gedaan heb. Het voelt goed! We zien wel wat de toekomst brengt.

Groeten,
Monique

Geertje schreef op woensdag 25 maart 2009, 14:19:


Hallo,

Ik heb het er met mijn dierenarts over gehad, ik wilde in eerste instantie graag testen, maar nu ik weet hoe onnauwkeurig die test is, zijn erover uit dat we niet gaan testen. Mijn dierenarts had gewoon meegewerkt, geen probleem, maar ik zit eigenlijk ook niet te wachten op onnodige kosten.

De symptomen zijn nu gewoon zo overduidelijk. Als ze een aanval heeft, dan heeft ze de volgende symptomen:

-stijf
-pijnlijke spieren in de rug
-tranend oog, loopneus
-ongecoordineerd lopen
-depressief, stil, ongeinteresseerd
-dik gewricht (laatste keer dikke knie)
-pijnlijke gewrichten
-voelt zich duidelijk niet lekker
-zweterig
-verhoging
-weinig eetlust
-hoofdpijn
-lichtgevoelig
-ineens geen kracht meer en bijna omvallen

Groeten,
Monique

Indy is niet meer. Mijn lieve schat is vanmorgen om 05:00 uur overleden.

Monique

Peter Donck schreef op zaterdag 28 maart 2009, 8:25:


Accuut koliek, niets meer aan te houden.

Els Kleverlaan schreef op zaterdag 28 maart 2009, 14:17:


Donderdag avond werd ik door Indy met een doordringende hinnik naar buiten geroepen. Ze liep kleine voltes in de bak, probeerde te gaan liggen, zwiepte extreem met haar staart, ze kwam hinnikend op me af in draf, de pijn stond in haar ogen. Gelijk de dierenarts gebeld en ondertussen met haar gelopen. Ze kreeg bij vlagen extreme krampaanvallen. Mijn dierenarts was helaas op vakantie, zijn vervanger was echter ook prima. Ze was er binnen 15 minuten, tegen 22:30 uur. Na afluisteren en een rectaal onderzoek kreeg Indy een middel de kramp te verminderen, ze mocht die nacht verder niet eten en ik moest met haar nog een half uur lopen. Zou wel los lopen, dachten we, gevolgen van weersomslag, zij was een van de vele koliekgevallen die de dierenarts die nacht al behandeld had. Toch een geruststelling. Met Indy ging het van minuut tot minuut beter. Tegen 01:30 uur was het helemaal mis, ze krabde over de grond in de stal en gooide zich tegen de grond. Ze was helemaal met modder bedekt en was vreselijk ziek. Haar buik was opgeblazen. Weer de dierenarts gebeld, ze was er erg snel. Weer een rectaal onderzoek. Deze keer voelde ze een bobbel bij de darmen die er niet hoorde en die ze niet kon thuisbrengen. De darmen zelf waren in orde. Weer een middel tegen de kramp, advies naar de kliniek. Ik heb haar uitgelegd waarom dit niet mogelijk was, gelukkig begrip. De hele nacht in touw geweest, heb mijn baas gebeld en gezegd dat ik vrij moet nemen. Ook van zijn kant gelukkig begrip. En maar goed dat ik het gedaan had. Indy leek prima, mocht ook weer wat eten. Ik was die middag bezig op het terras en hoorde plotseling een harde knal in de stal. Ik erheen gerend, vond ik Indy in paniek op de grond, weer koliek, heel erg. Weer gebeld. Dierenarts erbij. Weer medicijnen, rectaal onderzoek, deze keer nog duidelijker de bobbel, geen idee wat het is. Weer advies kliniek, maar met de opmerking dat het bij Indy uitgesloten is, staat ook in haar dossier en het mogelijke op locatie wordt gedaan. Indy is twee uur rustig en toont weer interesse. Tegen de avond weer helemaal mis, weer dierenarts, medicijnen. Midden in de nacht drama, ze ligt met rollende ogen in de stal, klauwt met haar hoeven in de lucht en bijt in de grond. Ze herkent me nauwelijks. De medicijnen werken niet meer. Weer gebeld, laatste poging met sonde door de neus olie achtige vloeistof in de maag. Anderhalf uur lopen in de bak. Het lijkt erop dat het aanslaat. Na anderhalf uur is Indy erg moe en kan niet meer. Op stal gezet. Twee uur later gaat het niet meer, weer gebeld. De dierenarts werpt een blik: nee, dit kan niet meer. Mijn moeder en Klaas hebben afscheid van haar genomen. Ze keek van de een naar de ander en liet zich met de ogen dicht aaien tussen de aanvallen door. Ik heb een tijdje bij haar gezeten en haar vertelt hoe blij ik met haar ben, hoe mooi ze is en dat ik haar niet kwijt wil maar dat het helaas niet anders kan. Indy heeft de hele tijd verschrikkelijk gevochten, daarom zijn we zolang doorgegaan. Indy begint erin te berusten. Kort voor 05:00 uur zet de dierenarts de eerste narcose spuit. Ik zit naast haar en praat met haar, aai het speciale plekje bij haar oog. Ze kijkt me de hele tijd aan. De dierenarts zet de laatste spuit. Haar ademhaling stopt, drie minuten later stopt haar hart. Mijn mooie meisje is niet meer.

Toen volgde nog een vreselijk probleem. Indy lag gestrekt in haar geliefde stal, ze kon niet meer opstaan. Voor mij geen punt van discussie, Indy gaat hierin slapen, wat daarna komt zie ik wel. Klaas heeft wat buren opgetrommeld. De buurman heeft mij naar mijn moeder gestuurd, hij wilde niet dat ik er bij zou zijn, de boer op de hoek zorgde voor het telefoonnummer van het ophaalbedrijf en gaf samen met de buurman aanwijzingen aan de overbuurman hoe Indy te transporteren. Ze hebben Indy heel voorzichtig, zonder een enkel wondje uit de stal gehaald en bij ons op de oprit gelegd. De buurman heeft gezworen dat hij er persoonlijk op zou toekijken. Indy is ook zijn alles. Ik ben daar ontzettend blij mee.

Indy ligt nu onder haar deken en onder plastic, verstopt achter onze aanhanger. Ik ben net nog even geweest, Indy is weg, alleen haar omhulsel is er nog. De uren dat ze in de stal was, was ze nog sterk aanwezig. De laatste keer dat ik bij haar was, was haar lichaam slechts nog een omhulsel. Ik heb een stukje manen en staart afgeknipt. Het lichaam van mijn schat wordt maandag opgehaald.

Ik ben ontzettend blij dat ik mijn belofte na kon komen, bij haar zijn in haar laatste ogenblikken, haar steunen, haar angst nemen. Ze is heel rustig heengegaan, heel snel. Ik heb vrede met de beslissing, Indy gaf aan dat het niet meer ging, ik vind het alleen zo erg dat ze zo graag wilde blijven en het haar niet vergund was. Het doet pijn, zo verschrikkelijk veel pijn, we hebben zoveel overwonnen, maar dit was te zwaar.

Ik hoor haar steeds pruttelen, net wilde ik haar gaan voeren, maar ze is er niet. Haar lichaam is straks weg, maar zij zelf zal altijd bij me zijn, in mijn hart, in mijn gedachten.

Bedankt voor al jullie lieve berichten en ook de mails die ik van jullie krijg.

Monique

Afgelopen nacht heb ik verrassend goed geslapen. 's ochtends wakker geworden met het idee "wat heb ik vreselijk gedroomd" en dan dringt het langzamerhand weer door, de pijn dat het werkelijkheid is. Ik ben richting stal gegaan, zoals elke morgen, heb er even gestaan en ben even bij Indy haar lichaam geweest. Het dekzijl staat strak, haar buik is erg opgeblazen, vreselijk, wat moet dat een puinhoop geweest zijn, daarbinnen. Ik ben blij als haar lichaam morgen weg is. Binnenkort ga ik de afgeknipt stukjes manen en staart wassen, er kleeft blubber en mest in. Ik weet nog niet wat ik ermee gaan doen, ik wil er iets moois van maken dat ik altijd bij me kan dragen.

Gisteren kwamen nog nietsvermoedend vrienden langs. Zij hebben een aantal jaren geleden hun Tinker verloren. Ze hadden gehoord dat Indy ziek was en wilden even op bezoek. Wat moet dat een slag voor hun geweest zijn, toen Indy op het dekzijl wees.

Ik ben om half acht op de fiets gestapt en heb onze geliefde wegen afgefietst. Het was koud, mistig, reeen staken de paden over. Aan elke hoek, elk kruispunt, aan elk stukje kleeft een herinnering, een mooie herinnering.

Ik ben de brug overgestoken waar die rottige reiger ons om de oren vloog, langs de plek gekomen waar ik afstapte toen de hardloper voorbij kwam. Indy had een gruwelijke hekel aan rennende mensen. De sloot was dichtgegroeid en ik ben toen fijn in die sloot gegeleden. Kon me nog net aan een van haar benen vasthouden. En dan die blik: Wat doe jij daar nou?! Holmansweg afgelopen, fietsen onmogelijk door de blubber, wat hebben we hier last gehad van die vreselijke steekvliegen. En mijn collega had nergens last van.... Ik zat af en toe gewoon lachend op de fiets. De plek waar de Haflinger van mijn collega standaard met haar ruiter de struiken indook, was gesnoeid. Naast het rottige stuk weg waar zo hard gereden wordt ligt een prachtig fietspad, jammer dat we dat niet meer kunnen uitproberen. Ik kwam nog langs de plek waar Indy midden op de weg een platgereden iets moest besnuffelen, de vrachtwagen kwam steeds dichterbij en mevrouw week geen milimeter. We hebben een mooie tijd gehad. Alles herinnert thuis aan haar, maar dat is fijn. Ze zal hier altijd zijn.

Over een tijdje wil ik toch op zoek naar een ander paard, iets heel anders dan Indy. Indy is niet te vervangen, en dat moet ook niet, Indy zal altijd belangrijk voor me blijven.

Het weiland is leeg, ik heb tijd over. Gek is dat, ik had altijd te weinig tijd, vreemd om plotseling niet te weten wat je met je zondag aan moet.

Monique