Jacqueline v d Berg schreef op donderdag 26 februari 2009, 11:17:


Gaat het hier nog altijd over de pony in de weide naast jouw paard?
Nog geen echte verbetering daar dus?

van lennep schreef op dinsdag 3 maart 2009, 15:52:

Esther, ik begrijp je totaal.
Voor Tachat heb ik een vergelijkbaar verhaal met zijn hanetred. Alle mogelijke therapieën geprobeerd. Uiteindelijk is hij wel een heel stuk beter dan toen ik hem 7jr geleden kocht, maar helemaal goed zal hij nooit meer worden. Sommige dagen stapt hij zelfs redelijk normaal maar soms gaat het zo slecht dat ik denk dat hij zal omvallen.
Er zijn inderdaad limieten tot hoever je kan gaan, zowel financieel als emotioneel maar ook om een juist evenwicht te houden tov de rest van je gezin (inclusief jezelf). Gelukkig is daar dan onze partner om ons een beetje tegen onszelf te beschermen...

Op een bepaald ogenblik beslis je dan inderdaad om er niets meer aan te doen, tenzij je echt zware pijn zou opmerken. Dan moet je definitief beslissen.
Maar je mag niet gaan twijfelen of je nu ver genoeg bent gegaan of niet. Je hebt gedaan wat je kon, dat weet jij en dat weet je paard. Een invalide (mens of dier) kan maar zoveel beter worden, dan stopt het verhaal en is het kwestie van 'ermee te leren leven'.

Tachat is voor mij dus ook zoals hij is. Ik zal hem niet overvragen (rijden doen we sowieso al een tijd niet meer) maar hem verder 'gewoon' behandelen zoals de andere paarden. Dat werkt nog het beste.
Stoppen met denken en twijfelen.
Weten dat je goed gedaan hebt en zo voortdoen.

Vele andere sukkelaars kunnen maar dromen van zo een baasje...

Sterkte!

Anne Marie

Jacqueline v d Berg schreef op donderdag 5 maart 2009, 16:03:


Volgens mij kennen paarden zeker wel jaloezie...
Eerst had ik Wodan, dan kwam Tachat in de stal ernaast. Hij kon het niet verdragen dat ik ook met Wodan bezig was. Hij kreeg nochtans zelf ook veel aandacht. Hij is dan op behandelingskuur gegaan en daar was het geen probleem omdat ik aan de andere paarden (zo goed als) geen aandacht schonk. Eenmaal terug thuis weer hetzelfde verhaal: Wodan wegdreigen, zelfs achter de tralies van de stal. Billy kwam erbij (als veulen) en dat was echt zijne 'poulain'. Die verdedigde hij tgo iedereen. Die mocht ik wél knuffelen, daar was hij niet jaloers op.
We zijn intussen 7jr later. Wodan moet nog altijd wijken voor Tachat, vooral als hij vindt dat hij eerst de knuffels moet krijgen. Het is anders dan met het eten of zo, het is niet enkel rangorde. Billy moet nu eventueel ook wijken als Tachat vindt dat hij aan de orde is.
Maar de jaloezie is wel geminderd tegen vroeger. Hij weet dat hij ook zijn knuffels en aandacht krijgt als hij wil. Nu hij zonder merries staat, komt hij daar trouwens veel gemakkelijker voor vragen...

Noem me antropomorfisme]">Antropomorfisme">antropodinges als je wil, maar ik ben er zeker van dat het een soort jaloezie is.

Jacqueline v d Berg schreef op donderdag 5 maart 2009, 16:53:


Jouw uitleg geeft mij de indruk dat het vooral de ruiter is die aan zichzelf moet werken.
Dat het paard zich opspant omdat zij dat ook doet: er zal wel iets gevaarlijks zijn dat we nu moeten galopperen en zij verstijft ook nog!

Doet ie het ook als er een rustige ruiter opzit?

Piet schreef op donderdag 5 maart 2009, 18:06:

Kicken én clicken!
Ik hoop dat het morgen even goed gaat hier...
Doe zo voort Piet!

Piet schreef op donderdag 5 maart 2009, 17:17:


We zullen dat morgen wel eens zien hé, stukjen Ollander.
Doe maar goe uw best, misschien krijgt ge dan nog een 'medolle'.

van lennep schreef op donderdag 5 maart 2009, 19:19:


Dat was er eentje voor mij Esther, Piet komt (heel) af en toe hierlangs om me te leren clickeren. En morgen mag hij proberen om Tachat te leren van zijn voeten te geven voor het bekappen.
Dat was echt iets voor insiders.
Als Piet echt een mirakel veroorzaakt, hoor je het hier morgen op het forum!
Anne Marie

Piet schreef op vrijdag 6 maart 2009, 7:25:


Hee zeg, het was maar voor te lachen, over dat mirakel!
Had er een smiley moeten bijzetten, sorry was dat vergeten - maar de glimlach stond op dat moment écht wel op mijn gezicht!

Natuurlijk weet ik dat het met kleine stapkes zal moeten gaan.
En het is me trouwens al een paar keer gelukt om zijn 4 voeten te krijgen, maar het duurde altijd zoo lang! Dat was dan wel zonder clickeren of beloning en hij is nogal zot van worteltjes. (Heb dus gisteren al zo'n kilo in blokjes gesneden..)

Maar als hij zijn voet eenmaal gegeven heeft is het doorgaans geen probleem meer om hem op de hoefstandaard te houden. Dan is dat terug zijn 4e been (vroeger zei de hoefsmid altijd dat hijzelf als 4e been fungeerde).

Ik denk trouwens dat je nog niet zo snel uitgepraat zult zijn ... zeker niet na die Keizer Karel of dat Parkske

Het zal ons lukken, je zult wel zien: ik wil, ik kan!

verasita schreef op vrijdag 6 maart 2009, 7:33:


Zou ik zeker doen, dan heeft ze toch iets binnen. Als ze dan toch nog honger heeft, zal ze van pure miserie misschien wel aan de rest wat sabbelen.
Ze eet er toch al iets van zo te lezen?
Ja, het is effe crisis voor haar, geen goeie biefstuk meer elke dag...

Jupielke schreef op vrijdag 6 maart 2009, 12:18:


Jezus, goeie moed zeg!
Ik zou er niet durven aan beginnen, dat is niet 1 verzorgpaard, dat zijn er zovelen!
Voor dat hoeven krabben zou je kunnen beginnen met hen te leren de voet op een hoefstandaard te leggen, dat scheelt heel veel voor jouw rug.

AMA schreef op vrijdag 6 maart 2009, 12:36:


Ondertussen blijkt dat het al gewerkt heeft.
Goed zo!
En nu elke dag op de weegschaal

Lena schreef op vrijdag 6 maart 2009, 17:28:


Toch wel een mirakeltje gisteren...
Piet en ik hebben goed gespeedclickered met Billy om de voeten te geven (en te houden) en dat ging eigenlijk heel goed. Nu ja, Billy is gek op worteltjes en heeft bijna een halve kilo opgesmikkeld ondertussen

Dan iets teveel gebabbeld (ja, Piet is niet zo snel uitgepraat ) zodat we met Tachat niet meer aan de gang konden.
Maar... hij is zijn tang vergeten!
Dus wat doe ik achteraf: er van profiteren om toch Tachat zijn voorste voeten te vragen.
Het heeft nog wel een tijdje geduurd maar ik heb het gedaan gekregen om zowel de rechter (is de moeilijkste want dan moet hij op zijn slecht been steunen) als de linker voorvoet te krijgen en lang genoeg op de hoefstandaard te kunnen houden om met de tang er genoeg af te knippen! En dat alles zonder daarna rugpijn te hebben van mij te moeten forceren!
Als dat geen mirakel is!

Als het mij lukt ga ik vandaag proberen wat te vijlen en verder af te werken.
Blijkbaar is zijn vertrouwen in mij toch echt wel aan het beteren want ik vind dat hier wel degelijk een mirakel gebeurd is!
Ligt het aan het mirakelhooimuurtje (ik probeer er binnenkort eens een foto van te plaatsen) of aan het feit dat ik dankzij Piet meer zelfvertrouwen aan het krijgen ben, of aan een combinatie van beiden? Ik weet het niet.

Maar het maakt me alleszins heel blij !!

Dank je wel Piet! Hopelijk mis jij je tang nu niet teveel...

Anne Marie