Piet schreef op donderdag 12 maart 2009, 9:50:



Hoi Piet,

Ik schiet helemaal niet hoor. Behalve dan dat je hier nu mijn tekst neerzet die ik hier bewust niet gezet had. Maar ja.

Ik begrijp heel goed wat je schrijft en ben het oor grotendeels mee eens, en Mr. Parelli trouwens ook, het verschilt allemaal ook niet zo hard als jij denkt. Ik schreef het al, die val daar was ik zelf aan het intrappen, dat ik het zwart-wit zag, ofwel clickeren en alles happy, ofwel er op slaan, maar zo is het gelukkig niet.

OK, even over wat je schrijft. Uiteraard weet Parelli ook dat je getraind gedrag niet zomaar kan meenemen naar nieuwe situatie en verwachten dat het even goed is. Gradueel twee paarden wennen aan scheiden is daar ook van belang, en daar ben ik ook al bijna twee jaar mee bezig, en ik was op het punt dat ik elk van beide (Huppel of Lolita) kon meenemen zonder probleem. Of dacht ik toch.

Over de 'hokjes' van de horsenality, natuurlijk wordt het niet zo aangebracht dat je paard in één hokje past (de meesten passen al gauw in 2-3 hokjes trouwens). Het wordt gebracht als leidraad om een paard te lezen en er op te reageren. Je maakt een horsenality profiel op voor elke situatie (thuis, op straat, Oostburg, ) met mij, met ander paard, weetikveel, ideaal gezien doe je dat gewoon automatisch en herevalueer je elke seconde. Het is dan heel handig om je strategie met een paard aan te passen. Maar voor meer uitleg, bestudeer je het best zelf.

Jij gelooft in Kaizen, dat is prachtig, jij hoeft van mij toch helemaal niet gaan Parelliën

Weet je, als ik hetzelfde verhaal zou lezen van een ander zou ik net zo reageren als jij nu denk ik... want dat deed ik namelijk. In Colorado is er ook een keer geweest dat ik van een demo dacht 'moet dat nu zo, kan dat niet slimmer' (voor de duidelijkheid, het paard werd niet geslagen toen, want ik zie je fantasie al weer op hol gaan) en ik heb daar vragen over gesteld en ik kreeg uitleg maar geloofde het niet. Nu met Huppel geloofde ik het ook niet en ik probeerde goed gedrag te belonen, dat lieve schatje van 1m50 en 500kg liep gewoon over mij heen en ik kreeg haar niet uit mijn ruimte. Ondanks dat mama op neus-neus afstand was, en er geen sprake was van echte paniek, ze was gewoon niet in mij geinteresseerd, ik probeerde haar achteruit te krijgen, bijna lokken met de belofte van voer, en ze at het ook met veel plezier op (niet zo heel bang dus) maar terwijl ze dat deed zat ze alweer bovenop mij. Gewoon achteruit en daar blijven, dat lukte dus niet. Ik heb met eigen ogen gezien, en zelf gevoeld, hoe een korte (maar krachtige, en vooral gemeende) interventie haar volledig deed veranderen, hoe belangrijk het was dat ik het dan zelf ook meende, en een plan had waar ik met aan hield. Ik geloof het nu ook maar omdat ik het zo met mijn neus erbovenop gezien heb, dus ik begrijp volledig hoe jij je voelt erover.

van lennep schreef op donderdag 12 maart 2009, 18:32:


Tuurlijk! Ik berrichtte alleen maar over wat tot mijn verbazing heel goed (en in mijn ogen paardvriendelijk) bleek te werken. Juist omdat ik er zelf net zo over dacht als jullie.

Ik ging ook terug tot bij Lolita, maar eigenlijk maakte dat niet veel verschil. Tot dan toe was ik voor Huppel een leuke kameraad geweest, een voermachine zelfs, en aan die dingen had ze op dat moment nu net geen behoefte...
Ik be ook voorstander van het gewoon niet zo ver laten komen, maar ik vond het toch een waardevolle les voor mij. Ik voorzie niet altijd alles (zoals nu dus). Het was ook geen kwestie van laten uitrazen, dat mocht ze best, als ze maar uit mijn ruimte bleef... en dat was wat niet lukte.