Hoi Esther,
Weet je wat ík denk
Ik denk dat jij moet gaan beslissen wat je wil! Want je zal ongetwijfeld onduidelijk zijn naar je paarden toe, zonder dat dat te maken heeft met de methode die je hanteert.
Ik vind het wel een big deal als mijn paard ineens niet meer naar me toekomt of haar kont naar me toe draait., dus ik snap je zorgen. Dat is voor mij toch echt wel een teken dat er iets niet goed is. Natuurlijk zijn er wel omstandigheden waarin ze minder gretig is, zoals nu, met die mooie volle wei waar ze nog maar een paar uurtjes op mag en gráág wat langer zou blijven staan. Maar dan weet je dus ook wat de reden is, en dat dat dus niet zoveel met jou te maken heeft.
Ik begrijp ook dat dat alleen wandelen een 'probleem' is en dat je dat graag opgelost zou willen hebben. Maar eerlijk gezegd geloof ik niet in 'doe grondwerk met ze en jouw plaats is mijn plaats en de hele riedel, en POEF ze lopen op wandeling ook met je mee, want in de bak heb je bewezen een leider te zijn'. Het gaat om die specifieke situatie, en in díe situatie moet je handelen. En hoe dan precies de vork in de steel zit weet ik ook niet, elk paard is weer anders. Het kan zijn dat ze echt nerveus wordt van die mensen die ze hoort maar niet ziet, het kan ook zijn dat het echt helemaal niets met de zogenaamde enge dingen te maken heeft. Het kan zijn dat het bij jouw paard een goed plan is om om te keren als je merkt dat ze druk wordt, het kan ook zijn dat dat juist averechts werkt en dat je beter door kunt zetten. Weet ik allemaal niet want ik ken het paard niet.
Ik heb me in ieder geval helemaal los gemaakt van alle regeltjes. Of je een paard nou leert om te gaan lopen op druk, of op stem, of wat dan ook dat maakt volgens mij weinig uit. Het gaat erom dat jij erachter staat, dat je het meent. Dat is je geloofwaardigheid en je leiderschap.
Iedereen heeft zijn eigen grenzen en een paard kan daar volgens mij prima rekening mee houden. Bandido doet het toevallig ook, z'n kont aanbieden om even lekker gekriebeld te worden. Soms heb ik daar wel zin in, en soms niet. En dan wordt ie weg gebonjourd en dan gaat ie dus ook gewoon weg zonder het te blijven proberen. En dat het dan toevallig z'n kont is die hij naar me toe draait, maakt me geen reet uit (hehe). Alsof daardoor ineens je leiderschap weg is. Dat wij dat als onbeleefd zien is ook een beetje ons ding hoor en wordt je vooral aangepraat. Het gaat om de manier waarop.
Ik heb met Sieta altijd een probleem gehad met voorop rijden. Alleen weg dat ging nog wel (heb ik ook veel problemen mee gehad hoor, maar kreeg dat toch altijd voor elkaar), maar haar voorop laten lopen, no way. Hoe lang ik ook volhield en wat ik ook probeerde. En al ging ze een klein stukje, dan stond ze weer stil, en dat kon ik ook niet voor zijn met alvast been geven, hoe eerder ik been gaf hoe eerder ze stil stond. Dus op een gegeven moment heb ik dat los gelaten. En hoefde ze dat niet meer van me.
Ik had gewoon een paard wat niet voorop liep, en alles wat ze wel probeerde vond ik mooi meegenomen. Ik heb haar dus elke keer de hemel in geprezen voor de kleine stukjes die ze uit zichzelf ging, en als ze stil ging staan, deed ik helemaal niets. Dan maakte ze plaats voor een ander paard en die ging haar dan voorbij, en ik vond het helemaal prima.
Dan hoor ik iedereen al denken, jeetje, slappe hap, hoe je het nou went of keert, ze moet gewoon doen wat je zegt. Lekker leiderschap zeg.
Iemand zei een keer tegen me 'Jeetje....jij word nooit boos he?'. Wat ik een lieve manier vond om te zeggen... juist
Maar weet je wat er toen gebeurde? Ze ging het steeds méér proberen. Eerst alleen in stap, en een klein stukje op de terugweg. Maar binnen een paar weken, is het nu zover dat als ik haar haar gang laat gaan, ze zeker de helft van de rit vooraan loopt. Heenweg, terugweg, maakt eigenlijk niet meer uit. Soms stopt ze in het begin heel even, en dan moedig ik weer aan, en dan gaat ze weer verder. Alsof ze gewoon even zeker wil weten dat er géén dwang is. En nee, ze gaat niet ineens trekken, of meer schrikken, of er op een andere manier een potje van maken. Omdat ik misschien niet doorgezet zou hebben of haar haar gang heb laten gaan. Ze maakt geen misbruik van de situatie. Het is er alleen maar fijner op geworden.
Ik clicker, ik gebruik druk, ik doe eigenlijk alles door elkaar. Ik denk dat als je het goed doet, je vanalles door elkaar kunt gebruiken, ook beloningen. Als ik tijdens het rijden merk dat ze een afwijking richting gras krijgt, en ik zeg dat ze door moet lopen, en ze dat goed doet, dan kan ze dus verderop een lekkere hap gras verwachten. Das een uitgestelde beloning en geen brokje voor het moment waarop ze goed doorloopt. Ook geen click of wat dan ook. En toch begrijpt ze dat soort dingen prima.
Ik heb waarschijnlijk ook regels waarvan ze de reden helemaal niet begrijpt. Maar dat hoeft ze ook niet. Het zijn gewoon mijn regels en ze kan zich er prima aan houden. Sommige dingen mag ze van mij, waarvan andere mensen zullen denken, jeetje waarom laat je dat toe. En andere dingen mag ze absoluut niet, waarvan andere mensen het misschien onzin zullen vinden. Maar dat maakt niet uit, want het is mijn paard, het zijn mijn grenzen, en ze moet het met mij doen
Wat betreft het grondwerk a la voest, Sieta vindt het ook niet leuk. En waarschijnlijk heeft dat het meest met mij te maken. Ze doet alles braaf, ze is beleefd, komt niet in mijn ruimte, protesteert niet. Maar je moet haar kóp zien. Ik ben waarschijnlijk te heftig, of straal gewoon uit dat ik het zelf ook niet leuk vind. Maar met het paard van mijn vriendin vind ik het dus wél heel leuk, en dat paard ook, heerlijk hoe we dan kunnen spelen. Terwijl die nog veel subtieler is dan Siet dus met hem zou ik al helemaal niet heftig mogen zijn.
Als ik dan het loswerken omgooi in jouw plaats mijn plaats, dan spettert het er ineens vanaf. Dat vindt ze dan wel weer leuk. Ze staat al vol spanning te wachten tot ik kom en dan sjeest ze er vandoor, prachtig vindt ze het. Als ik van daaruit dan weer de positie in het midden van de cirkel inneem en weer rustig meeloop, dan komt diezelfde kop weer.
Als ik er een longeerlijn aan doe.. dan is die kop er ineens niet meer. Precies hetzelfed principe maar dan met en lijntje. Ga ik op de nieuwe volle wei longeren, denk ik ineens bij mezelf.. jeetje franc dat is flauw, moet ze over die volle wei rennen terwijl ze eigenlijk het liefst wil grazen. Dus we maakten er een spelletje van. Ik gaf haar een seintje dat ze mocht grazen, draaide me dan van haar weg, en vervolgens weer naar haar toe om haar te vragen te lopen. Vond ze práchtig, in volle galop over die wei heen. Ze heeft nog nooit zo hard gewerkt aan de longe, haha.
Ik ben er klaar mee in ieder geval, met al die regeltjes. Ook met alle 'kijk ze niet in de ogen als je gaat
trailerladen' tips, alsof dat paard weet wat wij nu weer hebben bedacht. Je moet het uitstralen, dat je weet waar je mee bezig bent. Of je dan wel kijkt of niet kijkt of een clicker hebt of een carrotstick of een groen of een paars petje...
Warboel
