Eva Saegerman schreef op woensdag 15 april 2009, 11:31:


Ik denk dat het er heel erg van af hangt waar de hoefbevangenheid door ontstaat en of je de mogelijkheid hebt de oorzaak snel weg te nemen.

Bij mij is een paard hoefbevangen geraakt door hem met keiharde (droge winter) hoeven én beslagen op straat te laten draven. (Onwetendheid van ons...) We hebben hem onmiddellijk op nat zand gezet en veearts laten komen. Het paard was met een paar dagen weer in orde.

Froukje was chronisch bevangen? Oorzaak:vermoedelijk ziekte, niet op te lossen.

Willem raakt bevangen van voorjaarsgras, als hij er teveel van krijgt. Haal ik hem van het gras, loopt hij na een paar dagen weer rad. Tot nu toe krijgt hij 2 uur (lang) gras per dag en het blijft goed gaan. Naar wat ik van de veelal (engelse) info begrijp, krijgt zo'n paard door een te hoog glucose gehalte in het bloed en een daardoor hoge insulinespiegel een insulinevergiftiging.

Maar er zullen meer oorzaken voor bevangenheid zijn. M.i. ligt de genezing in het wegnemen van die oorzaak.

Els.

clarissa ruijgrok schreef op donderdag 16 april 2009, 9:30:


Misschien zou je het met fenegriek kunnen proberen? Fenegriek verhoogt de eigen cortison-productie, waardoor het ontstekingsremmend is. Bovendien zitten er veel slijmstoffen in, die alle slijmvliezen (ook die van de luchtwegen) helen en beschermen.

Els

Piet schreef op donderdag 16 april 2009, 10:32:


En komt de spierbevangenheid niet voort uit hetzelfde probleem (voorjaarsgras) als de hoefbevangenheid?

Enkele jaren terug raakte de shetlander van de buurvrouw bevangen van het gras. De pony was hier al jaren gevoelig voor. Ze heeft haar van het land gehaald en op hooi gezet en ik heb wat van de hoeven afgehaald (was toen nog een beginner en dorst niet veel te doen). Na een paar dagen liep de pony weer goed en vond buurvrouw dat ze wel weer op het gras kon. Daags erna superstijf (spierbevangen) in de achterhand, pony kon amper meer lopen.

Inmiddels heeft de pony al heel wat glenbuterol naar binnen gekregen en een kapitaal aan de da gekost. (Ben zelf gestopt me er mee te bemoeien, want kan helaas niet tegen alleswetende da op) Pony ziet er nooit goed uit en loopt bij het minste of geringste weer bevangen.

Els.

Piet schreef op donderdag 16 april 2009, 16:58:


Nee, dat denk ik ook niet. Maar wanneer is een paard hoefbevangen?
In het geval van mijn paard dat het van over het harde lopen had, is de witte lijn wel verbreed geraakt, dat kon de hoefsmid na verloop van tijd zien.
Maar is dat altijd het geval, ook als je er heel snel bij bent? Ik kan me voorstellen dat als de ontsteking net begint en je neemt dan onmiddellijk de oorzaak weg, de lamineae niet los hoeft te laten. (Ben ik niet zeker van, hoor, denk ik maar.)

En om nog even op de haflinger terug te komen. Als een paard 1 been veel meer belast dan het andere, zou het dan daardoor ook niet aan 1 been bevangen kunnen raken?

Maar grote vraag blijft. Wanneer spreek je van hoefbevangenheid. Is dat als de hele boel ontstoken is en het hoefbeen los is van de hoefwand, of is dat ook in het hele prille beginstadium al zo. En is misschien spierbevangenheid een soort voorbode voor hoefbevangenheid?

Ik durf van mezelf te zeggen dat ik altijd heel snel zie of een paard dat ik ken wat mankeert. Bij buurvrouw haar pony weet ik ook altijd al een paar dagen voor zij het door heeft, dat het weer mis is. En die zie ik dan van een afstandje.
Bij onze Willem onderneem ik al actie als hij maar een beetje stijf wordt. Doe ik dan niets, staat hij daags erna in de bevangenstand. Zou ik dan nog niet reageren, dan ben ik er zeker van dat het een "echte" hoefbevangenheid wordt, maar zover laat ik het uiteraard niet komen.

Els

Spirithorses schreef op maandag 27 april 2009, 21:42:


Prachtig!!!

Els.

Sandra van Bommel schreef op vrijdag 8 mei 2009, 12:22:


Het zou, voor mijn gevoel, best een vorm van spanning kunnen zijn. Ik denk dat ik er voor zou kiezen voorlopig héél kort met haar te trainen, misschien zelfs alleen maar een paar keer per dag wat oefeningen op het land.
Het is voor een paard nogal wat om om te schakelen van altijd gedwongen worden, naar vriendelijk vragen en belonen. Misschien is het voor haar zelfs wel niet helemaal duidelijk dat jou belonen, in wat voor vorm dan ook, een teken is dat ze het goed doet.
Ik merk dat zelf aan Boully, een fjord van 21 die we vorig jaar gekocht hebben. Die was absoluut niet mishandeld, maar wel altijd aan teugel en bit gereden. Hij begreep er niets van dat ik hem van voor vrij liet en had het daar best moeilijk mee. Ook schudden met zijn hoofd en zoeken naar wat ik nu eigenlijk van hem wilde. Onze Willem, waar ik mee aan het clickeren ben, omdat ik verder niets met hem aan kan vangen, kan ik ook maar heel kort trainen. Laat ik hem dan weer gaan, ploft 'ie heel vaak nog. Zou ik langer trainen, doet hij het tijdens de oefeningen.
Dat jou merrie helemaal doordraait en het dan op het land ook nog een tijd blijft doen, zou best een teken kunnen zijn dat ze enorm veel spanning opbouwt en daar geen uitweg voor ziet.

Els.

Nathalie Lagasse schreef op maandag 11 mei 2009, 14:52:


Leuk Monique! En sommige dingen ook weer heel herkenbaar. Dat met vier benen een sprongetje maken toen ze van de eenden schrok, dat deed mij meteen aan mijn allereerste paardje denken. Zij was ook heel bomvast in het verkeer, toeterende autobussen, vrachtwagens of tractors, het deed haar allemaal niets. En als ze dan al schrok, bijv. van een vlieger die pal voor haar uit de lucht op straat viel, dan maakte ze een sprongetje en kletterde met 4 hoefijzers (tja, lang geleden) op het asfalt. Dan keek ze even, "O... is niks", en stapte rustig verder.
Ik heb op haar leren rijden en haar oude dag heeft ze hier bij ons doorgebracht. Fantastisch dier, ik zadelde haar zelfs op om een brief te gaan posten, was leuker dan fietsen.

Je gaat vast heel veel plezier beleven aan Lily!

Els.

Heidi_Aiden schreef op dinsdag 12 mei 2009, 9:20:


En ook van mij gefeliciteerd! Neem gezellig taart mee naar de tandarts!

En duimen dat je vrijdag een mooi cadeautje krijgt. De comfort trim stond toch op je verlanglijstje?
Hij bevalt mij nog steeds uitstekend! Zelfs harde droge hoeven zijn geen probleem en het scheelt je een rug...

groetjes, Els.

van lennep schreef op woensdag 13 mei 2009, 0:55:


John is een beetje met de compressors aan het stoeien geweest. Hij heeft er maar liefst drie (wel oude...). De grootste mankeert wat aan, die gaat 'ie repareren. Maar hij heeft nu de twee kleintjes aan één luchtketeltje gehangen. Die staan ze lekker op druk te pompen. Ik tap uit dat keteltje. Werkt perfect!

Ja, het gaat zeker razendsnel. En allebei de paarden lijken het veel prettiger te vinden. Ze trekken hun benen niet meer van de hoefsteun af, wat ze voorheen wel altijd deden.
Afronden doe ik nog op de hand. Dat wil nog niet goed lukken met de CT. Leer ik misschien nog wel.

Groet, Els.

van lennep schreef op vrijdag 15 mei 2009, 10:06:


Ja, ik! Froukje heeft een keer voorhoofdsholteontsteking gehad. Dat uitte zich voornamelijk in heel veel gaan liggen en lichte verhoging van lichaamstemperatuur. De da onderzocht het door met zijn knokkels lichtjes op haar voorhoofd te tikken, dan trok ze haar hoofd onmiddellijk weg, deed dus zeer. Later (toen ze weer beter was, na heel veel ab) reageerde ze er niet meer op.

Els.

van lennep schreef op vrijdag 15 mei 2009, 11:00:


Pff, Esther, dat is al 18 jaar terug en ik Froukje was net een paar weken van ons... Toentertijd lette ik daar allemaal nog niet zo erg op. Ik had wel door dat ze gevoelig liep op het asfalt en heb er meteen ijzers onder laten slaan.
Dat kloppen op haar hoofd is me bijgebleven en ik heb het later ook nog wel eens toegepast als ik het vermoeden had, dat het daar niet goed zat. De da had verteld dat paarden het vaak nog wel weer eens terugkregen. Gelukkig heeft ze het nooit meer gehad. Ze had wel altijd, vooral in het voorjaar en 's zomers wat neusuitvloeing maar nooit heel ernstig.

Els.

Wij (John en ik) waren er ook. Begin gemist. We waren al om 07.00 uur vertrokken (jaja, om 05.30 op, om eerst de dieren te verzorgen!), maar eerst bij Eddy en Hilde langs gegaan. Hilde had een heerlijke lunch voor ons klaargemaakt en daardoor waren we om een uur of 12.45 uur pas bij de PT.

We hebben niet alles gezien, omdat we ook nog heel veel bekenden moesten begroeten. Ik had al snel door dat Eva de spreekstalmeester (of hoe noem je dat) was. Ze deed dat heel goed, praatte alles zeer vlot aan elkaar.
Jossy vond ik ook heel goed. Ik had hem nog niet eerder gezien. Een grapje hier en daar er bij. Een ontspannen persoon en er mocht dus af en toe iets fout gaan. Hij paste zich heerlijk aan bij de omstandigheden (Noemde o.a. nog het artikel over "goereren" wat Jantine op het forum zette).
Zijn tweede demo was ook leuk. Het springpaard liet (geleid door zijn ruiter) zien dat je prima zonder bit over 1.10 m kon springen. Ik vond de ruiter af en toe niet heel goed meegaan met haar paard, maar al doende leert men. De andere twee vielen een klein beetje in het niet bij dit springgeweld, maar je had zo wel een leuk overzicht op verschillende niveaus. Het paard wat zo bang was voor de luidsprekers had ik persoonlijk een tijdje aan de andere kant van de bak gehouden en dan was ik er langzaam naar toe gaan werken, maar ik had het idee dat de mevrouw ook nogal nerveus was en dan wordt er allemaal niet gemakkelijker op. Ze deed heel erg haar best en langzaam maar zeker ging het toch wat beter. (Het is ook niet niks, zo'n demo met zoveel publiek).
Andrea en Ariël gaven een gave demonstratie! Veel actie, energie en enthousiasme. Doorgewinterde entertainers . Bij de tweede demo hielden ze heel goed rekening met de paarden, die er duidelijk niet veel zin meer in hadden. En misschien was de energie van Ariël ook wel een beetje op, niet niks hoor, dat rennen door die zware bak.
Natalie en haar vriendinnen vond ik grandioos. Je kon heel leuk het verschil tussen al de paarden en hun begeleiders zien. Ook leuk dat het "gewone" mensen met "gewone" paarden waren! Dan krijg je het idee dat je zelf niet echt een "goeroe" hoeft te zijn om wat te bereiken. Natalie hield haar zenuwen goed onder controle en praatte alles leuk aan elkaar.
Stijn hield, met hulp van een speakbriefje, een goed verhaal dat natuurlijk bekappen niet alleen het bekappen op zich inhoudt, maar dat je ook de leefomstandigheden van je paard zo optimaal mogelijk moet maken. Naar het bekappen zelf zijn we niet gaan kijken, omdat we net "eindelijk" lekker zaten en Jossy er zo weer aan kwam.
Naar de mensen met de "spaanse" show, zijn we heel bewust niet gaan kijken. Ik had de paarden met al dat ijzerwerk al zien staan en werd daar niet vrolijk van. We hebben het er nog even met Linda over gehad en die vertelde dat de mensen in kwestie ook zonder bit konden rijden. Persoonlijk had ik ze liever weggestuurd dan ze zo op te laten treden, maar de show must go on...
De doggy dancers hebben we maar één klein stukje van gezien, we hadden zoveel te doen, maar ook dat kleine stukje sprak al enorm aan.
Aan het einde van de tweede demo van Jossy zijn we weggegaan (we hebben nog net even gehoord, hoe Jossy Eddy bedankte voor de uitnodiging van het vorig jaar). Toen was het al over 17.30 uur en we moesten nog helemaal naar huis. Het aan ons zelf beloofde etentje onderweg hebben we maar overgeslagen, alleen even gestopt voor een kop thee en een boterham (gesmeerd meegenomen) en tegen 21.15 uur waren we weer thuis, waar het beestenspul stond en lag te wachten!

Voor ons een heel geslaagde dag, ondanks dat we met heel veel regen van huis vertrokken...

Els.

Het is midden in de nacht. De mensen liggen vast te slapen. Een enkele auto rijdt over de snelweg, die afgescheiden door een sloot en een geluidscherm achter de bak loopt. Willem en Boully, de twee fjorden, staan een beetje te soezen. Ze hebben hun hooi op en moeten nu wachten tot de mensen wakker worden en met nieuw voer komen. Boully schudt eens met zijn lange manen en loopt naar de rand van de bak. Er zit nog steeds geen goede poort in en de sjorband waarmee de mensen de bak hebben afgesloten begint te rafelen. Boully gaat eroverheen hangen om naar de grassprieten te reiken, die daarachter zo verleidelijk groeien. De sjorband kraakt vervaarlijk, Boully duwt er nu met zijn hele gewicht tegen aan en daar is de band niet meer tegen bestand. Met een luide knal breekt hij in tweeën. Achter de sjorband staat een schrikdraadje, maar de oude fjord weet dat daar geen stroom op staat. Rustig wandelt hij er door heen en trekt het draad van de paaltjes af. Willem is wakker geschrokken toen de sjorband het begaf. Hij vertrouwt het allemaal niet zo, wat is die Boully nu toch aan het doen. Snorkend draaft hij door de bak. Dan ziet hij Boully eten van dat heerlijke lange gras. Nog eenmaal snuift hij argwanend naar de sjorband en het draadje dat op de grond liggen, dan waagt ook hij de sprong.
’s Morgens, als de baas komt voeren, lopen ze beiden allang weer in de bak. Ze hebben hun buiken volgegeten, maar de lijnzaadslobber lusten ze nog wel. De baas vindt het maar raar dat ze hun hooi laten staan. Omdat hij net een nieuwe baal heeft gepakt, denkt hij dat ze het misschien niet zo lekker vinden. Hij ruikt aan het hooi, maar er zit geen vreemde lucht aan en ook stuift het niet bij het uitschudden. Hij vertelt het aan zijn vrouw, die er ook niets van snapt. Zorgzaam besluit ze de paarden extra in de gaten te houden, stel je voor dat ze ziek zijn. Willem en Boully liggen inmiddels lekker van het zonnetje te genieten en houden zicht gedeisd. Die suffe mensen hebben immers nog steeds niet in de gaten dat de sjorband stuk is en dat het hooiland voor hen open ligt. Eventjes wachten maar. Straks gaan ze vast wel een tijdje weg en hebben de paarden het rijk voor zich alleen.
’s Middags zijn de mensen in geen velden of wegen te bekennen. Boully begint wel weer eens trek te krijgen en loopt vastberaden het hoge gras in, Willem trapt hem bijna op zijn hakken. Tjonge, wat staat dat gras hier toch lekker hoog. Je hoeft niet eens te bukken om erbij te kunnen. Willem heeft helemaal een mooie plek gevonden. Het gras op de paardenheuvel is nog langer dan dat wat op het land staat en je kan het zonder bukken bij de grond afgrazen. Opeens geeft Boully hem een seintje. Opschuilen, want er staat iemand boven in het huis voor het raam! Boully verstopt zich achter de paardentrailer, maar Willem is te laat. De vrouw, die de bedden aan het opmaken is, ziet hem nog net achter de paardenheuvel verdwijnen. Ze rent naar beneden en roept haar man uit de schuur. “We moeten de paarden vangen!” Ze haalt de halsters op uit de stal en samen gaan ze het land op. Willem en Boully hebben hun buik allang weer vol en vinden het niet erg dat ze uit hun luilekkerland gehaald worden. Alleen weten de mensen nu wel dat de sjorband stuk is. Ze maken de poort dicht met een nieuwe sjorband. Willem zucht diep, dat is nou toch jammer. Boully schudt zijn oude wijze hoofd. “Wacht maar jongen, ik weet nu hoe het moet. Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden. Vannacht….”
De avond valt. Het duurt lang voor de mensen gaan slapen. Ze geven hun paarden het voer voor de nacht. Maar die hebben nog steeds niet zo veel trek in hooi. Rustig wacht Boully tot alles stil wordt. De lichten gaan uit. Willem is toch maar aan het hooi begonnen, maar het smaakt hem niet. Hij weet wel dat dat malse gras niet zo goed voor hem is, maar die smaak en dat sap, het water loopt hem ervan in de mond. Boully loopt rusteloos langs het draad. Hier staat stroom op, daar kunnen ze niet langs. Maar dan heeft hij het stuk zonder stroom gevonden. Hij gaat er overhangen zover als hij kan en het draad glijdt zonder problemen uit de paaltjes vandaan. Nu kan hij weer bij het gras. Willem ziet hem gaan en hinnikt blij. Yes, Boully, dat heb je goed gedaan!
En zo zien ze de zon opkomen. Met een heerlijk ontbijt, zonder door de mensen op rantsoen gehouden te worden. Het belooft een mooie dag te worden. De mensen zijn meestal niet zo vroeg op zondag, dus de fjorden hebben alle tijd van de wereld om hun buiken vol te eten. Maar de vrouw is wat vroeger op dan anders om het toilet te bezoeken. “Shit!”, zegt ze hardgrondig als ze boven uit het raam kijkt. De man wordt daar meteen wakker van. “Lopen ze er nu weer?” En dus staan ze maar wat eerder op. De paarden worden met hun slobber in de stal opgesloten. De mensen gaan aan de slag. Alles wordt nu afgezet met draad waar wél stroom op staat. Het is even werk, maar je moet toch wat met die eigenwijze paarden. Als de paarden hun stallen uitkomen, heeft Boully het meteen door. Hij voelt aan zijn water dat de ontsnappingsroutes nu allemaal geblokkeerd zijn en loopt de bak in om een tukje te gaan doen in de zon. Willem is niet zo slim. Hij heeft niet in de gaten wat de mensen gedaan hebben en ondanks de waarschuwingen van zijn maatje loopt hij met zijn voorpluk tegen het schrikdraad op. Tsjak, ai, dat doet zeer. Snel deinst hij naar achter, waarbij hij bijna op zijn dikke achterste gaat zitten. Boos rent hij naar Boully, die in de bak naar hem staat te kijken. Die gaat er meteen vandoor. “Hé, joh, dat is mijn schuld niet, ik probeerde het je nog te zeggen!” Willem schudt zijn geschokte hoofd. “Ja, maar nou kunnen we niet meer…” Boully grijnst: “Ach jongen, laat me even denken. Ik verzin wel weer wat, misschien, heel misschien, vannacht….”

Monique Meijer schreef op dinsdag 26 mei 2009, 8:40:


Ach ja, ik vind het altijd heerlijk om naar de dieren te kijken en te zien wat en hoe ze dingen nadoen. Toen we Boully vorig jaar kochten werd er al gezegd dat hij er een neus voor had of er wel of geen stroom op het draad stond.

Nog een verhaal: De paarden gaan hier 's middags voor een uurtje het gras op. Nou is Boully nogal een doordouwer met weinig/geen respect voor de mensen, hij heeft wel heel veel respect voor Willem. Willem daarentegen zal nooit proberen ons van onze plaats te zetten en blijft keurig achter je lopen, naar het land toe. Nu loop ik op het moment nogal slecht, dus het gaat allemaal wat langzamer dan gebruikelijk. Boully snijdt me dan, opgejaagd door Willem, nogal eens de pas af. (Boully moet van Willem altijd als eerste het land op, dat durft 'ie zelf niet). Ik was dat zat en ben zigzaggend naar het land gelopen, zodat Boully niet de kans kreeg me voorbij te gaan. Dat heb ik twee dagen gedaan en nu loopt Willem zigzaggend achter mij en krijgt Boully niet meer de kans naast of voor me te komen. Pas als ik het draadje heb opengedaan, moet 'ie weer voorop.

Overigens heeft John meestal flink de pest in als de paarden, of de andere dieren weer eens iets uitgevogeld hebben. Ik heb er toch altijd wel schik in en loop lachend de draden te trekken om ze te slim af te zijn.

Bedankt voor de leuke reacties. En ja, het is een waargebeurd, ietsepietsie geromantiseerd verhaal.

Els.

Nu denk ik dat mijn paarden geen "zomereczeem" hebben maar toch schuren ze af en toe wel eens. Enkele jaren terug zelfs zo erg dat ze de huid onder de maantop stuk schuurden.

Wat bij mij goed helpt is gekookte lijnzaad voeren. Daar moet je dan wel al in de winter mee beginnen, ik start er meestal in december/januari mee. Minimaal één kopje per dag.

Verder helpt, als ze al schuren, het goed uitkammen van staart, manen, etc. (Net wat Conny zegt). Ik gebruik daar dan zo'n (siliconen) ontklitspray bij. Niet erg natuurlijk maar het helpt wel om het dode haar goed te kunnen verwijderen. Verder hebben vliegjes en andere stekers ook een hekel aan de siliconen en blijft het behoorlijk lang op de vacht zitten. Let wel op dat je dat spul niet onder je zadel spuit, want dan glijdt dat zo weer van je paard af.

Els.