Realist schreef op zondag 19 april 2009, 16:16:


Ik denk dat Pien van Spirithorses een paard heeft staan dat op de zon reageert... Bombita?

Marianne

Wil schreef op maandag 20 april 2009, 21:43:


Ik blijf aan Apache denken...

Marianne

Anja Seijn schreef op maandag 20 april 2009, 23:15:


Ja, dat kan Anja. Bij ons is Indy beledigd wanneer onze dochter met een ander paardje rijdt. Ze is dan echt diep beledigd en draait daarna steeds van haar weg met een heel zuur gezicht, gekrenkt tot in 't diepste van haar ziel
En dat terwijl mijn man en ik veel meer met Indy bezig zijn dan Eva, en Eva een héél kordaat type is en Indy bij haar tot op de millimeter moet luisteren. Maar Indy ziet dat anders, Eva is van haar!

Marianne

Marianne

clarissa ruijgrok schreef op dinsdag 21 april 2009, 10:02:


Juist, dat is het: de humor ervan inzien en bij jezelf een knopje omdraaien!
Met Apache ben ik op een moment "subtiel" gaan trainen. Na een paar weken deed Apache alles. Ik ging er te voet mee wandelen, hij ging overal mee, sprong zelfs over een gracht... wow... ongelooflijk.

`Tja, de volgende dag zag je hem denken... hm...ze krijgt het weer...
Na een half uur stond hij buiten, nog een kwartier later en we waren 30 m verder. En ik nog hlemaal in de ban van het "subtiel trainen", dus eerst moet het paard een stap zetten en dan pas jij...

Er was geen beweging meer in te krijgen. En toen veranderde hij helemaal in een rots. Gelukkig stond hij al met zijn neus in de goede richting, dus terug naar zijn merries.
OK, dan toch maar clickeren, dat deed hij toch zo graag... Niks dus, geen zin vandaag...

Ogen gingen nu helemaal dicht! Water en bloed heb ik gezweet...

Ik heb hem dan helemaal alleen laten staan, midden in de dreef, en ben thuis hulp gaan halen!
Kwam terug met Eva en jawel, Apache stond daar nog midden op de weg met zijn ogen dicht...
Eva was iets minder subtiel en Apache tjokte dan maar mee naar huis.

Ik heb hem toen helemaal mentaal losgelaten, dus helemaal géén druk, niet fysisch, niet psychisch. Hij moest helemaal niks meer voor mij doen, mocht gewoon fretten en ruzie maken met Couscous en Indy beschermen.

Ik was degene die in een crisis zat maar meneer niet

Na een tijdje vond hij me toch interessant zeker! Luisterde naar een handgebaar, liep met me mee naar buiten, en kon ik er zonder problemen alleen mee gaan rijden... ???? Wanneer hij achter Couscous liep te treiteren moest ik alleen maar zijn naam roepen vanuit de open deur en hij stopte???

Waarom???

Marianne

Esther schreef op dinsdag 21 april 2009, 20:19:


Héél veel herinneringen komen nu terug naar boven! Die Apache, wat een paard .
Er kwam een Parelli-juf die er ook geen raad mee wist, zij dacht dat hij ziek was, misschien moesten we maar eens bloed laten trekken... Zo sloom zeg...
's Middags liep hij helemaal niet sloom over de wei te galopperen met een kind van 10 op zijn rug!
Dat vond hij leuk. Apache was een grote kindervriend.
't Kon ook gebeuren dat hij niet zoveel zin had in galopperen, dat was ook niet erg. De kinderen parkeerden hem dan naast de omheining, klommen erop en gebruikten zijn staart als glijbaan... Of ze zaten met zijn tweeën op zijn rug terwijl hij rustig rondkuierde en graasde. Zakte er eentje wat scheef dan bleef hij staan tot het terug recht zat.

Ik werd er ondertussen helemaal gek van., kreeg hem geen meter vooruit terwijl hij naast Eva in een drafje met loshangend touw meeliep

Maar héél eerlijk: ik zou nooit nog zo'n type paard kopen, echt niet...

Marianne

van lennep schreef op woensdag 29 april 2009, 17:56:


Lieve Esther,

Ik weet niet goed hoe ik het hier moet neerschrijven maar jij "doet zoveel" met toch eigenlijk "weinig resultaat" of toch veel twijfels. Ow Esther, klinkt helemaal verkeerd hé? Dat wil ik niet maar toch...
Esther, jij mag twijfelen, maar je paard mag dat niet zien.

Esther, een paard wil zo snel mogelijk duidelijkheid, pas dan komt er rust en vertrouwen. Of je het nu bereikt met clickeren of wat dan ook, als je maar eerlijk en consequent bent.
Ikzelf vind dat je niets met je paard moet doen waar jij jezelf niet goed bij voelt. Want jij, komt nog altijd op de eerste plaats.
Wat zit ik hier nu eigenlijk te vertellen?
In die vier jaar dat wij nu paarden hebben hebben, heb ik ook een heel traject meegemaakt.
Terwijl ik vroeger al flipte wanneer ik aan méér dan een gram druk dacht durf ik nu gerust écht wel meer druk gebruiken, om daarna terug te gaan naar die éne gram.

Ik heb nu een paardje waar ik helemaal hotteldebottel van ben, opgeleid door Jossy Reynevoet, de "harde". Maar dat klopt niet, 't is Jossy de "consequente".
Mel is écht wel een "keifwijf" zoals wij dat zeggen, wil niet voor iedereen alles doen maar met clickeren zou IK, en ik benadruk IK, nergens met haar komen.
Mel heeft gewoon héél duidelijke taal nodig, ik raak haar ook niet aan...
Maar Mel is bij mij een lammetje.(met kuren)
Ik ben daarstraks nog met haar gaan rijden en eigenlijk was het geen pretje. Ze wilde niet van de wei weg en trok al haar truken uit de schuif, was van alles bang, stond te bibberen, sprong van links naar rechts, begon achteruit te stappen... Maar... dat kan me bij haar helemaal niks bommen, dat is het rare! En ik ben eigenlijk helemaal géén held.

Ik kan dit dus niet met Couscous, spijtig genoeg...
Niet elk paard past bij elke mens...
Misschien later dat het me wél lukt?
Couscous is ook een schatje maar vindt mij maar niks.
Mel zoekt mijn steun, héél raar.

Hier ben je waarschijnlijk helemaal niks mee
Ik wil alleen maar zeggen dat je niks moet doen waar jij je slecht bij voelt. Maar dat "gevoel" zal bij jou zeker ook nog evolueren.

Marianne

van lennep schreef op vrijdag 1 mei 2009, 11:05:


Maar jij bent toch ook een "lieveke"?
En, ik ben ook helemaal niet zo consequent als het zou moeten... en helemaal geen held...
Intussen ben ik er wel achter dat je paarden niet als "poeziewoefies" moet behandelen
Och, en ik maak ook zoveel fouten maar het is toch ook allemaal zo interessant en boeiend.
Vandaag nog een rit met Mel en Couscous. Mama mia, samen van alles bang, samen van alles schrikken, samen snuiven, samen staken, voor één keer éénsgezind. Vroeger had ik dit een ramp gevonden, nu kan ik ermee lachen.
Maar héél eerlijk, ik kan ermee lachen als ik op Mel zit, niet als ik op Couscous zit! Dus, de combinatie speelt zeker een rol. Daarom neem ik ook het meeste wat hier geschreven wordt met een korreltje zout.

Marianne

marjolijn schreef op vrijdag 1 mei 2009, 12:35:


En als het écht moet, met een sedatie in een travaille.

Marianne

Jacqueline v d Berg schreef op maandag 4 mei 2009, 23:22:


Geven trouwens een demo op de Poedertoren!

Marianne

Katrien Imbrechts schreef op vrijdag 8 mei 2009, 9:57:


Het ding is dat "wilde paarden" ook helemaal niet zo oud worden....

Marianne

Galina vs schreef op vrijdag 8 mei 2009, 11:31:


Zijn het van die "droge knakskes" Galina?

Marianne

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 8 mei 2009, 14:13:


Misschien heeft Valan niks met mannen Eddy! ,-)

Marianne

Ik zoek een adres waar we écht goed graszaad voor paarden kunnen kopen.
Er bestaat een bedrijf dat hier echt héél gespecialiseerd in is en speciale grassen heeft. (PAVO dus niet hé)
Ik ben verdorie hun adres kwijt!
Kan iemand me helpen?

Marianne

clarissa ruijgrok schreef op zaterdag 9 mei 2009, 17:23:


Tja... raar genoeg kunnen wij daarmee lachen Clarissa... die Belgen hé!
Ik heb liever last van mijn hormonen dan dat ik er geen heb
Aan alles is een goeie kant...
En last hebben van uw hormonen is bij ons gewoon een mega excuus om eens totaal euh... de mist in te gaan of over uw toeren te zijn, of iets anders van die strekking. Als ge last hebt van uw hormonen dan is uw "lastig" gedrag u ten dele vergeven

Neem toch niet alles zo persoonlijk lieve dames!

Marianne

Moniek schreef op zaterdag 9 mei 2009, 1:48:


Bedankt Moniek, die zocht ik inderdaad!

Marianne