Monique Meijer schreef op maandag 18 mei 2009, 10:33:


Wat nieuwe foto's van Lily:
http://www.mijnalbum.nl/Album=V6GRJDOU
Groeten,
Monique

Michiel schreef op zaterdag 23 mei 2009, 12:29:


Hallo, Michiel,

Ik vind de zin: "Ze is daarbij niet agressief naar me, steigert niet of zo, ik gebruik immers geen druk, dus waarom zou ze?" gewoon griezelig. Dus als je wel druk gebruikt vind je het normaal dat ze agressief wordt? Stel je een situatie voor waarbij je druk MOET gebruiken, omdat Luna of jij het anders niet zouden overleven. Er zijn situaties dan is er geen tijd voor discussies over het wel of niet accepteren van druk.

Net zoals kinderen ooit een keer onder een baas moeten werken (of worden we allemaal directeur?) en moeten accepteren dat een ander druk uitoefend, ook als je het op dat moment niet kan gebruiken of gewoon niet wil, zal een paard toch wel met druk om moeten kunnen gaan. Je kan immers ook per ongeluk eens druk uitoefenen en wat gebeurt er dan? Krijg je dan een rotschop van je eigen paard omdat ze het er niet mee eens is?

Lily is ook vier en is in de maand dat we haar hebben opgebloeid van suffige bange machine die graag in het landschap opging, tot een puber die alles interessant vindt, duidelijk naar voren treedt en uittest hoever ze kan gaan. Ik ben erg blij met deze ontwikkeling, maar ik stel wel duidelijke grenzen. Lily is erg intelligent en neemt alles op als een spons, en helaas niet alleen de dingen die ze op zou moeten nemen. :) Ik gebruik zo weinig mogelijk druk, probeer alles zo duidelijk mogelijk te maken voor haar, duidelijk aangeven wanneer de reactie goed was of dat ze helemaal verkeerd zat, maar ik accepteer het niet als zij op een gegeven moment gewoon haar zin probeert door te drijven. Als het niet anders kan, voer ik de druk op en Lily zal moeten toegeven. Ze is erg sterk van karakter, ze neemt je snel niet serieus als je geen duidelijke weg bewandeld. Lily weet inmiddels dat alles gevraagd mag worden, maar dat ik aangeef of het ook gebeurt.

Ik heb er een maand over gedaan om haar bij te brengen beide voorhoeven op te tillen, niet maaien, niet hangen, gewoon optillen en daar laten totdat ik zeg dat ze ze weer neer mag zetten. Bij haar spelen twee problemen: ze is twee jaar lang niet bekapt en de kinderen die op haar reden hebben nooit haar hoefjes uitgekrabt: niet durven wegens die geweldige hoefsmid en niet willen, want het hoefde voorheen nooit. Inmiddels werkt ze goed mee, ze weet dat het bij de dagelijkse verzorging hoort, net zoals vacht en sokken borstelen.

Voor mijn gevoel ben je niet op de goede weg, Michiel. Toen met Jur niet en nu ook met Luna niet. Maar als jij dat wel vindt, moet je vooral doorgaan. Ik ben alleen bang dat het je in de toekomst nog behoorlijk gaat opbreken.

Groeten,
Monique

ElkeW schreef op maandag 25 mei 2009, 18:44:



Monique

--knip knip--

hoe zouden jullie dit oplossen?

In geval van nood het paard afleiden van het gevaar door uit balans te brengen. Zodra het paard een stap verzet, het paard meenemen om je heen en in circels laten lopen. Zo geef je het paard de gelegenheid zich af te reageren door beweging en je houdt het paard bij je.

Monique

Katrien Imbrechts schreef op dinsdag 26 mei 2009, 10:59:


Bij ons was het ook bar en boos, wat een onweer, regen en hagel. Ik heb afgelopen nacht een paar keer gekeken, Lily wilde niet in de stal en stond ondanks het noodweer rustig te eten en te slapen in het weiland.

Tegen de ochtend sloeg de bliksem in de boom van onze overbuurman, we zaten rechtop op bed, wat een klap. Klaas stond net onder de douche. Straat geblokkeerd door de vele dikke takken, gelukkig niets bij ons stuk, de boom aan de weg heeft alles opgevangen. Vanmorgen hebben we de buurman geholpen de troep op te ruimen, hij is met een heftruck in de weer geweest. De takken waren te zwaar om op te tillen.

Lily heeft nauwelijks gereageerd bij die enorme klap. Ik hoorde haar alleen omdraaien. Ze keek in de richting van de boom en sufte toen verder. Gelukkig maar. Vanmorgen was ze maar in een ding geinteresseerd: draadje opschuiven, mijn gras is op.

Monique

lunatic schreef op dinsdag 26 mei 2009, 11:17:


En ook niet telefoneren dacht ik? Klaas heeft daar maling aan, ik doe het niet...
Monique

Jacqueline v d Berg schreef op dinsdag 26 mei 2009, 11:36:


Potverdorie, zijn wij er erg goed vanaf gekomen. Even verderop ook enorme hagelstenen, bij ons gelukkig normaal model. Altijd erg als je schade hebt, kost weer zoveel tijd alles te herstellen.
Monique

Michiel schreef op dinsdag 26 mei 2009, 12:39:


"Ten eerste voorkom ik natuurlijk dat ik de weg op ga als er verkeer aankomt dat niet meer zou kunnen stoppen"

Kun je dat altijd voorkomen? Een paard kan ook op je eigen oprit schrikken. Sneeuw wat van het dak afvalt, zo op de kont van je paard. En als er dan net een vrachtwagen langskomt.... tja

Monique

Michiel schreef op woensdag 27 mei 2009, 8:20:


Onderschatten van jouw kunnen?

Volgens mij overschat je jezelf toch echt. Het komt op mij over alsof je in een droomwereld leeft.

En, ja natuurlijk om je zwakke kant er nog bij te slepen: hoe wil je ooit op een veilige manier met Luna rijden als wandelen nog niet lukt. Je blijft dan zeker eeuwig voetganger omdat het gezonder voor jezelf is, omdat Luna dat leuker vindt, omdat.... omdat.... En paarden zijn immers niet bedoeld om mensen op te laten rijden, helemaal niet erg dus, zeer paardvriendelijk!

Kom op, Michiel, is het niet al lang tijd hulp te zoeken?

Monique

Piet schreef op woensdag 27 mei 2009, 9:50:


Piet, daar is ook niets mis mee, maar je moet het ook kunnen overbrengen op een paard. En het komt op mij over dat het daar nu juist aan schort bij Michiel.

Ik probeer bij Lily ook zo weinig mogelijk druk te gebruiken, ik wil dat ze graag met me mee gaat, graag voor me werkt, niet wegrent als ik met een halster of zadel aankom. Maar je zal een paard wel een reden moeten geven om graag bij je te zijn en samen met je op pad te willen en daar hoort ook duidelijkheid bij en laten zien dat je het waard bent gevolgd te worden.

Monique

Lily heeft gisteren een vriendinnetje gekregen. Kim, een eenjarige shetlandmerrie. Kim ziet er wat verwaarloosd uit met haar plukkerige vacht, ze stond bij een fokker in een kudde eenjarigen. Het haar kun je er zo aftrekken, bij de fokker heb ik er al een emmer vol afgehaald. Als ze een beetje gewend is, haal ik ook de rest weg.

De eerste kennismaking ging goed, Lily liet wel even zien dat zij de baas is, maar dat vindt Kim al lang goed. We wilden ze eerst nog even apart houden met een draadje ertussen (advies van de fokker), maar na 5 minuten was Kim plotseling weg en stond naast Lily te grazen. Prima dus, als ze graag bij elkaar willen zijn. Afgelopen nacht keek ik nog even uit het raam en zag tot mijn schrik alleen Lily staan. Naar buiten, naar het weiland. Daar aangekomen zag ik dat Kim helemaal plat lag te slapen en Lily er pal naast stond te waken.

Ik hoop dat we een goede keus gemaakt hebben en de dames veel aan elkaar hebben in de toekomst!

Eerste foto's zie fotoalbum Lily!

Na de blikseminslag bij de overburen hebben we eindelijk weer telefoon en internet. Er is helaas toch heel wat stuk gegaan, de telecom heeft alles moeten nakijken en gelukkig alleen bij de buren (want daar ligt de hele kabelzooi) moeten opengraven.

Monique

Anja Seijn schreef op zondag 31 mei 2009, 19:36:


We hadden net dikke paniek. Lily had schijnbaar een deel van een bijenzwerm wat in een kluitje op de grond zat opgeschrikt. Ze kwam in paniek vergeven van de bijen naar voren rennen, Kim draafde er maar achteraan, niet wetende wat er aan de hand was.

Lily is 7 keer gestoken, waarvan een keer onder haar linker ook en een keer in haar neus. Ik heb verschillende angels uit de bulten getrokken, ze was ontzettend zielig en drukte steeds weer haar neus in haar bak met water, in het zand en (bah) in mijn gezicht. Kim begreep er niets van en knabbelde wat aan takken in de bak.

Klaas heeft samen met de buurman een blik geworpen, in een boom hing een tros van 40 cm bijen. Een dorp verderop zit een imker. Klaas is er met de buurman heengereden, hij ging gelijk mee. Er staat nu een bijenkast op het weiland, die morgenavond weer opgehaald wordt.

Monique

Jasmijn Wauters schreef op dinsdag 2 juni 2009, 16:30:


Beste Jasmijn,
Hoe lang studeer jij al archeologie?
Groeten,
Monique

Ilona Kooistra schreef op dinsdag 2 juni 2009, 23:55:


Hallo, Jasmijn,

Wie van nature talent heeft op paardengebied, paarden gewoon aanvoelt, al op jonge leeftijd de gelegenheid heeft zijn/haar talent te ontwikkelen, dan vind ik dat geweldig. Leeftijd vind ik geen hindernis, iemand van 20 jaar kan al veel meer ervaring hebben dan iemand van 60. Toen ik 10 was hielp ik mensen in de buurt hun honden trainen en had succes. Ik wilde verder op dat gebied en politiehonden trainen, maar mocht niet van mijn vader, ik moest een echt vak leren. Toen luisterde ik nog naar mijn vader. :) Van je passie je beroep te maken is iets prachtigs, heb je de gelegenheid: doen.

Ik denk heb echter wat moeite met je advertentie. Waar ben je naar op zoek? Ik dacht klanten die hun paard door jou willen laten trainen. Je legt de nadruk ontzettend op je studie. Niet iedereen heeft gestudeerd, ik denk dat er mensen zijn die niet eens begrijpen wat je schrijft. Je biedt je diensten als trainer aan. Schrijf dat dan ook in normale omgangstaal en niet in universiteitstaal. Je doelgroep is mensen met allerlei achtergronden die paarden hebben waarvoor ze een trainer zoeken en geen professor die je van je gelijk moet overtuigen.

Maar dat is mijn mening. Neemt niet weg dat ik persoonlijk archeologie nog steeds razend interessant vind. :)

Ik wens je veel succes met je studie.

Groeten,
Monique

Jasmijn Wauters schreef op woensdag 3 juni 2009, 8:25:


Beste Jasmijn,

Baanbrekend zou ik niet als probleem zien, het is af en toe nodig vastgeroeste mensen wakker te schudden en met nieuwe ideeen op de proppen te komen. Ik wilde je gewoon duidelijk maken: Probeer wat aan je taalgebruik te doen, doe niet zo geleerd, je geeft mensen dan het gevoel dat je torenhoog boven ze uit wil steken.

Dit is niet rottig bedoeld, ik heb zelf ook enkele jaren op een universiteit rondgelopen, weet hoe het er toe gaat. Dat is echter binnen de universiteit. In het echte leven ligt het een beetje anders. :) Ik kom waarschijnlijk erg belerend over, maar ik bedoel het goed!

Om een voorbeeld te geven: Ik ben beedigd vertaalster Duits. Komt iemand bij mij voor een vertaling, kijk ik wat de bedoeling is, moet ik de tekst vertalen voor een notaris waarbij elk woord telt, wordt de vertaling in een rechtszaak gebruikt of bij wijze van spreken voor de buurman, die slechts de inhoud wil begrijpen en sowieso niets van de juridische begrippen snapt. Een klant ga ik wel informeren dat ik voor de rechtbank beedigd ben, maar ik ga ze niet vermoeien volgens welke methode ik vertaal, dat interesseert ze meestal geen moer. Zelf vind je het razend interessant, maar wat voor mijn klanten belangrijk is: hoe lang duurt het en wat kost het. Vaak wel jammer.....

Ga wat stoom afblazen Jasmijn, er zijn vast belangrijkere dingen dan tot diep in de nacht met Eddy te discussieren. :)

Ik hoop dat je veel mensen met hun paarden kunt helpen en dat we in de toekomst nog meer van je zullen horen. Ga je ook eens op vragen van forumleden in die met een probleem zitten, hoe jij het aan zou pakken? Ik denk dat veel mensen dat interessant zouden vinden.

Groeten,
Monique