tinalina schreef op vrijdag 12 juni 2009, 18:25:


Ja, das ongeveer wat ze tegen mij ook gezegd had. En dan zei ze nog iets van haar merries vaker te enten wanneer ze het noodzakelijk vond? (Sorry, weet het niet precies meer. Heb gatenkaas als hersenen )

Tja, zus zit achter mijn vodden om mijn beesten te laten enten nu haar Charly drachtig is. Snap ik wel want zo'n veulen fokken is natuurlijk een hele investering financieel en emotioneel. Maar ze vergeet wel ff dat ik er meteen 3 mag laten enten. Straks kost dat veulen mij nog meer dan haar.

Merel Stoffers schreef op zondag 14 juni 2009, 13:36:


Dan kom je de verkeerde mensen tegen.
De mensen die ik ken (En dat zijn er wel een aantal) nemen AdB zijn rechtrichtgedoe meestal als beginpunt. Omdat ze problemen hebben met iets , paard kreupel is of inderdaad voor het eerst over rechtrichten horen, etc...
Maar na verloop van tijd merk ik dat de meeste ook weer verder gaan kijken en zich gaan verdiepen in andere stromingen. Vaak komen ze dan bij eerder academische en klassieke instructeurs terecht.
Zo ken ik iemand die met haar oude paard Z2 reed, wegens hko met dat dier bij AdB terecht is gekomen. Jaren heeft gelest bij hem. Met ups en downs. Daarna met haar nieuwe paarden zich is gaan verdiepen in oa. werk aan de hand, ondertussen nog gewoon in de clubles meerijdt en opnieuw zeer succesvol KNHS wedstrijden start met haar jonge paard.
Dit is nu één voorbeeld, maar zo ken ik er meerdere. Mensen, die AdB gebruiken als deel van een leerproces, eruit halen wat ze kunnen gebruiken om dan weer nieuwe dingen te gaan ontdekken en te gaan uitproberen.
Ergens blijven ze er wel op terugvallen, maar de meeste erkennen echt wel dat er meer is tussen hemel en aarde.
En ik denk dat wat Christel schrijft daar ook wel in past. AdB heeft Buck in den beginnen weer op de rails gekregen. Maar die jaren daarna zijn toch alleen Christel haar verdienste, die net als die andere mensen die ik ken, eruit heeft genomen wat ze kon gebruiken om daarna bij verschillende andere mensen haar licht te gaan opsteken.

De mensen die jij ontmoet, zijn er waarschijnlijk nog niet zo lang mee bezig. En dan vind ik die euforie ook begrijpelijk. Beeld je eens in dat je een paard hebt dat al jaren kreupel loopt en dan op een hals uurtje, plots weer rad loopt. Zoiets maakt indruk. + Het feit dat zijn manier snel werkt en bijna voor iedereen toegankelijk is, zelfs voor mensen die absoluut geen kaas gegeten hebben van dressuur. Allemaal elementen die ervoor zorgen dat mensen hem al gauw tot goeroe-status willen verheffen.

Dat mijn merrie nu nog leeft, heb ik trouwens ook aan dat systeem van hem te danken. (En ik reken mezelf tot één van die mensen die absoluut geen kaas heeft gegeten van dressuur ) Zaligmakend is rechtrichten niet. Mijn paard is nu nog steeds even kapot als 3 jaar geleden. Maar ze leeft nog en is de laatste jaren zelfs redelijk bruikbaar geweest als rijpaard.
(eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ze nu alweer bijna een jaar niet zo goed is. Maar in principe moet het wel mogelijk zijn haar weer aan de gang te krijgen. Ik sta alleszins te springen om ook eens weer wat verder te gaan kijken. )

groetjes
Ans

Spirithorses schreef op dinsdag 23 juni 2009, 17:34:


Prachtig paard.
Maar ik mag hopen dat de persoon die deze draad begonnen was niet de overleden eigenaresse is?
Wel een mooi gebaar (zowel naar het paard als naar jullie toe.) dat ze geschonken werd.
Veel plezier ermee.

heidy smid schreef op woensdag 24 juni 2009, 9:10:


Blij om te lezen dat je nog springlevend bent.
Maar ook veel sterkte met het verlies van je vriendin.
Ik vind het heel mooi van jullie dat jullie de eigenaresse de zekerheid wilden bieden dat haar paard goed terecht kwam. Erg mooi gebaar.

groetjes
Ans

Katrien Imbrechts schreef op donderdag 25 juni 2009, 9:12:


Die meiden brengen het misschien niet zo netjes en beschaafd maar van dit bericht ga ik minstens even hard over m'n nek.
De openingspost begon reeds met een sneer richting de eigenaresse van het paard. Ook al sluiten hun ideëen niet helemaal aan bij deze site, waarom zouden ze dan niet het recht hebben te reageren? Dat paard is de afgelopen tijd immers al zeer uitgebreid besproken op dit forum.

En tja, Ik snap die meiden eigenlijk wel. Ik post hier niet vaak meer, maar lees soms nog mee. Maar wat ik de afgelopen maanden over dit paardje heb zien passeren, moest ik de eigenaresse zijn, ik zou ook allerminst kunnen lachen met de houding van de weide-eigenaar.
Meer nog, ik had waarschijnlijk de eerste week alweer mijn biezen genomen.
Ik heb zelf 3 paarden, 2 daarvan staan bij mij thuis en de 3de staat bij een kennis.
En als er voor mij één reden zou zijn om mijn paard daar weg te halen, dan zou dat bemoeizucht zijn. Zo heb ik afgelopen winter ook wel eens een aanvaring gehad met die kennis waarbij ze mij dingen wilde opleggen. (In dit geval ging het over mijn zieke paard, de keuze van een DA en wat in haar ogen moest gebeuren.) Gelukkig zag zij wel in dat ze te ver ging en verontschuldigde ze zich daarvoor.
Iets wat ik (zo te lezen) de TS hier, nog niet snel zie doen.
Natuurlijk bedoelt Jacqueline het goed en doet ze alles omdat ze gelooft dat dit het beste is voor het paard. Maar dat is toch helemaal niet aan haar?
Het is nu eenmaal niet haar paard. En tips geven is goed, maar je moet toch wel wat afstand bewaren? Uiteindelihjk ligt d everantwoordelijkheid wel bij de eigenaar. En van wat ik al gelezen heb van Jaqueline op dit forum (over Sioux en voorheen ook met de hoefbevangen pony) daar krijg ik de kriebels van. En misschien is ze in t' echte een hele aardige dame. Maar uit wat ze hier schrijft, merk ik toch dat ze moeite heeft om die afstand te bewaren. (kan ook mijn interpretatie zijn? Maar dit is iets wat ik al erg lang zo aanvoel. Daarom ben ik eigenlijk ook niet verbaasd over het verhaal van deze meisjes.)

groetjes
Ans