HorseFan schreef op zondag 28 juni 2009, 0:45:


Bij deze heeft Jasmijn Wauters geschiedenis gemaakt, en zal Google bij het zoeken naar "Jasmijn Wauters" voor altijd onthullen wat een zootje ze er van heeft gemaakt.

Nou ben ik nog benieuwd welke van deze twee varianten het is:
Verjaardagsfeestje: moederziel alleen achter de PC, en dan bij gebrek aan beter doen alsof je twee personen bent en jezelf vanaf je eigen PC feliciteren.
Of op je verjaardagsfeestje samen met iemand anders in ongeveer dezelfde gemoedstoestand beurtelings vanaf dezelfde PC berichtjes naar elkaar schrijven, met als onderwerp hoe geweldig Jasmijn Wauters is.

Ik heb me nooit uitgelaten over de paardenkennis van Jasmijn, noch over haar leeftijd. Maar gezien de onvolwassenheid/gestoorde persoonlijkheid die kennelijk achter deze naam verscholen gaat, zou ik me er niet mee inlaten. Het lijkt me toch wel een vereiste om een beetje een stabiele persoonlijkheid te bezitten om een beetje op niveau en op een eerlijke manier met paarden te kunnen omgaan.

Frans

"If your only tool is a hammer, you tend to see every problem as a nail."

HorseFan schreef op zondag 28 juni 2009, 2:06:


Voor de goede order: Als dit gebeurt vanaf jouw PC, dan ben jij, Jasmijn Wauters, verantwoordelijk.
Bij het veroorzaken van doelbewuste overlast hanteren de meeste internet providers de policy dat ze de overlastveroorzaker na een eenmalige waarschuwing afsluiten.
Het schrijven van talloze lege berichtjes met als onderwerp virusss enzo valt onder het doelbewust vervuilen van andermans forum, en dus als het veroorzaken van overlast. Hetzelfde geldt voor het uploaden van aanstootgevende plaatjes.

Als je hiermee doorgaat, of zegt dat anderen met jouw toestemming jouw account misbruiken voor het veroorzaken van overlast, dan dwing je mij om een klacht in te dienen bij jouw internet provider.

Dit is een open forum, zonder censuur, maar dat betekent niet dat we opzettelijke vervuiling tolereren.

Frans

"If your only tool is a hammer, you tend to see every problem as a nail."

Pascal de Boer schreef op zondag 28 juni 2009, 10:58:


Veel beweging, en zo min mogelijk koolhydraten voeren. Magnesium helpt alleen bij paarden met insulineresistentie, en er is geen aanleiding om te veronderstellen dat jouw paard daar aan lijdt. Bovendien helpt magnesium niet bij de genezing van hoefbevangenheid (tenzij de oorzaak ligt bij insulineresistentie). Ik zou dus niet je paard iets speciaals gaan bijvoeren.

Hou met bekappen de toon zo kort mogelijk, rasp hem zover terug dat je paard over de zool afwikkelt, en niet over de hoefwand. Dit verlicht de pijn en bevordert de genezing.

Overigens geeft het feit dat je paard hoefbevangen raakt van iets meer wortels dan normaal aan dat wortels voor dit paard geen goed idee zijn, ook niet in beperkte hoeveelheid.

Paarden eten van nature boomwortels, geen knaloranje op hoge suikerwaarde geteeld snoepgoed.

Frans

"If your only tool is a hammer, you tend to see every problem as a nail."

ElkeW schreef op maandag 29 juni 2009, 11:43:


Goed idee! Ik zal het meenemen naar het computerseizoen (= onprettige weersomstandigheden).

Frans

"If your only tool is a hammer, you tend to see every problem as a nail."

Unartica schreef op maandag 29 juni 2009, 16:34:


Ik weet het niet 100% zeker (daar is weinig info over te vinden) maar ik denk vrij snel. Je kunt er gerust wel even een week of zo mee stoppen.


Denk er even aan dat de magnesiumwaarde in het bloed niets zegt over een eventueel magnesiumtekort. En dat, in tegenstelling tot bij mensen, het glucosegehalte geen goede indicatie is voor een eventuele insulineresistentie. Bij paarden moet je echt het insulinegehalte zelf meten.

Frans

"If your only tool is a hammer, you tend to see every problem as a nail."

Pascal de Boer schreef op maandag 29 juni 2009, 20:39:


Dat lijkt dan toch op dat er een bloeding in de witte lijn heeft plaatsgevonden.


Je kunt het prima vergelijken met een blauw geslagen vingernagel. Als die eenmaal wat los zit is er niets wat je kunt doen om hem weer vast te krijgen, behalve dan geduldig wachten tot de hele bende is uitgegroeid en er een goede nagel voor in de plaats is gekomen. Er zijn geen wondermiddelen om een losse nagel weer vast te krijgen, en er zijn evenmin wondermiddelen om de groei van een nieuwe nagel te versnellen.

Het enige wat je nu kunt doen bij het paard is alles doen om te voorkomen dat het erger wordt: dus de toon kort houden, zo min mogelijk koolhydraten voeren, en zorgen dat de hoef niet overbelast raakt (dus niet springen, korte rondjes draaien, etc). De hoefwand zit namelijk op sommige plekken nog wel vast, en die resterende binding wil je absoluut niet kwijt raken.
Het volledig vervangen van de hoefwand duurt ongeveer een jaar, maar gelukkig hoef je meestal niet zo lang te wachten omdat een "halve" hoefwand doorgaans al weer sterk genoeg is om het hoefbeen op zijn plaats te houden. Helaas betekent dit dat je toch wel rekening moet houden met een herstelproces dat een aantal maanden in beslag zal nemen.

De genezing hiervan gaat overigens niet geleidelijk: het zal een hele tijd lijken alsof er geen vooruitgang in zit, en dan ineens zal je een spurt meemaken waarin in een hele korte periode een forse verbetering optreedt. Na die verbetering moet je het nog wel een tijdje wat rustig aan doen omdat de binding aan het hoefbeen nog erg kwetsbaar is.

Frans

"If your only tool is a hammer, you tend to see every problem as a nail."

Pascal de Boer schreef op dinsdag 30 juni 2009, 7:23:


Om nog even op de analogie met de blauwe nagel verder te gaan: Een blauwe nagel valt er niet altijd af, maar is minstens ernstig verzwakt.

Wanneer de witte lijn breder wordt dan weet je natuurlijk zeker dat het paard hoefbevangen is, maar dit is dan ook zo ongeveer de ergste gradatie. Maar de witte lijn hoeft bij hoefbevangenheid niet perse breder te worden; als er hier en daar nog plekken zijn waar de laminae niet heeft losgelaten. De verkleuring van de witte lijn, en het ontlasten van de toon, zijn duidelijke signalen dat er iets ernstig is misgegaan; ook dit is een vorm van hoefbevangenheid. De prognose is gunstiger als de witte lijn niet breder is, maar de snelheid van genezen ligt helaas niet hoger.

Frans

"If your only tool is a hammer, you tend to see every problem as a nail."

Pascal de Boer schreef op dinsdag 30 juni 2009, 18:34:


Tsja, ik was er al bang voor. Een eenmaal in gang gezette hoefbevangenheid is vaak niet meer te stuiten.


Dat komt doordat het hoefbeen nu zakt.


De zool raakt nu enigzins onstoken door de druk van het hoefbeen erboven.

Helaas wijst alles erop dat het nu toch echt een klassieke hoefbevangenheid is.


Hoe ongemakkelijk het ook is, beweging is toch echt (letterlijk) de eerste stap naar genezing. Overdrijf het niet, maar probeer er wel enige beweging in te houden. Misschien een paar minuutjes per keer, een aantal keer per dag. Liefst over een mooie strakke ondergrond als je die hebt (gladgestreken beton, vlak asfalt) maar wel absoluut zonder losse kleine steentjes erop. Als je dat niet hebt is lopen door een beetje modderachtige ondergrond ook al goed (ja, ik weet het, de weersomstandigheden werken niet mee; maak desnoods ergens kunstmatig een modderpad).


Het lijkt me geen kwaad kunnen om even na te gaan of er, behalve de emmer wortelen, geen dieper liggende oorzaak aanwezig is, zoals een ontsteking ergens. Maar omdat je die emmer wortelen hebt genoemd denk ik dat dat waarschijnlijk de trigger is geweest.

Aan de hoefbevangenheid zelf kan de dierenarts niets doen. Hij zal je wellicht stalrust aanbevelen (= achterhaald), doorverwijzen naar de hoefsmid (= afschuifpolitiek), pijnstillers (bute) voorschrijven (= symptoombestrijding). Sommigen schrijven antibiotica voor (= volkomen onzinnig omdat hoefbevangenheid geen bacteriele oorzaak/component heeft). Veel meer kun je helaas niet verwachten.

Sterkte. Het is een buitengewoon nare aandoening, maar velen zijn je al voorgegaan en hebben hun paard er weer bovenop gekregen.

Wat de pijnbestrijding betreft, dit heeft voor- en tegenstanders. Ikzelf zit er een beetje tussenin. Als het echt niet meer te harden is kan pijnbestrijding erg diervriendelijk zijn, maar tegelijkertijd heeft die pijnbestrijding ook weer zijn nadelen.

Frans

"If your only tool is a hammer, you tend to see every problem as a nail."

Unartica schreef op donderdag 2 juli 2009, 19:35:


Het kan inderdaad helpen, maar alleen wanneer het binnen een kwartier na het ontstaan van hoefbevangenheid wordt gegeven. Probleem is dat er in dit stadium nog geen symptomen zijn, dus met andere woorden: behalve in labaratoriumomstandigheden waarin je weet dat je het paard hoefbevangen gaat maken heb je er verder niets aan.

Zodra de hoefbevangenheid eenmaal begint treedt er een sneeuwbaleffect op: de cellen van de laminae zwellen op wanneer ze ziek worden, de zwelling kan geen kant op omdat aan de ene kant het hoefbeen zit en aan de andere kant de hoefwand, en hiermee wordt de doorbloeding voor de rest van de witte lijn (laminae) afgekneld. Die sterft dus, en de afgestorven cellen zorgen ook weer voor een zwelling. Geen enkele bloedverdunner kan dit sneeuwbaleffect dan nog stoppen.

Bloedverdunners hebben zelf ook nadelen: ze vergroten de kans op bloedingen (onder andere in het spijsverteringsgestel, veroorzaken maagzweren) en maken het stollen moeilijker.


Gerrit Smit heeft gelijk, maar ook insulineresistentie is een gevolg van een verkeerde voeding. Het is een welvaartsziekte, vergelijkbaar met diabetes type II (Voorheen ouderdomsziekte genoemd, maar omdat het nu zelfs ook al voorkomt bij pubers noemen ze het nu type II). Jarenlang een overschot aan koolhydraten, overgewicht en te weinig beweging, zijn de boosdoeners.

De voedingsindustrie, zowel bij paarden als bij mensen, heeft er baat bij de misleiding in stand te houden. Voor paarden zijn brokjes zogenaamd onmisbaar, en bij mensen wordt vet onterecht als dikmaker aangewezen en worden koolhydraten aangeprezen.


De enige link die ik zie tussen hoefbevangenheid met het al dan niet bemesten van gras, is dat hoefbevangenheid juist eerder optreedt bij onderbemest gras/hooi!
Onderbemesting van gras werkt tekorten in de hand. Wat er niet in de bodem zit kan het gras
ook niet in zich hebben. Het fructaangehalte van onderbemest gras en hooi is dan ook veel hoger, omdat het gras wel suikers kan maken, maar voedingsstoffen mist om te groeien. Voor het maken van suiker is slechts water, kooldioxide en licht nodig, en die hoeven (met uitzondering van water) dus niet in de bodem te zitten. Suiker maken kan altijd, ook bij zware onderbemesting. De suiker weer gebruiken van de groei kan daarentegen alleen als alle andere benodigde stoffen aanwezig zijn, en is dus afhankelijk van de bemesting.

Voor wie het naadje van de kous wil weten: De formule van glucose (de elementaire suiker) is C6-H12-O6. Dus 6 koolstofatomen, 12 waterstofatomen, en 6 zuurstofatomen.
Waar komen deze stoffen vandaan?
1) Je neemt 6 CO2-moleculen (CO2 is kooldioxide, en zit in de lucht). Dit levert je 6 C-tjes op, en 12 O-tjes.
2) Daarbij voeg je 6 watermoleculen (H2O). Dit levert je 12 H-tjes op, en 6 O-tjes.
3) Tel de hele boel op, en dan heb je genoeg om C6-H12-O6 te maken.
4) Goed geteld? Eh... er zijn behalve de suiker nog 12 O-tjes over. Die O-tjes groeperen zich als 6 paartjes, en dan heb je dus 6 O2's. O2 is... zuurstof! En die zuurstof wordt als afval afgegeven aan de lucht. Zo, nu weet je gelijk waarom planten zuurstof maken. Het is een afvalproduct bij de productie van suiker!

Reden waarom ik dit schrijf is om te benadrukken dat je voor het maken van suikers niets, maar dan ook niets, anders nodig hebt dan kooldioxide en water, en zonlicht om de omzetting in gang te zetten. DE SUIKERPRODUCTIE IS DUS ONAFHANKELIJK VAN DE BEMESTING!

Bemesting zorgt ervoor dat de plant die suiker kan gebruiken om te groeien, en dus omgezet wordt in celwanden en dergelijke, en dus het suikergehalte daalt.

Van suiker raakt een paard hoefbevangen, van celwanden niet...

Verder gaat het er bij het ontstaan van insulineresistentie altijd om het trio "te weinig beweging, te veel koolhydraten, overgewicht". Het paard betrekt bij gras en hooi zijn energie voornamelijk uit de houtachtige celwanden, als het gras minder bemest was blijven de stengels korter, en moet je er meer van voeren, en uiteindelijk krijgt je paard dus net zoveel binnen.


Aha, je wist het dus al! Als de raphazen dus een bodemonderzoek laten uitvoeren, en aanvullen wat de grasplant nodig heeft om te kunnen groeien!

Frans

"If your only tool is a hammer, you tend to see every problem as a nail."

e m kraak schreef op zaterdag 4 juli 2009, 15:44:


Uiteraard. Daarom zeg ik ook, zorg dat er in de grond zit wat er nodig is om de grasplant te laten groeien. Dat hangt dus inderdaad van de soort grasplant af, maar in de gangbare weides is die keus niet zo groot.


Dat zeg ik ook niet. Ik gebruik "de grasplant" als aanduiding voor de soort grasplant die de vraagsteller heeft. Die is niet nader gespecificeerd, dus mag de vraagsteller zelf invullen.


Minder gras voeren maar dan wel met een hogere voedingswaarde hoeft natuurlijk niet perse te betekenen dat het paard minder lang met eten bezig hoeft te zijn. Daar zijn wel wat truken voor.


Ik ben helemaal met je eens dat het voor paarden beter zou zijn om ze minder "rijk" gras te voeren. Gras dat van zichzelf minder rijk is, en niet door een rijke grasplant zijn voeding te onthouden zodat hij wat armer wordt. Met een andere vegetatie die het in een voedingsarmere bodem nog prima doet. Dat zou ideaal zijn. Alleen dan heb je ander gras nodig dan wat er in de gangbare weide voorkomt, en je hebt veel meer grond nodig dan de gemiddelde paardenbezitter tot zijn beschikking heeft.

Maar waar het in mijn antwoord over ging, was het idee dat je een gemiddelde paardenwei, door niet meer te bemesten, geschikter zou kunnen maken voor paarden die gevoelig zijn voor hoefbevangenheid, eigenlijk helemaal niet zo'n goed idee is. En gelukkig ben je het daar met me over eens.

Frans

"If your only tool is a hammer, you tend to see every problem as a nail."