e m kraak schreef op donderdag 16 juli 2009, 16:41:


Mee eens, je antwoord sluit mijn stelling echter niet uit, dat blijft net zo waar als ik schreef. Vaak iets doen is het begin van voldoening er in krijgen, vooral bij paarden. Dat valt toch niet te betwisten?


Wat je beschrijft is slecht het begin van het mengen van de twee uitersten. Wat ik schrijf over het therapeutische effect is wel degelijk het uitdoven van de angst. Het positieve gevoel van de voedselbeloning begint langzamerhand de overhand te krijgen, waardoor het paard andere conclusies gaat trekken "het valt eigenlijk wel mee, het is niet zo bar als ik dacht, hé ik was even niet bang" in die trant. Verduren is het allereerste begin, het volgende is het wegblijven van angst, eerst kort, dan steeds vaker totdat het geheel weg blijft. Het aantrekkelijke van voedsel blijft echter even aantrekkelijk, dat is niet minder geworden door dit vermengen. Zoals ik schreef, gaat het van angst, naar neutraal naar waarderend. We kennen dit bijna allemaal, van paarden die eerst geen voeten willen geven, en die een jaartje later die verzorging als aangenaam ervaren. Het speed clickeren mag dan doorgaans sneller gestopt worden, voordat het zijn therapeutische werking kan voltooien, in zekere zin neemt het poetsritueel het dan over, daar wordt het onaangename voeten geven/bekappen in opgenomen.


Leg eens uit, ik zie het niet.


De laatste 2 vooral ja.
Onbevooroordeeld waarnemen is een kunst die ik aardig goed beheers, en daardoor besef ik dat mijn projecties ontelbaar en hardnekkig zijn. Ik vermoed dat de meeste mensen niet eens weten waar ze onbevooroordeeld waarnemen kunnen vinden in hun zelf. Soms hoor ik dat, zintuiglijk waarnemen zonder gedachten, het is. En dat is slechts een kort moment, tot de eerste gedachte verschijnt. Die gedachte gedachtenloos opmerken, is waar het verder gaat. Mijn paard spiegelt mij ook vaak trouwens, ik bedoel daarmee, ze stopt als ik stop, ze gaat als ik ga, ze versnelt als ik versnel, ze draait mee in al mijn bochten.

En helaas nogal heftig, nog twee vermoedlijke spiegelingen van mij door haar. Ze was onlangs met haar benen in het leidtouw vastgeraakt. Mijn fout ik had haar verkeerd vastgebonden. Ze viel over de grond, stijgerde en zeilde weer over de grond. Ik ben gehurkt op afstand er naast gaan zitten, op dat moment bleef ze stil liggen. Waarop ik het leidtouw los sneed met mijn hoefmes. Mijn domme aandeel hierin zal niet meer voorkomen. Vandaag, na onze fietstocht, liet ik haar even grazen met het halve leidtouw bengelend onder haar kin. Ze stapte erop en schrok dat ze vast zat, weer paniek waardoor ze los kwam. De 2de keer hetzelfde met iets minder paniek. Stom verbaast keek ze naar die slang onder haar die meeging met haar beweging. De 3de keer dat ze vast zat, was er tijd dat ik "stop" kon roepen en tilde mijn been op. Waarop ze ook haar been op tilde en vrij kwam. Y es met appelstukje! Vervolgens bedacht ze zelf een oplossing voor haar onbegrijpelijke probleem, stil staan en niet bewegen. Waarop mijn harde les niet meer verder ging. Stil blijven staan met een afhangend leidtouw, dat maakte ze er zelf van, ik dacht dat is ook een goede uitkomst, dat de moeite waard is om verder te gaan belonen later. En rustig haar been op tillen als ze eens op het leidtouw stapt, dat leert ze nog wel op andere manieren.

Groet, Michiel

eddy DRUPPEL schreef op zondag 19 juli 2009, 1:20:


Jouw keuze doe je om een aantal goede redenen, dat is me wel duidelijk. Als de nadelen van grazen onderweg voorkomen kunnen worden, dan kan grazen ook zijn eigen meerwaarde hebben. Bijvoorbeeld:
Elk paard zal die meerwaarde beamen, niet onbelangrijk de mening van je paard. Clicker training met gras als beloning is ook erg makkelijk en effectief en "altijd" bij de hand. Sommige paarden zijn gewoon beter van humeur als er zo af en toe gegraasd mag worden (zonder in de nadelen te vervallen hé) zodat het bewust toegestaan word. En als laatste voordeel van grazen onderweg - Bij kalm voortgaan, sluit mogen grazen goed aan bij het natuurlijk gedrag van je paard.

Groet, Michiel
ps. ik had je een mail gestuurd en fijn dat maandag de dazenvallen komen!

e m kraak schreef op zondag 19 juli 2009, 16:48:


Ik zou je eigenlijk graag willen zien, om precies te weten hoe je rijd.
Ik weet wel dat clicker paarden die beloont worden tijdens het rijden met een hap gras, makkelijk snel weer verder rijden. Ze weten immers dat het niet hun laatste hap gras is, voor lange tijd. En aangezien er onregelmatig toegestaan wordt, is de duur dat ze zonder kunnen, ook geen probleem. Het komt immers wel. Ik kan me voorstellen dat paard dat per rituele pauze mag grazen, eerder gaat verlangen naar zo'n graaspauze. Ik hoor graag als ik elementen mis in mijn verklaring.

Groet, Michiel

veb schreef op dinsdag 21 juli 2009, 9:33:


Ik zou zoveel mogelijk verharden met gratis grinttegels, evt. daarvoor iets ophogen met gratis zand, tis wat werk maar dat is goed voor je conditie. Dat is dan de plek waar ze swinters altijd droog kunnen eten rond de hooibak. De rest van het looppad mag kapot gelopen worden, swinters dus gewoon open laten. Wij doen dit ook hier op kleigrond. Geeft niets als daar diepe gaten in gelopen worden, zodra het weer opgedroogd is, wel het looppad slepen, waardoor alles weer geëgaliseerd is.

Groet, Michiel

Het gaat heel goed met Tessel en mij en Luna.
In juli zijn de stops weg gebleven, en in een maand tijd hebben we zelfs al weer 5 keer een fietstocht gemaakt. Esther v. L. fietste gisteren mee door 2 parken, over de dijk en langs de huizen. Zelfs m'n eerste galop gehad naast de fiets, heel beheerst, mooi!

Luna deed het fantastisch vandaag, voeten geven op de standdaard, vliegen spul op, nergens een stop wat niet met een klein rukje (een keer of 6) op te lossen was. We hebben nog even de 2 en 3 tredes trappen geoefend, waar ze nog moeite mee heeft bij het er af gaan. Behalve achteruit als tussentechniek nu ook een cirkel op de trap gedaan. De volgende keer verder en net als over boomtakken lopen, is dit goed voor haar om te leren haar voeten bewust ergens neer te zetten.

Mijn oude singel was aan vervanging toe nu heb ik een elastische besteld. Een FRA supersingel gekocht bij www.equixantos.com Morgen gaan we verder met zadeltraining, nu met 5kg extra gewicht. Het was nog niet eenvoudig een tas vast te maken waarmee ik veilig een langzame gewichtsopbouw kan realiseren. Het is me wel gelukt denk ik met een sporttas, kettingen met clips, zakjes met grint van 2,5 kg en een hoes erover om die lelijke kettingen te verbergen.

Ik begin om met 5 kg daar een paar keer mee te wandelen en naast de fiets en dan met 10 kg hetzelfde, totdat ik 45 kg aan extra gewicht op het zadel heb. Hiermee hoop ik te bereiken dat ze langzaam wendt aan onze 67 kg dat daarna komt. Hiermee hoop ik weerstand te voorkomen en een weg gedrukte rug, dat zou mooi zijn. Met deze opbouw zijn we minimaal 9 weken verder, waarbij we steeds meer gaan fietsen.

Groet, Michiel

Piet schreef op donderdag 23 juli 2009, 22:07:


Ja zo'n oordeel is best heftig, dat komt nog geregeld bij me boven. Ook al begrijp ik wel hoe dat ontstaan is, ik heb meerdere paarden beschreven waarbij het een tijdje moeilijk was. En als dat alleen gezien word ... En als Jur zijn nu opgeloste fysieke probleem als een training probleem gezien word dan voed dat zo'n oordeel nog eens extra. Meningen veranderen niet snel, als ik ergens een terugval krijg dan komt het weer boven of wellicht kan het dan wel gezien worden als een normaal groeiproces wat je beide doorloopt met je paard.


Dat was ik al weer vergeten, inderdaad dat beschreef Tom Dorrance ook. Vanuit de beleving van het paard is het nog niet gezegt dat als je er op zit voor de eerste keren dat het paard ook durft te lopen samen. Nu ik mijn kiezelstenen in pakketjes klaar heb, en een tas die niet te tillen is van 45 kg, snap ik meer van die grote verandering die gewicht alleen al kan veroorzaken. Wij doen alles onderweg op een buitenrit, een pauze veldje daar zal het opstijgen in alle rust gebeuren denk ik. Mark Rashid voegt daar nog aan toe, als je er op zit ga er dan ook binnen 1 minuut weer vanaf. Want een paard weet nu dat je er op kunt, het weet nog niet, dat je er ook weer eens van af gaat. Alles om onrust te voorkomen, en die eerste indrukken zijn belangrijk. Leuk dat zadelmak maken!

Groet, Michiel

van lennep schreef op vrijdag 24 juli 2009, 10:37:


Weet je, ik zie het niet eens als staken. Ze wacht even, soms om iets rustiger de omgeving af te speuren, soms door iets onzekerheid of ze wel wil wat we aan het doen waren. In dat wachten geef ik haar de tijd, meestal niet langer dan 30 sec. en dan met 1 rukje loopt ze mee. Mijn uiteindelijke doel is dat ze vraagt om stil te staan in plaats van dat zelf te beslissen, alhoewel ik zal haar vraag daartoe wel gemist hebben, mede omdat ik nog vaak iets voorop loop en fiets. Haar even de tijd geven vergroot weer haar vertrouwen in mij en het rukje is de duidelijkheid dat daarna komt. Meestal is dat rukje al overbodig.


Grappig ook die waarneming interpreteer ik anders als voorheen. Bij het staken dacht ik vaker aan verzet, nu bij de trap zie ik totaal geen verzet, maar wel heel veel try om het willen durven en dat geeft stress zolang dat nog niet lukt. Die try krijgt zijn beloning natuurlijk en ook logisch dat ze er moeite mee heeft, zolang ze nog niet snapt dat ze zelf op haar leidtouw staat, zolang heeft ze nog weinig besef waar ze haar voeten moet plaatsen op zo'n trap. De stoep afstappen naar de weg toe, dat is haar nivo en ook dat moest ze eerst leren.


Dank je!

Groet, Michiel

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 24 juli 2009, 20:00:


Neem ook het gewicht op van 10 dazen in je val, das makkelijker straks dan tellen tot 312