eddy DRUPPEL schreef op maandag 3 augustus 2009, 20:05:


Angst is eigenlijk niet anders dan bang zijn om controle te verliezen. Zeker bij zoiets -in het begin- onvoorspelbaars als een paard.
Werk dus in zulke kleine stapjes dat je altijd het eindresultaat van dat stapje kunt overzien. Als het paard anders reageert dan je had verwacht, is dat minder erg ,want het zal dan ook maar een kleine reactie zijn.
Door kleine stapjes zoals leiden, een klein wandelingetje maken, ipv ernaast erachter lopen met dubbele teugels, voetballen en andere leuke spelletjes zul je langzaam je paard gaan kennen en weten hoe hij in bepaalde omstandigheden reageert én het paard zal jou leren kennen en het wederzijds vertrouwen zal toenemen. Als je dagelijks probeert om één heel klein dingetje te verbeteren, zul je zien dat wanneer je na een maand achterom kijkt je de eerste gezamelijke stap niet meer kunt vinden, zover is ie weg!

Eva Saegerman schreef op dinsdag 4 augustus 2009, 11:15:


Als het paard in een voor hem vertrouwde menselijke omgeving is dan denk ik dat alle kuddeverhalen en romantische leidende hengst of merrie zoekplaatjes onzin zijn.
Jij bent een mens en jouw paard is een paard.
Jij gaat met het paard een samenwerkingsverband aan en hoe langer de relatie duurt, hoe dieper en sterker het wederzijds vertrouwen wordt.
Als je bewijst dat je ongemakkelijke situaties oplost zal paard naar jou gaan kijken en er op vertrouwen dat jij dat áltijd kunt.
Hij wil bij jou zijn, simpelweg omdat daar het leven altijd goed is.
Als paard een mens was zou hij kunnen denken:"Ze zorgt ze ervoor dat ik bij haar veilig ben en ik heb haar goed getraind want als ik iets doe , staat er heel vaak een beloning tegenover, dus waarom niet? Het gaat goed hier!"

Eva Saegerman schreef op dinsdag 4 augustus 2009, 11:30:


Had jou stukje even nog niet gelezen.

Marije Huijsmans schreef op dinsdag 4 augustus 2009, 13:08:


Sorry ,even niet meer tijd om een deftig antwoord te geven: ik zou zeggen lees nou eens écht wat ik schrijf!