Sinds maandag is Soraya weer thuis. Gisteren te lang moeten werken maar vandaag vroeg opgestaan om de hitte voor te zijn en onze training verder te zetten hier.
Eerst effe de piste in, geen stressmomenten geweest Ok, ze liep aanvankelijk liever met haar hoofd in de richting van haar vriendjes op de wei ernaast en veel aandacht had ze ni echt voor mij maar soit, kwas al vree content dat ik geen testmomenten kreeg zoals vorig jaar. Na de galop ging het beter en na een aantal oefeningen die naar mijn zin waren heb ik de toegang van de piste opengedaan terwijl ik op Soraya bleef zitten, nog steeds geen stressmomenten, joepie! (paar maanden geleden zou dit nog niet gelukt zijn)
Hup naar buiten, vollen bak gehinnik vanuit de wei maar Soraya gaf geen kik (kpeins dat ze het gewoon begint te worden om daar weg te gaan, vorig jaar zat ik nog op een wandelend zingend verschijnsel ), wel wat zwalpzwalp maar dat heeft ze altijd bij het vertrek.
Nog eens de andere kant uitgegaan die ik de laatste tijden vermeden had voor haar voetjes (zandweggeskes met veel grote en kleine stenen) maar na een maand op Outback te hebben gestaan en daar veel buiten te zijn geweest, dacht ik om het nog eens te proberen. Af en toe wel een hinkel als ze op een grote steen stapte maar ze liep voornamelijk goed voorwaarts met ruime passen, haar voetjes blijven vooruit gaan.
Deze kant was dus effe geleden en dat kon ik wel merken, ze vond alles héél interessant maar was braaf en 100% controleerbaar. Alleen de zoo (shetjes, hertjes, ezels, struisvogels, lama's en nu ook een varken erbij) vond ze maar niks. Khad mij der al aan verwacht en hoewel ik ze er er de laatste keren wel voorbij kreeg als ik erop zat, merkte ik dat ze echt bang was nu van die fladderende struisvogels, ze begon te bibberen. Toen ben ik afgestapt en wanneer ik ernaast liep, kwam ze braaf mee met het nodige gesnuif maar niks trekken, stoppen of willen terugdraaien.
Meteen erna terug opgestapt en dat kwam ik in het werkterrein van de Keerbaan terecht. Een grote camion die al piepend achteruit reed richting ons en die ons daarna kruiste (goed rammelend want er ligt nog geen straat maar véél stenen) deed haar niks, struisvogels daarentegen
Nog een varkensboerderij gepasseerd met de nodige geur erbij en buiten wat vertragen deed, bleef ze mooi draven. Paraderende paarden vlak naast haar deed haar wat show verkopen maar daar wordt ze alleen maar mooier van
Terug thuis kreeg ze een verfrissende douche, de andere paarden probeerden haar aandacht te trekken door te hinniken maar wat deed zij? Ze hinnikte en toen ik me omdraaide (stond inmiddels een paar meter verder aan de zadelkamer), zag ik dat ze zich op mij gefocust had.
Ach, 't is een superbeest!!!!

Vandaag wandeling nr. 2 en ja zenne, Old Soraya is nog ni helemaal verdwenen
Eerst effe in de piste gereden, geen stressmomenten bij het opstappen maar wel huppelpasjes bij de eerste passen draf, het was wel snel voorbij. Ze was goed vinnig maar braaf.
Toch wel straf hoe goed een paard je kan aanvoelen: op een gegeven moment dacht ik om van hand te veranderen en dan -na weet ik hoeveel tijd- een galopke te doen. Ik dacht er dus aan maar niet om het meteen te doen en toen ik van hand veranderde, sprong ze aan, jawadde.

Na een half uurtje was ze nog steeds lekker pittig maar ik wou naar buiten en ging de brug nog eens trotseren (kpeins dat ik daar meer bang van heb dan Soraya ) want dat was nu toch ook al een tijd geleden en hoe langer het duurt, hoe meer ik erover begin te piekeren dus... hup met de geit.
Khad zo'n voorgevoel dat ik terug testmomenten ging krijgen nu ik terug thuis ben en ik kon best voorspellen dat het vandaag zover zou zijn aangezien haar gedrag: wel braaf maar 'ichy', haar eigen willeke kwam terug wat naar boven. Maar ja, we kunnen blijven uitstellen en uiteindelijk weer in de piste blijven hangen dus doorzetten geblazen.

Het vertrek ging goed, na 5 min onderweg te zijn moest ze een hoopje laten vallen en ze stopte, ach ja, da vind ik ni erg dus ik liet haar maar. 1ste poging tot staken tot gevolg maar dat was snel over. Maar dan moesten we de brug op, ik hoorde het gezoem van de autostrade al dichterbij komen en ik kreeg zelf al kiekeboebels, dit ging al snel op Soraya over en ik moest ze echt aanporren om verder te gaan, ondertussen mezelf moed insprekend. Oef, we waren erover, ik ontspande me direct en was blij dat dit vrij goed achter de rug was. Maar dan! De brug is recht boven de autostrade maar maakt een bocht bij het op- en neergaan. We waren juist achter de bocht en madam begon weer te staken, ze bleef achteruit gaan, ik heb het nog effe geprobeerd om haar verder te krijgen maar op den duur stonden we dwars over de baan en auto's die over de brug kwamen gereden zouden ons ni op tijd hebben zien staan. Gevaarlijke situatie dus afstappen! Ze liep dan wel naast mij maar toch wou ze terug naar huis aangezien ze haar hoofd bleef draaien richting wei. Maar ik had een route gepland en ik zou die doen ook! Ook al wist ik dat het vandaag ni van een leien dakje zou gaan Vlak na de brug een zandweg ingedraaid en daar terug opgestapt, eerst wat protest maar dan ging ze wel verder, wel dik tegen haar goesting en opzij springend van al wat ze maar zag. Iets verderop is een terrein waar grote mannen spelen met kleine vliegtuigjes Zo'n dingen met afstandsbediening. En ja zenne, er stond ene klaar die net zijn helikopter wou laten opstijgen, kheb effe teken gedaan want die dingen maken vrij veel lawaai en 't is ni den eerste keer dat ze daarmee boven mijn hoofd kunstjes mee maken, vandaag wou ik dit er echt ni bij hebben. De man heeft braaf gewacht...tot ik 4m verder was, tja maar buiten wat getrippel extra bleef Soraya braaf.

Dan kwamen we op een splitsing, ik wou naar rechts maar links was richting huis en dat wist Soraya ook Daar hebben we dan 10min gestaan. Ze wou ni en maar achteruit lopen en met haar hoofd schudden. Maar het ergste wat daar kon gebeuren was dat ik een paar boompjes van de boomkwekerij zou vertrappelen dus ja. Kmoet zeggen dat ik daar best kalm bleef, voor mij part hadden we daar een halve dag gestaan, raar maar daar dacht ik er ni aan dat dit zou kunnen escaleren in bokken hoewel ze één brok was onder mij. Op een gegeven moment waren we terug zover dat ik achter de bocht kon zien, kwam daar toch wel een ander paard aan zeker en hup, paard terug weg want ze deed weer een spurt naar achter. Allé, nog een keer en dan ging ze vooruit, de curiositeit naar het ander paard heeft mss geholpen maar ze kruiste hem wel netjes en wou hem ni volgen. Dan kwamen we weiden met andere paarden tegen, kzat weer terug op mijnen toeter, hinniken dat ze deed en traag beginnen stappen, man man

Terug wat verder ging ze weer op de rem, een vrij rustige straat zonder voetpad met diepe grachten aan weerskanten. Terug geprobeerd om de eerste vitesse te vinden maar der kwamen toch wel auto's aan van alle kanten en nen tractor zeker. Zucht, maar afgestapt. de auto's gingen wel echt goed opzij en ze bleven staan tot ik voorbij was! Hihi, khad mijn paard natuurlijk ook ni onder controle hè Dan kwam ik ook nog ne fietser tegen die al lachend riep: Wa is't, is ze te moe? Nee meneer, was't maar waar

Terugweg ging beter maar 't is dan ook terug naar huis hè. Dan die akelige brug weer over, geen staken meer, wel getrippel en dan op de brug, das ni goe voor mijnen tikker zenne!

Thuis gekomen was ons zangtalent weer bezig, zou een paard hees kunnen worden

Allé, 't was goe en 't was slecht.
Slecht: ikke veel te nerveus voor die stomme brug maar das zo hoog , weer staakmomenten en kpeins dat er nog wel wat gaan komen, waarschijnlijk al bij het vertrek op de wei.
Goed: ik heb doorgezet en de wandeling gedaan die ik wou doen hoewel ik een kortere route had kunnen nemen, 1 staakmoment heb ik overwonnen (die op de straat zelf vind ik te gevaarlijk, nu hopen dat ze die link ni gaat leggen) en er waren uiteraard ook ontspannen momenten.

Kben eens benieuwd hoe het verder gaat verlopen, met haar is het altijd een verrassing...

Britt Claeys schreef op zaterdag 8 augustus 2009, 23:53:


Tja, ik heb ook zo'n paard, ik weet niet of dit je vrolijk maakt, hij is nu 13 jaar en ik ga eindelijk ontspannen met m op rit. Ik reed eerst ook altiijd eerst in de bak en dan pas naar buiten. Nu nooit meer! Dat staken, het is gewoon toch een kwestie van steeds een stapje verder vragen. Goofy was ook erg vroeger, zodra ik het hek uitwas, begon de ellende al. En als we omdraaiden, ging ie bokkend ervan door. Hier rij je meestal tussen 2 sloten, dus ja soms moest ik m toch laten draaien, wilde ik niet met paard en al in de sloot terechtkomen. Soms komt er nog wat van dat stakerige bovendrijven, maar dat is niets vergeleken met vroeger. Ik herken jouw verhaal helemaal, ook ipv vooruit dan maar in z'n achteruit gereden. Bij ons is de ommedraai gekomen door niets te forceren, gewoon laten staan en zodra er beweging in kwam, belonen. Zelf ontspannen blijven. En vooral niet om laten draaien, het heeft wat jaartjes en tijd gekost. Echt wortel schieten. pffff. Sterkte met jouw paardje. Gr. Ingrid

vagebond schreef op zondag 9 augustus 2009, 14:27:



Onze situatie: ik heb met haar een maand bij Outback Riding gestaan en les gehad van Eddy, 5x/week en elke keer ben ik naar buiten geweest, ook meer dan eens zonder eerst in de piste te rijden. Ik doe dat hier omdat er bij mij in de directe omgeving veel te veel straat is en omdat ik ook nog iets anders wil dan enkel wat rondstappen naast de sjeesende auto's

Soraya is eigenlijk heel braaf buiten maar heeft een eigen willeke, ze heeft karakter dat ze af en toe nog eens moet tonen, dat staken heeft dus geen sikkepit te maken met dat ze bang is, net zoals bij Goofy veronderstel ik

Vorig jaar heb ik in hetzelfde straatje gezeten, alleen kon ze mij beter intimideren met haar gedrag, hierop ben ik dus al vooruit gegaan (hoewel ik het op straat ni leuk vind en helemaal ni op de brug). Ik besef maar al te goed dat dit ook veel met mij te maken heeft, ikzelf wordt onzeker om over die brug te gaan en tja, das dan wel echt een uitnodiging voor haar hè.
Daar komt dan nog bij dat ze conditioneel een pak vooruit is gegaan en van wat stappen en wat draven bij ons op de baan, wordt ze echt ni moe. Ik rij haar in de piste ook ni nat in't zweet, daar vind ik niks aan. Ik dacht het nog dat een bospad héél handig zou zijn zodat ik haar eens zou kunnen laten gaan zodat ze haar energie kwijt kon maar ja.
Goh, ik hou stillekes de trailers in't oog en als ik dat heb, dan trek ik er op uit om te gaan wandelen, niet meer hoofdzakelijk verharde wegen met veel verkeer en al helemaal geen akelige bruggen meer

Vanmorgen gingen we weer op pad. Deze keer opnieuw richting 'de zoo'. Bij het opendoen van de toegang van de piste, begon ze al te staken. 't Was maar een kleintje want ik had haar er snel door. Verder zijn er géén staakmomenten geweest Wel vele voorbodes van amper nog vooruit te willen maar ik ben erin geslaagd om haar vooruit te houden, hoewel dat een slak ons op een gegeven moment had kunnen inhalen

Ik ben niet afgestapt bij 'de zoo' maar ben wel langs de andere kant van die wei gegaan waar het iets minder beangstigend is voor haar, hier heeft ze een beter zicht, is de weg breder en staan die beestjes maar aan 1 kant. Langs de andere kant komen we van tussen maïsvelden en kan ze die beesten niet op voorhand zien, ook moeten we dan tussen 'de zoo' en een wei met ezels, langs alle kanten rare snuivende dingen dus

Het nadeel van die kant te nemen is dat we dan een langer stuk door het bouwwerf moeten. Het fietspad is al aangelegd en is mooi breed dus daar bleven op, ernaast waren wel nog vele diepe putten voor de riolering, ni ideaal om langs te gaan eigenlijk maar Soraya is daar eigenlijk heel braaf (ze heeft een tijd op een plek gestaan van een grondwerker, dus vele machines met veel lawaai). Alleen die camion met draaiende betonmolen die heel dicht tegen ons kwam rijden omdat er ook een tractor stond, vond ze maar iets raars. Maar buiten haar hoofd oprichten en even stoppen om nadien meteen te vertrekken als ik het vroeg, deed ze niks, de bouwvakkers waren onder de indruk.

Verder is alles heel goed verlopen buiten dan de dazenzwalm die meereisde, maar ja, we kunnen ni alles hebben hè