Ilma Meijer schreef op vrijdag 7 augustus 2009, 0:21:


Bedankt voor het meedenken, ik zou graag wat meer info willen zoals een adres en /of telefoonnummer
groeten Renee van Hoof

Het gaat over mijn lieve Lenardo (zie foto).
Hij werd geboren op 7mei 1993 in Wamel.
Amper gespeend, werd "ie" op een trailer getild en naar beek en donk vervoerd, waar hij zo'n 2 jaar alleen op een weitje stond.
Tot z'n 2e jaar was hij hengst , met veel karakter... zo veel dat hij verschillende keren door de schrikdraad heen brak en de buur merry's het hoofd op hol jaagde!
op een koude herfst dag heeft hij een stenen muur van het huis ( waar de wei aan grensde) eruit gekapt en is lekker bij de kachel gaan staan.
de mensen die thuis kwamen ( van een begrafenis nota bene ) waren nogal verrast op z'n zachts gezegd...
en hebben toen maar besloten om hem te laten castreren en te koop aan te bieden (aldus het verhaal van die mensen waar ik hem van heb gekocht).

Niet van plan zijnde om ooit nog aan een eigen paard te beginnen ( na veel pech te hebben gehad ) zag ik per toeval bij een sportveld in een weitje aan een drukke straat dit jonge dartele karakter staan en werd opslag verliefd, waarom weet ik niet maar ik moest en zou hem hebben... hij had iets... alsof... hij me vroeg , help me, alsjeblieft, haal me hier weg...!
Toeval of niet... de mensen kwamen net thuis toen ik aan de draad stond te kijken, en vroegen me of ik hem een leuk paardje vond. Ik zei ja.
ze liepen even naar binnen en kwamen naar buiten met de papieren van het paard en begonnen het verhaal ( als hier boven).
Ook vertelde ze me dat er een nieuw bestemmingsplan op de wijk was en dat ze hun "vee" moesten opruimen.
Hun vader lag in het ziekenhuis meer op sterven dan levend, en dit was zijn lieveling's paard .
Als ik het paard wilde hebben , moest ik snel worden want anders bracht ie nog een goeie slachtprijs op!
(aldus de zoon van zieke oude man die niet door wilde gaan met die beesten).

Daar stond ik dan.... Meteen zei ik ..."ik wil hem, maar ik moet eerst een wei vinden geef me een week en ik bel u op".....
Ik reed naar huis en dacht Jezus waar ben ik aan begonnen?!
De hele nacht wakker gelegen, het liet me niet los!
de volgende dag ben ik in het telefoonboek geklommen en ben rond gaan bellen.
Na 3 dagen had ik vervoer en een wei geregeld.
Heb die mensen gebeld en een afspraak gemaakt om het paard op te halen.
Toen ik bij die mensen kwam ( met afgesproken bedrag) was de oude zieke man uit het ziekenhuis speciaal naar huis gekomen om zijn lieveling"s paard te verkopen ( vond ik knap)
deze lieve oude boer met een gedoofde sigaar in zijn linker mondhoek, kwam me, ondersteund door zoon en vrouw tegemoet .
Hij had een vriendelijk (lijkwit) gezicht met van die lieve kleine geleefde kraal oogjes die me bezorgd aankeken.
Hij nodigde me uit om aan de koffie te komen, en vertelde me dat hij nog nooit een paard had gekend met zo veul haar op z'n tanden, maar met zo'n mooi karakter en dat als ik hem de tijd zou geven het een prima "perdje" was..(. de goeie man is een week later in het ziekenhuis overleden)
Ik betaalde de man en hij gaf me 2 gulden voor geluk. Toen hebben we ( na een uur onderhandelen met paard ) hem op de trailer gezet één man voor met een emmer maismeel en twee ik en zoon achter met 2 handen onder paardenkont duwen , want mee lopen had hij nog nooit gehoeven, was zelfs nog nooit "in de hand "geweest.
Ook was hij net op de oude manier gecastreerd ( houtje touwtje) zonder verdoving.. dus erg veel vertrouwen had hij niet in de mens!
Ik beloofde hem dat ik goed voor hem zou zorgen.

Daar gingen we dan.....op naar het avontuur!!!
En dat was het, dit paard met eigen wil , een slungel van (toen 2 jaar 1.63m. hoog en nu 16 jaar 1.83m. hoog ) die nog niks kon, dekte 3 merry's en werd weer weggestuurd want hij zou niet goed zijn gecastreerd (maar iedereen die een beetje biologie kent weet dat een paard nog zeker 4 maanden na castratie kan dekken) dat had ik de boer ook uitgelegd maar wat de boer niet kent vreet ie niet, en zette hem ondanks mijn waarschuwing toch bij de merry's .

van de ene wei naar een pensionstal, waar we ook werden weggestuurd omdat hij te lomp was...
na zo'n 4 verhuizingen binnen een tijd van anderhalf jaar verder kwamen we op een stal terecht van mensen die ons wel begrepen, en hebben daar 4 jaar gestaan met veel plezier, daar heb ik hem ook ingereden.
Toen was hij 4,5 jaar oud.

Maar ook daar moesten we weer weg ( door niet te herhalen omstandigheden)
Wat zijn mensen toch rare wezens!!!!

Na 6 verschillende stallen kreeg ik een serieuze relatie en vertelde mijn verloofde over mijn belofte aan mijn paard , dat als hij 10 zou zijn ik een plekje zou hebben voor ons samen , zonder bemoeienissen van anderen.
en warempel op z'n 10e verjaardag kwam hij eindelijk "thuis".
We kochten een grote boerderij met veel grond en daar hebben we 5 jaren gewoond , met nog meer paarden in de loop der jaren.

Weer heb ik mijn beste vriend Lenardo een belofte gedaan, dat hij voor altijd bij me mocht blijven en dat ik hem de rest van zijn leven zou verzorgen.
helaas door een scheiding kan ik één van de 2 niet waarmaken, maar nu zijn huidige eigenaar van hem af wil , zoek ik dus een rusthuis voor mijn lieve 16 jaar oude vriend.
Hij heeft artrose en een stukje afgebroken bot in zijn hoefbeen ( niet te verhelpen), waardoor hij af en toe op de harde weg kreupeld, niet meer te "gebruiken"in de "sport" Dus moet hij ook daar weer weg.
Ik wil me graag aan mijn andere belofte houden en hem verzorgen tot aan zijn ( natuurlijke ) dood.

Als ik hem terug kon nemen deed ik het, maar zit nu in de schuldsanering door mijn ex man die een hoop schulden heeft veroorzaakt en met de noorderzon is verdwenen.
Ik kan het dus niet betalen.

Dit paard betekend alles voor mij hij heeft mijn leven gered ( zowel letterlijk als figuurlijk ) hij heeft me een keer uit een diepe put getrokken ( letterlijk) we reden een berg omhoog en daar bovenop hadden ze prikkeldraad gespannen dus we konden alleen nog maar achteruit, maar hij draaide om en ik viel over zijn hoofd bengelend aan zijn teugel in een waterput ( van de brandweer) van zo'n 6 meter diep , hij is rustig gebleven en is op mijn verzoek achteruit gelopen, met zijn achterbeen in een rol prikkeldraad .
op 2 manieren had hij me kunnen laten vallen, 1 door de schok in zijn mond, hij had terug kunnen trekken , en dan had ik los moeten laten, en 2 door dat prikkeldraad had hij ook in paniek kunnen raken.
Maar hij bleef onder beiden omstandigheden rustig, ik zie nog de pijn in zijn gezicht toen hij die schok van mijn gewicht in zijn mond voelde, toen ik dat prikkeldraad om zijn achterbeen zag wist ik dat dit paard mijn leven had gered... en dat ik er altijd voor hem wil en moet zijn dat was ook de dag dat ik hem een belofte maakte ...
Dat hij mijn beste vriend was en ik dat ook voor hem wilde zijn!
toen ben ik met Paard natuurlijk in aanraking gekomen.

Nu heb ik eigenlijk niks meer over hem te zeggen, It's out of my hands ...
Maar toch blijf ik voor hem pleiten.
Begrijpt U?

Wat kan ik doen, hoe kan ik mijn trouwe beste vriend helpen , alstublieft help mij m'n belofte aan hem te houden.

alvast bedankt ook namens Lenardo.

Unartica schreef op maandag 10 augustus 2009, 12:42:

Ik ben nu de tussenpersoon, de nieuwe eigenaar kreeg van de buurt een advies om het paard 'op te ruimen" maar heeft mij eerst gebeld, zoals we hadden af gesproken
nu probeer ik mee te denken, maar terug nemen kan ik niet want ik moet de schuldsanering in ( bedankt exman)
dus al zou ik willen kon ik het niet.
maar ik wil niet dat m'n oude paard de "markt "op gaat
die man is het er mee eens , dat ie een oude dag verdient heeft en veel haast heeft ie niet.

bedankt voor het mee denken troouwens
groetjes Renée