clarissa ruijgrok schreef op maandag 17 augustus 2009, 10:52:


Bedankt voor de tips.

De kamillethee (wat heb ik toch geweldige buren) staat intussen te trekken. Na het eten ga ik op zoek naar ogentroost.
Intussen heb ik van een vriendin een gaasnet voor over de oren en ogen om de vliegen weg te houden. Helaas moet je dit vastmaken met klittenband en blijkbaar vindt het veulen dat leuk om aan te trekken...uit te trekken... en er mee rond te hollen... Heb het al 2 keer terug opgezet.

En Nexor vindt 't inderdaad goed dat er zo'n grote prop koud water op zijn oog gehouden wordt en dat dat ding over zijn hoofd gaat. Ik had dat niet verwacht van mijn "kruidje-roer-me-niet".
Ook de natte doek gedrenkt in anti-vliegenspul waarmee ik de ruime omgeving van zijn hoofd mee heb ingewreven liet hij netjes toe, gewoon los in de wei.
Lena

Tamara Lisens schreef op maandag 17 augustus 2009, 12:29:


Ik zou eerder wilg en berk zetten als de grond ervoor geschikt is. Maar dan wel met een draad er rond, want anders zijn ze binnen de kortste keer opgegeten. Wilg groeit goed, en wat je later moet snoeien kunnen ze dan ook opeten.
Onze paarden eten zo nu en dan ook van het hazelaartje in de wei, niet overdreven veel want hij leeft nog steeds.

Lena

Myriam schreef op dinsdag 18 augustus 2009, 3:16:


Zo een vliegenmasker heb ik nu dus in bruikleen en ons veulen vindt het gelukkig niet meer interessant. Het werkt inderdaad heel goed, het raakt de ogen niet en hij heeft niet meer de behoefte om te wrijven.
Het is wel vreemd om je paard zijn ogen en oren niet te zien. Ik had er nooit bij stilgestaan dat die zoveel vertellen (allé, je wéét het wel, maar het ondervinden in praktijk is toch nog anders).

Geertje schreef op dinsdag 18 augustus 2009, 7:20:


Gisteren ben ik niet meer aan ogentroost geraakt. Dus gewoon verder gedaan met de kamillethee.
Gisterenavond vond ik het er al zo rood niet meer uitzien en vanmorgen zat er aan de buitenkant al een klein korstje op. Er was een heel klein beetje prut, waarschijnlijk omdat zijn wimpers door de zwelling die er nog steeds is de binnenkant van het ooglid raken.
Het gaat voorlopig de goede kant uit.

Allemaal bedankt voor de tips.
Lena

clarissa ruijgrok schreef op dinsdag 18 augustus 2009, 18:59:


Yep, zo'n veulen is echt een plezier.
En ja het was echt enkel alleen maar een snap in zijn ooglid.
Ik heb het net nog eens bekeken en het geneest voorbeeldig. Dat vliegenmasker bleef goed op zijn plaats, eens de lol eraf was voor het veulen, en dat samen met anti-vlieg rondom zijn hoofd werkte eigenlijk prima. Eerlijk gezegd, ik heb de indruk dat het best meevalt met dat soort vervelende vliegende etters. De paarden zijn van de hele dag nauwelijks in de stal geweest, en als er veel vliegengespuis zit, dan komen ze echt wel naar binnen.

En je tip van de kamillethee... heb ik weer bijgeleerd.

Liesje_Olli schreef op woensdag 19 augustus 2009, 13:02:


Goh, iets op deze schaal heb ik nog nooit gezien. Ik wist zelfs niet dat het bestond in "echte" manèges.

Nu de "gewone" stallingen op manèges, vind ik soms echt niet beter hoor!

Mijn paard heeft de eerste 2 jaar op stal gestaan (2,5 op 3,5m) heel donker en hij zag enkel de contouren van het paard dat tegenover hem in stond. Zo stonden de meesten (en staan er nu nog, behalve die van mij). Ze werden op maandag uitgemest en op woensdag een grote schijf hooi/stro bij
Ik was op één uitzondering (oudere man met oud paard) na, de enige eigenaar die de moeite deed om zijn paard een keer of 2 per week een uurtje of zo in het postzegelweitje te zetten aan de overkant (waar ook nog eens de restanten van een stapmolen instonden). Daar keken sommigen al raar van op.

Nu kan je ze daar zelfs niet meer buiten zetten of buiten loslaten. Die paarden weten eigenlijk niet wat zonlicht is, komen niet buiten zonder iemand op hun rug.
En ik denk dat dit geen unicum is.

Daarnaast...
Ik ken ook iemand (geen manège) die een aantal van zijn paarden in stands heeft staan, maar die paarden komen wél elke dag (of nacht met dit weer) buiten. De stands zijn gewoon niet al te hoge schotten en de paarden kunnen dus aan elkaar komen (sommigen eten uit dezelfde bak). Die paarden maken geen ruzie, want ze staan samen in de wei.

En dan vraag ik mij af...
Zijn die paarden in stands dan echt slechter af???
Als ik paard was, zou ik toch vlug mijn keuze gemaakt hebben...

Lena,
ps. voor alle duidelijkheid: geen haar op mijn hoofd dat er ooit nog aan denkt om mijn paarden zo te houden!

Britt Claeys schreef op woensdag 19 augustus 2009, 22:48:


Ik (en waarschijnlijk nog heel wat anderen die niet kunnen komen) kijken met veel nieuwsgierigheid uit naar een verslag.
AUB?

eddy DRUPPEL schreef op zaterdag 22 augustus 2009, 21:00:

knip

Ik vind het leerrijk wel hoor! Om het verschil te zien tussen met en zonder bit! Onze merrie reageerde op precies dezelfde manier. Ik vind het fijn om op deze wijze bevestiging te zien dat we goed (nu ja, voor zo ver slechte ruiters goed kunnen zijn) bezig zijn.

En ja, ik kan me heel goed inbeelden dat je gemengde gevoelens hebt.
Ik heb mijn bitloos hoofdstel eens een keertje uitgeleend aan iemand van de manège en ondanks het feit dat het paard echt veel ontspannender liep heeft ze er verder niks mee gedaan, integendeel. Intussen is dat paard verkocht, is er een nieuw voor in de plaats gekomen, een lust voor het oog en 'uiteraard' veel beter 'materiaal'. En toen ik voorstelde om dat paard ook eens bitloos te rijden, werd ik bekeken van "zijde gij nu echt helemaal compleet zot geworden?".

En ik... word dus hoe langer hoe voorzichtiger in mijn uitspraken daar.
"De merrie zit momenteel in een erg rustige periode (wat ook wel zo is), en ik MOET momenteel niks bereiken en wil enkel plezier hebben in mijn paarden (wat voor een groot deel ook zo is)".
Besluit: blijkbaar zijn mijn paarden is een knollen geworden, en ik word niet meer voor 'vol' aanzien.

Met andere woorden: ik heb het niet in me om de wereld te veranderen, ben al content als ik mezelf kan veranderen (en geloof me, dat is al een levenswerk). Maar het is wel erg bemoedigend dat er ergens mensen zijn die dit wel doen, die het voorbeeld geven laten zien hoe het anders kan en hun nek uitsteken.

Ik beschouw mezelf nog niet echt als een "volle" PN'er, ik moet ook nog leren "kijken". Ik zie nu wel op dressuurwedstrijden dat de meeste paarden het niet leuk vinden, en dat het er vaak krampachtig uit ziet. Maar ik kan (behalve als je er echt niet naast kan kijken) echt niet zeggen waar het aan ligt. Dat zijn de dingen die ik zou willen leren.
Daarom is het belangrijk dat er mensen zijn die me dat kunnen laten zien, via demo's, of op foto's of filmpjes. En dat die mensen dat ook blijven doen...

Lena
(die het geluk heeft dat haar vergevingsgezinde paarden zoveel geduld hebben met haar)

Ons veulen (Qadish) is overmorgen 4 maanden oud. Ik ben intussen alweer een tijdje aan het rijden met de merrie. In het begin liep hij gewoon mee, de laatste tijd deed ik de draad van de piste dicht en stond hij nog samen met Nexor (pleegvader). En dat ging prima. Nu staan ze tijdelijk weer thuis (waar rijden onmogelijk is, maar waar we nog heerlijk gras hebben staan en 2 stevige stallen). Ik zou graag weer eens les willen nemen, maar daarvoor moet ik dus op verplaatsing. En daarover pieker ik me suf.

Ik weet niet goed hoe dit aan te pakken.
Nemen we Q mee? Mijn echtgenoot wil best wel een uurtje samen met hem naar de les kijken, en hem daar met vanalles (waaronder een grote deense dog) laten kennismaken.
Mijn instructrice (tradi) zegt dat het een goede gelegenheid is om hem te leren opsluiten. Maar dat zien we zo niet zitten want: eerst op de trailer, uitstappen op een vreemde plaats en dan opgesloten worden tussen allemaal vreemde paarden? Lijkt me geen goed idee.

Of is dit een goede gelegenheid om hem eens zonder mamma te leren zijn? Dat zou ook minder omslachtig zijn. Hem dus achterlaten met Nexor? Maar wat als ze ruzie krijgen?

Vorige maand was Nexor een keertje uit zijn doen (oorzaak onbekend), en hij leek toen echt boos achter Q aan te gaan toen ik met mamma bezig was. In paniek wilde Q toen over de draad springen (geen schade buiten een gebroken paal en wat gebroken draden). We hebben Q toen heel gauw terug bij mamma (die eigenlijk niet onder de indruk was) in de piste gezet. N kalmeerde wel wat toen mijn man met hem ging apporteren, maar hij bleef erg op zijn qui vive. Dat spookt dus ook erg door mijn achterhoofd.

Het is ook zo dan mijn man moet rijden (heb geen trailerrijbewijs) en we moeten ze dan ook een tijdje alleen laten. Ontspannen rijden zit er dan ook niet in.
En wat als hij zijn mamma mist en uit de wei wil springen, met alle gevolgen vandien...
Langs de andere kant: hier thuis heb ik mamma al eens gelongeerd aan de andere kant van de tuin, terwijl hij met N achterbleef. En dat ging ook goed, maar is ook al weer geleden van begin juli.

In de gewone boeken zeggen ze simpelweg: veulen opsluiten in de stal en hij wordt dat dan wel gewoon. Maar hij heeft nog nooit opgesloten gestaan (op de eerste dag van zijn leven na)... En dan nog... hier thuis zijn de stallen echt wel stevig, maar als ze volgende week terug naar de andere wei verhuizen is het maar een veredelde schuilstal die niet paardproof is.

Wat is de beste optie? Of zouden jullie het nog anders aanpakken?

(piekerende) Lena

Koen Theys schreef op dinsdag 25 augustus 2009, 17:33:


Hoera! 't Is toch schoon om te lezen hoe mensen elkaar vinden... en...
Alweer een paard dat een gelukkiger toekomst tegemoet gaat!

Gudrun schreef op dinsdag 25 augustus 2009, 18:27:


Goh, jouw antwoord klinkt zo logisch dat het onnozel lijkt dat ik de vraag gesteld heb. Maar je hebt voor 100% gelijk. 't Is wel zo dat ik echt behoefte heb aan een les (egoïstisch ik weet het ).
Maar zoals je stelt: Q gewoon meenemen (hij heeft al 3x een tochtje van zowat 15 minuten achter de rug) en intussen oefenen op afstand (hoewel dat vnl. in het weekend gaat zijn, want manlief komt momenteel niet voor het donker thuis )
Soms zit ik met mijn gedachten echt in kringetjes rond te gaan, en zie ik door het bos de bomen niet meer.

We zijn dan toch naar de les geweest. Met het veulen erbij.
Het was me de avond wel...

Het begon met het laden. Het laatste jaar geen problemen meer gehad om Pavke erop (was één van de redenen waarom de vorige eigenaar haar wegdeed) te zetten en ook gisteren liep ze er vlot op.

Helaas wilden we weer te snel zijn. Manlief wilde haar een beetje aan de kant zetten (veulen moest er ook nog langs kunnen), ze schrok daar waarschijnlijk van en liep er terug af. Om haar erop te zetten blokkeerde ze telkens weer. Zelfs met het veulen er eerst in te zetten, wilde mevrouw er niet op.
Gelukkig heb ik een geduldige echtgenoot (in tegenstelling tot mezelf, ik begin dan te stressen).

Dus, veulen er terug uit... Na 20 minuten stond ze er dan toch rustig in, en na nog eens 2minuten, stond Qadish er netjes naast.
We hadden er 45 minuten voor uitgetrokken, dus al bij al...

De rit verliep (zoals de vorige keren) vlekkeloos.
Aangekomen op de lesplaats zat daar een kink in de kabel: we konden niet op de piste (het stofte want de watervoorziening was kapot en de buren die daar onlangs gebouwd hebben hadden de polies al gestuurd).
Gelukkig... enkele 100den meters verderop was een gemaaid korenveld, en de boer (die ook al last had met die buren) zei dat we daar onze gang mochten gaan.

Ik was nog niet uitgestresst van het laden, of daar begon het volgende al... ik hou ook nog niet van open vlaktes (veld zelf was al meer dan 3ha en daarachter nog weides met koeien erin, en Pavke houdt nog niet van koeien). Had ik het op voorhand vergeten, dan had ik wrsch afgezegd.

Ik zei nog tegen mijn echtgenoot: dat is meer iets voor u.
Hij zei me: "Niks daarvan, dat gaat een goede oefening zijn voor u, nu hebt ge begeleiding en Pavke gaat zeker ver niet te ver weglopen van Qadish".

Al bij al was het heel erg fijn: na een 10tal minuten, en zowat 100 keer gehoord te hebben dat ik mij alleen maar moest onstpannen, kon ik me hoe langer hoe meer ontspannen (en Pavke ontspant dan ook) en begon ik er echt van te genieten. Heerlijk rustig gegaloppeerd.

Manlief heeft zich een uur bezig gehouden met Q, die voor 't eerst kennismaakte met andere paarden (we waren nl met 3).
In het begin hinnikte hij wel eens als we zo'n 50 meter afstand hadden van elkaar en Pavke hinnikte ook wel eens... Maar uiteindelijk is Q met mijn man de hele wei rondgewandelde (en gedarteld).

Een aantal markante dingen tot slot:

Ten eerste:
"Oei", zei mijn instructrice, "Hoe gaan we het doen met het veulen want we moeten de straat op. Wat gaat dat geven?"
Ons antwoord: "dat gaat wel goed hoor, hij kent het."
"jamaar, wat als er auto's of fietsen zijn, en hij is HIER nog nooit geweest"
Wij heel zelfverzekerd: "dat lukt wel"
En inderdaad, helemaal niks aan.

(Wat zijn we blij dat we zo regelmatig aan de hand gaan wandelen op straat , dat we ons veulen NIET "gerust gelaten" hebben. De laatste 2 weken heb ik een buurmeisje dat dat het einde vindt, en in de voormiddag waren we zelfs achter zo'n lawaaierige straatvegermachine aangewandeld, zonder problemen)

Ten 2de:
Mijn instructrice was toch wel onzeker of ik Pavke in die wei wel zou kunnen hanteren, want ja... ik had toch wel weer dat bitloos hoofdstel aangedaan zeker...
Ze vroeg: "hebt ge uw gewoon hoofdstel niet bij? Want ja..."
Ikke dan: "dat maakt nu echt geen kneit uit hoor, bitloos of nie, als ze echt wilt vertrekken is ze toch weg, da hebt ge vorig jaar wel gezien..."
(En dat was nu écht iets waar ik voor de verandering geen stress rond had :) )

Ten 3de:
Qadish heeft geleerd dat een akelig blaffende hond achter een doorzichtig hek toch iets is om je niet heel erg ongerust over te maken, zelfs als mamma 150 meter verderop bezig is.

Ten 4de:
Op een bepaald ogenblik dat ik en Pavke beide ontspannen aan het rijden waren zei mijn instructrice:
"Goed zo, nu is ze echt nageeflijk... allé ik weet eigenlijk niet of ik dat zo kan noemen als ge zo zonder bit rijdt. Nu ja, het ziet er nu echt heel ontspannen uit! Zoals het rijden nu voelt, zo moet 't zijn".

Ten 5de: Alweer mijn instructrice toen de paarden alweer op de trailer (dit keer zonder één enkele hapering)

"Ik had niet verwacht dat het zo goed zou gaan: zo op dat grote veld en dan dat veulen erbij: ge hebt echt chance met zo'n brave merrie en zo'n flink veulen: hij keek zelfs niet op van dat peleton fietsers of die tractor".

"En ge hebt echt wel goed gereden (voor mijn kunnen dan hé?), en dat zo zonder bit. Ik vind dat ge de laatste tijd goed bezig zijt."

Ik moet zeggen: ik was superopgelucht en content van de avond. Het is echt goed geweest voor mijn zelfvertrouwen, wat één van mijn mindere punten is (en ook geduld en ontspannen zijn). En ook mijn man vond het heel interessant en fijn om zo intens met het veulen bezig te zijn (hij was ook moe maar voldaan)

Ik verwacht niet dat jullie dat allemaal lezen, maar dit moest ik effe kwijt, en dit forum is daar best geschikt voor .

Lena (effe niet piekerend op dit ogenblik)

Marlies Sanders schreef op donderdag 27 augustus 2009, 20:06:

knip


Ja, chance is geluk hebben. En ja ik stel mij de vraag: hoe groot is onze invloed eigenlijk? Op zich is Pav geen ongeruste merrie, maar ja, als we niet zo veel dingen zouden gedaan hebben, zou ze dan anders reageren hé? Ik hoop stillekes van wel, maar je kan het niet bewijzen hé?

clarissa ruijgrok schreef op donderdag 27 augustus 2009, 22:12:

knip

Zo had ik het nog niet bekeken. Nu, ze keurt echt niets van wat we doen af hoor, ze vindt het gewoon een wat aparte aanpak en is wat ongerust dat het eventueel fout kan gaan. Zij vraagt ook geregeld wat we in tussentijd weer "verzonnen" hebben. En ze vindt ons best wel moedig om zo met de paarden op pad te gaan.

Op mijn vorige plaats worden we er echt op aangekeken en geven ze ons echt het gevoel dat we het volle bak aan 't verknallen zijn (want ja, wie heeft er nu het meeste ervaring?). Daar gaan we gewoon nog een pint drinken en zwijgen we erover. Met ons veulen gaat het daar gewoon "goed, hij is gezond, groeit goed en is nog altijd braaf".

Piet schreef op donderdag 27 augustus 2009, 23:31:

knip


Ik ben toch blij dat ze bestaan hoor, die professionelen! :)
We zijn nu een aantal maanden zelf aan de slag, het gaat heel goed, maar we hebben hier en daar nog lichte twijfels. Ook ons veulen durven we zelf niet aan en moet nu écht wel eens gedaan worden, (ja, we moesten idd beschaamd zijn... ) Daarom gaan we nu zondag een concrete afspraak maken met een NB'er in onze buurt.