Sandra van Bommel schreef op zondag 13 september 2009, 21:21:


Jemig , wat een verhaal...
En op een punt zo herkenbaar!
Als er iets MOET , dan hoeft het van mij al niet meer!
Je doet het super!!!!!!
Heerlijk om te lezen dat er ook nog mensen zijn die de keus aan het paard laten , en niet de keus uit handen nemen.

Maike was volgens de therapeut goed te helpen , maar hij MOEST galopperen , desnoods met zweep.
Nou die had je gewoon nodig , zoveel pijn deed hem dat in zijn lijf!
Dan maar geen therapie! , en niet rijden , en een korter leven , maar wel een goed leven , zonder dwang , en zonder MOETEN!!

Geef haar maar een dikke knuffel.

Gr Esther

Nils Vellinga schreef op zondag 13 september 2009, 23:15:


We hebben er hier ook al veel over gepraat.
En zoveel dingen bedacht , maar nooit zeker van de uitkomst.
Wat zou er bv gebeuren als Namkje de kans kreeg om in een kudde te staan , en te ervaren hoe leiderschap er ook uit kan zien.
Namkje moest hier met haar 8 maand al de baas uithangen , heeft nooit echt ervaren hoe ze dat moet doen , en is in onze ogen geen geboren leider.[anders had ze het wel anders aangepakt , toch?!]
Zou ze ''normaal'' leiderschap nog kunnen overnemen? Of valt een ''kuddecursus'' direct weer weg zodra ze weer in onze situatie geplaatst wordt?

Wat als we Namkje weg zouden doen? Hoe gaat Tekla zich dan ontwikkelen?
Dan wordt die de leider , maar kan die het wel aan dan?

We willen geen overhaaste beslissing nemen , maar af en toe ben ik zo boos op Namkje!
En dat komt onze relatie niet ten goede.

Hoeveel invloed heb ik zelf op deze hele situatie? Ben ik niet ook een factor die dit alles veroorzaakt? Of minstens in stand houdt?

Zelfs in een hele grote kudde van paarden die vele uren op stal staan , zie ik niet dit gedrag terug [ ook omdat ik die natuurlijk niet dag en nacht kan observeren , en maar eens in de zoveel tijd kan bekijken]

Gevoel , soms heb je teveel , en soms zou ik er veel meer van willen hebben en er naar willen luisteren en handelen......

Gr Esther

Anja Seijn schreef op maandag 14 september 2009, 0:03:


Als Tekla precies doet wat Namkje wil , dan kunnen ze wel bij elkaar.
Maar Tekla heeft ook al meerdere klappen opgelopen , omdat Tekla soms gewoon wat zegt , in plaats van vraagt.
Als Tekla naar binnen wil , dan staat ze voor de opening , met haar hoofd omhoog , en geen haar op dat hoofd wat er aan denkt om die te laten zakken...Ze komt er dan niet in.
Ze gedraagt zich niet echt onderdanig , en op die manier krijgt ze nogal eens wat te voortduren.
Wij dachten ook dat dat een gebrek in haar opvoeding was , maar misschien zit er in Tekla wel een geboren leider?! Ik heb dat wel vanaf het begin af aan gedacht , maar ben daar juist wat op terug gekomen na wat ik gezien heb in de kudde.

En juist Maike wil ik eigenlijk niet alleen hebben staan...

Als ze in de wei mogen staan en flink de ruimte hebben , dan is er weinig aan de hand , maar de wei is niet goed voor hun , althans niet 24 uur per dag .
En dan nog moeten de andere paarden meelopen als er water gedronken wordt .
Als ze dan niet meelopen , dan zal Namkje zeker proberen hier wat van te zeggen .
Maar door de ruimte die ze dan hebben , geeft ze het wat sneller op.
Als ze dan weer uit de wei gehaald worden , is het flink hommeles! Elke keer weer...

Gr Esther

Wil schreef op maandag 14 september 2009, 0:05:


Jij hebt het vanaf het begin af aan al gezegd tegen mij , dat Namkje een ''echte'' merrie was.
Ik weet niet of je dat nog weet...

Gr Esther

Michiel schreef op maandag 14 september 2009, 10:20:


Of 2 , of 4 paarden.
Daar heb je denk ik wel gelijk in.
Ik zou dan een merrie moeten vinden die gewoon de leider is.
Maar op dit moment durf ik mij niet nog meer ''ellende'' op de hals te halen , en 4 paarden is iets teveel op onze postzegel.

Gr Esther

Gudrun schreef op maandag 14 september 2009, 10:49:


Er staat hier geen waterbak meer op een plek waar je maar een kant op kan.
De hooikist staat in ''open'' veld , zodat ze er helemaal omheen kunnen lopen.
De inloopstal , dat is wel een probleem , maar niet helemaal onoverkomelijk.
Heeft maar een gat waar ze naar binnen kunnen. We hebben al van alles geprobeerd om daar stukken af te zetten , en dat ze ergens omheen moesten lopen , maar daar is hij wat te klein voor.
De trec rondom het weiland is 5 meter breed , maar die gaat stukje bij beetje een steeds prominentere plaats voor ze worden. Een gedeelte van de houtwal gaan ze tot hun beschikking krijgen , maar das toekomstmuziek...

Maike moet de kans krijgen om weg te kunnen , hij moet in de inloopstal kunnen.
Dat kan ook wel , en doen we ook wel eens , maar om dat nou permanent te doen....
Dan staat mijn beessies nog niet bij elkaar[en dat wil ik nou zo graag] , en Maike vindt het toch ook wel erg prettig als hij achter een ander paard aan kan lopen.

Swinters als het echt pokkeweer is , en ze het liefst alledrie binnen staan , dan staat Namkje wel eens op stal....Gewoon om de andere twee even droog te laten staan.

Ik moet weer naar mijn werk...

Gr Esther

Spirithorses schreef op dinsdag 15 september 2009, 9:03:


Dit is ook precies wat er speelt! , want waarom zou het anders gebeuren?
Ze wil geen leider zijn , zit niet in haar genen[als dat zou kunnen] maar heeft het opgedrongen gekregen , want ze is de enige beschikbare kandidaat .
Maike liep al achter haar aan toen ze 8 maand was , en Tekla is er als jong broekie bijgekomen , toen Namkje 3 jaar was.
Ze kan niet anders dan de leider spelen , maar weet niet hoe.

En daarnaast is het ook nog een echte merrie.

Naar ons toe is ze wisselend in haar stemmingen , maar doordat ik het werk altijd van de zin van haar liet afhangen , zijn hier nooit problemen van gekomen , als ik maar mijn knuffel gedrag onder controle kon houden , want daar is ze niet van gediend.
Met bekent werk en terrein is er niets aan de hand , maar zodra er iets nieuws gebeurd , of nieuw terrein , dan kan ze heftig reageren. Dit is allemaal onzekerheid , en daar komt ook een stukkie van mij bij.
Dat besef ik ook wel.
Ik heb altijd gedacht dat we het wel samen zouden redden , ook al zou dat langer duren dan ''normaal'' , maar redden zouden we het!
Nu twijfel ik daar over , omdat ik mezelf niet meer goed over mijn negatieve gevoelens tegenover haar, heen kan zetten.
En hier komt ook wel angst bij , omdat ik zie wat ze doet bij die andere paarden , waarom zou ze dat ook niet bij mij gaan doen?!


Ik wil het wel proberen om haar in een stabiele kudde te krijgen , maar ik vrees dat als ze dan weer terug komt , de situatie hier hetzelfde is , dus haar oude gedrag ook weer terug komt.
Of bedoel je definitief?

Tijdelijk een draadje ertussen kan wel , maar vant winter wordt wat moeilijker...
Maar een draadje ertussen vind ik eigenlijk geen definitieve oplossing. Daar moet ik nog eens diep over nadenken , of ik dat wel wil , en kan accepteren.

Gr Esther

Els Kleverlaan schreef op maandag 14 september 2009, 13:12:


Hi Els,

Ik kan het alleen maar helemaal eens zijn met je verhaal...
En vooral met het laatste stukje , daar hopen wij ook op , maar inderdaad niet ten koste van....

Ik moet er eens goed over nadenken , over dat apart zetten voor langere tijd.
Alle voors en tegens afwegen [ voor is natuurlijk dat Namkje hier gewoon kan blijven!!!]

Gr Esther

Els Kleverlaan schreef op dinsdag 15 september 2009, 17:33:


Er heel bewust een leermoment van maken , bv al clickerend?
Losse volg en synchroonloop [jeetje , hoe schrijf je dat...] spelletjes doen waarbij hij beloond wordt voor de afstand die hij houdt , en gelijk met jouw, zijn voeten neerzet , waarbij hij dus naast je loopt in plaats van achter je?
Ik roep maar wat hoor , heb hier ook een hardnekkige hielentrapper [ Maike] , maar bij hem heb ik nog niet de moeite genomen om hem dat af te leren...ahummm

Gr Esther

Herman schreef op dinsdag 15 september 2009, 18:50:


He Herman,

Jij hebt genoten!!! Geen twijfel over mogelijk!

En Eddy en Hilde vast ook wel , in mooi Bretagne!

Gr Esther

marianne laenen schreef op dinsdag 15 september 2009, 20:27:


Mijn idee!
We zijn hier thuis inmiddels zover dat er over gepraat kan worden om weiland op te offeren voor meer ruimte om de paarden te laten scharrelen.
Er mag al een vijver komen , en voor de bult heb ik al een jaar geleden toestemming gekregen.
Over verschillende ondergronden mag nog niet gepraat worden....

Gr Esther

Sandra van Bommel schreef op maandag 21 september 2009, 10:45:


Jemig , moeilijk hoor... maar je leeft maar een keer dit leven!
Ik denk dat je wel begrijpt wat ik daarmee zeggen wil.

Ik neem aan dat er dus geen mogelijkheid is om de merrie aan te houden , en er nog een rijpaard bij te nemen?
Persoonlijk vind ik het geen schande om voor jezelf te kiezen , ook al begrijp ik je gevoelens maar al te best en zal je als je voor jezelf kiest , dat rotgevoel wel te lijf moeten gaan.
Je hebt het rotgevoel toch niet over het plekje waar je merrie eventueel zou komen te staan?

Ik heb hier de boel 5 jaar aangekeken , en ben ook tot de conclusie gekomen dat het zo niet langer kan. Ik wil met plezier met de paarden bezig zijn , en daarvoor zal er wat moeten gebeuren. Zover ben ik inmiddels , maar wat precies , weet ik nog niet.
Ik ben 41 , en heb diezelfde wens als jij...ik ''moet'' ook opschieten!

Gr Esther

Sandra van Bommel schreef op maandag 21 september 2009, 11:19:


Oke , ik ook even plakken en knippen...

Jemig , moeilijk hoor... maar je leeft maar een keer dit leven!
Ik denk dat je wel begrijpt wat ik daarmee zeggen wil.

Ik neem aan dat er dus geen mogelijkheid is om de merrie aan te houden , en er nog een rijpaard bij te nemen?
Persoonlijk vind ik het geen schande om voor jezelf te kiezen , ook al begrijp ik je gevoelens maar al te best en zal je als je voor jezelf kiest , dat rotgevoel wel te lijf moeten gaan.
Je hebt het rotgevoel toch niet over het plekje waar je merrie eventueel zou komen te staan?

Ik heb hier de boel 5 jaar aangekeken , en ben ook tot de conclusie gekomen dat het zo niet langer kan. Ik wil met plezier met de paarden bezig zijn , en daarvoor zal er wat moeten gebeuren. Zover ben ik inmiddels , maar wat precies , weet ik nog niet.
Ik ben 41 , en heb diezelfde wens als jij...ik ''moet'' ook opschieten!

Gr Esther

Nils Vellinga schreef op dinsdag 15 september 2009, 23:36:


We hebben het hier laten bezinken...
Nils , Pien , We zien wat we zien , en hoe we dat benoemen maakt dan toch niet uit?
Of het nou niet passende karakters zijn , of het opgedrongen leiderschap.
Ik ga het niet anders zien door een andere woordkeuze...

Of mis ik nou totaal een cloe?

Maike en Namkje staan nu een aantal dagen gescheiden , Maike vind het goed , en probeert zijn draai weer te vinden , maar Namkje pikt het niet.
Ze reageert geagiteerd op ons [staartgezwiep , hoofd wegdraaien en weglopen] , en ik vind haar erg zielig.
Ik ben teleurgesteld , en wat gedesillusioneerd , over de situatie , maar ook over mezelf.

We zitten eraan te denken om nog een ding te proberen , en dat is haar te plaatsen in een kudde , en haar daar te laten beleren.
Ik durf het niet , dat is ook een van de stukjes desillusie die ik heb.
Als ze beleerd is , is er ook een grotere groep mensen die haar eventueel zouden willen hebben , mocht dit plannetje niet slagen.
Ons idee is , dat als ze bereden kan worden , er vaker met haar iets gedaan wordt dan nu , waardoor ze meer afleiding heeft en misschien daardoor wat verandert?!
Wat meer stabiliteit , duidelijkheid...
Ik hoop dat we niet verkeerd denken.....
En in hoeverre is 5 jaar een ''moeilijke'' leeftijd voor een paard?

Gr Esther

Sandra van Bommel schreef op maandag 21 september 2009, 12:18:


Dan lijkt het mij al duidelijk wat je zelf wilt...[ben je al verder dan ik hihi]

Misschien dat je nog even kan wachten , en die mensen wat beter kan leren kennen , kijken wat er gebeurd met de paarden als het rotweer wordt , in de winter , of ze echt doen wat ze zeggen en beloven...
Jaren wachten , nee , dat kan gewoon niet meer , dat begrijp ik.
Maar misschien even een paar maand?

Gr Esther