Piet schreef op dinsdag 6 oktober 2009, 21:31:


had ie wel een onderbroek aan onder zijn kilt??? Jakkes!
Nadine, allen chance dat ge naar huis zijt gegaan

Piet schreef op dinsdag 6 oktober 2009, 21:31:


Piet, ben je nou helemaal beclickerd?!
Goh al hoewel Sean 007 Connery ... moest hij er nou zo uitgezien hebben, Nadine? Dan had hij geen onderbroek moeten aan hebben

Nadine Claessen schreef op woensdag 7 oktober 2009, 15:24:


Was je stem en mimiek wel enthousiast genoeg, Nadine?

Nadine Claessen schreef op woensdag 7 oktober 2009, 15:42:


hihi oefenen net voor haar diner en haar beloningskes zijn haar brokjes, wedde dat het lukt? Ik ben maar aan het dollen, hoor. Wordt hier nog gek van al dat papierwerk.

Nadine Claessen schreef op woensdag 7 oktober 2009, 16:19:


Graaaaaaaaaaaaaaaaaaaaag! Zin om volgende week Averbodense bossen in te trekken?

eddy DRUPPEL schreef op woensdag 7 oktober 2009, 18:09:


Hihihi Maar Eddy toch dan heb je ons niet bezig gezien met Henkie en Rambootje Die werden gewoon wild van enthousiasme als je lekker met hen meedeed Wat een leute toch allemaal

Nadine Claessen schreef op woensdag 7 oktober 2009, 19:11:


Maatje, yes
Inloopstal, Yes
Water, ????? waar is dat water????? zie je nu wel dat Ankie gelijk heeft!

Anja Seijn schreef op woensdag 7 oktober 2009, 20:11:


Enkele weken terug zag ik iemand aan het werk, in alle stilte en rust maar met een zeer doordachte mimiek en lichaamshouding. Hoe haar paard daarop reageerde was schitterend om te zien. Elk klein detail leek dat paard opgemerkt te hebben. Maar die deed het wel voor een wortel.

Kynshiri schreef op donderdag 8 oktober 2009, 8:44:


Dan vraag ik me plots af : hoe dom zijn wij wel niet in paarden hun ogen? Dat wij dat niet opmerken dat stilletjes een stalletje opschuift. Leuk paardje hoor.

Anja Seijn schreef op donderdag 8 oktober 2009, 9:42:


Volgens mij wel ja. Hier doen ze dat in alle vrijheid met onze zwarte kat. Chase Bagheera (eigenlijk noemt hij calimero)! Maar inderdaad elk paard zo zijn eigen manier om er achter aan te gaan.

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 8 oktober 2009, 11:37:


Zulke dingen kom je inderdaad wel tegen, ja

marianne laenen schreef op donderdag 8 oktober 2009, 21:30:


Ik heb mijn verhaaltje al wel 100x opgeschreven peins ik. Maar ik kan het in het kort ook uitleggen.
het feit dat mij een kwartje viel heb ik louter en alleen te danken aan de sensitiviteit en de vechtlust van Amaroc en de chance Eddy te hebben leren kennen. Anders was Amaroc gedegradeerd geraakt tot een veredeld grasmaschien en had ik nooit nog op een paard gezeten.

van lennep schreef op vrijdag 9 oktober 2009, 10:40:


Jij bent gewoon iemand die een grote ommezwaai hebt moeten maken ... dom zijn diegenen die dat zelf niet inzien en op die oude manier bezig blijven, toch?

Britt Claeys schreef op zondag 11 oktober 2009, 16:27:


Ik heb de paarden dit op stem geleerd. Meestal is dat genoeg ook in het zadel. Ik hou ook altijd de hulpen zo licht mogelijk, wat wil zeggen dat zowel Bij hen is het bekken kantelen en het gewicht minimaal verschuiven al reeds voldoende. In het begin had ik soms nog de Sorraya techniek nodig samen met het stemcommando: tttttttttttttttttttt (die had ik van eddy). Kan je het niet eerst bv op de grond op stem aanleren? Stapt zij trouwens vlot achterwaarts zonder dat jij erop zit?

eddy DRUPPEL schreef op maandag 12 oktober 2009, 12:39:


Helemaal met je eens Eddy In het geval van Rock bv. Die had gewoon altijd nood om zijn benen te strekken, galoperen vind hij het leukste wat er is ... hetgeen ik juist niet meer durfde te toe te laten. Hierdoor werd zijn gedrag nog veel erger juist om die redenen die jij opsomt. Op zulke moment heb je een goede begeleider nodig en moet je bij jezelf een knop omschakelen. Een goede diepe westernzadel en een tok gaven mij daarbij toch een vals gevoel van bescherming. Ontploft maar Rock, ik zit hier goed, werd mijn motto. Daarbij verplichtte ik mezelf om steeds te glimlachen als hij te druk werd, me lekker te ontspannen en uit te zitten. Een paar maanden later had ik de tok al niet meer op en nu rijd ik zelfs niet meer met mijn westernzadel. Maar dan krijg je nu wel voortdurend op je neus dat jouw paard op één vingertje stopt en nooit zal weglopen onder me. Vergeten ze even dat dit een proces van jaren was ... hoeveel keer is Amaroc wel niet met me aan de kletter gegaan?! Maar dat kan je ongelovigen dikwijls niet meer wijsmaken. Ik kan hem nog steeds knettergek maken hoor, dat is geen kunst. Het omgedraaide echter wel.
Trouwens hetzelfde verhaal gaat op met ons ander paardje. Die rende ook steeds weg en stopte niet (zelfs niet met bit). Hij vertrekt nu nog wel eens, maar stopt na enkele meters. Bitloos ... en zelfs zonder altijd naar de one-rein-stop te moeten grijpen. Bitloos is a way of living. Dat doe je niet even tussen de soep en de patatten. Er komt meer bij kijken dan enkel een ander hoofdstelletje en een one-rein-stop. Veeeeeel meeeeeer.