Merel Stoffers schreef op maandag 26 oktober 2009, 10:25:

Klopt. Zo'n horizontale quarter is dan ook volgens dat model gefokt. Een fries is meer volgens het zwaantjesmodel gefokt.
Trachten een fries zo laag als een quarter te laten lopen en andersom grenst aan dierenmishandeling. De anatomie van het paard kan dat niet aan. Daarbij: het gebeurt niet aan de voorkant.

Maar je zou het niet moeten doen, want 'hoogte instellen' betekent toch weer: frutten aan de voorkant. Je blind staren op hoofd-halshouding.
Echte oprichting is een natuurkundig gegeven. Doordat het zwaartepunt dmv specifieke oefeningen naar achteren verlegd wordt, en daar de gewrichten allemaal verder hoeken, daalt de achterhand. Door het dalen van de achterhand rijst de voorhand automatisch, als een wip. Hoef je niks voor te doen.
Oprichting is wat het paard aanbiedt als de evenwichtscondities daarvoor zover zijn.


Fijn ontspannen is prima, want het zorgt ook voor ontspanning in het hoofd. Maar wil je ergens komen, wil je verzameling bereiken, dan zal er toch aanspanning moeten plaatsvinden. Die aanspanning bestaat uit gerichte achterhandtraining, met slechts een begeleidende hand.

Piet schreef op maandag 26 oktober 2009, 10:20:

Ik zie het zo:
De ultieme verzameling is in de levade, waarbij de achterhandgewrichten maximaal gehoekt zijn en 100% van het totale gewicht dragen. De hals is los en op lengte in alle stadia van verzameling al, aangezien verzameling iets zegt over achterhandaanspanning. Dus is de hals ook los en op zijn eigen lengte in de levade. Wij noemen dat 'hals op lengte' maar het betekent eigenlijk gewoon: hals niet in elkaar getrokken".
De hoek die het hoofd t.o.v. de hals maakt, is buiten erfelijke aanleg ook een graadmeter van hoe goed de rug meedoet.
Wanneer de voorhand helemaal los is (letterlijk en figuurlijk) en het paard zich dus niet aan zijn boeg omhoog trekt, maar via de achterhand draagt, dan zal door de ontspanning in de voorhand het hoofd vanzelf naar het zwaartepunt zakken. Het ene paard komt dan bv wat eerder zijn onderhals tegen en zal minder vertikaal doorknikken, en het heeft ook te maken met de hoek waaronder de hals omhoog gestoken wordt.

Nils Vellinga schreef op maandag 26 oktober 2009, 18:41:

Mijn behandeling trof een schimmel in de straalgroeve.

Piet schreef op dinsdag 27 oktober 2009, 8:54:
Klinkt logisch, leuke uitdaging. Ik zou het dan ook nog opdelen: het aanspringen is een aparte oefening en het galopperen zelf is een andere oefening.

Piet Bakker pakt het ook zo aan, aan de lange lijnen, misschien is het wat voor deze draver. Nadat de zijgangen schouderbinnenwaarts, travers en appuyement 'erin' zitten, komt de galop aan bod. Vanuit verzameling, dus kleinkleinklein stappen, ho en pasje terug en klein naar voren, paard mobiliseren dus, dan het woordje 'galop' en bij de geringste reactie van het paard naar enigzins omhoog of een naar galop neigende beenzetverandering is het onmiddellijk braaf en klaar. Zo koppel je het aangalopperen los van de galop zelf en heeft het paard profijt van het verzamelende effect zonder dat de galop uit snelheid voortkomt. Want snelheid staat op zijn harde schijf immers aan spanning gekoppeld en in snelheid is de rug altijd strak. En dat willen we niet.
Misschien kun je een balkje op de grond leggen daar waar je het eerste ieniemienie galopsprongetje gaat vragen. Om hem te helpen.

van lennep schreef op dinsdag 27 oktober 2009, 9:56:


Wat bedoel je precies met "aanleuning laten zoeken naar de buitenkant van de bak"?
Paard langs de bakrand over laten stappen? Zonder om te draaien of om te vallen?