Wil schreef op zondag 1 november 2009, 2:58:


Ik heb de bijsluiter niet hier maar ik herinner me dat er iets in staat van sufheid en afhangende onderlip bij overdosering. Moxi wordt oa in het hersenvet opgeslagen, daar was ook iets mee (Cindy?).

Maar kan allemaal geen kwaad als je goed doseert, eventueel in overleg met je DA, want de moxidectine is wel een belangrijke ontwormer, met name tegen ingekapselde bloedwormlarven.

Greetz, Pien

Christel en Egon hebben het over verzameling:


Even uit een heel andere praktijk: wat zie ik hier thuis bij ons:
Paarden die uitsluitend recreatief gereden worden, allemaal evenveel uurtjes in de bak als buitenritten. Het nivo van de ruiters (allen volwassenen) is recreatief nivo (is ook onze doelgroep).

10 lespaarden, paar pensionpaarden.
Lespaarden lopen zo'n 14 uur per week (gemiddeld), helft in de bak, helft buitenritten over uitsluitend harde ondergrond en heuvelachtig terrein (ook dat nog). Er is hier bijna niemand die een paard fatsoenlijk verzamelen kan, en dat hoeft ook niet want ze zijn hier allemaal om het zelf te leren en het begint éérst bij de rijder (houding en hulpen) en vloeit dan pas door naar het paard. Andersom lukt bijna niet, tenzij je een zeer ervaren leerpaard hebt dat lak kan hebben aan ruitergestuntel op z'n rug.

Met de meeste ruiters zijn wij in het rechtricht-stadium, en dat is al zo moeilijk; paard fatsoenlijk door de bochten krijgen, oefeningen doen, rechtuit is ook récht, over 4 benen enzo. Tijdens de buitenritten wordt dit ook zoveel mogelijk voortgezet, dus als een banaan door de bocht, wisselen van been in draf, op het moeilijke been lichtrijden, paard recht stellen etc.
Hier is het heuvel-op-en-heuvel-af, en de paarden krijgen mooie spieren op de konten, léren hun lijf te gebruiken bij het bergop-en afwaarts te gaan. Wat interesseert het mijn paarden of het een middendraf of een uitgestrekte draf is? In het werk kies je voor de meest comfortabele die je uren kunt volhouden. In de bak is dat iets anders.
Ondanks het feit dat er dus weinig tot geen verzameling is, hebben mijn paarden geen lichamelijke klachten als slijtage, been- en rugproblemen. Wat we hier tegenkomen is eerder een hoefzweer dan een pees- of rugprobleem, terwijl ze toch de nodige kilometers draaien op een week met diverse ruiters op hun rug.

Is het daarom niet zo dat verzameling etc noodzakelijker is voor die paarden die hun rondjes en dressuurkunstjes moeten vertonen omdat ruitertje het zo wil? En dat diezelfde ruitertjes niet meer naar behoren hebben leren te rijden dwz maar wat aanklooien met het hulpmiddelenmuseum als gevolg?

Ik zou graag nog verder op dingen ingaan maar heb geen tijd, eerste les begint om 11.00 uur dus ik moet zo aan de bak
Vanavond misschien....

Groetjes, Pien

Piet schreef:


Heb jij nou echt het idee dat ik niet weet hoe dit voelt ofzo????

Ik had het over mijn lespaarden.
Een rijder moet éérst een onafhankelijke zit etc etc hebben en controle over zijn eigen lichaam, soepel zijn bladiebla om aan verzameling te kunnen beginnen, anders kun je dat paard met jouw eigen lijf van geen meter aanvoelen/meegaan/inwerken op de bewegingen van het paard. Ik ken heel wat mensen die er wel over lullen maar zelf niet eens kunnen rijden.

Groet, Pien

Anja Seijn schreef op zondag 1 november 2009, 10:18:


Heel reële opmerking dit. Die teugels zitten er en je mag ze best geruiken als de situatie dit vereist. Al helemaal in het aanleerstadium vanuit je zit met aanvulling van de teugels. Later neemt je zit dat over en is de teugel alleen nog maar om 'de deur open te zetten'.

Groetjes, Pien

Christel Provaas schreef op zondag 1 november 2009, 13:43:


Ik denk dat ik niet helemaal duidelijk overkwam.
Het is niet zo dat ik verzameling niet belangrijk vind. Maar het gros van de ruiters is er nog niet aan toe en toch lopen mijn paarden redelijk blessureloos.

Ja, die osteopaar vindt altijd wel wat, hoofdzakelijk kleine dingetjes, eens iets wat vast zit hier of een blokkade-tje daar die niet eens het gevolg zijn van het rijden maar ook van spelen of een onverwachtse beweging op de weide bijvoorbeeld.
Vergeet niet dat er dagelijks anderen op mijn paarden rijden, ook de nodige beginners. Mij valt het in elk geval mee wat daardoor aan 'schade' ontstaat.

Groet, Pien

e m kraak schreef op zondag 1 november 2009, 16:29:


Teugels zijn ook niet om aan te trekken, maar om mee te wijzen, bijvoorbeeld om een bocht te maken.
Pas als het paard niet reageert en stug door blijft lopen (ondanks je stem- en zithulpen) kun je er druk op gaan zetten door ze rustig naar je toe te halen (klinkt iets vriendelijker dan trékken). En als je helemaal geen druk op de teugels meer nodig hebt en alles op je zit kunt doen kun je net zo goed zonder hoofdstel gaan rijden dus met een halsring. Na de halsring (+zit) volgt het sturen met één hand tegen de hals van je paard totdat je helemaal geen voorkantbesturing meer nodig hebt als ondersteundende hulp bij het rijden vanuit je zit.

Dat kan alleen als het paard een goede graad van training bereikt heeft en dus bereid is te luisteren en mee te gaan in wat jij wilt.

Vandaag hier oa weer een proefles gehad waarbij het gros nog steeds is opgevoed met de gedachte dat je een paard de bocht om trekt in plaats van wijst. En dan laat je ze zien dat dat ook anders kan en binnen 10 tellen snappen ze wat de bedoeling is.

Groet, Pien

Wil schreef op zondag 1 november 2009, 17:31:


Ik denk ook best dat dat wel kan.
Bij Spirit zou ik dat wel durven proberen, Quiberon, Najib, Peyote, Iskander of Gría niet. Die zijn lang niet zo meedenkend als hij.

Maarja, we hebben nog niet op hem gereden.
(Binnenkort is hij wel aan de beurt Yes!

Groet, Pien

Wil schreef :

Gisteren herfstrit gehad en met een groep het bos in geweest. Daar zitten een paar steile bergjes op en af bij. Amber, nu 10 en net ingereden, komt dus die bergjes nog niet goed op, ze gaat halverwege in stap omdat ze haar krachten nog niet goed kan verdelen. Bij het bergje af wil ze dat al rennend doen, is makkelijker denkt ze. No way he. Al is het voetje voor voetje, ze móét leren beheerst te gaan. Amber is ook het type dat nog erg loopt te zoeken (slingeren) als ze in een iets hoger gelegen smalle berm loopt.

Valt mij op dat de meeste jonge (lees: onervaren) paarden dit aanvankelijk zo doen. Heeft niks met onvoldoende kracht te maken want Amber heeft een sterke achterhand maar met nog niet weten hoe dit aan te pakken en het verdelen van de balans. Paarden moeten leren op ongelijk terrein hun krachten te verdelen en hun lijf optimaal gebruiken, zeker wat balans en gewichtsverdeling betreft. Paarden die altijd in een mooi gestreken piste liepen hebben hier de grootste moeite.

Groet, Pien

Anja Seijn schreef :


Eigenlijk is dat zo moeilijk niet. Wat heb je ervoor nodig:

a: Een meewerkend en reeds-licht-in-de-hulpen paard dat z'n grondwerk (al dan niet met een halsring) al kent. Dus stap is stap, ho is ho, linksom is linksom (en niet na 20 seconden moeten trekken), rechts is rechts etcetera. Oftewel; het maken van afspraken.
b: Je moet jezelf bewust zijn van je lichaam en lichaamssignalen en deze goed kunnen toepassen; onafhankelijke zit, sturen met je zit, gecentreerd zijn, consequent zijn en juiste timing hebben.
c: Vertrouwen dat dat paard heus die bocht wel doorgaat of zal stoppen bij die kruising. Oftewel; je moet je paard er door en door voor kennen.

Met Spirit ja, met al die andere jonge paarden; nee.
Waarom ik het met hem wel zou aandurven komt door een combinatie van factoren. Hij is mijn eerste zelf in eigen beheer gefokte veulen en ik ben vanaf dag één elke dag met hem bezig geweest dus ik ken hem door en door. Ik weet waar zijn sterke punten liggen (poepiebraaf en meewerkend, net als zijn moeder), ik ken zijn zwakke punten ook (hij kan ook een steigeraartje zijn als-ie ergens onderuit wil komen). Bovendien vertrouw ik hem heel erg en is hij enorm op mij gericht tijdens het (grond)werken. Qua temperament is hij heel ingetogen, maar het zit er wel in (hij is niet sloom en doet moeiteloos wat ik van hem vraag).

Misschien dat ik wel iets ga doen met een halsring met hem, eens even over denken....

Groet, Pien

vriendje schreef op zondag 1 november 2009, 20:41:


Niet zo heel erg moeilijk: Blijf voorlopig weg van datgene waar je paard slechte herinneringen aan heeft. Pas als de band tussen jullie stabiel is en zij geleerd heeft op jou te vertrouwen kun je dat soort dingen weer aangaan. Er is niks op tegen datzelfde gewoon lekker buiten te doen.
Je schrijft dat ze toch moet bewegen, staat ze dan op stal?
Buiten laten socializen met soortgenoten werkt meer helend dan druppeltjes.

Groet, Pien

clarissa ruijgrok schreef op zondag 1 november 2009, 21:28:


Wij hebben hier ook een merrie met een gebruiksaanwijzing. Die heeft ook een super leven gehad waarin ze, voor zover wij weten, wel vaak haar zin gehad heeft en dat zie je dan ook terug in haar gedrag. Tegen vreemden kan ze op de grond nogal nuffig reageren. Tis een heerlijk dier wat je wéét dat ze speelt, dat ze probeert te overbluffen, alleen wij trappen daar niet in en dan zie je haar werkelijk schakelen "hmm, sh**, dat werkt niet". Zij is hier nu een aantal maanden, heeft haar plekje nu gevonden en op dit moment is ze in een enorm uitprobeerderige fase met haar sterke karakter. Maar we zien hoe ze evolueert, hoe ze een stabiele plaats in de groep krijgt, hoe ze vooruit gaat met rijden en we weten inmiddels (ervaring) dat haar moeilijke gedrag van voorbijgaande aard is. Puck was ook zo, Amber ook, Amie ook, Bombita ook (al was die laatste eerder bang dan 'dominant').

Maar daarvoor moet je wel wat doen, zoiets gaat niet vanzelf. En het duurt een aantal maanden voordat alles op de plek is en het paard Rust en Duidelijkheid gevonden heeft. Dus zijn we consequent met haar, laten we haar niet klooien, zetten we haar een pas achteruit als ze loopt te domineren en tussendoor is er altijd wel iemand die even contact met haar gaat maken en haar wat masseren (Jack met name). Daar geniet ze van (ze komt het ook echt vragen) en ze komt ermee in een blijere stemming. Dat is goed voor haar. Zo weet ze dat ook zij er mag zijn.

Groet, Pien