Zojuist gevonden op het internet, artikel uit het Nieuwsbald an het Noorden:
Agressieve methode is prima paardenmiddel
van onze verslaggever dirk-jan kaan
slootdorp-
Agressieve Duitse methodes stemmen niet echt tot positivisme in Nederland. Toch is er voor paarden een behandelwijze overgenomen van onze oosterburen dat als een prima paardenmiddel kan worden beschouwd. Het is een middel tegen
hoefbevangenheid. Bij
hoefbevangenheid verdwijnt vocht uit het deel tussen de hoefschoen en het 'levende deel' van de hoef.
Dit doet zo veel pijn dat de beesten niet meer willen lopen. De Duitsers hebben daar wat op wordt gevonden en de aanpak wordt steeds meer gebruikt in ons land. Er wordt onder meer een deel van de voorwand verwijderd en gebruik gemaakt van een steunzool.
Paardenarts Jan Reitsma uit 't Zand heeft een praktijk in Slootdorp. Hij merkt dat de methode vrucht afwerpt. Reitsma ziet met lede ogen aan hoe dieren, en dan vooral pony's, verkeerd worden behandeld. Vaak gebeurt dit overigens onbewust. Reitsma: ,,Door die verkeerde aanpak treedt de aandoening
hoefbevangenheid op. Het komt vaak voor bij Shetlandpony's. Dit zijn sobere dieren, die met weinig voedsel toe kunnen. Ze moeten eigenlijk schraal worden gehouden, maar vaak worden ze door hun baasje toch verwend.''
Vetgemest
Zonder beweging en met veel voedsel worden de pony's als het ware vetgemest.
Hoefbevangenheid is een aandoening die ontstaat door verschillende factoren, want ook leeftijd en weersomstandigheden hebben er mee te maken. Reitsma: ,,De Duitse methode om
hoefbevangenheid te behandelen was reeds bekend in Nederland. Wij hebben hem nu ook overgenomen. Met een fenomenaal resultaat, al zeg ik het zelf.''
Hoefbevangenheid moet benaderd worden als spoedgeval. Dat gebeurt echter vaak niet. ,,Mensen hebben er geen benul van hoeveel pijn die paarden lijden. Voorheen was de methode voor de paarden letterlijk met pappen en nathouden zoethouden. Dat gebeurde door het toedienen van veel pijnstillers. De dieren werden vaak in nat zand gezet. Voor hen is het een langdurig pijnlijke aangelegenheid.''
Maar tijden veranderen gelukkig. Reitsma: ,,Wij zien het dier het liefst zo snel mogelijk naar de kliniek gaan waar een röntgenfoto kan worden gemaakt. Afhankelijk van wat er op de foto te zien is en de lengte van het ziekteproces dat gaande is, maken wij een behandelplan voor het dier. De behandeling bestaat uit het wegnemen van de voorwand van de hoef. Daarna wordt de zool op een correcte manier 'bekapt'. Onder de achterste hoef komt een gipsen steunzool.''
Er bestaat een nauwe samenwerking tussen de dierenarts en de hoefsmid. Reitsma noemt dit contact essentieel. In een latere fase van de behandeling moet er een speciaal beslag onder de hoef aangebracht worden. ,,De arts moet uiteraard zorgen voor de verdoving. De hoefsmid maakt een speciaal hoefijzer. Zo'n open teenijzer komt omgekeerd als een gewoon hoefijzer onder de hoef. De achterste hoefhelft wordt opgevuld met een zachte kit, zodat het paard weer lekker loopt.'' Reitsma had eerst zijn twijfels over de aanpak, maar die zijn langzaam aan weggeëbd. ,,Wij zijn nu een jaar met het project bezig. In het begin denk je, waar doe je het voor. Maar wij zijn er trots op en blij dat de methode nu uitkomst biedt voor paarden.''
Warboel
