Piet schreef op zondag 8 november 2009, 9:05:


Heel interessant topic. Ik weet niet of het bij een alpha-merrie enkel om eten draait, een beloning krijgen. Het gaat ook om veiligheid, vertrouwen. Paarden moeten in de natuur niet zozeer "kunstjes" voor elkaar doen. Wij verwachten andere dingen van onze paarden dan dat ze van elkaar verwachten.

Daarbij ben ik het ook met je eens dat het niet gaat om "de baas zijn". Het gaat om wederzijds vertrouwen, respect. Als je gaat kijken naar kudde gedrag dan zie je ook dat een echte alpha-merrie haast nooit moet bijten of trappen. Het gebakkelei vindt meestal plaats in de "lagere rangen". Dus wanneer we een "moeilijk paard" treffen, heeft dit vaak te maken met het feit dat het paard ons "leiderschap" test.
Ik denk dat het er dan op aankomt om kundig te zijn en emotioneel neutraal en zoals je al aangaf consequent te zijn. Ik denk dat clickeren een methode kan zijn om dit te bereiken, maar er zijn er ook andere. Bij alles wat je doet moet je thuis zijn in lichaamstaal van paarden om snel dingen te kunnen oppikken, maar je ook bewust zijn van je eigen lichaamstaal. We zijn nu eenmaal geen paarden.

Piet schreef op zondag 8 november 2009, 9:05:


Heel interessant topic. Ik weet niet of het bij een alpha-merrie enkel om eten draait, een beloning krijgen. Het gaat ook om veiligheid, vertrouwen. Paarden moeten in de natuur niet zozeer "kunstjes" voor elkaar doen. Wij verwachten andere dingen van onze paarden dan dat ze van elkaar verwachten.

Daarbij ben ik het ook met je eens dat het niet gaat om "de baas zijn". Het gaat om wederzijds vertrouwen, respect. Als je gaat kijken naar kudde gedrag dan zie je ook dat een echte alpha-merrie haast nooit moet bijten of trappen. Het gebakkelei vindt meestal plaats in de "lagere rangen". Dus wanneer we een "moeilijk paard" treffen, heeft dit vaak te maken met het feit dat het paard ons "leiderschap" test.
Ik denk dat het er dan op aankomt om kundig te zijn en emotioneel neutraal en zoals je al aangaf consequent te zijn. Ik denk dat clickeren een methode kan zijn om dit te bereiken, maar er zijn er ook andere. Bij alles wat je doet moet je thuis zijn in lichaamstaal van paarden om snel dingen te kunnen oppikken, maar je ook bewust zijn van je eigen lichaamstaal. We zijn nu eenmaal geen paarden.

Kynshiri schreef op woensdag 11 november 2009, 12:53:


Ja, inderdaad. Buiging vragen om het binnenbeen en de zijwaartse beweging. Achterhand begrenzen met het buitenbeen. Als je dan naar je eigen lichaam kijkt; staan mijn schouders in dezelfde richting als die van het paard en mijn bekken blijft iets meer naar voren gericht. Dus de richting naar waar het paard heen moet.
En dan de teugels, binnenhand iets geopend en buitenteugel tegen de hals.

Saffier schreef op vrijdag 27 november 2009, 12:44:


Wij bouwen het elk voorjaar op, aangezien de overgang van enkel hooi naar gras anders wel kan leiden tot gaskoliek. Ik volg het volgende stramien. Eerste 5 dagen een half uur, dan de volgende 5 dagen een uur, de volgende 5 dagen 2 uur enz...! Eigenlijk bouw je dan geleidelijk op in de periode van een maand. Het is misschien wel heel voorzichtig opgebouwd, maar ik doe het liever zo dan een kolieker.

Groetjes

Anja Seijn schreef op zaterdag 12 december 2009, 22:08:


Als er iets op touw gezet wordt, wil ik gerust mijn bijdrage doen. Heb er al eentje van de slacht staan hier thuis en ben financieel niet in de mogelijkheid om er een paard bij te nemen. Maar maandelijks een kleine bijdrage wil ik wel doen.

Groetjes

Ilona Kooistra schreef op vrijdag 18 december 2009, 23:35:


Ik ben het hier eigenlijk wel mee eens. Je lesgeven moet afgestemd zijn op je doelgroep. En dat heeft inderdaad niets met leeftijd te maken,maar eerder met vaaridgheden, kennis, ...
Er zullen trouwens altijd mensen zijn die het beter kunnen en ik denk dat als lesgever het belangrijk is je altijd te blijven bijscholen, je kennen en kunnen verder te ontplooien. Er zijn zoveel mensen waar we iets van kunne leren, al is het maar hoe het niet moet.
Dus ik denk dat openheid ook een belangrijke factor is!
Daarbij komt nog dat sommige mensen nu eenmaal niet goed kunnen lesgeven. Heel bekwaam zijn met paarden en fantastisch mooie dingen doen, maar het gewoon niet zo goed kunnen overbrengen. Omdat paarden trainen toch heel vaak te maken heeft met een gevoel. Je moet het soms gewoon voelen. Tja, en hoe leg je dat uit.
Trouwens al doende leert men. Lesgeven is een kunst op zich. Trouwens ik denk ook niet dat je alles perfect moet beheersen om les te kunnen geven. Dat is trouwens utopie, niemand kan alles.