Piet schreef op zondag, 28 november 2004, 8:03:


Wat van gebarentaal, morsen,mime,houding,waar je naar kijkt, hoe je kijkt, manier van bewegen, enz.
Als communiceren alleen maar heen en weer praten was, dan zouden de doven niet begrepen worden, konden schepen geen contact met elkaar hebben (vroeger), heeft een mime-speler geen verhaal te "vertellen", heeft hoe een ander zich gedraagd en voelt geen boodschap voor ons, weet een antilope niet aan de bewegingen van een leeuw te zien of hij zal gaan jagen......enz.
Allemaal vormen van communicatie......voor mij.


Sommigen wel, sommige niet, sommigen een beetje en sommigen intresseerd het niet en sommigen gaan een cursus doen om er in ieder geval een beetje achter te komen.
Ik kan de kursus aanbevelen.
Je wordt er altijd wel wat wijzer van.


De paarden zijn heel geduldig en doen hun best om uit te vinden wat we willen.
Maar doen wij ook ons best om uit te vinden, hoe we het ze zo makkelijk mogelijk kunnen duidelijk maken?


Dat is maar net hoe en waarom je een paard houdt.
En wat je er mee doet.


Joke.

Ingrid den Ouden schreef op zaterdag, 27 november 2004, 17:49:


Dat denk ik ook.
Maar ik heb drie vrouwen tegenover mij, die niet elke dag met hem een aantal uren doorbrengen, hem niet naar buiten doen,en hem niet observeren.

Zij zeggen: hij loopt wel naar de hooibaal , als er geen auto meer staan en er geen kans meer as dat hij weer naar binnen kan.
Hij loopt wel normaal in de rijbak en wordt niet meer weggejaagd.
(Dat zouden ze dan zien als ze s'avonds de paarden binnen halen).

Van de week toen ik wat heetgebakerd hier was.
Stond hij ook buiten.
De grond is hard en overal diepe hoefafdrukking in sneeuw en ijs.....hobbelig voor hem dus.
En hij stond uren stil bij min 9 graden......en geen teddyberenpels.
Ik vond het zielieg.
Had mijn collega een melding(mobiel) gestuurd, dat ik wou dat zij het bekeek.
Ik kreeg geen antwoord.
Toen ik om acht uur s'avonds er ent zelf heen wou gaan, kreeg ik altijd.
Alles was goed, hij stond op de heuvel bij de anderen te eten, enz, enz.
En ik dacht: jaja, dat zeg je om mij gerust te stellen, maar ik geloof er geen barst van.

De volgende dag waren een paar paarden(hij stond er ook bij en het was op de plek waar hij uren heeft gestaan, en raad eens wat? Nu staat hij wel s'nachts binnen) uit gebroken en stonden in zachte sneeuw bij de stal.
Ik vond het een teken aan de wand.


Het is niet mijn paard.
Hij heeft een tijdje goed gelopen.
Toen de grond nog zacht was en in de losse sneeuw.
Maar nu de grond hard en ongelijk is....ijsklompen en zo, doet hij geen stap meer.


Joke.

freewheels schreef op zaterdag, 27 november 2004, 17:49:


Hoi Bianca.

Het is niet mijn paard.
Mijn collega heeft hem aangereikt gekregen: alsjeblief, jullie mogen hem hebben, ik ben hier niet goed genoeg voor, hij heeft hoef- en beenproblemen en ik heb geen kennis in huis.
Een redelijk duur paard.
Maar zij heeft geen tijd en zei: we moeten hem met z'n allen verzorgen.

Met z'n allen is vijf vrouwen.
Twee hebben geen kennis, zijn helemaal nieuw en groen met paarden.
Èèn heeft kennis, maar komt uit een nest van klassiek rijden en klassiek paardenhouden. (zij moet dan ook leren zich om te schakelen, zij zegt ook dat hij zich aanstelt).
Èèn is de officiële eigenaar van de stal, mijn collega die het altijd heel druk heeft, maar de uiteindelijke beslissingen neemt.
En ik zei de gek, ik die er elke dag rondloop ,een aantal uren.

Af en toe loopt hij iets makkelijker.
Als de grond zacht is.
Maar om nou te zeggen: ow, ow, hij is op de goeie weg, nee.
Hij zocht eerst altijd de zachtste weg, naar de bak, langs de weg.
Maar nu weigerd hij gewoon een poot te verzetten.

Een dierenarts is gillend duur, want ze moeten twee uur reizen om hier te komen, hebben eigenlijk nooit met paarden te maken en dan zal ik het in mijn eentje moeten betalen.
Dat gaat me net effe te ver voor een paard waarvan de anderen zeggen: daar ben jij niet verantwoording voor.

Maar ik stond er bij en ik keek er naar...............gaat me heel slecht af.
Dan wil ik in ieder geval WEL proberen wat IK kan.....met huis, tuin en keuken middelen....me and myself.

Marianne schreef op zaterdag, 27 november 2004, 21:04:

Hoi Marianne.

Je moet ook maar even de antwoorden aan Ingrid en Bianca lezen.
Dan krijg je een beter beeld van alles.


De buigproef?
Ik kan zijn benen oplichten....doet ie zelf ook.
Maar ik ga het van de week wat uitgebreider doen.
"Wilma, we gaan er tegen aan" (Oude reclame op de NL TV, posbus 54 ofzo).
Ik ga toch wat dingen wat mijn rol in de stallen betreft veranderen, en meer tijd aan Suppe (soep, echte naam is Supriem) geven is daar èèn van.
Ben ontevreden over de gang van zaken.


Er waren klachten.
Gewrichten zo groot als voetballen, zou door verkeerde hoefstand zijn gekomen en verkeerd beslaan.
Dat is nu allemaal weg.
En de ijzers zijn er onder uit.
Het ging een tijdje goed, maar de laatste twee weken......bergafwaarts.

Wat is er nu anders?
De grond is hard, koud(onder nul) en hobbelig/ongelijk door de paarden die de grond (was eerst prut) indrukken en hun sporen achter laten die dan zo opvriezen.


Kon ik er alleen over beslissen, had ik een geldboompje, had ik geen twee met meer kennis van paarden tegenover mij......zou ik het allang doen.
Maar me mening verkondigen/verdedigen in het noors en een blik terug van : jij bent te voorzichtig met paarden...een watje......sterkt me niet echt. :)


Joke.

Marianne schreef op zondag, 28 november 2004, 11:32:


Nou, ik zei het gisteren nog tegen mijn dochter: ik ben vier en veertig jaar en voor het eerst in mijn leven geloof ik dat ik een socialiserings probleem heb.
Ppppffff, nederlanders zijn veelste rechtstreeks en veelste confronterend.
En ik ben geboren (noord) amsterdamse, dus ik heb helemaal mijn hart op mijn tong liggen.
Maar ga ik kronkelen, om maar niemand te bezeren of ze geen gevoel te geven "persoonlijk aangevallen" te worden......dan loopt het gesprek helemaal spaak.
Het volgende wat je schrijft: hoe ik de vragen moet stellen...........ze komen gewoon niet!
Dus ik kan niet eens een vraag stellen. :)
Ik heb op donderdag gevraagd of we op zaterdag samen konden komen, om te kijken of we een ander systeem kunnen bedenken: voor het werk in de stallen, over de paarden te praten enz.....omdat ik elke dag alleen ben, al het werk doe en daar genoeg van krijg......ik wil kunnen overleggen.
Zaterdag op de afgesproken tijd, krijg ik van èèn een melding....."ik kom maar niet."
En van haar hoorde ik ook dat de andere twee ook niet kwamen.
Nummer vijf is nog maar net erbij gekomen en er nog niet bij betrokken.

En daar stond ik.....ze namen niet de moeite om te komen en ook niet eens de moeite om mij te laten weten dat ze niet kwamen.
Voel ik me dan bescheten?

Ik heb me dan ook al voor genomen het roer om te gooien.
Ik verzorg de box van mijn paard en èèn extra en de andere zeven doen ze s'avonds zelf maar.
De tijd die ik dardoor over hou , ga ik aan mijn paard, aan Suppe en twee paarden die bij de stallen horen besteden.
En de rest bekijken ze maar..................niet leuk, maar blijkbaar ben ik de enige met een probleem......en Suppe dan.


Daar ga ik van de week ook mee aan de slag.
Kijken wat er gebeurt.



Ik heb geklopt, gedrukt, gekeken.
Hij reageerd niet op kloppen of drukken.
Het voelt niet warm aan en staat niet bol.
Maar ik heb de indruk dat zijn hoeven nog dun zijn, er is veel(verkeerd) weg gesneden een paar maanden terug toen de hoeven verwisseld werden.
Hij stond te veel op zijn tenen.
Daarna heeft mijn collega de ijzers er onderuit gehaald en de hielen laag gemaakt.
Toen kon hij opeens veel beter lopen.

Na een paar weken hadden we een hoefcursus van een noorse PN-guru en die heeft hem toen nog eens nagekeken en zei dat het er goed gedaan uitzag en zo moest lukken.


Zij is al blij van het probleem af te zijn.
Hij zou nog een draversverzekering hebben.
Maar het probleem is, dierenartsen zien paarden op ijzers.
Van natuurlijke bekapping en de filosofie daar achter.....kijken ze je aan alsof je chinees praat.

En zoals gezegd..........ik sta alleen op een eilandje en de anderen houden zich weg en willen bij hun mening blijven.....als ik al een kans krijgen om er over te praten.

Gezellig he?
De noren zijn heel goed in zwijgen, zuchten en geen duidelijke mening geven.
Ik ga maar verhuizen naar China.


Joke.

Rita schreef op zondag, 28 november 2004, 11:45:


Ik heb bij Pieter Baalbergen de cursus communiseren met paarden gedaan.
Deel èèn en deel twee.
Hij geeft cursussen in Zwolle en ergens in het zuiden van het land.
Ook cursussen natuurlijk paard rijden (heb ik toen ook gelijk gedaan).

Je leert vooral veel over jezelf, hoe jij op een paard overkomt en hoe je dat kunt verbeteren.

Rita schreef op zondag, 28 november 2004, 12:16:



http://www.terra-natura.nl

Je kunt een folder aanvragen en je vind er een overzicht van cursussen en wanneer ze plaats vinden.

Het waren weekend cursussen.

Op die site vind je ook wel waar hetin het zuiden is....omgeving Maastricht als ik het me goed herinner.

Niet iedereen vind hem even aardig(zacht uitgedruk) , maar als je denkt: ik kom hier om te leren of om het van een andere kant te bekijken....steek je veel op.

Marianne schreef op zondag, 28 november 2004, 12:22:


Ik heb kort haar.

Gisteren stond ik naast mijn paard en een ander wou mij begroeten.
Naast mij zag ik...........oren plat en met een smak geluid tanden verschijnen.

Nu komt het feestnummer............ ik mijn handen als platte oren en ook zo een zuigende smakgeluid gemaakt.
Of het paard gelijk weg liep! :)

Piet schreef op zondag, 28 november 2004, 12:26:


Je leert hoe jouw houding, jouw handelingen, jouw ogen, jouw aandacht door een paard uitgelegd/gelezen worden.
En het verschil als je daar veranderingen in aan brengt.
Waardoor je nogal eens kan denken: shit, als ik dat had geweten!
Ik schreef het aan Trudy.
Kijk er maar eens op die site.
Niet om nou reclame voor hem te maken.
Maar het kan prettig zijn om te weten dat er mogelijkheden zijn.

Orders?
Alleen orders?
Of elkaar ook wederzijds begrijpen?
Dat laatste vind ik persoonlijk veel belangrijker en je leert er beide.


Als een paard elke dag verplichte nummertjes moet weggeven...rijden in de bak, kinderen dragen,wedstrijden/prijzen winnen, dan is dat een hele andere insteek dan wanneer je een paard voor jezelf hebt en als recreatie er samen mee wilt zijn en/of op uit wilt trekken.

Bij het eerste moet hij veel meer, of er nou een wond is, hij ziekig is of veel er vlak voor gebruikt is of niet.
Bij het tweede hou je meer rekening en gaat je geweten meer meespreken als je de signalen van je paard leest/verstaat..............dan wil je niet meer zeggen: sorry jongen, maar toch moet je ookal heb je pijn, ben je ziek of is er iets dat ik niet kan tolken.

Maar zo zie ik het. :)

Marianne schreef op zondag, 28 november 2004, 12:32:


Nou, wat je leert is dat iemand die goed kan communiseren met paarden, nog niet automatische goed met mensen om kan gaan. :)
Maar ik heb veel geleerd over paarden, de manier om ze te lezen en noem maar op.
En drie weekenden kort achter elkaar met hem optrekken, was af en toe tot 10 tellen.
Maar ik had het niet willen missen.
Ik heb er veel van opgestoken................en daar gaat het uiteindelijk om.


Heel goed als je betere/andere alternatieven weet.
Ik had toen vanuit Noorwegen weinig mogelijkheden om ergens een cursus te vinden via internet.

Marianne schreef op zondag, 28 november 2004, 12:41:


Precies.


Ik had het niet beter kunnen verwoorden. :)


Onze lichaamstaal: hakken in hun zij, trekken aan hun mondhoeken, starende ogen en recht op ze aflopen.....het paard neemt wel het initiatief om dat daarna te voorkomen.
Maar heeft hij een kans tot slagen?


Als er èènmaal een negatieve ervaring is geweest niet, nee.
Ben je meegeweest naar de koninkspaarden(?), zie je dat paarden zonder negatieve ervaring ...nieuwschierig zijn en wel voor een "praatje" komen.
Ruiken, kijken, meelopen, bij je staan, je aanraken met hun neuzen.
(Zal zijn naam niet noemen, die waar jij veel van over zijn persoonlijkheid weet. :) ).



Joke.

Inge Teblick schreef op zondag, 28 november 2004, 13:03:


Precies.
Er is net iets meer, wat bepaald hoe het spel zich ontvouwd.
Maar wij zijn daar als westerse mensen wat in afgestompt geraakt.
Wij zijn die natuurlijke antenne kwijt geraakt.

Jep.


Ik vind dit een hele goeie van je.
Wij doen het ook, als een school vissen, onze weg vinden zonder elkaar aan te raken.
Elkaar niet aankijken(negeren) en onze ruimte rond ons opeisend in welke drukte dan ook.

Tot we alle twee het laatste speeltje op de schap zien, die we voor ons kind gedacht hadden.
Jij loopt er op af en ik en alle twee reiken we er naar..............hoe lossen we dat op en wat bepaald wie het meeneemt/krijgt? :)


Of er is geen plaatsje vrij en meerdere mensen wachten op een leeg tafeltje.
Hoe lost zich dat op.....zonder woorden.

Zet er nu eens een paard aan.


Joke.

Marianne schreef op zondag, 28 november 2004, 13:01:


Ik deed dat(duidelijk maken) meestal door met voorbeelden te komen.
Niet om de persoon aan te vallen, maar om te verklaren waar een bepaald gevoel van mij vandaan kwam.
Fout!!!!!!!!!!!


Ik doe het toch nog een keertje........twee voorbeelden.

Kan men niet, moet men werken of zo en ben ik alleen in de stallen....okè!
Maar heeft men op geschreven te komen, dan verheug ik mij.
Samen stront ruimen, kijken hoe een ander tegen bepaalde dingen aan kijkt (paard gericht), problemen in de stallen oplossen (bevroren waterleiding,hek stuk gelopen) enz.

*Maar had was een keer goed glad.
Een vrouw komt, zou tot 11 uur blijven.....het was 9 uur.
We hebben samen de paarden naar buiten gedaan en opeens reed ze weg.
Reden: het was glad, ze was bang niet meer weg te komen.
Ze heeft wel een mercedes....4 WD en ik ben er ook met mijn ouwe autootje.
Ik dacht nog: heb ik wat fout gezegd? Is er iets?
Want ze was opeens weg, zonder wat te zeggen.
En ik keek de stal in.........8 vieze boksen, bevroren waterleiding,nog wat dieren die bewegen willen en eten......en ik dacht: "dank je wel, nu magik het blijkbaar verder alleen doen."

*Een andere vrouw vraagt op een avond: hoe laat benje morgen in de stal, dan kom ik ook.
Dus ik: 9 uur.
Om kwart voor 10 krijg ik een melding: ben je al in de stal....het is glad buiten.
Ik kom naar de stal zo.
Vlak er achter aan: ik kwam tot de veranda, het is zo glad, ik ben weer naar binnen gegaan.
Waarop ik schreef: dan stap je in je auto en krijg je hier je trim door te helpen met boxen te legen.
Geen antwoord meer gehad.
En dan denk ik: Zij vind het te glad, ik woon verder weg en ik sta haar box uit te scheppen.
Lijk wel gekke gerretje.

Ze hadden dus tijd, ze weten het werk en ze onttrekken zich errug makkelijk.
Hoe kan ik dat vertellen zonder persoonlijk te worden? :)


Na het tweede voorbeeld heb ik een melding naar allemaal gestuurd: ik vind het hoe langer hoe minder leuk alleen in de stallen te zijn, kunnen we zaterdag over een ander systeem praten.
kreeg 1 reactie terug, van de laatste...ze zou haar leven beteren.

Op zaterdag was zij ook degene die schreef dat ze niet kwam.

Op mijn boze reactie, belde ze en kwam.
En heb ik het haar uitgelegd.
Ja, ze snapte het wel en woensdag doen we nog een poging voor een vergadering.
(Ondertussen zal de jungle tam-tam zijn werk wel doen).
Ondertussen....wat hier onder staat.
Leek haar ook goed, zo werden ze gedwongen meer te komen....de boxen voor ze laten staan.


Ik vrees dat dat wel zo blijft.


Vandaar dat de anderen zeggen.....lopen laten en niet naar kijken, gaat wel over.
Maar als hij stil staat, wordt het niet beter...vooral niet op ijs.
En zie ik een paard ongelukkig zijn.
En geen geld aan een dierenarts uitgeven.


Ik heb het niet voor het zeggen. :)


Dank u.
Ik blijf mijn best doen.
Ik ga er maar even heen.


Joke.

Marianne schreef op zondag, 28 november 2004, 13:54:


Mensen zijn erger, meer gekompliseerd en niet bepaald intressanter daardoor voor mij. :)

Ik heb me weer voorgenomen, als ik oud ben en alleen (man dood,vast en zeker voor mijn dood ) ga ik als een kluizenaar leven. :)

Ingrid den Ouden schreef op zondag, 28 november 2004, 14:40:


Volgens mij begint de sfeer te dalen en raken we allemaal depressief. :)

Vrolijke noot tussen door?