Marianne schreef op zondag, 28 november 2004, 12:32:


Nou, wat je leert is dat iemand die goed kan communiseren met paarden, nog niet automatische goed met mensen om kan gaan. :)
Maar ik heb veel geleerd over paarden, de manier om ze te lezen en noem maar op.
En drie weekenden kort achter elkaar met hem optrekken, was af en toe tot 10 tellen.
Maar ik had het niet willen missen.
Ik heb er veel van opgestoken................en daar gaat het uiteindelijk om.


Heel goed als je betere/andere alternatieven weet.
Ik had toen vanuit Noorwegen weinig mogelijkheden om ergens een cursus te vinden via internet.

Marianne schreef op zondag, 28 november 2004, 12:41:


Precies.


Ik had het niet beter kunnen verwoorden. :)


Onze lichaamstaal: hakken in hun zij, trekken aan hun mondhoeken, starende ogen en recht op ze aflopen.....het paard neemt wel het initiatief om dat daarna te voorkomen.
Maar heeft hij een kans tot slagen?


Als er èènmaal een negatieve ervaring is geweest niet, nee.
Ben je meegeweest naar de koninkspaarden(?), zie je dat paarden zonder negatieve ervaring ...nieuwschierig zijn en wel voor een "praatje" komen.
Ruiken, kijken, meelopen, bij je staan, je aanraken met hun neuzen.
(Zal zijn naam niet noemen, die waar jij veel van over zijn persoonlijkheid weet. :) ).



Joke.

Inge Teblick schreef op zondag, 28 november 2004, 13:03:


Precies.
Er is net iets meer, wat bepaald hoe het spel zich ontvouwd.
Maar wij zijn daar als westerse mensen wat in afgestompt geraakt.
Wij zijn die natuurlijke antenne kwijt geraakt.

Jep.


Ik vind dit een hele goeie van je.
Wij doen het ook, als een school vissen, onze weg vinden zonder elkaar aan te raken.
Elkaar niet aankijken(negeren) en onze ruimte rond ons opeisend in welke drukte dan ook.

Tot we alle twee het laatste speeltje op de schap zien, die we voor ons kind gedacht hadden.
Jij loopt er op af en ik en alle twee reiken we er naar..............hoe lossen we dat op en wat bepaald wie het meeneemt/krijgt? :)


Of er is geen plaatsje vrij en meerdere mensen wachten op een leeg tafeltje.
Hoe lost zich dat op.....zonder woorden.

Zet er nu eens een paard aan.


Joke.

Marianne schreef op zondag, 28 november 2004, 13:01:


Ik deed dat(duidelijk maken) meestal door met voorbeelden te komen.
Niet om de persoon aan te vallen, maar om te verklaren waar een bepaald gevoel van mij vandaan kwam.
Fout!!!!!!!!!!!


Ik doe het toch nog een keertje........twee voorbeelden.

Kan men niet, moet men werken of zo en ben ik alleen in de stallen....okè!
Maar heeft men op geschreven te komen, dan verheug ik mij.
Samen stront ruimen, kijken hoe een ander tegen bepaalde dingen aan kijkt (paard gericht), problemen in de stallen oplossen (bevroren waterleiding,hek stuk gelopen) enz.

*Maar had was een keer goed glad.
Een vrouw komt, zou tot 11 uur blijven.....het was 9 uur.
We hebben samen de paarden naar buiten gedaan en opeens reed ze weg.
Reden: het was glad, ze was bang niet meer weg te komen.
Ze heeft wel een mercedes....4 WD en ik ben er ook met mijn ouwe autootje.
Ik dacht nog: heb ik wat fout gezegd? Is er iets?
Want ze was opeens weg, zonder wat te zeggen.
En ik keek de stal in.........8 vieze boksen, bevroren waterleiding,nog wat dieren die bewegen willen en eten......en ik dacht: "dank je wel, nu magik het blijkbaar verder alleen doen."

*Een andere vrouw vraagt op een avond: hoe laat benje morgen in de stal, dan kom ik ook.
Dus ik: 9 uur.
Om kwart voor 10 krijg ik een melding: ben je al in de stal....het is glad buiten.
Ik kom naar de stal zo.
Vlak er achter aan: ik kwam tot de veranda, het is zo glad, ik ben weer naar binnen gegaan.
Waarop ik schreef: dan stap je in je auto en krijg je hier je trim door te helpen met boxen te legen.
Geen antwoord meer gehad.
En dan denk ik: Zij vind het te glad, ik woon verder weg en ik sta haar box uit te scheppen.
Lijk wel gekke gerretje.

Ze hadden dus tijd, ze weten het werk en ze onttrekken zich errug makkelijk.
Hoe kan ik dat vertellen zonder persoonlijk te worden? :)


Na het tweede voorbeeld heb ik een melding naar allemaal gestuurd: ik vind het hoe langer hoe minder leuk alleen in de stallen te zijn, kunnen we zaterdag over een ander systeem praten.
kreeg 1 reactie terug, van de laatste...ze zou haar leven beteren.

Op zaterdag was zij ook degene die schreef dat ze niet kwam.

Op mijn boze reactie, belde ze en kwam.
En heb ik het haar uitgelegd.
Ja, ze snapte het wel en woensdag doen we nog een poging voor een vergadering.
(Ondertussen zal de jungle tam-tam zijn werk wel doen).
Ondertussen....wat hier onder staat.
Leek haar ook goed, zo werden ze gedwongen meer te komen....de boxen voor ze laten staan.


Ik vrees dat dat wel zo blijft.


Vandaar dat de anderen zeggen.....lopen laten en niet naar kijken, gaat wel over.
Maar als hij stil staat, wordt het niet beter...vooral niet op ijs.
En zie ik een paard ongelukkig zijn.
En geen geld aan een dierenarts uitgeven.


Ik heb het niet voor het zeggen. :)


Dank u.
Ik blijf mijn best doen.
Ik ga er maar even heen.


Joke.

Marianne schreef op zondag, 28 november 2004, 13:54:


Mensen zijn erger, meer gekompliseerd en niet bepaald intressanter daardoor voor mij. :)

Ik heb me weer voorgenomen, als ik oud ben en alleen (man dood,vast en zeker voor mijn dood ) ga ik als een kluizenaar leven. :)

Ingrid den Ouden schreef op zondag, 28 november 2004, 14:40:


Volgens mij begint de sfeer te dalen en raken we allemaal depressief. :)

Vrolijke noot tussen door?