sandratien2 schreef op donderdag 10 december 2009, 10:21:


Zo lang niet gelezen,
Hoe is't met de tinkers? (Bright en haar veulen dacht ik?... :)* )

sandratien2 schreef op donderdag 10 december 2009, 14:50:


Ach, das een bekend fenomeen. Ik zit vaak ook m'n handen.
Hoe oud is je veulen nu? Een jaar of 4? En wat doe je er zoal mee?
(Ik ben vooral niet nieuwsgierig )

sandratien2 schreef op donderdag 10 december 2009, 21:34:


De ideale combi dus, een paard voor elke dag
Ik dacht al dat je veulen ongeveer die leeftijd had. Ik vind het altijd leuk om te weten wat die jonge beestjes zoal allemaal al kunnen.
Je gaat er dus gewoon mee buiten rijden? Fijn!

En mijn paardenbeesten, haha, veel te veel tegenwoordig.
Tempête, mijn quartermerrie, heb ik al heel lang. En Puzzle, de welshcob, is ongeveer even oud als jouw veulen.
En dan nog 2 New Forestmerries die hier rondlopen. Charly en Mandy.

sandratien2 schreef op vrijdag 11 december 2009, 9:27:


Ach, niet zoveel.
Met Pête ga ik wat buiten rijden en wat in de piste rondhobbelen.
En Puzzle vooral grondwerk. Hij is wel ingereden maar ik vertrouw hem niet zo.
Mandy is een afdankertje dus die speelt weideversiering.
En Charly is 6 maanden drachtig en van mijn zusje, die er af en toe wat mee rond rijdt.

Maria Delavega schreef op vrijdag 11 december 2009, 12:50:


New Forest, maar redelijk klassiek type.

Spirithorses schreef op maandag 14 december 2009, 10:09:


Dan vraag ik mij af, aan wie verkoop je zo'n dier?
Als ik dit zo lees is dit paard nogal gevaarlijk en ga je niet elke geïnteresseerde koper even een toertje laten maken.
Door zo'n dier te verkopen, breng je toch de volgende eigenaar in gevaar?
En als je hem eerst laat trainen, moet het verleden dan nog vermeld worden. Of hypothekeer je daarmee de toekomst van het paard?
Want tja, als het een mens-issue is, kan het paard er toch niks aan doen?
Cru gezegd is het een vervelende keuze tussen wie je in gevaar brengt: jezelf, het paard, of een volgende eigenaar...

Ik vind het dus nogal simpel gesteld, die 2 keuzes.

Gudrun schreef op maandag 14 december 2009, 10:30:


Dat klinkt meer als een sprookje?
Dan laat je hem een maandje trainen en gedraagt het paard zich als een engeltje.
Maar het zit wel in zijn/haar karakter, toch? Zodra de omstandigheden er zijn, zal dat weer boven water komen.
En wat ga je dan zeggen als de volgende eigenaar aan de telefoon hangt om te vertellen dat z'n dochter/zoon,... in't ziekenhuis ligt?
Dat je het niet geweten hebt? En dat het paard toch braaf geweest is de laatste maand?

Ik heb het hier ook staan hoor, zo eentje. Dus ik begrijp het dilemma echt wel.
Superpaard bij de juiste ruiter, maar blijkbaar gevaarlijk in verkeerde handen.
Ik weet direct iemand die hem kan rijden en waarbij geen stap verkeerd zal zetten, maar dat verandert niets aan z'n karakter.
En alhoewel hij het bij mij nog niet gedaan heeft, ik heb wel gezien waartoe hij in staat is. En voel sindsdien nog allerminst de drang om er bovenop te gaan zitten.
En dan is uiteraard het paard de dupe ervan.

Cindy Helms schreef op maandag 14 december 2009, 10:45:


Snap ik best hoor.
Ik stuur daar eigenlijk ook helemaal niet op aan.
Ik reageerde op het idee dat ze dat paard maar moest verkopen.
In mijn ogen is dat inderdaad zo simpel niet.

Gudrun schreef op maandag 14 december 2009, 11:20:


Om even op dat stukje in te pikken.
Ik ken mensen die beweren dat met zulke soort paarden 24/7 buiten in de groep niet wenselijk is.
Niet dat je het paard sociaal moet gaan isoleren, maar je zou een bepaalde 'afhankelijkheid' moeten creëren.

Mijn stalgenoot bijvoorbeeld beweert zo'n paard te hebben.
Zoals ik hem ken, kan ik mij daar eigenlijk wel iets bij voorstellen. Het paard is bijna 20, maar hij heeft inderdaad een erg sterk karakter en gedraagt zich nog als een jonge god. Hij is altijd de dominante in een groep en staat een beetje bekend als een "wacko".
Als hij iets saai vindt, dan neemt hij zelf wel het initiatief om de boel wat interessanter te maken. Ze heeft hem al bijna z'n hele leven en heeft er vroeger cross mee gereden. 'Ofwel won hij, ofwel was hij laatste' zegt ze daarover.
Maar ze claimt dus dat ze dat paard nooit 24/7 zou kunnen buiten laten, ook al heeft ze daar zeker de mogelijkheden toe.
Hij groeit haar dan boven het hoofd, zegt ze. In zo'n situatie heeft hij haar helemaal niet meer nodig en kan ze het wel vergeten met hem. Dan 'wil' hij niets meer voor haar doen.
De afhankelijkheid die je creëert van bepaalde handelingen zoals 's morgens buiten zetten en 's avonds binnen halen en voeren, heeft ze nodig met hem.
Ik weet niet of dit op iets slaagt?
Maar zij beweert dit zelf ondervonden te hebben.

Cindy Helms schreef op maandag 14 december 2009, 12:30:


Oepsie, mijn fout.
Ben altijd in de war met al die quotes.

Cindy Helms schreef op maandag 14 december 2009, 12:41:


Ja, maar ik zie niet goed wat er eigenlijk verkeerd zou moeten zitten tussen die 2.
Zij is absoluut niet te vergelijken met dat meisje uit Pien haar voorbeeld. Allesbehalve iemand die haar paard gebruikt voor haar eigen emotionele behoeften. Ze heeft geen angst, houdt van een uitdaging en haar paard is een vrolijk, expressief paard en over het algemeen zeer handzaam.
Alleen krijgt hij zo nu en dan de kolder in z'n kop en besluit zich als een draak te gedragen.
Het gebeurt dat als ik hem 's morgens ga voeren en buiten zetten, dat ik het al in z'n ogen zie, dat ik het die dag aan mijn been heb met hem.
Ik heb haar wel eens aangeboden om hem in de zomer enkele weken bij mij mee op de grote wei te zwieren als ze op vakantie gaat. Lekker handig, toch? (En dan heb ik een stal minder om uit te mesten.) Maar ze wil dat absoluut niet.
Ze zegt dat als je hem 2 weken zomaar op een wei zet dat je het daarna wel mag vergeten om hem nog vast te krijgen.
Nochtans loopt hij nu ook elke dag de hele dag buiten met zijn 2 merries.

Ze zegt trouwens dat dat net zo goed het probleem is van mijn pony. Dat die veel te happy is met zijn merries op de wei en eigenlijk helemaal niks nodig heeft van mensen, alleen maar zolang het in zijn straatje past. Zodra hij ook maar denkt dat iets saai of vervelend wordt, haakt hij af. En met al die vrijheid kan dat ook en komt er altijd mee weg.
En eigenlijk moet ik haar daar wel gelijk in geven. Mijn pony heeft hele lange tenen en als ik daar per ongeluk eens opgestaan heb (en dat vindt hij al heel snel) dan gebeurt het dat hij ervoor kiest om dagen niet in mijn buurt te komen.

Ik zou eigenlijk niet zo snel een tegenargument hierop kunnen verzinnen.
Hoe krijg je zo'n paard wel aan jouw kant?

Spirithorses schreef op maandag 14 december 2009, 12:46:


En dat is ze dus echt niet hé, Pien.
Ik vind haar zelf een beetje roekeloos. Ze tuimelt er op de meest spectaculaire manieren af, springt er terug op en rijdt gewoon verder.
Ze heeft op nationaal niveau gecrossd met dat paard, dat doe je niet als je schrik hebt.
We gaan vaak samen wandelen, dus ik zie dat paard wel eens bezig. No way dat ik er ooit op zou gaan zitten, hé.

Spirithorses schreef op maandag 14 december 2009, 13:26:


Ja, dat is inderdaad wel een beetje de essentie.
Maar verwachten we niet sowieso allemaal dat luistert ipv z'n eigen zin te doen?
Dus zo gek vind ik dat niet.

Wat als die eigen mening van dat paard inhoudt dat hij 'foert, 'bekijk het maar' zegt?
Theorie is altijd leuk, maar heb het maar eens voor.

Zo ben ik er bijvoorbeeld 100% zeker van dat als ik Puzzle vandaag van de wei ga halen, er een zadel op leg en 10 minuten rijd. Dat hij de komende 2 weken besluit dat ik toch echt teveel eisend ben en dat hij liever uit mijn buurt blijft.