Frans Veldman schreef op zaterdag 12 december 2009, 19:45:


Fijn dat je meedenkt. De gedachte dat alle dieren een duidelijk seizoensritme hebben, is jouw gedachte niet de mijne. Dieren moeten zich wel aanpassen aan schaarse voedsel omstandigheden in de winter, dat zouden ze liever niet doen hoor en nodig hebben ze meestal ook niet. Slechts enkel soorten die zich uitzonderlijk gespecialiseerd hebben met hun winter overlevings strategie, kunnen nu niet meer zonder.


De huidige achteruitgang na je 40 ste levensjaar, zegt nog niets over een eventuele gezondere periode, voordat we zijn gaan leven van gekookte groentes en verhit vlees. Of die vroege periode ooit gezonder geweest is, zal enkel bewezen kunnen worden aan bot fosielen uit die tijd, waarvan de leeftijd als seizoen ringen geteld kan worden. Maar inderdaad tot zolang lijkt het erop dat onze normale maximum leeftijd ongeveer gelijk is dat van de mensapen.


Interessant!


Vooral lekker? Gelukkig maar dat mensen hier doorgaans tevreden mee zijn. Mijn rauwe eten is net iets lekkerder hoor, vandaar dat ik nooit een terugval gehad heb, ik ben geen masochist maar een levens genieter! Weet je, baby's en jonge kinderen eten veel liever puur fruit en groente tenzij hun instinct om de tuin geleid word door gekookte mengprut uit een potje. Veel baby's weigeren dat te eten, als ze puur eenmaal geproeft hebben.
Die grotere verteerbaarheid is niet echt een voordeel, rauw eet ik bijna alles, enkel geen vlees en granen en aardappels en wat harde bonen. Of we daar niet zonder kunnen Oja dat kunnen de meeste mensen inderdaad niet, met hun brood aardappel/rijst dieet.


Zou het zo zakelijk zijn? Het heeft zo iets onlogisch, om een levend blad onder te dompelen in kokend water en het dan als dood en slijmerig op te eten. Als een blad door watergebrek er dood uit ziet gooien we het al weg. "Levend voedsel" is de titel van een boek over dit onderwerp.


Rauwe eieren zijn heerlijk Frans, wel alleen de dooier dan, het wit smaakt niet en is niet gezond lees ik altijd. Toch eet ik eidooier nooit meer, vis is me genoeg.


Dat valt te onderzoeken.
De beschadiging zal geen vergelijk zijn!


Dat we het allemaal doen, sinds 10 miljoen jaar, komt denk ik door het vlees eten (veiliger en zachter kauwen) tezamen met dat het heel lastig is om een culturele gewoonte te doorbreken. Vooral vroeger werd je er om vermoord en verstoten wat ongeveer op het zelfde neerkwam. Probeer maar eens op je blote voeten boodschappen te gaan doen, dan voel je die angst om te breken met de gangbare cultuur. Maar ook dat went

Groet, Michiel

Frans Veldman schreef op zondag 13 december 2009, 12:29:


De voorbeelden die je hier noemt hebben bitter weinig met voeding te maken. En daar hadden we het over, of het beter is geen zomer groentes in de winter te eten? Er is met prachtig zomerweer een grotere behoefte aan licht voedsel en bij kou meer behoefte aan vet of calorierijk voedsel. Somers iets meer yin en swinters iets meer yang voedsel. Maar die kleine verschillen rechtvaardigen niet de stelling "Eet altijd de de producten van het seizoen, want we hebben immers allemaal een seizoencyclus". Als je veel vlees eet kom je hier mee weg, want dat groeit zowel in de zomer als in de winter. De graan eters komen er ook mee weg, want dat is houdbaar vanuit de zomer. Volgens de stelling kunnen we dan ook maar beter geen zomer granen meer eten, weg brood, aardappelen, rijst, pasta, etc.

.

Dat is één factor, genetica. Levensduur verschillen daar weet ik te weinig van helaas, dus kan je niet trakteren op de verschillen daarvan tussen opleidings nivo, arm en rijk, koude en warme klimaten, vegetarisch of vlees en vis culturen, laat staan rauwfood eters.

.

Er is een groot verschil, vermalen en dompelen in maagzuur is de natuurlijke gang van zaken en voorbestemd. Koken, bakken en braden is iets totaal anders. En of dit echt schadelijk is weet ik niet. Er wordt denk ik ook geen onderzoek naar gedaan, de info daarover komt uit de praktijk, en is een van de vele manier hoe je, je kunt voeden.


Insgelijks
Michiel

Nils Vellinga schreef op zondag 13 december 2009, 21:21:

.

Ha ha slimmert als ik aan je granen en aardappelen kom dan mogen al die zomer producten ineens wel. Blijft over enkel het milieu argument van de vervoers kosten en daarmee ben ik het eens, dat is een nadeel. Voor mij als groente eter met vis, is die advocado, tomaat en paprika wel heel erg belangrijk, door hun voortreffelijke voedingswaarde en het gemis daarvan in winterse knollen. Weet je wel hoe gingantisch veel producten van ver komen? Ik weet het niet het is onzichtbaar en onbekend, een ander kan hier beter een lijstje van neerzetten denk ik. Waar je op zit, waar je op loopt, wat je aan je lijft hebt, waar je mee rijd, waar je naar kijkt ... bitter weinig is puur hollands. Streekeigen helemaal voor, maar wel genuanceerd.

Groet, Michiel

jennet schreef op maandag 14 december 2009, 11:40:

.

Een andere en gratis oplossing van je probleem in ook mogelijk hoor en helemaal niet stressvol. Neem bijvoorbeeld een jaar de tijd en ga in dat jaar naast je paard lopen en geef je paard een vaste regelmaat in alles. De rust en het vertrouwen zal terug komen en voor je het weet komt ergens in dat jaar, het moment dat je er op springt en naar huis rijd. En vandaar bouw je verder.

Groet, Michiel

Frans Veldman schreef op maandag 14 december 2009, 14:33:


Duidelijk

Het is wel een feit dat deze man al veel paarden van hun zomer exceem afgeholpen heeft. Daar ga ik tenminste van uit, omdat Pien haar vertrouwen uitspreekt. Dat zal om de resultaten zijn en niet om elk aspect van de behandeling. Frans welk deeltje van die aanpak zou wel voor een goed resultaat kunnen zorgen? Ondanks de vele tegenstrijdige en dom lijkende dingen.

jennet schreef op dinsdag 15 december 2009, 9:38:


Het laatste boek van Mark Rashid: Whole Heart, Whole Horse: Building Trust Between Horse and Rider
http://www.amazon.com/Whole-Heart-Horse-Building-Between/dp/1602396701/ref=sr_1_1?ie=UTF8&s=books&qid=1260910832&sr=1-1

Regelmaat is erg belangrijk, wordt daarin oa. uitgelegd. Mark Rashid heeft jaren op grote boerderijen met koeiendrijvers gewerkt en stond stom verbaast toen hij de paarden problemen van recreaties rijders tegen kwam op zijn eerste clinics. Zijn analyse was vaak, een groot gebrek aan regelmaat!

Voor mij is dat 3 maal in de week op pad gaan voor een uur of twee drie. Onze paarden zijn verschillend in problematiek maar dat maakt voor de te volgen regelmaat niet uit. Wat je doet in die regelmaat maakt ook niet zo veel uit, gewoon je eigen persoonlijke regelmaat. Ik ga uit de wei altijd naar een vaste plek voor poetsen. De voeten uitkrabben altijd op de hoef standaard omdat ze er zo'n moeite mee had tijdens bekappen. Niet vandaag dit en morgen dat. Nee altijd naar buiten, ze was onbeleerd en totaal onervaren met alles toen ik haar kreeg. Eerst maanden wandelen en daarin wel veel variaties, die lijken op hoe ik later ook graag wil rijden. Dan naast de fiets voor spieropbouw. Daarbij de hele zadel opbouw tot en met berijden. Naast een bankje stil staan voor het opstijgen. Met geduld en tijd alles opbouwen, vertrekken vanuit wat goed gaat, en dan weer iets erbij totdat je paard er aan gewend is. Bekijk het zo, wat Eddie in een maand doet, dat kun je zelf in een jaar. En dan heb je veel ervaren samen, ben je helemaal op elkaar in gespeeld ken je elkaar door en door. En dan weet je vòòr elke stap al of het een succes wordt en wat de volgende stap zal zijn. Het gaat dan met pieken en dalen, en altijd met een stijgende lijn, en dat is juist zo leuk. Ik hoop wel dat je een mooi afwisselend buitengebied hebt. En 1 maal per week met 2 paarden op pad bevat mij ook heel erg goed.

Groet, Michiel

jennet schreef op dinsdag 15 december 2009, 22:44:


Als je geen opbouw nastreeft, dan alleen kan regelmaat te veel worden. Zoals het paard van de karreboer. Mijn opbouw is gericht op alles kunnen, maar wel vanuit regelmaat alles opbouwen. En de grenzen/beperking van dit "alles kunnen", ligt dan vooral in mij en niet in mijn paard. We zien wel waar we eindigen ooit ergens

Equibooster schreef op woensdag 16 december 2009, 1:38:


Even wat verdiepende gedachtes ...
In het NU is er geen angst. Een paard dat bang is voor een wappert stuk plastic aan het draad, denkt al vooruit over het onheil dat hem zou kunnen gebeuren. Of het denkt aan een ervaring in het verleden, waarbij hij eerder bang was voor zoiets en weg rende. Zuiver in het NU zijnde zijn er alleen de geluiden en wapperde beelden van plastic aan draad.

Nou ja, niet helemaal waar, dat bovenstaande. In het nu-moment van geluiden en wapperde beelden, zijn er ook nu-gedachtes.
Een mens is meer geschikt om te beseffen dat die nu-gedachtes, gedachtes zijn en geen werkelijkheden, het is een stukje toegevoegde fantasie, waar je niet bang voor kunt zijn. Je wordt pas bang immers als je denkt dat het echt en reëel is. Je word niet bang voor een fantasie, uiteindelijk komt een paard tot de zelfde conclusie en keert terug naar zijn NU.

Groet, Michiel

Anja Seijn schreef op woensdag 16 december 2009, 21:30:


Wat is associëren anders dan een spontaan opkomende gedachte? Natuurlijk hebben paarden gedachtes, zonder gedachtes aan vroeger zouden ze geen trauma's op kunnen lopen. Het zijn opkomende beelden, pijn herinneringen, etc van vroeger, het zijn natuurlijk geen hollandse woorden of spaanse woorden die in hun opkomen. Maar de functie is het zelfde als bij onze gedachtes, en daar gaat het om. Een paard zal ook niet direct door hebben, dat zijn opkomend gedachte-beeld een fantasie is, hij ziet het aan voor een echte bedreiging, een stukje waarheid. Terwijl het dat niet is, het is een toegevoegde veronderstelling, toegevoegd aan de werkelijkheid van dat nu-moment.

Michiel schreef op woensdag 16 december 2009, 21:48:


De mate waarin een mens of paard zijn opkomende beelden (gedachtes) niet herkent als fantasie, is exact ook de mate waarin hij even niet in het nu is. Een paard die in het bos plotseling en grote hond ziet, reageert die op de werkelijke inschatting van gevaar of op de opkomende beelden van gevaar, beide is mogelijk en beide geeft een heel andere reactie. zuiver in het nu, staat het stil en kijkt. Reageert het op beelden van gevaar dan is het paard angstig voor een heel lieve hond. Wij mensen maken die vergissing doorlopend de hele dag, tenzij we beseffen dat er voortdurend een stroom van fantaserende gedachtes is.

Zo bont als een voortdurende stroom fantasiëen maakt een paard het niet. Aan de andere kant ... hoe groot is zijn zelf-reflectie om fantasie van werkelijkheid te kunnen onderscheiden? Toch doet het dat voortduren, eerst angst dan de geruststelling (het is niet ze erg als ik dacht). In positieve zin is het beeld van grazende paarden, de meest geliefde fantasie van paarden. Stalpaarden hebben er troost aan hoop ik, maar ook onze paarden op een buitenrit die op de terugweg meer voorwaarts zijn. Bij apen en olifanten hebben ze het vermogen tot zelf-reflectie aangetoont. Met behulp van een spiegel, bij olifanten een hele grote spiegel. Door ze daarin te laten kijken en dan een dag later een stip op hun voorhoofd te verven. Kijken ze in dan opnieuw in de spiegel, wijzen ze dan naar de stip op de spiegel of wijzen ze naar hun eigen hoofd. Dat is een bewijs van dat ze vanuit de vorige dag geleerd hebben hoe ze eruit behoren te zien en dus een beeld van hunzelf bewaard hebben en kunnen oproepen. Ik vermoed dat paarden dit ook zouden kunnen. Een stapje verder is het besef dat de beelden van vroeger fantasieën zijn.

Groet, Michiel

Equibooster schreef op donderdag 17 december 2009, 14:09:


Ik denk niet dat we echt van mening verschillen allemaal hier. Ik vergelijk het met bekijken van verschillende kanten en dan krijg je verschillen verhalen. Mensen leven ook altijd helemaal in het nu. Dat kan niet anders omdat het verleden geweest is en de toekomst nog moet komen. Gedachtes zijn altijd nu, ook al gaan ze over toen en straks. Het punt is, dat we zo opgaan in die gedachtes dat we niet meer doorhebben dat het een nu-fantasie is. En wat gebeurd er dan? Dan wordt de fantasie voor echt aangezien. Wij mensen hebben dat voortdurend en paarden zo af en toe ook.


Ik denk ook dat een paard niet bewust beelden kan oproepen, in die zin bestaat verleden en toekomst niet bij hen als een concept dat ze begrijpen. Het overkomt hen, door de beelden die onbewust getriggert worden. Is dat eigenlijk bij mensen niet het zelfde? Ik denk het wel, we rijgen ook de ene associatie aan de andere waarbij het lijkt alsof we zelf alles beslissen waar onze gedachtes over gaan. Illusie denk ik.

Groet, Michiel

Nataschadevreede schreef op zaterdag 19 december 2009, 9:15:


Dat is inderdaad erg belangrijk, en de motor die nog wel eens vergeten wordt. Je eigen ontwikkeling als lesgever. Als je daar bewust de focus op legt, dan ben je automatisch open, bescheiden, leergierig, gelijkwaardig, enthousiast en gemotiveerd. Bovendien organiseer je het dan zo, dat je eigen ontwikkeling het best tot zijn recht komt en daar passen altijd leerlingen bij die meegaan met je groeiproces. Veel plezier samen

Spirithorses schreef op maandag 21 december 2009, 12:24:


Dat zeg ik ook wel eens tegen al die koukleumen die nu niet met hun blote voeten even de koude sneeuw willen proeven, en wel klagen de hele dag dat ze koude voeten hebben, met hun dikke sokken aan in hun mega schoenen.


Sorry Pien
Het is niet persoonlijk hoor, meer iets thuis hier van mijn lieve vrouw die me voor gek verklaart dat ik mijn hete voeten graag even afkoel na schoengebruik.

Ilona Kooistra schreef op maandag 21 december 2009, 19:57:

.

En dat doet me denken aan met mijn paard door het park rijden. Blije gezichten "hé een paard"! maar soms ook "het is hier geen paard rijpad". Het gaat me er niet om iets bijzonders te willen doen, alhoewel al het eigene van ieder mens is bijzonder en daarom een goede keuze denk ik.

Nils Vellinga schreef op maandag 21 december 2009, 21:28:


Nou nee, blote voeten doe ik alleen in het zadel, niet als ik er naast loop of fiets, ben ik te zeer een scheitert voor, 't hoeft maar een keer mis te gaan immers. Veiligheidsschoenen draag ik.