Peter Donck schreef op zondag 13 december 2009, 20:01:


Wij. Het stikt daar van de Medronho's, op dit moment trouwens knaloranje bolletjes en hardstikke rijp. Vogels vreten zich een levercirrose aan die dingen!
Gezien de vele toiletjes woont er een vrij uitgebreide dassenfamilie en ook lopen er zeker wilde varkens rond. Ik zie het zeker niet als een vod hoor.
Gewoon een heerlijk stukje ongerepte natuur. Als je daar zit of loopt, hoor je alleen maar de grote spechten nieuwe gaten maken en allerlei vogelgeluiden.
Geen verkeer, helemaal geen mensen, geen huizen.... niets.
Je kunt het niet cultiveren, het is allemaal veels te steil. Maar waarom zouden we? Lekker laten wezen.... Neemt niet weg dat vroeg voorjaar we het hek open zetten en beide paarden wel toegang hebben tot dat stuk.

Katrien Imbrechts schreef op maandag 14 december 2009, 11:56:

Het raakt een beetje off-topic, maar wou hier even op inpikken.
(Katelijne heeft er niets aan, haar wens ik een goede
begeleiding, veel sterkte en lef.
Haar keuze is gemaakt : ze wil er voor gaan)
Ik zit zelf ongeveer in hetzelfde schuitje.... kortweg: mijn vertrouwen is zo erg geschonden, dat ik enkel nog op mijn paard
ga zitten omdat ik vind dat dat MOET. Ik heb er geen plezier
meer in, en dit is een vicieuze cirkel.
Uit mijn ervaring met honden, heb ik geleerd dat eens het
vertrouwen tussen dier en baas weg is, dat het dan meestal
finaal om zeep is. Mijn persoonlijke grens, zowel in zelfvertrouwen, kunde (of
onkunde) en vooral ook (niet onbelangrijk he mensen, over dit
detail spreken jullie bijna niet) in budget om nog verdere
hulp/begeleiding/training te kunnen betalen, is eigenlijk
bereikt.
Het enige wat ik (tegenover dit paardje) nog overheb is schuldgevoel. het paard zelf is daar niks mee. Ik droom ook van een leuke, vooral ontspannen buitenrit..... die ik dan af en toe (gelukkig) wel maak met het paardje van mijn vriend. Ik ben elke dag 2 keer tussen onze paarden op de wei, niets maakt mij gelukkiger..... soms moet ik mezelf eraan herinneren dat ik met paarden houden ben begonnen omdat ik graag paardRIJD. wat het laatste jaar een rariteit geworden is.....
In mezelf weet ik wat ik moet doen, lig enkel nog in de knoop met mn emoties én het feit dat een nieuwe thuis vinden ook niet simpel is.... ik twijfel nog om hier een advertentie te zetten,omdat ik niet veel zin heb in kwetsende reacties.
Katrien

Helpen we Katrien toch even? Bovenstaand had ze geschreven...
Eens zien of we het zichtbaar kunnen krijgen...

Caatje schreef op maandag 14 december 2009, 19:43:


Heel mooi! Zie ik toch op 1.40 mijn Catcher voorbij komen )
Maarre... precies. Terreinvast he? Ze letten zelf wel op waar ze hun voeten plaatsen. Dit lijkt heel veel op het terrein hier. Ruig en vol met keien.
Dit zijn tenminste VOETEN.