Cindy Helms schreef op maandag 14 december 2009, 8:03:


Als je leven met je paard er zo uitziet is dit misschien het moment om keuzes te maken. Ik kan sommige reacties hier goed begrijpen.
Wat wíl je; heb je een druk leven en wil je een paard waarmee je een keertje per week lekker ontspannen kunt werken, die je gerust wekenlang kunt laten staan zonder dat het paard er druk of baldadig van wordt. Of wil je echt Tijd vrijmaken en geicht met een paard aan de slag gaan om zaken op te lossen en omdat dat paard dat echt nodig heeft. Voel je je aangetast in je basisveiligheid, is het vertrouwen weg, of durf je er wel aan te gaan staan?

Dan nog lijkt me dit een paard dat veel werk/aandacht/training nodig heeft om (weer) tot een goede communicatie te komen. Heb je dat in huis, Katelijne, kun je dat je paard bieden, kun je het jezelf bieden zonder in de knoop te komen omdat-je-eigenlijk-geen-tijd-hebt maar jezelf verplicht voelt tegenover het dier (zo'n dier voelt dat ook). Is het paard misschien niet wat 'veel' voor je, had je je het anders voorgesteld?
Moet je dáár niet eerst gaan zoeken?

Vervolgens ga je kijken hoe je eea kunt invullen: Iemand zoeken die jou kan begeleiden, samen met je paard. Maar dan moet je er een aantal keren per week op kruipen en dat stuk aangaan. Of laat je je paard trainen in de hoop het te kunnen verkopen en een ander paard te kopen waarmee het wellicht meer klikt. Beide oplossinggen zijn volledig gerechtvaardigd.

Maar het zijn weer die keuzes waar een mens tegenaan kan lopen.

groet, Pien

Cindy Helms schreef;


Maar jij wilde die verbinding aangaan en daadwerkelijk aan de slag gaan en tijd en energie investeren. Niet iedereen kan dat bieden/heeft dat in huis, toch?.

Groet, Pien

joop schreef :

Als je op het juiste moment een hoefzweer opensnijdt kun je voorkomen dat het paard onnodig lang pijn lijdt. Wij snijden dus meestal wel een een hoefzweer. Paard geeft dat moment vrij duidelijk aan; vaak hebben ze koorts, leunen uitsluitend op de toon van de aangedane voet en zijn niet meer tot beweging te motiveren. Zolang het paard nog loopt en de voet enigszins belast is de zweer meestal nog niet rijp om opengesneden te worden. Het is overigens wel onze ervaring dat zweren die bij de kroonrand naar buiten komen minder pijnlijk zijn dan zweren aan de onderkant van de voet. Snijden doen we dan ook alleen maar aan de onderkant van de hoef.

Wij graven geen gaten in de zool. Met behulp van een visiteertang heb je de plek zó gevonden, mesje erop en páts....Het is dan een klein gaatje.
In de dagen erna eens per dag de voet weken in een hoefzak met Badedas houdt de boel goed schoon. Het gaatje mag best een paar dagen openblijven zodat de nog aanwezige pus eruit kan stromen, dat is zelfs goed en als de pus eruit komt is er direct al verlichting. Binnen een dag of twee loopt het paard dan weer bijna als normaal. Maar er is wel een wondje dus de voet is dan nog niet genezen!

Qua genezingsproces maakt het echt niet veel uit of je gesneden hebt of het spontaan hebt laten doorbreken. In beide gevallen is er een klein gaatje in de zool, en binnen een paar dagen/week ontstaat er van binnenuit alweer een vlies over het gaatje. De zool blijft dan wel nog een tijdje kwetsbaar maar dat was-ie ook als de zweer spontaan opengebarsten zou zijn dus je zult in de weken daarna rekening moeten houden met het paard en eventueel hoefschoenen aandoen om de zool te ontlasten want er zit wel een beschadiging in de zool.

Je kunt maar beter wel hebben dat de zweer openbarst of opengesneden wordt want dan kan de pus eruit komen en de voet genezen. Gebeurt dat niet dan kan het echt gaan sluimeren. Het paard lijkt dan wel weer beter te gaan lopen maar de zweer komt weer terug en blijft aanzeumeren totdat-ie een keer goed opengebroken is.

Eén keer hier maar een dik been meegemaakt, dat paard had een einschuss gekregen na een hoefzweer. Vooer de rest nooit dikke benen meegemaakt en toch al heel wat hoefzweren voor onze kiezen gekregen.

Groet, Pien

Martina schreef op maandag 14 december 2009, 10:18:


De zweer bepaalt zelf zijn weg, daar kun je in normale gevallen geen invloed op uitoefenen. Als ie bovenin de hoef zit komt-ie er aan de kroonrand uit. Het is dus niet mogelijk aan de onderkant van de voet te snijden om de kroonrand te willen sparen want je snijdt vrij oppervlakkig. Zo diep kom je niet en dat mag ook niet de bedoeling zijn.

Groet, Pien

joop schreef :

Naja, misschien dat er een verschil is in oorzaak. Wij zien hier zelden hoefzweren openbarsten aan de toon, maar áls we dit zien zijn de symptomen redelijk onopgemerkt gebleven en is er ineens een verticale barst in de hoefwand. Holly heeft er zo wel al 10 gehad en altijd liep ze daarvoor heel normaal. Voel ik me altijd schuldig achteraf, dat ik niks gemekrt heb.

De hoefzweren die wij zien zijn in 99 % van de gevallen door stenige ondergrond dus inderdaad door beschadiging van buitenaf. Ook zoals bij jouw paarden meestal bij paarden die niet zo'n goede voeten hadden door mailtraitement (prachtig woord) in het verleden.
Toch komt het ook nog wel eens voor bij paarden die we al heel lang hebben. Dat is voor ons een reden geweest om een aantal van onze eigen paarden op de langere zware ritten preventief hoefschoenen te laten dragen. Dit jaar niet één hoefzweer gehad bij onze lespaarden en dat zegt toch wel wat.

Groet, Pien

Spirithorses schreef :Wij zien

Naja,10 is overdreven, ik denk eerder een stuk of 6 á 8 bij Holly maar dan nóg is het veel. Bij haar was het duidelijk van het herstellen en opruimen van oude troep in de voeten. Ze was 15 toen ze bij ons kwam en stond al vanaf haar 2e jaar op ijzers. Ze is nu 20 en heeft nog zelden een hoefzweer overigens. Zij loopt nooit op hoefschoenen want ze kan haar voeten niet goed meer geven door allerlei dingen in het verleden. Zij maakt trouwens ook geen lange ritten meer (zit tegen haar pensioen aan).

Groet, Pien

joop schreef :


Ja, zo lijkt het wel. Er hoeft niet eens direct een gaatje zichtbaar te zijn, een kneuzing van een steen kan al voldoende zijn. Lijkt mij sterk dat een steen echt dóór een zool heengaat, dan zou je dat echt wel merken en kan het paard geen stap meer verzetten. Nou lekker, sta je daar dan, tig km van huis

Ans Jondral schreef :


Als je het al over verkopen zou hebben; inderdaad, de markt is erg beperkt voor zo'n dier. Als het aan het paard ligt natuurlijk.
Het kan ook de combinatie zijn, persoonlijke dingen van de eigenaar die overgedragen worden op het paard, het paard zelf dat bij die eigenaar en op die plek niet goed tot z'n recht komt etc.

Wij hebben hier al paarden zien opbloeien die voorheen echt niet de makkelijkste waren. Het lang lang niet altijd aan die paarden. Maar ik durf dan ook te stellen dat wij hiervoor wel wat in huis hebben.
En, eerlijk is eerlijk, er zijn ook 'gevallen' waarbij het ook ons niet lukte, denk aan Mazir. Maar dat was een totaal verknipt paard.

Groet, Pien

Cindy Helms schreef op maandag 14 december 2009, 10:34:


Ik ben het met je eens. Het is aan Katelijne wat zij er nu mee wil....

Groet, Pien

jennet schreef :

Nu weet ik effe niet of Jennet ook Katelijne is ?

Ik vind het heel nobel en prachtig dat eigenaren zoveel denken aan hun paard er er zoveel voor over hebben. Toch maakt dat niet altijd gelukkiger want je offert zoveel van jezelf op hiervoor. Je bent er zelf ook nog.

Ook voor het paard werkt het uiteindelijk niet altijd zoals jij dat voor ogen had want '; het beste' voor je paard is niet altijd het beste want het is weer vanuit ons menszijn geredeneerd.

Laat ik een voorbeeld geven van een paard dat hier in pension was.
Zéér betrokken eigenaresse, helaas zat eigenaresse vol met eigen oude dingen-uit-het-verleden. Dat was de reden dat zij dit paard had aangeschaft. Eigenaresse hunkerde naar liefde en zocht dat bij het paard, projecteerde haar eigen emotionele onvermogens op het paard.

Maar paard wist daar geen weg mee, keerde zich af van eigenaresse, gedroeg zich als een diva omdat ze daarvoor alle ruimte kreeg en ze toch al een sterker karakter had dan eigenaresse zelf. Met als gevolg dat paard-lief niet te berijden was, haar telkens letterlijk ondersteboven liep door 'geen leiding'. Wij hebben het paard en eigenaresse een tijd getraind; leuk paard dat graag werkt en enorm van uitdaging houdt. Paard had een stabiele plek in de groep en leek op haar plaats, hoewel ze zich de tering verveelde van het niets-doen.
Eigenaresse was niet te vermurwen een bijrijder te zoeken, zelf te gaan rijden, meer uit dat paard te halen, haar méér te bieden omdat ze bleef hangen in haar eigen emotionele stuk en het paard voor zichzelf wilde houden (dat laatste zei ze ook letterlijk).

Met als gevolg dat ze het paard heeft weggehaald, haar geïsoleerd heeft en haar op een weitje alleen gezet heeft en haar (zo zien wij dat) en haar afhankelijk gemaakt heeft van haar aandacht en zogenaamde allesoverheersende 'liefde'. Het paard is nu agressief, valt anderen aan, niemand durft langs haar, ze is totaal gefrustreerd en laat niet met zich werken. Met een eigenaar die dit nog steeds niet ziet maar nog steeds blijft hangen in haar ouchiekouzie getuttel.

Voor mij is dit verkapte dierenmishandeling!

Groet, Pien

Katrien Imbrechts schreef op maandag 14 december 2009, 11:59:


Je kunt het wel lezen door op 'reageren' te drukken in je eerste reactie want het staat er wel, alleen tussen >

joop schreef op maandag 14 december 2009, 11:39:


Tja, ook door schade en schande he
Veel praktijkervaring helaas, door al die hoefzweren. Niemand maakt mij meer wijs dat paarden met een (niet goed rijdende) ruiter op hun rug in door mensen bepaalde tempo's dagenlang en kilometers lang over uitsluitend harde stenige ondergrond kunnen zonder daar de gevolgen van te moeten dragen.

Al die verhalen van endurance rijders die blootsvoets 200 km reden zijn verhalen waarbij de paarden ook afwisselend op zachte ondergrond konden lopen.

100 km ja, 200 ook. Maar blootsvoets 3 keer per week meer dan 100 km over uitsluitend harde ondergrond zoals hier is niet te doen. Tenzij je geen rekening met je paard houdt of dingen niet (wilt) zien.

Ik ben in deze uitspraken ook wat harder geworden nu.
Vroeger zou ik dat nooit beweerd hebben maar nu hebben we zelf voldoende praktijkervaring om dit te kunnen stellen.

Overigens dragen onze paarden geen hoefschoenen op een simpel buitenritje van een uurtje. Ik gebruik ze nog steeds liever niet dan wel omdat het aan- en uitdoen bij 10 lespaarden een heel gedoe is hoor..

groet, Pien