Cindy Helms schreef op dinsdag 5 januari 2010, 12:04:


Volmondig eens.

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 5 januari 2010, 11:56:

Helemaal eens, op één ding na: geen draf in mul zand. Dat is haast een garantie voor peesletsel.

Piet schreef op dinsdag 5 januari 2010, 11:59:


Ik bewonder je moeite.
l'Histoire se repète.
Dit hele scheefheids- en rechtrichtcircus is een of twee jaar al eens aan dit forum voorbij getrokken. Met evenveel dezelfde aannames, anekdotes, argumenten en bewijzen (wat nu overigens 'geloof' genoemd wordt). Het bleef toen ook al hangen op halsstarrigheid en onbereidheid een blikje in de op voorhand verwerpelijke keuken der dressuur te werpen, afgeven op AdB zonder 's mans werkwijze ooit gezien te hebben of de methode te doorgronden, het überhaupt ontkennen van scheefheid en de MOGELIJK schadelijke gevolgen ervan.
Dressuur is niet alleen Anky-disaster, dressuur is een stelsel van logische oefeningen die het non-lastdier paard in staat te stelt draagkracht en symmetrie te ontwikkelen, wat het paard langer gezond op de benen houdt.
Dat ontkennen getuigt van verregaand amateurisme, een veelomvattende site als deze die door velen nu eenmaal minutieus wordt nageleefd, onwaardig.

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 5 januari 2010, 13:19:


Stappen door de branding: prima. Draven door de branding: met mate. Het is erg vermoeiend, de rug wordt strak en de spieren verzuren dan snel. Maar leuk is het wel, want het lijkt een beetje op de passage en het bevordert draagkracht.
Het koude water is overigens een welkome bijkomstigheid versus stappen in de mulle duinen. Om die reden eindig ik mijn duinrit op het strand ipv andersom.

Frans Veldman schreef op dinsdag 5 januari 2010, 13:08:

Ik praat iedereen na die dat ook zegt.
Heb jarenlang endurance gereden en dat daar gehoord en gelezen, op het betreffende forum veelvuldig gelezen. Ik ken persoonlijk twee paarden waarvan er eentje afgemaakt moest worden wegens verregaand peesletsel na een woeste duinrit. De ander werd dagelijks gedressuurd in een zware bak en heeft 2,5 jaar met terugvallen gerevalideerd.
Heb het er in allerlei situaties (met andermans paarden naar klinieken) met diverse dierenartsen over gehad. Zij hanteren allen dezelfde stelling.
Da Rob van Wessem, inmiddels naar de US vertrokken, beweerde dat hij gemiddeld 2x per jaar een paard moest euthanaseren door peesletsel als gevolg van rijden in mul zand. En nee, het maakte dan niet uit of het een op pezen getraind paard was (de mijne had aardig wat asfaltkilometers in de benen dus ik geloofde hem niet), dan ging er wel een aanhechting stuk.
Van Toor, van dierenkliniek de Raephorst in Wassenaar, die veel Duindigt-renpaarden met peesletsel kreeg, hing hetzelfde principe aan: mul zand is funest voor de pezen, stappen dus.

Al deze bronnen/anekdotes beweren dat een overbelaste pees met name als je al wat langer erop zit, steeds een stukje stukker maakt door de vertragende wegzakkende stuktrekkende werking van mul zand.
Ik heb nog nooit het tegenovergestelde gehoord, dus ik geloof dit.

Wil schreef op dinsdag 5 januari 2010, 15:13:

Dat heeft echter niks met scheefheid te maken, maar alles met gewenning. Ook een paard dat niet recht en in balans is, kan een heuvel op en af lopen. Zo'n zeldzaam specialisme is dat nu ook weer niet.
Ik neem wel eens mensen mee naar de duinen. De ervaring leert dat zulke paarden voornamelijk struikelen over boomwortels en op snelheid haast uit de bocht vliegen, maar dat heeft niets met scheefheid te maken.

En voor degene die geen Ardennen tot zijn beschikking heeft, is dressuurmatig trainen op vlakke bodem, desnoods in een rijbak, dan wat er overblijft. Zou ik meer tijd hebben, dan ging ik 3x per week met de paarden naar de (niet mulle) duinen om te trainen. Aangezien ik die tijd niet heb, is de straat, het fietspad en de rijbak mijn werkterrein en zal ik de heuvelklimspieren dmv oefeningen moeten aanspreken.

Buck, bij wie ik eeuwig moet waken over niet opnieuw scheef (en uiteindelijk kreupel) worden, wordt beter van een duinrit en slechter van een rit op lange bospaden.

Die laten het zover niet komen. Een doorgewinterde gaucho zet zijn paard spelenderwijs recht. Die mensen zijn in het zadel geboren met veel feeling, voelen meteen als er assymmetrie optreedt en lossen het op. Het wordt een tweede natuur om even wat zijgang te vragen, een achterbeen extra te vragen, de voorhand wat opzij, stukje contrastelling om een recht en symmetrisch bewegend paard onder je te blijven voelen. Voorkómen gaat vooraf aan rechtrichten.
Het meerendeel van de ruiters heeft die feeling niet, ziet het niet en is zich van geen kwaad bewust, vindt al dat gepraat over rechtrichten maar gezeur.

TOT... je er een keer op gewezen wordt omdat je bloedeigenste paard kreupel is geworden, de kliniek er 8 maanden lang niet uitkomt en een gekke belg hem binnen een kwartier rad laat lopen door middel van wat stuurwerk dat hij 'rechtrichten' noemt. Vervolgens neem je lessen bij die man, verdiept je in de materie, gaat kijken naar andere wel en niet kreupele combinaties (onregelmatig vind ik ook kreupel), organiseert clinics met hem voor al je paardenvriendinnen die geen scheve paarden hebben maar wel gebaat zijn met dit broodnodige stukje rijkunst en dan weet je waarom het zo belangrijk is. Dan leer je het te herkennen, ook bij anderen. Is gewoon aan te leren, als je de feeling mist.
Tot die tijd boeide het mij ook niet en dacht ik schijt! mijn paard loopt goed, hij glimt, gaat bergop en bergaf en de oortjes staan naar voren. Klaar!
Niet dus.
Net zomin als dat je klaar bent door de ijzers eraf te halen. Het daarna goed bijhouden en snappen wat je aan het doen bent, is juist het behoud van die beslissing.

Maar dan wel graag met voldoende kennis van zaken geschreven.

Frans Veldman schreef op dinsdag 5 januari 2010, 16:30:


Juist jij, die alles zo natuurkundig bekijkt, zou je toch moeten realiseren dat a-symmetrische belasting van een rijdier dat in zichzelf ook al a-symmetrisch is, ooit, op den duur, misschien niet in dit leven, misschien wel, daar de gevolgen in de vorm van overbelasting van moet ondervinden?
Je vraagt WAAROM.
Een paard dat a-symmetrisch loopt, zal één schouder meer belasten, een rughelft meer oprekken, een achterbeen beter onderzetten. Dit alles in meer of mindere mate, het hoeft absoluut geen onregelmatigheid te zijn, het kan zich openbaren door bv een iets kleinere pas met het rechterachterbeen. Of op de linkervolte iets gemakkelijker 'sporend' lopen dan in de rechtervolte. Of in slangelijnen gemakkelijker de bocht naar links maken dan naar rechts. Een getraind oog ziet dat en een registratiecamera die een grafiekuitslag kan maken, zou het aantonen.
AdB laat dmv oefeningen die kortere linker- of rechterkant oprekken, het is immers haast altijd een spierenkwestie, dus het effect is er snel. Door het meer symmetrisch maken van beide rughelften/kanten, zal de voorwaartse beweging meer richting 50/50 gaan. Vergelijk het met een fiets met een slinger in het wiel. Hoe gering ook, helemaal vloeiend fiets je niet.

Nu je DUS-vragen. Ieder paard is scheef ja. Ieder mens ook, is rechts- of linkshandig, een paard heeft een graasvoet, kijkt liever links-om dan rechtsom in een reflex, die dingen. Egon heeft dat op een andere manier al uitgelegd, maar elk paard is in meer of mindere mate niet 50/50 recht. Een schouder is altijd wat royaler, een heup staat altijd een fractie lager, een kant loopt-ie altijd beter.
Dit hoeft geen problemen te geven en doet het doorgaans ook niet. Tot je erop gaat rijden en het paard door de ruiterbelasting iets moeilijker/zwaarder gaat lopen en dus ook iets erger de voorkeurskant ontwikkelt. Als ruiter merk je dan bv dat het paard liever links naar de vogeltjes kijkt dan rechts. Richt je je blik naar beneden, dan zul je vaak zien dat het hoofd+hals van het paard zich niet exact midden tussen zijn schouders bevindt, maar meestaal iets 'uit het lood'. Dan is er nog steeds niets aan de hand, maar je moet het wel opslaan, want het betekent dat hij niet 50/50 symmetrisch aan het belasten is, maar bv 48/52.
Je kunt je voorstellen dat naarmate je langere tijd rijdt en gewoon accepteert dat het paard zijn lichaam naar believen a-symetrisch gebruikt, dat je ook gaat accepteren dat hij wat onregelmatig gaat lopen. Immers steeds met linksachter een kleinere pas maken, is een vorm van onregelmatigheid. In de bocht rechtsom als een boot gaan en linksom niet, betekent ongelijke belasting van beide schouders.
Naarmate dit langer voortduurt, vaker voortkomt, er niet gecorrigeerd wordt naar meer symmetrie, er meer vermoeidheid optreedt (dan wordt de voorkeurshelft nóg zwaarder belast), het paard zijn bouw niet meeheeft (voorover gebouwd, achterhand als een duitse herder), niet naar de achterhand wordt gereden en dus meer op de voorhand valt, dan kan zo'n a-symmetrische belasting ooit, een keer een blessure opleveren op de zwakste plek. Dat is doorgaans het kleinste gewricht in het meest belaste paardendeel, de voorhand: de hko.htm">hoefkatrol. Zo'n beetje blessureplek nummer 1.

Het kan een leven lang duren voor een eventuele blessure zich openbaart, het kan 4 jaar duren, het kan er helemaal niet van komen. Maar voorkomen is beter dan genezen en daarvoor is het rechtrichtende aspect van de dressuur zo belangrijk.

e m kraak schreef op dinsdag 5 januari 2010, 17:36:


Bovenstaande spreuk verregaand amateurisme noemen is geheel voor jouw rekening, je weet dat ik een andere quote bedoelde. Die stond erboven maar is door het knipspook verknipt.

Er stond iets van dat je "door rechtrichtend te rijden je paard langer gezond op de benen houdt.
Dat ontkennen getuigt van verregaand amateurisme, een veelomvattende site als deze die door velen nu eenmaal minutieus wordt nageleefd, onwaardig."
Ik snap niet wat dat met ervandoor gaan te maken heeft.

En ja ik vind de kortzichtigheid van met name Frans mbt scheefheid/assymmetrie en het belang van dressuurmatig recht maken/houden om blessures te voorkomen enorm. Ik schrik ervan.
Waarom JIJ dan bedankt voor een uitspraak aan Frans die je ook nog eens op een ander onderwerp laat slaan is me dan weer totaal onduidelijk.

Frans Veldman schreef op dinsdag 5 januari 2010, 18:03:


Nou... op de röntgenfoto vaak wel. Op de dvd van AdB komen hko en artrose klasse 3 en 4 voorbij, kissing spines en spat. Is allemaal op röntgenfoto's aan te tonen.
Ook Buck had op de röntgenfoto's rv meer botaantasting dan lv. Was ik door blijven hobbelen, had het gegarandeerd artrose geworden. Nu was het nog niet zo ver, maar het was wél een aanduiding dat rv blijkbaar zwaarder belast werd dan lv.

Je lijstje deed niet zo heel erg terzake omdat je om de essentie heen draaide door allerlei extra's erbij te halen die er uiteraard ook mee te maken hebben, maar zo zijn er nog 100 te bedenken. Duur en aard van de belasting noem ik toch ook, het hangt af van hoe vaak hoe lang en hoe je rijdt en ook ruitergewicht speelt mee. Ook hoe hard wordt er aan de teugels getrokken, hoe fanatiek wordt de achterhand getraind. Maar dat is niet de essentie van waar het in dat stukje om ging.
De essentie was dat door stelselmatig a-symmetrisch rijden OP DEN DUUR en OOIT, MISSCHIEN er een blessure uit kan voortvloeien.
Dit voorkomen ipv afwachten of er kreupelheid komt lijkt me wel zo aardig naar het paard.
Ik heb het in de discussie 2 jaar of zoiets geleden vergeleken met een muisarm, dat werd door jou toen weggehoond. Ik blijf erbij. Herhalende foutieve overbelasting kan op den duur resulteren in een blessure.

Wat de a-symmetrie igv het straalbeentje betreft, daar doe je weer heel erg flauw: de a-symmetrie zit niet in die ene buigpees over het straalbeentje maar in het feit dat het aan het ene been wél en het andere been niet voorkomt.

Cindy Helms schreef op dinsdag 5 januari 2010, 18:02:

Je hebt gelijk, maar ik laat me te snel meeslepen. Een mentale one rein stop zou wel wat voor mij zijn...

Frans Veldman schreef op dinsdag 5 januari 2010, 19:42:

Weet ik veel. Het ging erom dat jij aannam dat eigenaren onterecht dachten dat het hko was terwijl ze slechts slecht reden. Ik weerlegde dat door te zeggen dat röntgenfoto's wel degelijk een defect aantoonden.


Eens.

De noodzaak tot dressuur is er m.i. altijd, maar inderdaad dwingender wanneer het paard op stal staat, de ruiter te zwaar etc.

Nee, je vond de vergelijking van kreupelheid-door-overbelasting-door-scheefheid met een muisarm fout. Omdat een muisarm als oorzaak een repeterend iets heeft, je informeerde of ik wel wist waar de afkorting rsi voor stond.

Niet ter zake doend argument.
Niet ter zake doend argument. De kloterij begint juist in beweging.

Hier ontspoor je in mijn ogen definitief. Het gaat niet om het gewicht van het straalbeentje an sich, het gaat om de kracht -repeterend- die op die ene hoef uitgeoefend wordt. Bij elke stap krijgt die hoef, dat been, die schouder, meer kracht, meer pressie te verwerken. Jij houdt ermee op als timmeren met je rechterhand zeer gaat doen, een paard wordt doorgevraagd. De kracht is niet zozeer groot in stilstand, maar juist in beweging. Vergelijk het met een springpaard, zodra hij landt is de kracht op de voorhoeven vele malen groter dan wanneer hij stil staat.
AdB heeft het gewichtsverschil tussen beide voorbenen getest met twee weegschalen. In het extreemste geval had een paard 4x zoveel kilo's druk op de ene weegschaal als op de andere.


Zodra er onregelmatigheid optreedt, staat één hoef langer op de grond dan de andere. Jaha, dat is technisch wél mogelijk.

Noot: de hoef waar meer druk op wordt uitgeoefend is doorgaans ook groter. Ook technisch onmogelijk?

Ans Jondral schreef op dinsdag 5 januari 2010, 22:30:


Ach Ans, ook dát is allemaal al uit en te na 2 jaar geleden voorbij gekomen en ontkend en weerlegd. Spaar je de moeite.

Piet schreef op dinsdag 5 januari 2010, 22:35:


De Bodt neemt té kreupele paarden eerst aan de dubbele longe. Volledig vergelijkbaar met het langeteugelen van Piet Bakker.

Frans Veldman schreef op dinsdag 5 januari 2010, 22:52:

Ook, OOK! Zowel stilstaand als in beweging. In beweging is het echter zuiverder te zien!
Asymetrie tijdens beweging die volgens jou niet voor schijnt te kunnen komen, heeft een verschijningsvorm, wij noemen dat KREUPELHEID. Als er nog niet zoveel schade is, is het onregelmatigheid. 1 been is langer in de lucht, 1 been maakt een kleinere pas, 1 been zet met minder kracht af etc.
Is dat nou zo moeilijk? Volgens mij zit je bewust te kafka-en.