e m kraak schreef op zaterdag 16 januari 2010, 18:23:
> Ik ben nooit erg van de emo-dinges he? Heb hier het OC
> geïntroduceerd enzo, allemaal heel ratio.
> Toch zitten er 2 kanten aan want voor mij zijn mijn dieren zeer
> "stapelgek op mij" (niet mijn bewoording!) was. Blij als een
> hondje met mij, om het zo maar te zeggen. Op dit punt vind ik
> mijn 24 jaar ervaring, successievelijk met 2 geiten, sluitender
> bewijs opleveren dan al mijn ponies.
Het spijt mij te horen dat Tina dood is. Je bent zelf niet de meest empathische, maar empathie met jou is hier wel op zijn plaats.
Voor wat betreft de wederzijdse band.
Wat ik nooit heb kunnen verklaren in mijn verhouding met Opal is het volgende.
Voordat ik het geld overhandigde waarmee ik haar mijn kon noemen, reed en verzorgde ik haar al jaren. Ik was de enige die haar reed en verzorgde, iedereen was bang om zelfs maar in haar buurt te komen. In die tijd ging ik nog regelmatig naar Nederland, ze was er aan gewend dat ik er af en toe een weekje niet was.
De eerste keer dat ik weg was geweest, nadat de aankoopsom voor haar was overhandigd, kwam ik 's ochtends op stal, (ze stond toen 's nachts nog op stal), ik was de eerste en voerde alle paarden, om te beginnen natuurlijk mijn Opal. Ze was zo blij me te zien, ze stond te trappelvoeten, raakte haar eten niet aan, kon alleen maar trappelen en welkomst geluidjes maken. Ook nadat ik de andere paarden gevoerd had, was ze nog niet bijgekomen van het blijde weerzien, ze bleef trappelvoeten en knorren.
Toeval? Kan niet anders. Of straalde ik een ander gevoel naar haar uit? Ik weet er zelf geen verklaring voor. Ze heeft dit nooit weer gedaan.
Warboel
