Karen Koomans schreef op donderdag 18 februari 2010, 23:12:
> Zo, effe diep in- en uitgeademd
, nagedacht..., en nog een keer
> gelezen wat je nou schreef Egon, wát het was dat ik reageerde als een
> stier op een rooie lap.
> Ik vind dat als iemand met geamputeerde benen als groot verlangen heeft de
> marathon te lopen, dat hij/zij alles mag proberen om die droom in
> vervulling te laten gaan, zolang dat niet ten koste gaat van iemand anders
> (dier of mens, maakt niet uit).
Dat vind ik ook, en er zijn succesvolle voorbeelden van. Uitzonderingen weliswaar maar toch.
> Ik vind dat als iemand met geamputeerde benen als groot verlangen heeft om
> paard te rijden, dat hij/zij alles mag proberen om die droom in vervulling
> te laten gaan, zolang dat niet ten koste gaat van iemand anders (dier of
> mens, maakt niet uit).
Túúrlijk, "zolang dat niet ten koste gaat van iemand anders (dier of mens)", zoals jij dat stelt - maar da's niet de grootste gemene deler van de praktijk! Ik heb met meer dan kromme tenen naar de paardhobbelaars van de paralympics gekeken. Ik kijk met dezelfde kromme tenen naar Anky & co hoor, daar gaat het niet om.
> Het kan zijn dat je je die situatie moeilijk kunt voorstellen als je er
> niet of nauwelijks mee te maken hebt gehad, of als je alleen sléchte
> voorbeelden hebt gezien; ik bedoel de situatie "gehandicapte rijdt op
> paard en het schaadt het paard niet".
Mijn moeder, bijna 84 nu, is zwaar en meervoudig gehandicapt, woont ook hier op de boerderij, is gek met alle dieren, zou heel graag hebben gereden maar weet ook heel goed dat dat erg onverstandig en risicovol zou zijn geweest. Zelfs als je hele hart ligt bij de omgang met dieren zijn er talloze alternatieven voor op een paard zitten.
> Kun je begrijpen (Egon, Pien) dat jouw idee/suggestie kwetsend is voor
> mensen met een fysieke beperking die met liefde én kunde een paard houden
> en/of berijden?
> Jullie roepen (maar dan met andere woorden): wat asociaal / zielig voor
> het paard, dat jij paardrijdt! AUW!
Ik begrijp nu en hieruit pas dat jij je
persoonlijk aangevallen voelt. Dat is een misverstand. Ik doe dat nooit, daar weet ik niets van en was niet zo bedoeld
> Ik kan jou (Egon) - nu tot rust gekomen - wel begrijpen als jouw opmerking
> voortkwam uit het je afvragen "of je dat nou wel zou doen", zoals ik dat
> misschien zou vragen aan de marathon loper-in-spé zonder benen... Terwijl
> 't me éigenlijk niks aangaat, of-t-ie dat nou wel zou doen.... zolang hij
> er geen ander mee schaadt.
Ik vind de paarden-rage te zot voor woorden geworden. Er zijn legio alternatieven voor wie vanwege gezondheidsredenen niet kán paardrijden. Dan toch persé koste wat kost moeten vind ik rücksichtlos. Ik heb zelf een jaar of 3 geleden een gemene blessure opgelopen waar ik pas de laatste maanden helemaal vanaf ben (er staat me vaag bij dat Frans toevallig ongeveer hetzelfde had, maar gelukkig voor hem niet zo heftig). Het was niet duidelijk of het ooit zou over gaan. Ik heb om die reden niet of nauwelijks kunnen rijden. Simpel zat, en mijn paard vond het niet erg.
Ik bedoel het niet rot, maar ik vind echt wel dat je om te kunnen paardrijden voldoende fit moet zijn. Er zijn talloze handicaps te verzinnen die paardrijden niet in de weg staan, maar ook talloze waarbij dat wel het geval is. Niet lullig bedoeld, gewoon de waarheid denk ik. Geldt ook alle tuthola's met 50 kg overgewicht, etc., hoor.
Warboel
