Karen Koomans schreef :


Eens.
Maar paarden kunnen wel veranderen door gunstige omstandigheden.
Onze beschadigde Puck is van een helse bitch veranderd in een superzachte moeder toen zij haar veulen Iskander kreeg. Aanvankelijk wist ze van geen meter wat ze met hem aan moest en daar heeft ze echt wel een dag of twee voor nodig gehad, maar nu is het Puck die zich als 'peettante' opgeworpen heeft voor de jongere paarden. Voor Puck heeft het indertijd (toen ze bij ons kwam) 9 maanden geduurd voor we haar met een goed gevoel in de groep durfden te laten. En nog zijn het Winner en BD geweest die haar manieren hebben bijgebracht. Een paard is kennelijk toch niet te oud om te leren want op haar beurt zien we Puck nu hetzelfde met de veulens doen als Winner en BD met haar gedaan hebben, 3 jaar geleden.
Supersociaal zal ze nooit worden, dat zit er niet meer in (ze bijt eerder van zich af dan dat ze wat met een ander paard aangaat) maar naar de veulens toe zien wij een heel andere Puck. Van hen duldt ze veel meer dan van de volwassen paarden. Ze zoekt hen ook op, alsof dat haar meer rust geeft.

Een tijd geleden hebben we twee merriegroepen samengevoegd tot één groep. In beide groepen liepen een stel bitchen dus het heeft een tijd geduurd eer we dit aandurfden maar nu zien we dat er Rust en Structuur aan het ontstaan is. Puck heeft zelfs een belangrijke stap terug gedaan in rangorde ten gunste van Amber. Wij zijn daar blij mee want Puck is nooit een echte leider geweest. Die is meer van het aggressievere type en dat moet je hoog in de rangorde niet hebben, dat geeft alleen maar onrust.

Het klopt dat veel paarden vanuit hun tradi voorgeschiedenis geen veulens en verticale leeftijdopbouw gewend zijn, maar een veulen brengt op de een of andere manier op den duur wel zachtheid in hen teweeg. Heb je wel een absoluut sociaal sterke groep voor nodig om dat te (laten) begeleiden.

Groet , Pien

Karen Koomans schreef:

@ Karen: Ik ben jou nog een antwoord schuldig en aangezien het toch steeds blijft terugkomen en ik nu even tijd heb hier mijn bijdrage:

Het gaat over de rol van dieren in de (geestelijke) gezondheidszorg, aanvankelijk ging het om het zadeltopic dus daar is mijn reactie op gebaseerd.
Voor de volledigheid dat andere er ook maar even bijgeplakt:

Karen schreef:

Ik bekijk het vanuit mijn positie als lesgever en moet wb het lesgeven constant keuzes maken hierin om
a) mijn paarden te 'beschermen' tegen overbelasting
b) zaken voor mezelf en mijn medewerkers leuk te houden

Natuurlijk is enig nuanceverschil hierin wel op zijn plaats.
Er zijn nou eenmaal mensen die fysiek (ook mentaal, maar daar gaat het mij nu even niet om) niet in staat zijn om paard te rijden. Er zijn ook mensen die fysiek niet in staat zijn om parachute te springen (kapotte knieën), te voetballen (slechte enkels), duiven te houden (allergie) of een andere tak van sport te bedrijven. Daar is niks mis mee.

Om je een idee te geven van de rijders van afgelopen maand die zelf vonden dat ze best konden rijden maar waarbij ik een inschatting moest maken of ik het rijden wel verantwoord vond. Het zijn immers mijn paarden dus beschouw ik het als mijn verantwoordelijkheid als er iets gebeurt - of níét gebeurt doordat betreffende rijder tot iets niet in staat is:

1 persoon wilde komen rijden met haar arm in het gips
1 persoon met (recentelijk zelfs) schroeven en platen in haar nekwervels
1 persoon waarvan de onderrug was vastgezet dmv een operatie
1 persoon met bekkenproblemen die als gevolg hiervan fysiek niet in staat was om haar benen op het paard te gebruiken (sturen/aansporen)
1 persoon, moeilijk ter been, die zo dik was dat ik me afvroeg hoe we haar in het dzadel konden krijgen
1 persoon die net zwanger was

Daarnaast diverse personen waarvan wij ons hier afvragen waarom ze in überhaupt willen paardrijden vanwege hun fysieke gesteldheid. Maar ook personen met angsten, depresssies, varingen met paarden. "Waarom", vraag ik me dan af? Ik hoef van mezelf ook niet te gaan parachutespringen (om dat maar weer even als voorbeeld te nemen). Ik vind het eng en hoef mezelf zonodig niks te bewijzen..... Waarom moet dat dan wel allemaal op paarden, wat ís dat toch dat mensen zo aantrekt met paarden???? (maargoed, andere discussie).

Alle bovengenoemde personen vonden, zonder uitzondering, dat het rijden geen probleem hoefde te zijn. Maar ik denk alleen maar aan risico's: hoe wil je kunnen ingrijpen als je paard ervantussen gaat als je maar één hand kunt gebruiken? En stel, de zwangere krijgt een miskraam of valt (was een beginner), of, het paard van de persoon met de vastgezette nekwervels maakt een onverwachte beweging? En de paarden zelf? Een hotsendeklotsende beginner die 120 kilo weegt? Een persoon die dusdanig vastzit in zijn rug dat die de bewegingen van het paard niet kan volgen, laat staan opvangen? Zo'n mensen moet je toch tegen zichzelf kunnen beschermen? Nee dus, nee nee nee, doe ik niet. Ik móét ergens een grens trekken.

En als lesgever schrijf ik dus dat een zadel niet dient om tegenaan te leunen als iemand de fysieke kracht niet heeft. Maar die iemand zal oefeningen moeten doen, zichzelf sterker maken, of moeten accepteren dat paardrijden voor hem/haar misschien gewoonweg niet weggelegd zal zijn.
Dat is heel erg maar niet het einde van de wereld, daar kom je dan ook wel weer uit.....

Vanuit mijn werk als lesgever ben ik dus heel goed in staat om in te schatten wanneer paard en mens niet in balans zijn tijdens het rijden. Ik dacht bij mijn reaktie helemaal niet aan mensen zoals jij die al jaren paardrijden, een eigen paard hebben waarmee ze allang 'vergroeid' zijn en dan lichamelijke klachten ontwikkelen waardoor rijden moeilijker geworden is. Dat is niet te vergelijken met mijn voorbeeld in een lessituatie met mensen die eens per week komen rijden.
Dát is dus wat ik bedoelde.

Overigens; als er hier iemand is die veel lichamelijke onderrug en bekken klachten heeft ben ik het zelf wel, dus ik weet waarover ik praat en ik wil helemaal niemand in een hoek schoppen.
Een van de redenen dat ik Centered Riding ben gaan doen is omdat ik zo pijnvrij mogelijk wilde kunnen blijven rijden zonder mijn paard hierin te belasten. En ik heb het geluk dat ik heel soepel ben en nul pijn in mijn rug heb tijdens het paardrijden.

Groet, Pien

Anja Seijn schreef op zaterdag 20 februari 2010, 15:15:


Goeie reaktie!
Ik denk er precies zo over.

Groet, Pien

Karen Koomans schreef:

Als je een brave goedzak van een knol hebt die met jou op z'n sloffen de wereld rondgaat is er niks aan de hand en kun je gewoon blijven rijden. Als je een hyper Arabier hebt wordt het iets ingewikkelder.
Je kunt dingen dus niet zwart wit bekijken. Iedere situatie is weer anders en zo moet je er ook naar kijken.

groet, Pien

Karen Koomans schreef :

Ik zou maar wát graag een boot hebben, maar ik kan het niet betalen.
Mag ik een boot hebben?

Precies hetzelfde voorbeeld hoor....

Groet, Pien

Karen Koomans schreef :


Nah, dan hoop ik dat het bij deze enigszins opgelost is en jij je ook weer rustiger voelt.
Zo, ben nu weer effe naar buiten aanhanger leegruimen. Eén na laatste lading, dan is alles e i n d e l i j k oververhuisd......

Tot later, Pien

Karen Koomans schreef op zaterdag 20 februari 2010, 22:58:


Ja, ik heb je verhaal net gelezen, ik vind het heel dapper en bijzonder dat je dit met ons wilde delen.


Ja het was een flinke klus. Maar dit huis voelt zo comfortabel en is ons zo op het lijf geschreven dat ik nu, 2 maanden na de waterschade in ons oude huis, bijna blij ben met wat er gebeurd is, anders hadden we nooit de beslissing genomen om een ander huis te gaan zoeken. Het voelt goed om een nieuwe start te maken. En het is bovendien het juiste jaargetijde, de drukte hier is nog niet begonnen.
En zo komt dat toch alles weer goed....

Groetjes!

Nils Vellinga schreef op zondag 21 februari 2010, 11:47:


Eén basisenting tegen Tatanus bestaat niet, het is altijd een serie entingen om tot volledige bescherming te komen waarbij het lichaamzelf antistoffen aanmaakt.
Zoek maar via Google. Ik weet niet hoe het bij volwassenen zit, maar bij jonge ongevaccineerde kinderen zijn het dacht ik 6 entingen die op verschillende leeftijdsmomenten gegeven worden.
Daarna volstaat de zoveeljaars herhalingsenting. Jij bent (lijkt mij) ook van na 1950 dus jij zult als kind alle basisentingen gehad hebben (tenzij je ouders dat niet wilden vanwege bepaalde redenen).

Groet, Pien

Piet schreef op maandag 22 februari 2010, 7:56:


'Probleem' is vaak dat je bij een nieuwe klant van te voren niet weet hoe zo'n paard is, of-ie voetjes kan geven, zich weet te gedragen etc. Wij komen vaker bij paarden waarvan de eigenaar zegt dat het paard slecht is in voetjes geven en dan valt het reuze mee en heeft Jack ze binnen de kortste tijd 'verleid' om mee te werken. Wij komen dat juist vaker tegen dan onongevoede paarden.

Op de dagen dat wij uit bekappen gaan werken wij een heel tijdsschema af (bekappen, hoefschoenen aanmeten) en dan kún je die extra tijd niet incalculeren. Bovendien voelen wij ons niet geroepen om dáár andersmans paard staan op te voeden, ook niet als we het betaald zouden krijgen. Wij zijn daar op dat moment om te bekappen en niet om een privéles te geven. Hier thuis kan worden getraind, kunnen mensen paarden brengen, maar ik ga daar niet op een grasveldje staan klooien. Dus Jack en ik denken daar heel anders over.

Groet, Pien

Christel Provaas schreef op zondag 21 februari 2010, 19:28:


Ja, ik heb de draad nu ook gelezen en ik schrik ervan hoe slecht dit paard loopt, en nog wel met alle vier de benen. Ook een Quarter met zware achterhand en veel spiermassa hoort zo niet te lopen, kom nou zeg! Niks wandelen op het harde en zelf conclusies trekken. Dit paard zit helemaal vast van de pijn en heeft waarschjijnlijk een stofwisselingsprobleem op dit moment (want ze kan ook spierbevangen zijn).
Daar hoort een DA bij. Vandaag nog!
Dan zie je op dat moment wel hoe die dat oplost. Nu gaat haar gezondheid voor.

Sterkte Jennet, laat je weten of het inderdaad hoefbevangenheid is? Ik vind haar wel te zwaar

Pien

Piet schreef >

Nou weet ik niet hoe jij werkt maar dat dóé je als bekapper toch al?
Als een paard zijn voeten niet kan of wil geven ga je altijd op zoek naar de oorzaak. Is het onervarendheid, dwarsheid, heeft-ie iets meegemaakt, of zit-ie ergens vast? Van een verder braaf paard dat moeite met z'n achterbenen heeft weet je vaak zo dat er ergens in dat lijf een blokkade of iets niet lekker zit. En dan raden wij de eigenaar aan daar een gespecialiseerd iemand naar te laten kijken.
Daar zit geen meerprijs aan, overigens. Netwerken is véél belangrijker in deze

Groet, Pien

Frans Veldman schreef :

Als wij een injectie moeten geven doen we gewoon hoppa, bak eten onder de neus en voor ze er erg in hebben zit de spuit er al in. Hoofd is dan mooi laag zo, hals ontspannen. Dus de DA is leuk want als hij komt krijg je altijd voer.... (is niet helemaal waar hoor).

Bloed prikken gaat ook makkelijk zo. Doen wij met de meeste paarden, hebben ze nog niet eens n de gaten dat je ze staat te prikken want ze zijn zo bezig met het eten.

Nooit toestanden.

Groet, Pien

Karen Koomans schreef op maandag 22 februari 2010, 19:16:


Dat begrijp ik. Maar het hoeft ook niet zo te zijn dat het paard de dienst gaat uitmaken.
Verzet kan vele oorzaken hebben en natuurlijk ga je daarna op eerst zoek (lichamelijk, mentaal). Soms kom je er niet eens achter maar verdwijnt het verzet ook door er even doorheen te gaan.
Amie hier kan enorm zuur doen (gewoon omdat ze soms een zuurpruim is en waarschijnlijk gewoon die dag besloten heeft om lekker te lopen simmen). Laat iemand op haar rijden die erin meegaat en het wordt van kwaad tot erger en op het laatst staat die persoon alleen maar in het midden, elke vaag resulteert dan bij Amie in oren plat, in z'n achteruit en dreigend kijken. Zet er een goede ruiter op die zich niet laat overbluffen en haar er eventjes doorheen helpt, is Amie binnen 3 minuten vergeten waarom ze ook alweer zuur liep te doen hoor. Loopt ze lekker mee te doen met de oortjes naar voren.

Want eh....dus als een paard niet wilt dat je aan de oren komt moet je daar ook maar vanaf blijven?
Offeh, als-ie geen voetjes wil geven hoeft het niet?
Je benen tegen je paard aan kunnen leggen is zó ontzettend basic, als dat al niet kan, tja, wat mag je dan wel nog????

Groet, Pien

marianne laenen schreef op maandag 22 februari 2010, 21:00:


Pfff, ik kan het ook amper volgen/bijhouden allemaal. Gisteravond nog bijgelezen, log net in en weer 108 berichten. Ik heb er wel 10 gemarkeerd staan om op te reageren (sorry Arina).
Gaat me nooit lukken zo.

"elluk foordeel (veel lezers) hep ook se nadeel...."

Groet, Pien

Arina Bezemer schreef :

Arina, ik ben nog aan het bijlezen dus ik loop het risico dat er al veel geschreven is nav je tweede filmpje, maar ook ik vind dat je het beslist niet slecht doet. Ik vind jou helemaal geen beginner!

Ja, je benen wiebelen wat; een tip misschien: Let op je ademhaling en ga meer vanuit je buik ademen, dan 'zak je meer ín je paard' ipv erbovenop te zitten en word je nog meer één met de bewegingen van Kyasa. Verder blijf je vrij steady vragen als je iets gedaan wilt hebben, bijvoorbeeld een bochtje naar links. Ik vind dat heel goed van je. Niet opgeven maar gewoon rustig blijven doorvragen en gelijk belonen voor elke goede actie. Aangezien ik (nog steeds) geen geluid bij de filmpjes heb kon ik niet goed zien/horen of jij na een paar rondjes vraagt om in stap te gaan of dat K dit uit eigen initiatief doet. Probeer het in elk geval bij jezelf te houden maar blijf hierbij wel voelen dat wanneer zij laat merken dat ze liever in stap gaat, JIJ haar in stap vraagt en niet andersom. Zo kon je haar toch tegemoet zonder dat zij zelf mag lopen beslissen.

.... en verder maar weer met lezen....

Groetjes, Pien