Anja Seijn schreef op zaterdag 20 februari 2010, 15:06:


YESS, die conclusie wil ik graag hélemaal beamen

Karen

Anja Seijn schreef op zaterdag 20 februari 2010, 15:15:


Terécht!!

In mijn voorbeeld vroeg ik wat je zou doen als je morgen een arm mist. En mijn aanbeveling was en is, dat je dan blijft kijken of je je paard nog steeds een gelukkig leven kunt bieden. Zo ja, geweldig, voor jou én voor je paard.
Maar zo nee: inderdaad, dan doe je er goed aan je paard te herplaatsen, hoe verdrietig dat voor jou ook is.

Volgens mij zijn we het eens ?

grt,
Karen

Spirithorses schreef op zaterdag 20 februari 2010, 15:23:


Pien, dankjewel voor je uitgebreide reactie. Volgens mij zijn we 't hélemaal eens!

Met een one-rein-stop !

Neeejj, flauw geintje... Ik begrijp én onderschrijf je standpunten. Die voorbeelden die je noemt, nou, zulke ménsen mogen ook écht niet op Míjn paard hoor!

Mijn stekels overeind kwam óók, omdat ik uit de vraag van de OP afleidde dat zij niet onverantwoord bezig is. Ze schreef:


Ik herken mezelf wel, in dat verhaal. Ik zag jouw eerste reactie in die draad om die reden als behóórlijk "pijnlijk" (voor de OP, met name; en een beetje voor mezelf).

Toen je later schreef dat je diagonaal aan het lezen was, ach - toen vond ik het al niet meer zo'n punt. Later flakkerde mijn boosheid weer op - kweenie meer waarom (ga 't ook niet opzoeken, voegt niets meer toe, toch?).


Karen

Danielle Zontrop schreef op zaterdag 20 februari 2010, 18:57:


Je verhaal ontroert me, Danielle. Dankjewel dat je dat verhaal wilde delen.
Ook ik heb dat soort (persoonlijke) ervaringen. Die zijn zó veel waard voor mij, sommige van die ervaringen behoren tot de herinneringen die ik het allermeeste koester in mijn leven.

Nu ik dit schrijf komen die herinneringen meteen zo sterk naar boven, dat de tranen nu over mijn toetsenbord rollen. Tranen van verdriet over Jannus, mijn hond die nu 3 jaar dood is. En tranen van geluk en ontroering, omdat ik mezelf een gelukkig mens vind, dat ik zulke byzondere ervaringen met dieren heb meegemaakt.

Ik heb lang niet meer om dat verlies gehuild (wel vaak aan Jannus gedacht, maar niet gehuild). Dat die tranen er nu opeens wel weer zijn (in overvloed, ik moet er door mijn tranen heen zélf om lachen) komt door het onderwerp, "de helende werking van dieren" en "epilepsie". Jannus heeft mij enorm geholpen om mijn leven, dat op een gegeven moment totaal op zijn gát lag, weer zin en inhoud te geven.

Ik heb - onder andere - ook epilepsie. De aanvallen werden, nu zo' n 13 jaar geleden, steeds frequenter en heftiger, en naast dat ik uitgeput was, dúrfde ik ook niets meer zelfstandig te doen. Allerlei situaties worden immers gevaarlijk, als je overvallen kunt worden door een epilepsie aanval...

Mijn hond Jannus ontwikkelde - uit zichzelf - de gave om mij te waarschuwen voor een komende aanval, al enkele minuten vóórdat ik daadwerkelijk plat ging. Ik denk dat in potentie iedere hond die gave heeft, maar niet elke hond zal iets doen met die potentie. En/of niet iedere eigenaar zal herkennen dat de hond er iets mee doet.
Ik heb Jannus daar niet in getraind, hij heeft dat zelf ontwikkeld. Natuurlijk, toen hij dat eenmaal deed en ik dóórhad wat hij deed, heb ik hem elke keer bedankt/beloond voor zijn waarschuwing. Dus toen dat gedrag er eenmaal was, heb ik er wel aan bijgedragen dat dat gedrag in stand bleef.

Was Jannus dan zo'n "nobele" hond, dat hij dat deed? Ik denk van niet; het achteraf analyserend denk ik dat Jannus mijn aanvallen doodeng vond, in het begin. Voordat je een epilepsie aanval krijgt, verandert heel subtiel ondermeer je lichaamsgeur. Of dat voor álle vormen van epilepsie geldt weet ik niet; voor mij geldt het met zekerheid wel. Mijn (menselijke) partner ruikt het ook, maar dan pas als de aanval al daadwerkelijk is ingezet, of soms, vlák daarvoor al.
Afijn, Jannus leerde vanzelfsprekend om een verband te leggen tussen die veranderende lichaamsgeur en die enge aanvallen van mij. Dus (allemaal achteraf beredeneerd, ik had dat toen allemaal niet meteen door!) werd hij nerveus, zodra ik die lichaamsgeur kreeg. Dan zocht hij steun bij mij, door bijvoorbeeld demonstratief op mijn voeten te gaan zitten. Of misschien wilde hij vragen "ga nou alsjeblieft niet weer zo raar doen, want dat vind ik heel eng".

Toen ik eenmaal bemerkte dat Jannus mij door zijn gedrag wees op een aankomende aanval, heb ik er dankbaar gebruik van gemaakt. Daarnaast heb ik geprobeerd om Jannus te leren dat hij niet bang hoefde te zijn van mijn rare gedrag tijdens zo'n aanval. Ik denk wel dat dat gelukt is, gelukkig maar voor mijn lieve hond.
Het "eindresultaat" was dat Jannus mij steeds eerder kon waarschuwen. Hij werd steeds meer alert op die verandering van lichaamsgeur en hij leerde (omdat ik het beloonde) om de waarneming van die geur meteen om te zetten in gedrag (mij waarschuwen).
Jannus heeft ook het áántal aanvallen drastisch helpen verminderen. Eén van de triggers voor mij is namelijk stress. Stress in welke vorm dan ook; dat kan "me boos maken" zijn, maar ook bijvoorbeeld net even wat meer willen doen (fysiek) dan waartoe mijn lijf op dat moment in staat is. Veel aanvallen heb ik kunnen afwenden, doordat Jannus mij waarschuwde en ik me dan bewust werd dat ik stom bezig was (door te willen doorgaan met waar ik mee bezig was, terwijl mijn lijf toch echt al signalen gaf dat het "op" was, dat ik maar beter kon stoppen). Op die manier heeft Jannus mij ook geholpen om steeds beter zélf de signalen van mijn lijf serieus te nemen, in plaats van maar dóór te gaan (vanuit het idee "stel je niet aan").
Als ik dan toch nog een aanval kreeg, heeft Jannus zich uiteindelijk aangewend om dan bovenop mij te gaan liggen. Ik weet niet zo goed waaróm, maar ik was daar zó blij mee (en nog steeds ontroert het me zo dat ik weer zit te grienen, ). Lach er maar om hoor (alsjeblieft), ik moet er zelf óók om lachen! Ik heb meermalen op stoepen en in wegbermen gelegen met een hond op m'n rug

Met Jannus letterlijk aan mijn zijde durfde ik na verloop van tijd weer te fietsen, te wandelen en zelfs weer auto te rijden. Gelukkig maakte dat het leven voor Jannus op zíjn beurt ook weer fijner. We konden op die manier immers weer allerlei dingen ondernemen die hij óók leuk vond.

Zo. 't Is hier weer droog hoor!
Enne, niks "zielig" of zo, volgens mij was dit een heel gezonde huilbui. Dankjewel dus, Danielle!

Karen

plaatje van Jannus :

Nils Vellinga schreef op zaterdag 20 februari 2010, 19:27:


Hmmm, ik denk dat een betere (?) vraag zou kunnen zijn: zou je je paard dat wel leren? Waarvoor is het nodig?
Vooral zolang dat paard nog niet zo superlening (gegymnasticeerd) is, is het dan überhaupt wel een goed idee om dat aan je paard te vragen?

grt,
Karen

Karen Koomans schreef op zaterdag 20 februari 2010, 20:48:


Superlening?!
moet zijn: super lenig !

sorry,
Karen

jennet schreef op zaterdag 20 februari 2010, 20:49:



Oef, AU! Wat mankeert je paard Jennet, dat het lopen zichtbaar zo'n pijn doet? Als je dat in een andere draad al had vertelt - excuus! (wil je dan misschien even een verwijzing naar dat bericht plaatsen hier, als dat bericht er is)?

grt,
Karen

Hoi Jennet,

Inderdaad, AU . Je paard heeft onmiskenbaar pijn.
Hopelijk gaat het heel snel lukken om te achterhalen waardoor de pijn veroorzaakt wordt, zodat een gerichte behandeling kan worden gestart. Heeft er al een dierenarts naar haar gekeken?
Ik hoop dat je je niet heel beledigd zult voelen, maar eh.. het zou gezond zijn voor je paard om flink wat kilo's kwijt te raken. Er hóeft niet een direct verband te zijn tussen haar pijn bij het lopen en overgewicht, maar mogelijk is het wel. Bijvoorbeeld, als er IR is ontstaan, waaruit bevangenheid is voortgekomen.

grt,
Karen

Hoi!
Mijn vorige bericht kruiste met dat van jou, Jennet
Ik denk dat prioriteit 1 nu moet zijn om haar zo goed mogelijk en zo snel als mogelijk pijnvrij te krijgen. Hoefonderhoud hoort daar wel bij, maar ik vermoed dat een aangepast dieet en een magnesium supplement nu éérst belangrijk zijn. Als je IR als diagnose bevestigd wilt zien, dan zou een dierenarts bloed moeten komen prikken. Uit je verhaal begrijp ik dat een dierenarts bij jouw paard nog een groot probleem is. In dat geval zou ik ervoor kiezen meteen je paard te gaan behandelen alsof je zeker weet dat ze IR heeft. En indien dat mogelijk is, zouden foto's (thermografie?) een waardevolle aanvulling kunnen zijn bij het vaststellen van wat er daadwerkelijk allemaal aan de hand is.
grt,
Karen

els kaper schreef op vrijdag 29 januari 2010, 21:24:

(knip)

Els, hoe is het inmiddels met je paard?
Ik kan me voorstellen dat het heel frustrerend is om niet te weten wat de oorzaak is geweest van haar ernstige IR.
Mag ik je vragen wat voor voer ze kreeg, vóórdat ze ziek werd? Stél dat blijkt dat het aannemelijk is dat ze van dat voer (het soort en de hoeveelheid) IR heeft gekregen, dan kun jij dat natuurlijk (verdrietig genoeg!) niet meer terugdraaien. Maar het zou er wel toe kunnen leiden dat andere mensen die ongeveer diezelfde voeding geven daarmee stoppen. Nu ja, ik bedoel: het is zeker niet mijn bedoeling om jou eventueel "om je oren te slaan" als je voer hebt gegeven dat - achteráf bezien - misschien ongezond was. Het gaat me er om dat áls dat het geval is, wij (forummers) daar hopelijk iets van leren.
Vr. grt,
Karen

jennet schreef op zaterdag 20 februari 2010, 22:25:


Hihi, nouwwww dat valt tegen , heel sóms ben ik snel


Precies: dat kan geen kwaad (zolang je je, vanzelfsprekend, aan de gebruiksaanwijzing houdt). En het lijkt me bij jouw paard zéker het proberen waard, ik geef het een grote kans dat ze daar van opknapt (in combinatie met een IR aangepast dieet) en zodra dat moegelijk is hoefonderhoud en meer beweging. Zolang ze zo'n pijn heeft als op het filmpje zou ik haar geen beweging meer geven op een verharde ondergrond. Wel op zand/gras, maar alleen als dat gaat en zo lang dat gaat (als je paard niet wil lopen vanwege pijn, zou ik nooit beweging forceren).


Ik denk het wel, maar er zijn andere mensen op dit forum die daar veel meer van af weten dan ik. Een voordeel is ook dat zoiets bij jouw paard thuis kan en dat de thermograaf-meneer (of mw) je paard niet hoeft aan te raken.

grt,
Karen

Spirithorses schreef op zaterdag 20 februari 2010, 15:48:


Ja, de boosheid is helemaal over!
Moet meteen denken aan die reclame: "niet boos op Binck"

Zoals je wellicht zult lezen (bericht over mijn hond Jannus) heb ik inmiddels wél weer een huilbui gehad..., maar die was niet uit boosheid of frustratie.
Ik ben de afgelopen dagen sneller emotioneel dan gewoonlijk (óók naar de slappe-lach-kant toe). Gaat wel weer over! (hoewel, dat snel de slappe lach krijgen bevalt me wel ).


Pfff, wat een bevalling hè, een verhuizing. Een proost op jullie nieuwe onderkomen!

Karen

Ellen2 schreef op zaterdag 20 februari 2010, 21:56:


Helemaal mee eens, Ellen.
Ik hoop dat "goed voorbeeld doet goed volgen" ook hier op gaat. Maar inmiddels krab ik mezelf wel meer dan tot voor kort op m'n kop , omdat ik me steeds meer realiseer dat een "goed voorbeeld" eventueel ook "slecht gevolgd" kan worden.

Naar mijn overtuiging kunnen dieren ábsoluut heel veel positieve dingen bewerkstelligen in de (geestelijke) gezondheidszorg. En het dier kán daar zelf ook plezier aan beleven. Maar of dat laatste werkelijk wordt nagestreefd en/of wordt bewaakt, dat staat of valt met degene(n) die het dier begeleiden, en eventueel een organisatie daar achter.

Ik ben me nu meer bewust van het risico: als ik met Fred leuke dingen doe op die zorgboerderij, dan bestaat de kans dat andere zorgboerderijen denken "dat willen wij ook". Op zich niets mis mee, maar er IS een risico dat mijn voorbeeld op een slechte manier wordt gevolgd (ten koste van dieren, in dit geval een hond).

Toch, als ik daar dan over doordenk, vraag ik me af "is dat een goede reden om dan te stoppen met wat ik daar doe?" en dan is mijn eigen antwoord daarop "nee". Zo lang ik zelf integer bezig blijf en benadruk dat zoiets nooit ten koste van het dier mag gaan, hou ik mezelf niet verantwoordelijk voor eventuele anderen die het slécht doen.
Vergelijkbaar (?) met de mensen die de Hoef Natuurlijk-cursus geven en ook niet verantwoordelijk kunnen worden gesteld voor een cursist, die die cursus MISbruikt (bijv. door zichzelf daarna "Gecertificeerd Bekapper" te noemen en met veel te weinig kennis en ervaring aan andermans paarden gaat lopen klooien).
Vergelijkbaar (?) met mensen die op een doordachte, kundige PN-manier lessen op buitenrit geven, en niet verantwoordelijk kunnen worden gesteld wanneer een prut-manege zou besluiten "heejjj, lessen tijdens buitenritten zijn HOT, dat gaan wij ook doen!"

grt,
Karen

jennet schreef op zaterdag 20 februari 2010, 22:48:


Ik snap waarom je het doet hoor Jennet, natuurlijk doe je wat je denkt dat jouw paard het meeste helpt!
Ik zelf zou dat niet doen, inderdaad: ik zou niet dwingen, en ik zou zolang ze duidelijk pijn heeft, harde ondergrond vermijden (dan maar nog een beetje erger achterstallig hoefonderhoud). Ik heb wel wat ervaring en ook kennis op het gebied van IR en HB, maar ik acht mezelf beslist geen specialist op dat gebied! Daarom hoop (en verwacht) ik, dat nog meer mensen hun mening zullen geven.

grts,
Karen