Mariss schreef op maandag 8 maart 2010, 16:43:


Euh ja, of het moest zijn dat paardlief helemaal zelf beslist had na al die maanden dat het wel genoeg geweest was?
Ze heeft alleszins achteraf niets anders gekregen ofzo. Alleen ook dezelfde medicatie die ze daarvoor ook al een aantal keren had gehad. (En die dus op zich weinig deed, aangezien die leverwaarden toen bleven stijgen telkens er opnieuw bloed werd genomen.)

T'is wel zo dat mijn paard na die onderzoeken in de kliniek ook een hele zware antibiotica-kuur heeft gekregen. Er was namelijk iets niet helemaal goed gegaan en ze had daar een darmperforatie opgelopen. Ze hebben haar toen direct beginnen behandelen met meerdere antibiotica om een buikvliesontsteking voor te zijn.
Dus misschien dat dat er ook iets mee te maken heeft gehad?
Maar in principe kan die antibiotica zelf niet veel veranderd hebben aan de ontsteking in haar lever want uit die biopsie bleek dat die niet bacterieel was. (Ook niet viraal of parasitair trouwens. Men hield het erop dat de oorzaak een vergiftiging zou zijn, bij gebrek aan een betere verklaring. )

Ik zat sinds dit weekend ook met iets in mijn hoofd, wat misschien wel binnen dit topic thuis hoort.

Ik heb net een fijn weekendje zee achter de rug. We waren daar met 6 man en zijn enkele keren op het strand gaan rijden. De paarden waren daarbij grotendeels eigen paarden van mensen uit mijn gezelschap. (voornamelijk jonge springpaarden) En dan waren we ook nog met 2 die daar manegepaarden hebben gehuurd.
Nu lag het tempo op onze strandritten allesbehalve laag.
Zelfs de manegepony's die ik daar mee kreeg en dat toch gewend zijn, werden ontzettend heet zodra ze in de gaten hadden wat de bedoeling was. 2 van de 3 die gereden heb, bleven daarbij wel redelijk goed luisteren maar 1tje maakte er blijkbaar een ere zaak van om al die springpaardjes eruit te lopen. En zodra er een ander paard langszij kwam, stak die nog een tandje bij. (daar zat niks anders op dan gewoon laten gaan tot hij door had dat de rest niet meer volgde) De eigen paarden waren over het algemeen wel beter te stoppen.
Maar ik denk dat de meeste mensen uit ons gezelschap wel ergens eens moment gehad hebben, waarop ze zelf niet meer in staat waren om te vertragen. (Gelukkig had niet iedereen dat moment gelijktijdig ) Maar laat ik het er op houden dat ik het idee had dat het niet altijd even gecontroleerd ging. En dat iedereen zijn handen behoorlijk vol had om dat jonge geweld een beetje in toom te houden. (redelijk letterlijk dus)

En naar aanleiding daarvan vroeg ik mij af in hoeverre je zoiets bitloos zou kunnen doen?
Of voor mijn part met een bit, maar dan zonder hard te worden in je handen?

Ik ben eigenlijk van plan om volgende keer mijn eigen merrie ook mee te nemen. En normaal gezien kan ik die altijd stoppen ongeacht wat de rest van de groep doet en zonder dat ik daarvoor hard in mijn hand moe worden. Ik kan haar normaal gezien wel laten stappen terwijl de rest van de groep weg galoppeert.
Maar toch heb ik zwaar mijn twijfels of dit zomaar zou lukken met haar in zo'n situatie.
Nieuwe spannende en wijdse omgeving, veel wind, tempo dat een stuk hoger ligt dan een gewoon 'door het veld'- galopje. Dan wordt ze te heet, denk ik, om haar nog te kunnen controleren. (mevrouw is half volbloed voor iets.)

Toen ik gisteren weer thuis kwam, heb ik eens even de proef op de som genomen en ben ik wachtoefeningen met haar gaan doen in het veld. Weg galopperen (maar sneller dan handgalop) en dan op de rem, een heel stuk stappen en weer weg etc... Daar wordt ze héél heet van.
En ik was daar eigenlijk niet zo blij mee. Ze begon te bokken om nog sneller te mogen in galop en terugkomen ging naar mijn gevoel veel te traag. Blijven stappen doet ze dan weer wel netjes.
Ik zit nu te bedenken hoe je dit nog beter zou kunnen trainen?
En is het überhaupt haalbaar om altijd met een zachte hand je paard onder controle te hebben in zo'n situatie en om te kunnen stoppen te midden van een groep crossende paarden?

Mariss schreef op maandag 8 maart 2010, 18:49:


Nee, nee, mijn paard had geen darmproblemen.
Die darmperforatie was het rechtstreekse gevolg van de onderzoeken die men heeft uitgevoerd ivm haar lever. Daarvoor was er met haar darm niks aan de hand.
Bij een leverbiopsie steken ze een naald door de long tot in de lever net om het aanprikken van de darm te vermijden. Maar bij mijn paard was er blijkbaar toch een stukje darm tussen gekomen en heeft men per ongeluk die biopsienaald ook door haar darm geprikt.
Als je paard dan een buikvliesontsteking krijgt door die lekkende darm, dan heb je een dood paard. Daarom dat men meteen met een antibiotica-infuus begonnen is, toen dat 'foutje' ontdekt werd.
Mijn paard haar spierwaarden waren trouwens ook ligt verhoogd toen die leverwaarden zo hoog waren. Dus daar zit waarschijnlijk wel een verband?

Dat ze dmv osteopathie behandeld werd, was vooral het idee van die DA in de kliniek. (Die is ondertussen ook osteopaat) Dat is niet bepaald de standaard behandeling, maar die wilde wel eens wat uit proberen voor ik er zomaar prednisolon in zou stoppen.

Amaai, ik wil het ook graag op het toetsenbord steken... Maar ik vrees dat het toch de persoon erachter is

'Licht' dus.