Christel schreef (en Anja ongeveer hetzelfde, in andere woorden):
> Waar ik wel moeite mee heb, is het benoemen van de mens als 'de jager' die
> het paard wegstuurt en hem daarna weer bij zich roept terwijl het paard al
> had gedacht: "okee, dood mij maar". Dat vind ik erg overtrokken en het
> spoort m.i. ook niet met de realiteit.
Oké, ik kan me dat wel voorstellen, dat je daar moeite mee hebt.
Ik probeer onderstaand daarom tot dezelfde conclusie te komen als Hempfling (omdat ik het met de conclusie eens ben), maar dan vanuit een andere gedachte.
Ik kijk naar paarden onderling, hoe zij met elkaar omgaan. Ik zie dan maar twee redenen waarom een paard een ander paard wegstuurt; het is ófwel spel, óf het is respect vragen of opeisen dmv agressie. Die agressie kan mild zijn (een boze blik), tot heftig (een trap die knalhard raak is).
Ik noem het paard dat wegstuurt even Paard 1, dat schrijft wat makkelijker ;-o
(
1) Het is spel
In dat geval blijft paard 1 zelf niet staan, maar beweegt méé. Bovendien maakt lichaamstaal, bijvoorbeeld een gleuf (holling) in de bovenlip, duidelijk dat het spel is.
En de relatie die die beide paarden al hebben opgebouwd, die zal ook helpen om duidelijk te maken aan paard 2, dat het spél is, geen agressie.
(
2) Als het géén spel is, dan is het agressie
In dat geval kan Paard 1 vaak blijven staan. Een boze blik, plus eventueel een uitzwaaiende hals (richting paard 2) is meestal voldoende. De boodschap is “rot op / toon je respect aan mij!”. Dit gedrag zie je bijvoorbeeld vaak wanneer paard 1 iets lekkers eet, en paard 2 komt aanwandelen.
Soms blijft paard 1 bij dit soort agressie níet stilstaan, maar zet een – meestal heel kort durende – achtervolging in. Dat is zeg maar fase 2 (of 3) van
Parelli. "Achtervolgen" is méér druk zetten, dat hoeft (bij
Parelli) niet letterlijk te betekenen dat je achter je paard aanholt, maar kan ook een signaal met de zweep/stick zijn. Alsof je dan een extra lange hals hebt, die je waarschuwend kunt uitzwaaien in de richting van het paard.
Fase 1 is dus een "mild" waarschuwend signaal (“rot op – en laat daar mee zien dat je mij respecteert!”). Reageert paard 2 niet snel genoeg of niet respectvol genoeg naar de zin van paard 1, dan gebruikt dat paard vervolgens “fase 2”; dat wil zeggen dat de boodschap “rot op” met meer agressie, meer druk, wordt duidelijk gemaakt.
“Fase 5” zou je dan kunnen vertalen als paard 1, die daadwerkelijk een beet of een rake trap uitdeelt aan paard 2.
Parelli-ers zullen die fases herkennen, ze maken er gebruik van en ze beroepen er zich ook op dat paarden dat zelf ook gebruiken (“druk” uitoefenen, en fases daarin). Zelfs de boze blik wordt daadwerkelijk toegepast (!) –
Parelli noemt dat de Schwiegermutter blik (de strenge of afkeurende blik van een schoonmoeder).
Is dit alles (
Parelli) een natuurlijke gang van zaken? Vanzelfsprekend is dat zo, paarden passen het immers ook op elkaar toe!
Maar, als je kijkt naar twee paarden die dikke vrienden zijn. Passen zij dit ook toe?
Mijn visie daarop is: ja, soms. Maar alleen wanneer één van die twee vrienden een keertje te onbeleefd is, te disrespectvol. Dan zegt die ander daar wat van, mbv fase 1.
Bij echte vrienden (twee paarden) zie ik het nooit verder gaan dan fase 1, én ik zie dat het soms vriend 1 is die zegt “rot op (kun je niet wat respectvoller zijn voor mij?)” en soms is het vriend 2 die dat signaal aan de ander geeft. Vrienden geven dus
wederzijds respect, en als dat een keertje niet gebeurt door één van de twee, dan accepteren vrienden van elkaar dat daar wat van gezegd wordt.
_________
De kern van wegsturen (niet als spel) is, dat fase 1 tot en met 5 alléén worden toegepast door paard 1, op het moment dat paard 2 niet voldoende respect toont!
Of ze nu vrienden zijn of niet.
______________
Ik zelf wil graag 2 basis dingen met betrekking tot mijn paarden. Ik wil dat ze mij respecteren (zoals ik ook hen respecteer!). En ik wil graag (innige) vriendschap met mijn paard.
Waarom gebruik ik dan dús geen join-up?
Omdat de join-up er op neer komt, dat je je paard blijft wegsturen (niet als spelletje maar op basis van druk/agressie), nét zolang tot het paard zegt “oké, jij hebt gewonnen, ik geef mij (totaal) aan jou over”. Vrienden eisen niet dat de één zich (volledig) overgeeft aan de ander.
Waarom gebruik ik dús ook niet de principes van
Parelli?
Omdat paardenvrienden elkaar alleen maar dán wegsturen (dus respect vragen of respect eisen van de ander), wanneer die vriend een keer de regels van respect/beleefdheid overtreedt.
Maar
Parelli gebruikt fase 1 (en indien nodig t/m fase 5) telkens opnieuw en opnieuw, óók op momenten dat het paard 100% respectvol is naar de trainer/eigenaar toe.
Voorbeelden? Te zien in vrijwel elke video opname van iemand die aan het
parelli-en is. Bijvoorbeeld, paard staat naast de trainer. Paard geeft alle signalen (lichaamstaal) af dat het accepteert dat het ranglager is dan de trainer (hoofd laag, smakken, etc.).
Trainer kriebelt het paard op een lekker plekje. Het volgende moment stuurt de trainer het paard weg, op basis van druk (druk is een milde vorm van agressie). Door, bij de circling game, óók nog eens stokstijf te blijven staan, benadrukt de trainer nóg meer dat de boodschap is (door paardenogen bezien): “Rot op, toon eens wat meer respect voor mij. Dit is géén spelletje!”.
Hóe kan een paard dat nu begrijpen?!
Het heeft al duizend keer getoond, z’n allermachtigste bést gedaan om te zeggen: “ik ACCEPTEER dat ik ranglager ben dan jij. Ik toon je ALLE respect dat ik je maar kan tonen” maar tóch vraagt de trainer/eigenaar aan het paard om dat telkens opnieuw en opnieuw te tonen. En tussentijds is diezelfde eigenaar/trainer de vriend, de bondgenoot, die het paard streelt op zijn favorite plekjes.
KFH noemt het jager versus bondgenoot, die “schizofrene” rolwisseling van trainers die dit soort methodes telkens gebruiken.
“Schozifreen”, in meer of in mindere mate; want natúúrlijk gedraagt de ene
parelli-trainer zich in veel grotere mate “schizofreen” (bezien door de ogen van het paard), dan de ander! Dat hangt ondermeer af van hoeveel R+ (positieve beloningen) je gebruikt, en of die beloningen wel of niet een duidelijke timing hebben, dus direct verband houdend met specifiek gedrag van het paard.
Dus niet iedereen die
Parelli’s technieken toepast, is meteen een schizofreen monster in de ogen van zijn of haar paard. Maar (op zijn minst)een beetje schizofreen? Ja, volgens mij is het logisch dat ieder "
Parelli-paard" dat zo ziet mbt zijn trainer/eigenaar.
Misschien is het principe nu duidelijker? Niet persé "jager" versus bondgenoot, maar eventueel "agressor" versus bondgenoot?
grt,
Karen
Warboel
