Piet schreef op donderdag 11 maart 2010, 18:57:


ik voel met je mee Piet.

Spirithorses schreef op donderdag 11 maart 2010, 19:21:


ik ook

Ik wil gewoon even iets kwijt, een bedenking die ik maak, maar ik weet niets van Parelli, dus men mag mij verbeteren als ik fout ben.

Ten eerste: vind ik dat achteruit sturen met touwwiebelen (niet slaan!) niet volledig correct. Paarden reageren met een schrikreactie (mag als ze even je omver lopen en jij corrigeert van mij). Hoofd omhoog, hals aangespannen, rug weggedrukt, achterbenen stijf. Nou dat wil ik helemaal niet. Ik zie het evengoed bij beginners als bij paarden die al wat langer met parelli bezig zijn. Dat is niet zo ergonomisch voor het paardenlichaam weet je wel. Wordt er bij parelli aandacht geschonken aan correct achteruit gaan of is dat bijzaak. Een welgemeende vraag, waar ik even iets meer over wil weten.

Ten tweede:
Als ik dit filmpje bekijk en ik zie de manier waarop een paard wordt aangepakt omdat hij zijn vriendjes leuker vind dan in dit geval Linda. Als dit de manier van werken is, dan valt er wel bij mij een eurootje waarom Parelli paarden soms afgesloten lijken van de wereld. Beetje onverschillig geworden lijken. Ik zie graag paarden met vuur, die het enig vinden om te dollen en gek te doen, die het leuk vinden om met je te werken maar die het niet kunnen laten ook een beetje eigen inbreng erin te steken. Die wel eens durven te schrikken, maar die toch bij je zijn. Ik mis dat een beetje bij Parelli, als ik Honza bekijk bv niet, maar bij anderen veelal wel.

Ooit is mij de opmerking gegeven dat Benny en Ik te 'voorzichtig te rustig' waren met Enno. Enno de onzekere. Enno die ontzettend veel steun zoekt bij zijn begeleider. Ik geloof dat het Nathalie en vero waren die me dit zeiden. Nou ik had dit paard kunnen proberen immuun maken voor bepaalde zaken, maar hij was al zo ontzettend introvert. Eigenlijk wilde ik dat Enno een beetje meer persoonlijkheid ging ontwikkelen, dat hij ons duidelijk zou gaan durven aangeven wat hij leuk vindt, wat niet ed. Nu 1,5j nadat we hem hebben durft hij je aanraken uit eigen intentie, je kusjes geven, durft hij te zeggen dat hij geen zin heeft in een bepaalde oefening, dat hij graag een snoepje zou willen, dat hij vindt dat hij goed gewerkt heeft en volgens zichzelf wel een beloning verdient, .... Dat is wat ik wil in een paard. Een duidelijke eigen mening, waarmee je kan beginnen onderhandelen. Een paard dat wil meewerken maar zijn eigenheid daarvoor niet wegsteekt. Amaroc is daar ook een voorbeeld van bv.
Nu werkt hij graag, is extravert, komt op voor zichzelf en steekt overal zijn eigen input is. Daar kan een oplettend oog wat mee. Je haalt er steeds meer uit. Je maakt hem trotser, je daagt hem uit, je beloont uitbundig als hij dat verdient. Je moest hem 5j geleden zien én dan nog wel als hengst: een platte pannenkoek waar je niets mee kon.
Ik mis dat enthousiasme vaak op filmpjes van Parelli, niet?

Waarom zie ik bv bij Honza wel een paard dat plezier lijkt te beleven en anderen helemaal niet. Personaliteit? Wordt daar dan aan gewerkt of niet? Krijgt een introvert paard de kans om zich niet nog meer te gaan afsluiten, maar om zich net te gaan ontplooien en te gaan ontwikkelen?
En besteden zij ook aandacht aan gymnasticeren, want die indruk krijg ik niet als ik zulke paarden zie bewegen?

Let mensen dit zijn echte vragen en bedenkingen waarop ik antwoorden wil, want ik ken niets van Parelli. Maar ik neem bepaalde zaken waar, waar ik niet goed weet hoe en wat.

Ten eerste: vind ik dat achteruit sturen met touwwiebelen (niet slaan!) niet volledig correct. Paarden reageren met een schrikreactie (mag als ze even je omver lopen en jij corrigeert van mij). Hoofd omhoog, hals aangespannen, rug weggedrukt, achterbenen stijf. Nou dat wil ik helemaal niet. Ik zie het evengoed bij beginners als bij paarden die al wat langer met parelli bezig zijn. Dat is niet zo ergonomisch voor het paardenlichaam weet je wel. Wordt er bij parelli aandacht geschonken aan correct achteruit gaan of is dat bijzaak. Een welgemeende vraag, waar ik even iets meer over wil weten.

Ten tweede:
Als ik dit filmpje bekijk en ik zie de manier waarop een paard wordt aangepakt omdat hij zijn vriendjes leuker vind dan in dit geval Linda. Als dit de manier van werken is, dan valt er wel bij mij een eurootje waarom Parelli paarden soms afgesloten lijken van de wereld. Beetje onverschillig geworden lijken. Ik zie graag paarden met vuur, die het enig vinden om te dollen en gek te doen, die het leuk vinden om met je te werken maar die het niet kunnen laten ook een beetje eigen inbreng erin te steken. Die wel eens durven te schrikken, maar die toch bij je zijn. Ik mis dat een beetje bij Parelli, als ik Honza bekijk bv niet, maar bij anderen veelal wel.

Waarom zie ik bv bij Honza wel een paard dat plezier lijkt te beleven en anderen helemaal niet. Personaliteit? Wordt daar dan aan gewerkt of niet? Krijgt een introvert paard de kans om zich niet nog meer te gaan afsluiten, maar om zich net te gaan ontplooien en te gaan ontwikkelen? Of wordt die nog introverter gemaakt?
En besteden zij ook aandacht aan gymnasticeren, want die indruk krijg ik niet als ik zulke paarden zie bewegen?

Let mensen dit zijn echte vragen en bedenkingen waarop ik antwoorden wil, want ik ken niets van Parelli. Maar ik neem bepaalde zaken waar, waar ik niet goed weet hoe en wat.

Niemand buiten Christel?

Ok, dank je Liesbeth voor je woordje uitleg. Ivm het karakter en omgang vond ik jouw paard best wel een mening hebben hoor. Het is dus niet dat ik iedereen over dezelfde kam scheer, maar er is wel een bepaalde lijn die ik zie terug komen. Vandaar ook mijn vraag uiteraard.
ivm het achteruit gaan: eerst veiligheid ... uiteraard, maar ik zou paarden en dan voornamelijk ook jonge paarden toch vanaf het begin aanleren niet zo met het hoofd in de lucht te reageren. Volgens mij is daar zeker een andere methode voor, want hier gaan ze allen op de stem (tttttttttttt tja schrijft en klinkt raar) achteruit zonder die vluchtreactie (weggedrukte rug, hoofd omhoog). Of het nu onze shetter, invierno, corazon, Amaroc of Enno is (was), zo hebben zij het niet geleerd en mijn hulpen en vragen waren veel subtieler.

Britt ik hoor je al bezig hoor: kwebbel de kwebbel
Vergeet niet dat ik ook op een gegeven moment zei dat je niet moest overdrijven, maar op de juiste moment met de juiste intonatie aangeven wat ze moet doen en wat ze goed doet. Daartussen moet je niet blijven ratelen (heeft ook geen zin), want daar gaat ze op afstompen (zeker jeanneke)

Ik ben benieuwd ...