Wat is in hemelsnaam het nut, of anders de lol van het plaatsen van zo'n onnozele link? Als datgene je niet boeit waar een ander de moeite voor neemt om uit te zoeken, te vertalen en leesbaar op te schrijven, sla het dan over maar laat het kwetsen achterwege aub.

Clickerend rijden lijkt mij niet te doen. Om de haverklap stoppen, voorover bukken, brokkie erin, teugels weer bij elkaar graaien, motor starten en dan weer door? Ik vind het zelf handiger om tijdens het rijden te belonen met stem. Als ie bv achter mooi gaat zakken bij een verkorte stap-drafovergang waardoor ik weet dat hij zich vermeerdert inspant op mijn verzoek, dan roep ik jaaa, en datzelfde jaaa wordt op de grond soms gevolgd door een brokkie. De intentie is dan toch wel aanwezig.
Heel af en toe lijk ik zelfs te merken waar Michiel het over had: plezier hebben in het uitvoeren van de oefening 'an sich', gewoon omdat paard het leuk vindt.

Heleen van Minderhout schreef op zondag 14 maart 2010, 16:44:


Wat is de reden om Nature's best met spelt te voren? Dat hij erop getest is en dat het geen kwaad kon?
Zeker nu hij minder beweegt zou ik uiterst terughoudend zijn met granen.

Zit Cindy bij jou in de buurt? Want die beheerst het hele pakket dat met locomotie te maken heeft.
En anders is een osteopaat nooit weggegooid geld; je kunt het altijd als check-up zien. Osteopathie kan grote veranderingen brengen waardoor de spieren hun werk beter aankunnen en de rechtrichtoefeningen hun doel eerder/beter treffen.

Ja, ik en Marijke de Jong en het BB-werk. Mijn enige bedenking is dat ik vind dat er een zwaar accent op de lage hoofdhouding wordt gelegd, ik beinvloed zelf het hoofd liever zo weinig mogelijk. Ik snap wel waarom het gebeurt; het creëert een spanningsboog waardoor de spieraanspanning en -opbrengst maximaal is. Het gehele BB-systeem draait om 'buiging', terwijl ik zelf 'balans' en daaruit voortvloeiende lichtheid de kernzaak vind. En daarin dus bv Anja Beran volg en niet zozeer BB of Marijke.
Ik ken de oefening die je moet doen, beoefen die zelf ook vaak op mijn fietspadje, als check en als gymnastiek.
Mag ik nog een goedbedoelde raad geven? Waak er goed voor dat je hand licht blijft daarin: een slappe, niet dwingende, eerder uitnodigende en dan volgende hand die stelling vraagt om de juiste buiging te verkrijgen. Vaak ben je als werker aan de hand zo gefixeerd op het ondertredende binnenachterbeen en de gewilde buiging in hals en lendenen, dat je vergeet dat je hand intussen heel erg dwingend en star kan zijn, per ongeluk. Wat mij daarin helpt: halstertouw aan kaptoom of zijring vh halster tussen duim en wijsvinger vasthouden. Dan is je handgevoel veel fijner en ben je nooit te ruig. Het grote werk geschiedt immers achter, bij het ondertredende binnenachterbeen EN het uittredende buitenachterbeen.

Geweldige naam voor een koe trouwens!

Michiel schreef op maandag 15 maart 2010, 9:06:

Ik vrees dat je geen gelijk hebt. Het voelt misschien zo omdat je zelf al langer in non-ijzerland bivakkeert. Maar nog steeds lees ik op sites van dierenklinieken (ook de toonaangevende) dat aandoeningen als hko, hb, artrose en knieproblemen ondersteund worden met therapeutisch beslag, nog steeds lees ik op fora dat een ijzertje de redding blijkt voor het niet lekker gaande paard, recent werd bij een bevriend paard een hoefzweer zeer diep uitgesneden en ter ondersteuning moest er een ijzertje onder... ik zie in dat denken nog geen enkele kentering komen.

Ik kan me voorstellen dat het toenemende gewicht en de veranderde gang (waggelen) de hoefvorm beinvloeden.

Ik lees nu al een paar keer dat 'hoofd laag' een oefening is die je blijkbaar vraagt in schrikreacties. Waarom is dat? Wat is er precies verkeerd aan als een paard zijn hoofd in de lucht steekt omdat het schrikt, iets gespannen bekijkt of zich verzet? Waarom moet dan dat hoofd meteen omlaag, dat is toch symptoombestrijding zonder de schrik weg te halen?
Ik vraag het mij gewoon af.

Ik vind serieus dat jullie nu als een speer vooruit gaan! Petje af voor de goede voorbereiding door Josien!

Luizen zitten doorgaans op een verzwakt dier. Enig idee waarom ze (de luizen) deze pony hadden uitgekozen?

Ik blijf het niet-kloppend vinden. Als een paard schrikt, mag hij wat mij betreft gerust als een paard reageren: kop omhoog en snuiven, kijken, snorken. Ogenblikkelijk op zo'n moment zijn hoofd omlaag vragen houdt dan geen rekening met zijn natuurlijke gedrag, maar gaat eraan voorbij uit -als je het mij vraagt- een overdreven controledrang. Waarom mag hij niet snuiven, snorken met zijn kop omhoog? Wat is daar precies zo erg aan? Waarom willen we dat inperken, afnemen, ombuigen?
Ik krijg dezelfde associatie als mevrouw Parelli die de aandacht van het paard meent af te kunnen dwingen door zijn blik naar zich toe te richten (niet de methode, wel het mechanisme). Daarmee héb je 'm niet, hoewel het ogenschijnlijk zo lijkt.

Ik vind nl dat je nooit een heel paardenleven lang, elk groot en klein gevaar op elk moment beter kunt blijven inschatten, zodat het paard afleert zelf te bepalen of iets gevaarlijk is, iig wanneer jij erbij bent. Dat leidt onherroepelijk een keer tot een vertrouwensbreuk(je). (Kijk naar de oplettendheid van de gemiddelde mens om je heen en vergelijk dat met de gemiddelde oplettendheid van paarden om je heen. Is schrikken hoor).
Ik vind dat je afhankelijkheid creëert en zijn natuur geweld aan doet, sterker nog, niet respecteert. Bovendien ziet en hoort en ruikt een paard nu eenmaal beter/anders dan wij halfblinde vooringenomen onoplettende tweebeners, waarom zou hij in godsnaam op een minder getalenteerde begeleider vertrouwen? Ik vind het praktischer om deze reacties mede te gebruiken: zijn observatievermogen, zijn terreinzekerheid, zijn balans. Kun je allemaal je voordeel mee doen.
Paard ziet iets, ik zie het nog niet, paard staat stokstijf stil, ik onoplettende muts weet dan ook dat er iets is. Dan zie ik het ook, ik bepaal dat het een ongevaarlijke autoband is, dus ik zeg: klopt, er is iets, maar het is niet gevaarlijk, kom we gaan verder, goed dat je mij geattendeerd hebt en voor ONS opgelet hebt. Dan gaan we verder zonder dat het hoofd eerst omlaag gemotiveerd hoeft vanwege de adrenalinevermindering en het eigen gevoel van semi-controle.