Ik zou mij ook eerst van alles concentreren op de rug.
Ik weet helaas uit ervaring dat een paard dat rugproblemen heeft, en waarbij dat niet duidelijk is geweest (of niet van interesse voor de eigenaar) enorm agressief kan worden uit angst dat iemand aan die rug komt.
Dan kan het voor het gevoel van zo'n paard veiliger zijn om gewoon iedereen uit de buurt te houden

Pas als rugproblemen (of andere gezondheidsproblemen) zijn uitgesloten, kun je met gedrag aan de gang gaan.

Ik ben gisteren dus naar de hoefsmid geweest met mijn shettenbeesten.

Toen hij de shetten zag, dacht hij in de eerste instantie, net als de DA en de bekapster (die er gisteren overigens bij was) aan hoefbevangenheid.
Maar symptomen als warmte, pols, brede witte rand ed. ontbraken.

Hij heeft de hoeven goed onderzocht en geconstateerd dat het hoefbeen was gezakt. Dat was ook de reden van de plotselinge vreemde vorm van de hoeven/slechte stand
Aan de hand van een duplicaathoef, wat je kon openklappen en waarin de strukturen dus levensecht waren nagemaakt, liet hij zien wat hij voelde en waarom hij die conclusie trok.
Dat verklaarde meteen het slechte lopen. Want met pijnstillers liepen ze goed, dus moest er iets anders aan de hand zijn, naast hun te lange hoeven.

Het zinken van het hoefbeen (vlgs hem echter niet gekanteld) veroorzaakte de pijnklachten.
Oorzaak... toch bevangenheid of het aangeboren gewrichtsprobleem wat hen al parten speelde... onmogelijk te zeggen.
Het enige wat hij wel kon zeggen was dat de zeer lange en strenge winter hier (heel wat heftiger dan in nl met temp van -30 en 1 meter sneeuw, 3 maanden aan een stuk door) ervoor had gezorgd dat problemen bij paarden die slechts in aanleg aanwezig waren, nu aan de oppervlakte kwamen en dat ze meer dan ooit te maken hadden met ernstige problemen. DA had dat eerder ook al genoemd.

Hij heeft een flink stuk van de hielen gehaald en een stuk van de toon (maar van de hielen het meeste) om het draagoppervlak te vergroten. Hij heeft goede adviezen gegeven voor het onderhoud, dieet aanbevolen (maar daar stonden ze al op) en advies tot bewegen, bewegen en nog een beetje meer bewegen gegeven. Ook als het in het begin wellicht niet zo makkelijk ging voor de shetten. Langzaam opvoeren en elke dag wandelen. Van levensbelang voor hen (maar eigenlijk voor alle paarden, vond hij. En hij heeft natuurlijk gelijk)

Verder is het een kwestie van de vingers gekruisd houden en het beste ervan hopen.

Overigens was het wel een prettige man, zowel in de zeer vriendelijke omgang met mijn shetters, als ook in zijn houding naar mij toe en naar de bekapster toe. Hij legde alles goed uit, vertelde precies wat hij deed en waarom en hoe het verder bij gehouden moest worden.

Kortom... vanaf vandaag wordt het weer wandelen (was daar al een tijd mee bezig, totdat de shetten zo slecht ter been waren). Gezond voor mij en mijn shetters.

Monique Meijer schreef op vrijdag 9 april 2010, 9:14:


Combi van harde, ongelijke ondergrond met zeer diepe sneeuw.
Mijn shetters zijn 80 cm en we hadden 3 maanden aan een stuk sneeuw, een tijdlang ong 1 meter. Soms keihard vanwege de zeer lage temp en soms zacht.
Tuurlijk maken de grote paarden gangen, maar de ondergrond is alles behalve makkelijk begaanbaar (hard, glad, onregelmatig)
Dat betekent dat paarden (ook grote paarden) veel meer van hun lichaam vergen dan normaal om evenwicht te houden en te lopen en dat betekent dat de paarden dan niet rennen of spelen, omdat het te gevaarlijk is.
Daarnaast zorgt het ervoor dat ze het ene moment boven op de bevroren sneeuw lopen, om een stukje verder opeens 1 meter erin te zakken.
Bovendien eist strenge kou toch al veel.

Overigens was ook onze hond na de winter erg slecht ter been (hij is nu alweer opgeknapt) en is 40 % van het wild gestorven en dat had niet alleen met voer tekort te maken.
Alleen de sterken overleven.

Leonieke schreef op vrijdag 9 april 2010, 9:17:


Als ik dat zo lees; rug wegdrukken bij borstelen, niet links en rechtom willen, liggen rugproblemen (en wellicht andere problemen) erg voor de hand.
Ik snap je probleem volkomen. Als de eigenaar daar niets aan wil doen, sta je machteloos.
Maar eerlijk gezegd vrees ik dat je gevecht om het paard hanteerbaar te maken een verloren gevecht is, als er lichamelijk iets goed mis mocht blijken.
Zoals gezegd... ik spreek uit ervaring. Helaas.

Els, je theorie klinkt aannemelijk. Komt een beetje in de lijn met wat de hoefsmid dacht dat meespeelde (extreme kou)

Bevangenheid door gras is niet mogelijk. Als het bevangenheid is, zou het door het hooi moeten komen. (en ze krijgen al 6 maanden hetzelfde hooi)
Toen de problemen duidelijk werden, lag er nl nog een dikke laag sneeuw in de wei en was er dus geen gras. Inmiddels is de sneeuw weggetrokken en hebben we een kale wei.
Maar echt nog een winterwei. Temp is vlgs mij veel te laag hier om problemen te veroorzaken met het gras. Maar goed... probleem ontstond dus toen er van gras niet eens sprake was.

Heel erg dit.....
Hier in zweden is momenteel op een groot forum een flinke discussie gaande omtrent slachtpaarden.
Met gevaar voor eigen leven hier op dit forum zal ik de algemene mening verkondigen die ik ondersteun

Als alle paardeneigenaren in eigen land hun paard wat door omstandigheden moet worden ingeslapen, kiezen voor het brengen van hun paard naar de slacht, voorziet een land veel beter in de vraag naar paardenvlees (of vlees in het algemeen) waardoor je importvlees van paarden die een erbarmelijk transport achter de kiezen hebben of of verschrikkelijke wijze werden gehouden/export paarden voor slacht een stok tussen de spaken steekt.

Dit is natuurlijk een zeer gevoelige kwestie voor de paardenliefhebber, maar voor het paard maakt het in feite weinig uit. Goed... thuis in laten slapen lijkt het fijnste. Maar... weinig paarden blijken stress te ondervinden van het korte transport naar de slacht door eigen baasje of paardkundige mensen. Slachterijen hebben voor de slacht van paarden aangepaste regels. (hier iig) De paarden worden vroeg op de ochtend gebracht, vaak op maandagochtend, als alles nog schoon is en geen ander vee aanwezig is. Papieren worden op orde gebracht, paardje wordt afgeladen en in alle rust een ruimte binnengebracht, krijgt nog een lekker worteltje, wordt gekrabbeld en pang, weg.
De weg naar de dood die het aflegt, is in feite stukken korter dan het spuitje, waarbij het paard langzaam de benen onder zich voelt wegzakken, beseft dat het gaat vallen en weerloos is. Nog afgezien van het feit dat het vechten van een dier tegen de fatale spuit toch nog regelmatig voorkomt.
Ik heb beiden gezien. Schietmasker is zonder meer een zeer snelle en genadige dood. Paard heeft geen weet van wat er gebeurd.

In de slacht wordt het paard daarna natuurlijk verwerkt. Klinkt niet prettig, maar laten we eerlijk zijn... het is wel heel natuurlijk dat een paard na zijn dood wordt opgegeten.
We hoeven dat niet per definitie zelf te doen, maar persoonlijk zie ik weinig bezwaar tegen het feit dat iemand anders mijn paard eet als hij eenmaal dood is. Ik geloof niet dat hij daar nog last van heeft (of meer last dan wanneer hij op een vrachtwagen van de rendall wordt gekeild voor vermaling/verbranding)

En als we dan toch bezig zijn....
Ik ben op zoek naar een paardje en pluis dus advertenties na. Ze staan bol van de lieverds van 19/20 en ouder die een laatste goed tehuis willen. Of paarden met een (oude) schade, die als gezelschapspaard of paard voor stapritjes worden aangeboden.Hoe reeel zijn die eigenaren dan in de kans dat die paarden werkelijk een goed tehuis krijgen?
We hebben het hier over oudjes, waarbij je problemen en kosten op korte termijn kunt verwachten op een markt die letterlijk overloopt van aanbod.
De kans dat een dergelijk paard door een handige opkoper met een roerende babbel over een lief dochtertje of zo, op zoek naar een oud paardje, of iets dergelijks (en oh... ze kunnen echt heeeeeeel goed op iemand in praten en precies dat vertellen wat de eigenaar wil horen) wordt gekocht en op een paardonwaardig transport richting salamifabriek in italie terecht komt is enorm groot. Andere optie is de handel, waarin de (oude) schade wordt verzwegen of over leeftijd wordt gelogen en de paarden als een wisselbokaal van de een naar de ander gaan omdat ze door ongemak probleemgedrag gaan vertonen.
Is het in een dergelijk geval dan niet ook beter om je paard richting slacht te rijden en daarmee het (nationaal) tekort aan paardenvlees weer een beetje in te perken?

Als iedere paardeneigenaar die zijn paard om welke reden dan ook moet laten inslapen, zijn paard richting slacht doet, zou je dan niet de hele gruwelijke buitenlandse handel met zijn verschrikkelijke transporten een belangrijke stok tussen de spaken steken?

Zomaar een gedachten die in het zweeds forum wordt geventileerd en waar ik het eigenlijk wel mee eens ben

Zo. Nu mogen jullie schieten

Leonieke schreef op vrijdag 9 april 2010, 11:05:

**Dat weet ik niet. In Zweden iig wel.**


**Hier begrijp je mij duidelijk verkeerd.

Dat is nu juist hetgeen wat je tegen moet gaan; die stressvolle lange afstandstransporten. Als je als eigenaar je paard zelf richting slacht brengt, breng je het niet naar een slachthuis tighonderd km verderop, maar dicht bij huis. Daar ga ik tenminste even van uit.

Bedoeling is dus juist het tegengaan van die langeafstandstransporten, die nu worden uitgevoerd omdat er meer vraag dan aanbod is in onze beschaafde kultuur.
Lijkt me dat je als baasje je paard vervoert ri slacht dat het hetzelfde gebeurd als wanneer je hem naar kliniek zou brengen, om maar eens iets te noemen.**

Ik denk dat je nog nooit in een slachthuis hebt gekeken. Er is absoluut geen sprake van herrie, geschreeuw, stank en andere dieren.
In veel slachterijen, vlgs mij ook in nederland, worden de paarden smorgens vroeg gebracht, als alles nog schoon is en er geen andere dieren aanwezig zijn.
Niemand schreeuwt ed. Papieren worden in orde gemaakt en paard wordt gewoon rustig een ruimte binnengeleid, waar het met een slachtpistool wordt afgemaakt.

**Dat het paard beseft wat er gebeurt is onze eigen ingeving. De reacties van het paard zijn in zeer grote mate afhankelijk van hoe de eigenaar zich opsteld. Omdat eigenaars er een handje van hebben om het paard enorm te stressen omdat ze emotioneel zijn op een dergelijk moment, wordt het laatste stukje begeleiding vaak gedaan door iemand van het personeel. En dat is dan echt geen sadist die grof met het paard omgaat. Integendeel. Wil de slachter zijn werk goed kunnen doen, dan is het noodzaak dat het paard rustig en ontspannen is. En dat lukt het beste als het wordt begeleid door iemand die zelf rustig en ontspannen is en voor wie het allemaal niet zoveel voorstelt.
Dan stelt het voor het paard ook niets voor.
Staat de eigenaar er echter bij te beven als een rietje en is hij emotioneel, dan neemt het paard die reactie over. Dat heeft niet te maken met hetgeen hem te wachten staat, maar met de signalen die het van zijn baasje krijgt.**


** Daaruit kan ik opmerken dat je je er niet in hebt verdiept. Hier, en ik weet zeker ook in nederland, (op bokt is daarover ook een discussie nav een excursie naar het slachthuis) is het zo dat het met paarden toch nog even anders toegaat. Zoals gezegt... het transport heb je zelf in de hand door een slachthuis in de buurt te kiezen. Van wachttijden is nauwelijks sprake want ja, de dieren worden wel degelijk meteen als ze van de wagen afkomen naar de slachtplek geleid. En nee.... vele mensen hier hebben er ervaring mee en er was geen sprake van stress bij de dieren. Mits baasje zijn nuchtere verstand houdt of het paard overlaat aan iemand die dat doet.***


**Dat klopt. Dat is ook het hypocriete, denk ik. We laten massaal thuis ons paard inslapen en door de rendak op de wagen gooien en denken dat een hantekeningaktie tegen de grote internationale paardonwaardige transporten iets uithaalt, terwijl de vraag nog altijd groter is dan het nationale aanbod**

muriel schreef op vrijdag 9 april 2010, 11:58:


Nee hoor, het zijn gewoon grote slachthuizen, met aangepaste regels mbt paarden


Uit een topic op bokt inz paardenslacht http://www.bokt.nl/forums/viewtopic.php?f=16&t=1258519&hilit=slachthuis krijg ik het idee dat het in nederland niet per definitie zo is als sommigen denken

Van belgie weet ik weinig vanaf
In je laatste stelling heb je natuurlijk ook gelijk,

In belgie heb ik helemaal geen ervaring en ik weet natuurlijk ook niet hoe alle slachthuizen in nederland werken. Er zal wel verschil in zitten, neem ik aan.

Hier zijn ze in dat opzicht wel secuur, moet ik zeggen. Een slachthuis kwam laatst in opspraak omdat de paarden te lang moesten wachten en dan ook nog in boxen die te klein waren volgens de regels of op wei stonden zonder schuilgelegenheid. ( het ging om aangekochte slachtpaarden. Paarden van eigenaars worden meteen geschoten bij aankomst)
Ze zijn nog net niet doodgeschoten, maar de kranten stonden er vol van.
Paardeneigenaars rijden dan nog liever honderd km extra dan hun paard daarheen te brengen en de forums spreken er schande over.

Meest gebruikelijke is echter dat eigenaar heel vroeg in de ochtend paard brengt, papieren op orde brengt, paard wordt door personeelslid ruimte ingebracht en 1 seconde later is het achter de rug.
Eigenaars die zelf geen vervoer hebben, kunnen hun paard ook meegeven aan een slachtwagen, die ook koeien ophaalt. Dieren hebben daarin echter elk hun eigen stand, worden rustig geladen en bij aankomst ook meteen geslacht. Eigenaar wordt dan meteen gebeld omtrent hoe en wat en desgevraagd wordt ook antwoord gegeven als er vragen zijn omtrent een bepaalde schade die het paard had.

Geen gruwelijke situaties dus.
Daarentegen worden massa's paarden aangeboden op het net voor twee of driehonderd ´gulden of gratis en helaas komen dit soort paarden terecht op de transporten richting italie.
Omdat de eigenaar zijn paard, wat hij te oud vind (19/20 of ouder) of gebreken heeft kwijt wil, maar graag de illusie houdt dat het dier goed terecht komt. En opkopers geven die illusie graag. Maar eigenlijk denk ik dat de meeste eigenaars diep binnenin wel beter weten. Maar ze sluiten daar liever de ogen voor.

Dan heb ik meer respekt voor degene die er op humane wijze een eind aan maken.

Overigens... schieten in de wei en dan meenemen voor slacht werd hier een aantal jaren geleden ook gedaan, maar nu helaas niet meer vanwege de strenge eisen mbt voeding.
Leek me eigenlijk een betere optie, zeker voor paarden die niet graag worden geladen.

Nuchter bezien werkt hier dus ook de slachtindustrie door hun beleid mee aan de beperking van internationale transporten door hun aanpak. Er is zelfs een dierentuin die tegenwoordig twee paarden per week voor de slacht aanneemt als leeuwenvoer.
Hun hebben gratis vlees, eigenaar weet zeker dat het paard op humane wijze aan het eind komt (is er zelf bij) Ook geen slecht initiatief, denk ik. Omdat de dierentuin eerder vlees uit buitenland betrok voor economische reden.

Maar ja.... moet ff zien wat ik zelf doe als het zover is.... of ik dan geen koude voeten krijg
Want eigenlijk ben ik een enorm hypocriet watje. Maar ik overweeg om het tzt toch zo te doen en mijn bijdrage te leveren aan beperking van paardentransport

anja, dat doen ze omdat het slachthuis smorgens op tijd begint met te slachten en dan is het dus wel zo handig als de varkens er zijn.
De eerste vrachten worden snachts geladen en het leveren van vrachten varkens aan slachthuis gaat door tot ergens in de loop van de morgen.

en ja... van de manier waarop dat vaak wordt gedaan, wordt ik ook niet vrolijk.

Kan het niet laten...

Ik heb jarenlang met straatkatten gewerkt en heel wat laten afmaken om te voorkomen dat ze door de buurt werden doodgestenigd. Ik heb talloze kittens uit bomen geplukt, van straat gehaald en uit de vuilnis gevist omdat iedereen graag zo'n gratis snoezig kitten wilt hebben, maar er na een paar weken beu aan is. Katten hebben geen waarde want ze zijn gratis.
Waarom hebben ze geen waarde? Omdat het merendeel van de landen uitpuilt van de katten omdat eigenaars tegen castratie zijn (of tegen de kosten of de moeite ervan)
Asiels zitten propvol, buurten worden geterroriseerd door straatkatten die door de een worden gevoerd en door de ander met stokken worden geslagen en gratis kittens worden vrolijk uitgedeeld aan mensen die er slechts een paar weken de lol van inzien en dan het kitten ergens dumpen.

Je kent toch de landen waar schurftige honden op straat creperen omdat er meer rondlopen dan gewenst? Absoluut beter dan wanneer het aantal teruggebracht zou worden door het castreren van die arme honden Niet dus...

En dan dus de hengsten.
Paarden zijn er ook teveel. Gezien ik op zoek ben naar eentje pluis ik advertenties na, Een groot deel van de advertenties bestaat uit onverkoopbare beesten vanwege leeftijd, gebreken en uit omverkoopbare hengsten.
De mensen die hun paard persé hengst willen houden, komen voor problemen te staan als ze het beest niet meer kunnen houden. Er is nl geen markt voor. Niemand zit te wachten op een hengst zonder papieren die ze niet bij de merries kunnen houden en die geweigerd worden bij de meeste pensions. Omdat baasje zijn hengst hengst wilde houden omdat snijden zielig is, komt het beest uiteindelijk dus in de salami. Tja.
Nog even afgezien van de hengsten die hun dagen eenzaam doorbrengen omdat niemand ze in de wei bij zijn/haar paarden wilt hebben.
Bij ons achter hielden twee oude mannetjes een kudde van 1 hengst en een aantal merries. Maar de merries kregen veulens; hengsten en merries. Hengsten gingen vechten (en het ging er verrekte hard aan toe) en er ontstond inteeld... super...
De hengsten zijn uiteindelijk gecastreerd. Zelfs die twee oude eigenwijze boertjes zagen in dat dit niet ging en er was geen hond die hun hengsten wilden. Zelfs niet voor niets (op de slacht na dan)
Toegeven...hengsten castreren is niet natuurlijk. Maar paarden houden is in zijn geheel niet natuurlijk. Ook niet 24/7 buiten zonder ijzers. Er staat dan evengoed een hek omheen en zolang dat het geval is, zullen we concessies moeten doen.
En of een castratie dan het ergste is wat je een paard kan aandoen?
Mij lijkt eenzame opsluiting/transport Italie ter aanvulling van salamivoorraad/frustraties vanwege het niet mogen dekken terwijl de hormonen door het lijf gieren geen betere optie.
En nee... ik wil zelf ook absoluut geen hengst. Ik heb hier al twee merries, waarvan eentje absoluut niet gedekt mag worden door littekens van een eerdere mishandeling door paardenripper en we van die ander ook geen eindeloze papierloze veulens hoeven in een wereld met een overschot aan paarden.

Geef mijn portie maar aan fikkie
(samen met de ballen )

Sarcoiden gaan in de meeste gevallen niet weg. Ze kunnen een tijdlang rustig blijven, maar ook plots zeer agressief worden.
Om verspreiding tegen te gaan is vliegenbestrijding belangrijk. Vliegen zorgen nl voor verspreiding op de rest van het lichaam
Wegsnijden is over het algemeen geen beste optie. Eenmaal geopend, gaat de verspreiding des te sneller en komt het veelal agressiever terug.

Mijn oude toontje had een heleboel sarcoiden. Door zijn vorige eigenares was een grote een paar keer weggehaald, de laatste keer vlak voordat ik hem kreeg.
Hij kwam terug, groter en agressiever.
Met zalf behandeld, hij verdween en kwam zeer agressief terug. Uiteindelijk zo groot als een golfbal altijd open en bloedend. De andere sarcoiden werden ook agressief.
Ik heb nog overlegd met dr. Knottenbelt in Liverpool en de dierenarts. Knottenbeld vergeleek het met kanker en legde uit dat die ellendige open knol die ik zag, in zijn lijf dubbel zo groot was en dat de behandeling vergelijkbaar was met chemotherapie, langdurig en pijnlijk

Gezien toontje ook artrose had (ernstig) en slecht zag, heb ik gekozen voor inslapen.
Maar hij had veel sarcoiden, waarvan een paar redelijk agressief en eentje zeer agressief.
In andere gevallen is er vaak iets aan te doen, maar je er goed in verdiepen is wel een voorwaarde.

Hier meer info
http://www.sarcoids.co.uk/