Heidi volgens mij hoeft een paard dat op een wei vol gras (wel mazzel trouwens in dit jaargetijde) staat helemaal niet bijgevoerd te worden.

Ik heb hier een 22 en een 18 jarige lopen en als het gras hoog genoeg is krijgen ze helemaal niets extra's.
Op dit moment is het gras minimaal en komen ze regelmatig naar binnen lopen om het aan te vullen met hooi. Maar verder krijgen ze echt helemaal niks (nou, af en toe een klein handje muesli als snoep of als we naar buiten zijn geweest) en ze zijn kerngezond en niks te mager.

Als ze haar eten van de wei af moet halen loopt ze ook meer en dat zal - in combinatie met wat normalere hoeveelheden eten - vast haar dikke benen oplossen. Dat ze 22 is wil helemaal niet zeggen dat ze ook gelijk artrose heeft
Marjolijn

Nick Altena schreef op zaterdag, 8 januari 2005, 0:48:


Nou zinnig... eh gewoon mijn ideeën en ervaring is dat ook goed?

Ik denk dat het antwoord hier ja en nee op is.
En dan ga ik uit van mijn eigen theorie, gebaseerd op dagelijkse en praktische observatie van alle dieren om mij heen, nl. dat bijna alle gedragingen van verschillende diersoorten met elkaar vergelijkbaar zijn. Onze contactgestoorde opvangpoes gedraagt zich *in basic* precies hetzelfde als het nooit gesocialiseerde paard. De poes op poezenmanier, het paard op paardenmanier, maar de intentie is gelijk

Dat aangenomen, vertel ik wat ik bij mijn kippen heb waargenomen. Ik heb "wilde" kippen en krijg daarnaast met gepaste regelmaat overtollige kippen van een fokker (kippen met een "verkeerd" kammetje ofzo).
De fokkippen zijn geboren in een broedmachine, en opgegroeid in een hok met voedsel in de vorm van brokjes.
Mijn wilde kippen worden in de hooiberg geboren en lopen de hele zomer achter moeders aan, eten gras, plantjes, wormen en andere beesten uit de paardenstront.
Als de fokkippen bij ons aankomen en voor het eerst los worden gelaten eten ze zich letterlijk te pletter aan alles van groen is. Echt alles wat groen is en in de buurt wordt naar binnen geschrokt. Gevolg: vaak de volgende 4 dagen zieke kippen. Maar na verloop van tijd normaliseert zich dat. En na een half jaar zie ik geen verschil meer.

Of de boerderijkatten die aan de lopende band muizen vangen en met huid en haar opeten, en mijn oude stadspoezen die een domme muis zien en denken: 'Heee leuk... een muis'. En hem vervolgens half dood achterlaten (of hem aan mij brengen).

Naar mijn idee is alle informatie in het dier (paard, poes, kip) opgeslagen. Maar training en educatie is wel nodig voor de finetuning.
Toch kan ook in een later stadium het dier dit zelf ontwikkelen, maar of het echt 100% wordt en of de autodidactische periode zonder ongelukken verloopt hangt van verschillende factoren af (intelligentie, geluk).

Marjolijn

Nick Altena schreef op zaterdag, 8 januari 2005, 12:23:

Lekker handig!
Een van de dingen die onze paarden in ieder geval leren is dat dat wat het mens aanbiedt over het algemeen eten is!

Ellen, als je 1 keer een hoefzweer hebt meegemaakt a.g.v. een steen die door een draai de hoef in is geperst dan weet je weer waarom je na een buitenritje de hoeven moet nalopen.
Maar als ze de hele week lekker op het land of op zand staan, dan wordt er hier inderdaad niks gepeuterd.

Een schone stal lijkt me om meerdere redenen een goed idee.... ff los van het feit dat een urinepoepprut nou niet de beste inwerking zal hebben op de hoeven.
Marjolijn

Het lijkt een beetje op het probleem van Jo haar paardje. Met dat verschil dat wij nu dus inderdaad een probleem hebben door die scheur. Ik leg het hele verhaal toch even voor:

Mijn Shire heeft een scheur in haar hoef (rechtsvoor) die bovenaan begint. Dat heeft ze al zolang ik haar heb. Door aan de onderkant een V-tje te maken houdt de smid er de spanning van af.

Het is nooit een probleem geweest, tot nu. Nu heeft ze een hoefzweer door een opening die deze scheur toch veroorzaakt heeft. (je ziet het spoortje zwart naar binnen inderdaad zo lopen).

We zijn dat nu aan het behandelen (open gemaakt - spoelen etc.). Maar als het straks over is moeten we een goede oplossing gaan zoeken.

Nu opperde de veearts misschien toch hoefijzers voor om die scheur bij elkaar te houden... En daar heb ik dus helemaal geen goed gevoel bij. (Ze heeft nog nooit ijzers ondergehad.) Nu ben ik wel zo reëel om te zeggen wat moet, moet. Maar ik zou toch eerst graag andere ideeën, argumenten of oplossingen willen leren van mensen die er meer verstand van hebben dan ik.
Ik las hoeflijm? - je hebt wel met een kilootje of 1000+ te maken, dus de krachten zijn enorm.

Ik heb een foto online gezet, waarop te zien is dat de scheur vanuit de kroonrand komt.



Alvast hartelijk dank voor iedere reactie.
Marjolijn

Idunn schreef op donderdag, 13 januari 2005, 10:23:

Ja Saskia, dat klopt. Waarschijnlijk heeft ze ooit in een ver verleden een beschadiging opgelopen op die plek.

Hoe meer ik lees hoe banger ik word. Een aantal behandelingen vind ik ronduit eng, van operaties krijg ik helemaal de zenuwen (heb dat erg fout zien gaan) en gaten boren en nagels erin voelt ook niet lekker (meer open plekken met kans op infectie en houden die nagels de enorme krachten en wat als ze losbarsten en nog meer schade aanrichten).

Het is ook afwachten wat de DA ervan gaat zeggen, maar ik wil graag zoveel mogelijk weten.

Ik denk zelf het meeste aan modernere oplossingen. Tegenwoordig zijn er van die hele mooie lijmen en kitten. Enige angst die ik daarbij heb is dat allemaal chemicaliën zijn die zeker op langere termijn misschien op een andere manier weer schade gaan aanrichten.

En dan is het hopen dat dat Multimediale NBpakket snel binnen gaat komen zodat ik zelf (ach mijn arme rug) het goed bij kan gaan houden.
Een vraagje daarover: die mustangroll, hoe haalt die de spanning van de scheur af?? Is dat niet hetzelfde effect als zo'n v-tje maken (waardoor 1 kant van de scheur de grond niet meer raakt). Zit het 'm dat in het - ff in lekentaal - korter maken van de nagel (hoef) zodat die de grond niet gaat raken en dus niet belast wordt (als ik het goed begrepen heb 1 van de pijlers van NB)?

Nogmaals dank voor het meedenken! Ik ben me ervan bewust dat deze vraag misschien wat ver gaat. Aan de andere kant hoop ik toch dat de oplossing hier ligt...
Marjolijn

Isapaardje schreef op donderdag, 13 januari 2005, 12:14:

Ze liep kreupel en is het afgelopen half jaar al 3x kreupel geweest aan die kant.
Maar het gaat steeds wel vrij snel weer over. Ze had vorige week ook koorts erbij, vandaar dat ik de DA liet komen. En die constateerde dus het naar binnenlopende baantje vanaf die scheur en concludeerde daar een ontsteking uit.
Opengesneden, pijnstiller, ander spul in poedervorm en weken 3x per dag. Ik ben er lekker mee bezig tussen het werk door, maar het resultaat is verbluffend: vanmorgen mocht ze voor het eerst de grote wei weer in en ze deed dat in galop over het betonpad .
Waar ik dan maar uit concludeer dat de ontsteking in ieder geval weg is, want met pijn in je voeten doe je dat echt niet. (en de pijnstiller is al op)

Frans schreef op donderdag, 13 januari 2005, 12:14:

Zit aan de buitenzijkant. De naarste plek heb ik inmiddels begrepen. Als ik de hoef voor mezelf visualiseer gaan de meeste veerkrachten volgens mij naar de zijkant.
Is dat de reden waarom de kwartieren een beetje hol gemaakt zijn op sommige foto's?

Frans schreef op donderdag, 13 januari 2005, 12:14:

Kwam hier nog iets essentieels achteraan?
Dat wil ik dan ook nog graag weten....
Marjolijn

Collane schreef op dinsdag, 18 januari 2005, 0:53:

En gelijk weer on topic: om dezelfde reden waarom ik door de buren als zwever gezien wordt als ik weer eens mijn theorieën over bit-, ijzer-, boom- en dekenloos spui!

Zo zie je maar. Zélfs hier valt nog wel een en ander te verbeteren. Hahahahahahaha!!
Marjolijn

Hans Arendse schreef op maandag, 17 januari 2005, 16:56:

Hee. Das weer een heel andere invalshoek. Ze zou die schimmel dan wel al enige jaren moeten hebben.
Ik ga dit ook zeker aan de DA voorleggen als hij komt voor het vervolg.
Dank voor je reactie!

Dank voor alle reacties trouwens. Ik heb ze verzameld en ga er met DA, hoefmens, mezelf en Bloem mee aan de slag. Ik zal jullie van belangwekkende ontwikkelingen op de hoogte houden (en wellicht weer nieuwe vragen stellen).

Marjolijn

Arabesk schreef op maandag, 17 januari 2005, 9:44:

Inderdaad. Beetje OT, maar toch via deze route even de complimenten voor jullie in eigen beheer uitgegeven boek!
Als collega-boekenmaker kijk je er op 2 manieren naar - als eerste natuurlijk naar de vormgeving, indeling, letterkeuze, beeld, etc..... en het ziet er geweldig uit!!
Inhoudelijk moet ik er nu mee aan de slag, of dat net zo goed is weet ik als het me gaat lukken straks 3x4 nette Shirevoetjes tevoorschijn te toveren.
Maar ik heb alle hoop . (en rugpijn straks)
Marjolijn

Ingrid den Ouden schreef op dinsdag, 18 januari 2005, 13:31:

O wat verschrikkelijk!!!!!!!
En helaas zijn deze paarden slechts een deel van de vele miljoenen dieren die door ons mensen hun leven op deze of andere manier letterlijk LIJDEN.

Wat kijkt dit paard triest!
En 18 jaar zo leven.... ik krijg er kippenvel van.

Is dit écht legaal in Nederland?

Ja het relativeert inderdaad wel ook weer zeg. Mijn eigen chaggerijnige ontevreden bui over veel te veel werk van vanmorgen bijvoorbeeld....
Marjolijn

Bandida schreef op dinsdag, 18 januari 2005, 18:34:

Ja.
En zoals ik al schreef ....slechts een deel van de vele miljoenen dieren die door ons mensen...... inderdaad.
Maar erg is erg.
Ook al bestaat er nog erger.
Marjolijn

Caatje schreef op woensdag, 19 januari 2005, 10:54:

Ja Caatje. Goede vraag. En een die mij zeer zeker bezighoudt. Bij iedere vakantie is dat zo ongeveer de grootste zorgenpost (vandaar dat ik bijna nooit meer op vakantie ga ).

Als mijn vriend achterblijft zal hij zeker voor alle beesten blijven zorgen. Maar als we beide overlijden. In dat rampenscenario moet ik erop vertrouwen dat mijn familie een oplossing voor ze allemaal zoekt, waarvan ze weten dat ik ermee zou kunnen leven (gekke woordkeuze in deze). En dat zal lastig zijn, want niemand van hen woont op een boerderij.
Het meest ideale zou zijn om iemand erfgenaam van ons huis te maken mits hij of zij alle beesten erbij neemt/houdt en tot hun dood goed verzorgt. Maar helaas... ik ben de enige boerentrien in de familie en dat huis is alleen maar 1 grote hypotheek! Hahahahaha!

En soms denk ik dat ik als mens mijn beperkingen dan maar moet accepteren. Als ik leef kan ik voor ze zorgen. Als ik er niet meer ben houdt het op. Dan moeten ze hun leven verder zonder mij doen. Maar ik hoop van harte dat het niet aan de orde komt en probeer zoveel mogelijk zonder enge vooruitzichten te leven. Om mijn oma nog es te citeren: Een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest. Ik ook.
Marjolijn