Cindy Helms schreef :
> Een gedenksteen die dag maken waarin haar hoefjes in afgedrukt staan.
> Ik heb ooit ook mijn merrie "op pensioen gezet". Ze mankte
> intermitterend tgv
hko.htm">hoefkatrol en zware calcificaties in de diepe buigpees.
> geopereerd is aan blaasstenen. Maakt nog elke week een ritje, mee met de
> jongere garde en hij laat zich zeker niet doen door hen
> Tja, als paarden maar de kansen en de verzorging krijgen die ze nodig
> hebben ...
Ik vind dat Holly een hard leven gehad heeft. Ze is pas op 15 jarige leeftijd bij ons gekomen. Ooit vanuit de VS naar NL geïmporteerd, wedstrijden gelopen, vaak verhandeld, enorm onder druk gezet (dat merk je aan alles, zelfs nu nog), een aantal veulens gehad die vroeg bij haar werden weggehaald, veel pijn in haar been agv een botchip die pas laat ontdekt is (ze is eraan geopereerd). En zelfs nu nog doet ze nog alles wat je haar vraagt. Puur op karakter en omdat het zo'n schat is maar ook omdat het erin geramd zit. In haar hoofd is ze nog redelijk jong en vooral ook werklustig maar dat lijf dat moet nu maar eens tot rust komen. De 30 dat haalt ze niet, ze wordt al wat krakkemikkig en vooral stijf in haar rechtervoorbeen agv de artrose op haar voorknie die nu in snel tempo is aan het vergeren. Op de dag dat ik zie dat ze haar been niet meer kan buigen en ze niet meer kan gaan liggen houdt het op, heb ik mezelf beloofd.
Als ik haar vergelijk met onze heerlijk ongecompliceerde Stef die zelfs een jaar ouder is vind ik haar
veel meer 'beschadigd'. Stef heeft dan ook een prima leven gehad tot nu toe (en werkt nog mee).
Als Stef ooit dood gaat zal ik hem enorm missen, juist vanwege die ongecompliceerde vriendelijkheid. Als Holly ooit dood gaat ben ik opgelucht en blij dat dat harde leven voor haar gestopt is. Ik gun haar haar laatste jaren in (relatieve) vrijheid. Nooit meer werken.
Gewoon eens eindelijk
zijn. Ik hoop dat we de weide aan huis dit jaar nog krijgen, dan haal ik haar hierheen en mag ze de veulens be oma- en, samen met Steffie.
Groet, Pien
Warboel
