>> joop schreef :
>>> Ik weiger geen hengsten maar laat ze, als het kan, castreren, ik weet gewoon
>>> geen andere oplossing.
Precies, want er zit gewoon niets anders op. Zeker niet voor paarden die je ooit wilt kunnen herplaatsen. Want wat is het alternatief? Juist. Ticket naar de slager.
Helaas zitten we nu eenmaal met een overschot aan paarden dus je mag blij zijn als er iemand komt die een paard zou willen hebben.
Paarden zijn verdorie goedkoper als rashonden en katten!
Spirithorses schreef op maandag 19 april 2010, 12:57:
> Ik vind het niet
> leuk om zo met mijn paard om te moeten gaan en hem steeds in een
> uitzonderingspositie te moeten brengen alleen maar omdat hij toevallig
> hengst is.
Dát is vaak ook het probleem. Ik heb zelf gemerkt, toen ik een appie-hengst had, dat het een soort 2e natuur is om ogen in je achterhoofd te hebben! Je bent altijd alert, zeker als je met andere paarden samenrijdt en je weet gewoon, voelt onder je, dat ie van plan is om wat te proberen. Ik heb dat altijd nog weten te vermijden door hem 'n fractie van 'n seconde vóór te blijven. En dat uitproberen slijt er dan uit, met jou als ruiter/verzorger/eigenaar. Ze weten gewoon waar de grens ligt en die zullen ze niet meer overschrijden. Nu was deze Appie een makkie... omdat ie merries tot z'n beschikking kreeg en in de weide ook samen met in ieder geval 1 merrie liep... die tante Bet werd toch niet drachtig.
Dus ik besef dat ik met de appaloosa een gemakkelijk paard heb gehad.
Ik heb ook de andere kant meegemaakt, van Catcher. Wel een prima opvoeding gehad maar toch nemen de hormonen de overhand. Gevolg: alle opvoeding in 1 seconde knal vergeten en gewoon toch je eigen zin doen. Zo gefrustreerd dat een vest, achteloos over een omheining gehangen, die heerlijk naar MERRIES rook... zelfs interessant genoeg werd! Paden uitslijten langs de omheining.... omdat er ergens merries in een naburig weiland lopen... paard werd mager van het continu heen en weer ijsberen. Je andere paard er nooit bij kunnen zetten, want die kreeg klappen en hele stukken huid/vel werden opengereten.
Pffff.... ik kende zowat m'n eigen dier niet meer!
Nee. Punt. Nee, nee, en nogmaals nee. Dit is niet de manier waarop ik een hengst zou willen houden, dit is niet het (eenzame) leven wat ik hem toewens.
Want ik vind het GEEN leven. Niet voor hem, niet voor z'n maatje, en ook niet voor de mensen die ermee om moeten gaan.
Het is gewoon gevaarlijk. Heel veel mensen reageren gewoon té langzaam, niet adequaat en dan zouden ongelukken gebeuren. Net zoals met jouw lesklanten.
En dan??? Leuk.... we hebben een hengst! Wat als jijzelf ziek bent en iemand anders moet 'm verzorgen? Heb je ook een probleem!
Ik begrijp Eddy donders goed. Ik weet wat het is om een hengst onder je kont te hebben en als ik mag kiezen... geef mij maar een hengst. Ze hebben nét dat beetje extra.... meer power, uitstraling.....
Als je de ruimte en de capaciteiten hebt om hengsten te houden... prima.
Heb je dat niet, castreren.
Warboel
