Nils Vellinga schreef op donderdag 6 mei 2010, 0:09:


Ja, volgens mij is dat zo. Daarom maai ik nu lang (berm)gras af voor mijn paarden, niet dichtbij de grond maar juist alleen de "toppen". Dan maai je relatief veel blad en weinig stengel (totdat de stengels met aren verder gegroeid zijn dan nu, dán steken die juist weer boven het blad uit... ).

Karen

Gezien het bovenstaande, denk ik dat heel veel van de "PN-gehouden paarden" tot de risicogroep behoren. Vooral de paarden die door IR, HB of anderszins ook nog een verlaagde weerstand hebben. En als je dan ook nog op zure grond zit (zoals ik, maar hetzelfde geldt voor meer mensen hier), je je paarden vanwege fructaangevaar overdag op kaal graasland houdt... niet bijvoert, niet ontwormt, niet inent, niet zo heel netjes bent met mest van het land weghalen, je paarden niet veel bewegen (niet echt werken), ....

Pfff, ik ben echt ongerust, nu ik dit heb gelezen. Ook omdat juist in de provincie Groningen recent weer nieuwe gevallen zijn geweest. En ook omdat ik de laatste dagen/weken steeds meer inzie welke nadelen/gevaren eenzijdige voeding met zich meebrengt. Zie ook bericht #200762 en verder. Die gevaren zie ik ook in de bovengenoemde risicofactoren weer bevestigd!

Gisteren vond Fálki, die losliep op ons erf, een scherf van een oude bloempot. Hij was er enorm fanatiek op en heeft héél lang eraan gelikt. Calcium… Fálki eet ook gráág Heermoes/Paardestaart, als hij de kans krijgt. Dat is een giftige plant, maar in kleine hoeveelheden wordt het ook als geneeskruid gebruikt. Het bevat ondermeer Kiezelzuur en Calcium. Kiezelzuur bevordert de Calcium-opname.

Hoewel ik nog niks 100% zeker weet, vallen bij mij steeds meer puzzelstukjes op hun plaats: ik vermoed dat (een deel van) mijn paarden een Calcium-tekort hebben (ik weet dat gezegd wordt dat dat zelden voorkomt). Misschien omdat ze teveel fosfor binnenkrijgen? Als gevolg daarvan ontstaat namelijk op den duur een Calcium-tekort (een teveel aan fosfor blokkeert Calcium-opname).

Mijn IR / HB ezel Juul krijgt daarnaast ook nog eens al lange tijd magnesium-suppletie. Ik heb me al vaak afgevraagd hoe het toch kan dat het zo lijkt te zijn dat met Magnesium-suppletie de kreupelheid/bevangenheid minder heftig wordt, maar de spierbevangenheid des te erger. Nu de kwartjes vallen…. Een Magnesium teveel blokkeert de Calcium-opname nóg verder. En Calciumtekort veroorzaakt ondermeer verkrampte spieren. Ik ben eergisteren gestopt met Magnesium geven aan Juul. En nu al zie ik dat haar verkrampte spieren duidelijk minder verkrampt zijn. Arm dier . Echt zo lullig als je probeert het beste te doen voor je dieren, maar - zoals het er nu naar uitziet - hun weerstand en gezondheid juist ondermijnt .

@ Ans en Pien: een ernstig en langdurig Calciumtekort kan o.a. leiden tot osteoporosis, zwakte van de spieren, verkrampte spieren, hypertensie door verkramping van bloedvaten, allergieën en (hormoongerelateerde) prikkelbaarheid / lusteloosheid of juist hyperactiviteit.

Natuurlijk kunnen de ziektebeelden van jullie paarden ook een heel andere oorzaak hebben. Maar toch, als jullie paarden daarop nog niet onderzocht zijn, dan kun je evt. laten checken of hun mineralenhuishouding oké is.
Wat het wellicht ingewikkeld maakt, een paard dat IR heeft, laat meestal een normaal glucosegehalte zien in het bloed. Het is het insuline -gehalte dat dan (veel) te hoog is. Ik kan me voorstellen dat bij Calcium-afwijkingen iets vergelijkbaars opgaat. Dus dat het Calcium-gehalte niet noodzakelijk afwijkt, maar de stof die de Calcium-huishouding reguleert, wél. Voor zover ik nu weet – maar ik ben ook nog zoekende – wordt de Calciumhuishouding geregeld door schildklier- en bijschildklierhormonen: Calcitonine en Parathormoon.

Een breed onderzoek naar de gehaltes van verschillende hormonen die invloed hebben op het metabolisme is mogelijk nuttiger dan onderzoek naar (bijv.) alléén Parathormoon?

Pfff…. (zorgen + ingewikkelde puzzels)

Karen

Nils Vellinga schreef op donderdag 6 mei 2010, 0:28:


Dat zou ik ook verwachten, maar toch klopt dat niet met de onderzoeksresultaten? Want er staat, o.a.: "Bij het eerste experiment was de proteïnewaarde ongelimiteerd. Paarden kozen voor het langere gras waardoor het gras sneller werd verteerd."

Als ik het goed begrijp, was bij het eerste experiment het gras gelijk, behalve in lengte. Op grond van voorkeur voor zoetigheid zou je dan verwachten dat de paarden zouden kiezen voor het korte gras. Maar dat was niet zo (?)

Karen

jennet schreef op woensdag 5 mei 2010, 22:20:


Dat kwam denk ik ook omdat Eddy dat compleet van tafel veegde, toen een forumdiscussie over de kreupelheid van jouw paard ging.


Ja, het kwam vroeger veel minder vaak voor. Zie ook bericht #200829


Ja, de opgenomen koolhydraten worden dan meer verbruikt. En beweging heeft nog meer gunstige effecten, zoals een goede doorbloeding, ook van de hoeven.


Bij stalpaarden komt HB ook voor, maar in percentages gezien beduidend minder dan bij weidepaarden. zoals iemand anders al schreef: stalpaarden krijgen wel vaak HB als ze in het voorjaar of de zomer van de ene op de andere dag op de wei worden gezet; op "vakantie". Maar dan zijn het op dat moment dus eigelijk geen stalpaarden meer.
En zoals je zelf al schreef: stalpaarden hebben weliswaar minder vaak HB en IR, maar ze hebben wel meer ándere problemen!


Ja .
Daarnaast is mijn overtuiging dat niet alleen fructaan en te weinig beweging veroorzakers zijn, maar dat ook de eenzijdigheid van weidegras een mede-veroorzaker is van allerlei ziekte-ellende. Zie ook bericht #201402


Dat begrijp ik, en goed dat je veel vraagt! Ik ben zelf ook zoekende en meerdere andere forumdeelnemers met ons.
Hoe meer ik weet over voeding, hoe meer ik besef hoe ingewikkeld het is om het goed te doen. Tenzij je je paard kunt houden in een groot genoeg natuurgebied; want dan zorgen ze zelf wel dat ze binnenkrijgen wat ze nodig hebben en voldoende bewegen.

Weet je al iets meer over wat Dusty mankeert? Is er meer aan de hand dan HB, of is dat nog niet duidelijk?

Over HB en IR, heb je deze info al gevonden en gelezen? Daar staat daar m.i. een hoop goede info, ook al staan er Pavo reclames tussen:
http://www.pavo.nl/index.php?searchword=insuline&option=com_search&searchphrase=all&Itemid=

Karen

Michiel, gaat het al beter met Asha?

Karen

Piet schreef op donderdag 6 mei 2010, 7:45:


Ik kom hier later wel op terug; als dat ik nu meteen doe zonder goed na te denken, dan wordt het een welles-nietes discussiel. Volgens mij is dat niet zinvol. Integendeel; dat kost van beide kanten alleen maar energie, zonder dat één van ons van gedachten zal veranderen. Want als het om clickertraining en P+ gaat, dan is de overtuiging van Piet, Egon en Letje m.i. op z’n Druppels, my way or the high way .
_______

Gisteren weer bij deze pony geweest.

In eerste instantie ben ik zonder halster de wei ingelopen en de pony kwam direct en spontaan naar me toe. YES (+voerbeloning). Een paar keer geYESt voor aanrakingen en toen het halster opgehaald. Het zien van het halster maakte in eerste instantie dat de pony niet opnieuw naar me toe wilde komen en dat hij wegliep toen ik dichterbij kwam. Maar dat duurde niet lang (1 minuutje, misschien enkele minuten? Ik heb niet getimed en in de tussentijd ook zijn twee weidegenoten even geaaid).

De rest van de tijd heb ik gepraat me de eigenaar, ondertussen de pony telkens weer losgelaten in de wei en dan tussendoor er weer naartoe lopen, aaien of halsteren (natuurlijk met YES + voerbeloning). Dat ging probleemloos.

Op grond van het gesprek met de eigenaar denk ik niet dat er in zijn huidige situatie dingen zijn die veroorzaken of nog ondersteunen dat hij zich niet liet vangen.
Behalve dan dat hij er in zijn ogen succes mee had: weglopen betekende immers dat hij inderdaad niet werd gehalsterd in de wei, wat in de ogen vd pony een succes betekende. Die conclusie heeft hij vermoedelijk al heel lang geleden geleerd: weglopen = niet gehalsterd worden = wat ik wil (=succesvol gedrag). Ik denk dus dat het "niet laten vangen" gewoontegedrag is geworden, ingeslepen in mogelijk jaren tijd.

Die overtuiging, weglopen = succes, is tot nu toe niet doorbroken geweest. Tot aan de 1e "les", plus de dagen daarna t/m heden waarop de eigenaar hem "gewoon" heeft kunnen aaien en halsteren, en gisteren de 2e "les", waarbij ik als relatieve "vreemde" nog eens hetzelfde nieuwe idee bevestig (namelijk "me laten aaien en halsteren is juist wél leuk, voor mij als pony"). Einde probleem, zoals het zich nu laat aanzien.

Karen

Cindy Helms schreef op donderdag 6 mei 2010, 12:20:


Ja, ook Joris en Fálki staan soms minutenlang met elkaars tanden en tongen vastgehouden. Dus een stap vérder dan tongzoenen waarbij de tong wordt uitgestoken. De monden zijn echt in elkaar verstrengeld. Is heel intiem genieten lijkt me, lekker hoor !

Karen

van lennep schreef op donderdag 6 mei 2010, 11:40:


Ja. Bij paarden die vaak samen lopen, in vrijheid of bijvoorbeeld in een tweespan voor de wagen, zie je soms dat spiegelen/synchroniseren. Als die paarden vrienden zijn.

Op dat gegeven baseert Hempfling zich met "Dancing with Horses". In dit filmpje, http://www.youtube.com/watch?v=oGj3te6-dmE , pas ik datzelfde, op mijn manier, toe met Fálki. Vanaf ongeveer 0.32 minuten zie je dat Fálki in de maat gaat lopen met mijn passen; ook als ik dan aandraaf blijft hij synchroom lopen. Dan bij het heel langzaam stappen vanaf 1.05 zie je hetzelfde ook; maar als ik een onverwachte bocht maak, dan duurt het - logischerwijs - een paar passen voor hij weer synchroom loopt met mij. Daarna weer synchroom, in stap en in draf. En helemaal op het eind, synchroom bij het wijken (maar dat laatste staat helaas niet bepaald duidelijk op het filmpie ).

Soms zie ik datzelfde synchroniseren bij iemand anders die met z'n paard of pony loopt. Bijvoorbeeld als ik bij wedstrijden ga kijken, niet bij de wedstrijdring maar elders op het terrein. Als ik er dan iets over zeg (glimlachend, want ik vind dat práchtig!), dan blijkt dat die mensen zich dat meestal helemaal niet bewust, dat hun paard zijn passen synchroniseert t.o.v. die eigenaar/begeleider. Het is dus geen door de begeleider aangeleerd gedrag, maar een natuurlijk iets.

Karen

Sandra van Bommel schreef op donderdag 6 mei 2010, 9:12:


Dat ligt eraan, hoe scheef is het paard? Hoe scheef is de ruiter? En hoe zwaar is de ruiter en hoe groot/sterk is het paard? Hoe lang moet dat mens gedragen worden, in welke gang(en), rechtuit of ook (veel) in wendingen?

Over het algemeen denk ik dat veel recreatieruiters het belang van enige dressuur ("gymnastiek voor het paard" - en trouwens liefst ook voor de ruiter) erg onderschatten.


Dat ligt aan de weide (hoe groot, welke grassen en andere planten groeien er, hoeveel nodigt die wei uit tot "spontaan" bewegen). En het ligt aan het seizoen en het weer (ivm fructaangevaar). En ook nog aan het paard in kwestie, is die te dik, te mager, wel of niet gevoelig voor IR/HB, etc.)


Ja, leuke vragen!

Karen

Christel Provaas schreef op donderdag 6 mei 2010, 9:28:


En hoe zit het dan met het krachtvoer dat een stalpaard (meestal) krijgt? Daarvan zou je toch juist ook verwachten dat die pieken in het glucose-gehalte veroorzaken?

Karen