Mijn Hannoveraan Don Carlos is vorige week 20 jaar geworden. Hij heeft al van alles gemankeerd en vorig jaar dacht de DA dat hij bevangen was. Dit bleek echter een hoefzweer te zijn. In Utrecht was jaren daarvoor de diagnose Artrose gegeven, uit de rontgenfoto's vorig jaar bleek dit echter ook niet waar te zijn.
Sinds 3 jaar staat hij bij mij thuis op een PN manier en wordt natuurlijk bekapt. Vorige week wilde ik gaan rijden, en had ik hem met zijn maatje Zorro in een nieuwe wei gezet naast de rijbak. Eerst ben ik met Zorro (6 jaar) aan de slag gegaan, dit is een verhaal op zich maar dat zal ik nog wel een keer vertellen. Toen wilde ik Don Carlos uit de wei halen, maar die had andere ideeen. Don is nogal op mij gericht en duidelijk leider, nu leek het alsof hij niet accepteerde dat ik eerst zijn onderdanige maatje had gepakt. Hij draafde en galoppeerde steeds weg.Omdat ik nooit achter hem aanga, dat heeft tenslotte toch geen zin wachtte ik af. Normaal gesproken geeft hij dan vrij snel op en komt naar me toe. Nu echter niet, hij kwam me voorbij en leek te stoppen. Maar nee hoor hij sprong over het hek naar een 2e wei en stond me bijna grijnzend aan te kijken.
Toen ik die wei inging kwam hij naar me toe alsof hij wilde zeggen, heb je gezien wat ik allemaal nog kan!
Ik ben gaan rijden en het was heerlijk. Hij zit lekker in zijn vel en was heerlijk ontspannen.

Vele malen hebben DA en hoefsmid (en overigen) tegen mij gezegd dat dit paard is afgeschreven. Ik ben er echter altijd in blijven geloven. Ik denk wel eens wat er gebeurd was als ik vele jaren eerder van PN gehoord had. Toch merk ik nog steeds dat mensen er sceptisch tegenover staan en ik ben nog steeds op zoek naar een manier om dit te veranderen. Wat me daarbij wel opvalt is het feit dat hier heel zwart wit wordt gekeken naar het houden van paarden waardoor mensen die wel geinteresseerd zijn afhaken.
Niet alles wat traditioneel is vind ik namelijk slecht.
Ik moet zeggen dat ik zelf zoveel mogelijk probeer mijn eigen weg te vinden waarbij ik niet alles overneem wat hier wordt aanbevolen. Tenslotte heb je te maken met je persoonlijke omstandigheden en is elk paard verschillend.

Mariël

Sinds een week zijn mijn 2 ruinen Don en Zorro 's avonds als het wat koeler wordt als 2 hengsten bezig. Eerst dacht ik nog dat ze lekker aan het ravotten waren en vond ik het een leuk gezicht. Zeker Don die nu 20 jaar is loopt te rennen en maakt bokkensprongen als een veulen. Nu begin ik me toch steeds meer zorgen te maken. Ze staan beiden op hun achterbenen recht overeind tegenover elkaar, schrapen met de voorbenen en bijten naar elkaars hoofd. Don is altijd de baas geweest maar het lijkt wel alsof Zorro de macht wil grijpen. Hij is inmiddels 6 jaar en net zo imposant als Don. Ik ben nu bang dat ze elkaar blesseren. Na een tijdje gaan ze samen rollen en staan ze wel weer te grazen. Moet ik ingrijpen of is dit normaal gedrag?

Mariël

PS ze zijn op dit moment ook weer bezig dus als iemand nog specifieke vragen heeft stel ze dan.

Bedankt voor de reactie. Ik houd het inderdaad wel in de gaten, en ik ga niet op vakantie dus dat is geen probleem.

Het was trouwens wel grappig, terwijl ze aan het vechten waren, kwam er met de wind (op ongeveer 100 m afstand) een witte ballon over de akkers waaien, net boven het gewas. Ze waren ineens weer kuddemaatjes en stonden beiden zeer alert de ballon te volgen. Toen dat "gevaar"geweken was besloten ze maar weer te gaan grazen.
Dus inmiddels is de rust weer even terug, maar ik blijf ze in de gaten houden. Dat is toch wel weer het voordeel als de paarden aan huis staan.

Ik hoop wel dat ze samen kunnen blijven want een paard alleen vind ik niets, maar ruimte en tijd voor meer paarden heb ik echt niet.

Mariël

Het lijkt misschien een gekke titel, maar ik vraag me iets af. Vanaf het moment dat mijn man en ik in de polder zijn gaan wonen en de paarden lekker aan huis staan, zijn we bezig om te zorgen dat er geen jacobskruid in de weiden staat. En dat kost echt heel veel tijd, ook met de vork die we via PN besteld hebben. Er blijven toch elke keer weer kleine plantjes op te duiken. Omdat de paarden genoeg gras hebben eten ze er netjes omheen waardoor de rozetten goed zichtbaar worden om verwijderd te kunnen worden.
Ik werd (zeker in het begin) nogal panisch als ik weer een plantje zag want ik was als de dood dat er iets met de paarden zou gebeuren.

Nu wonen wij in een gebied waar veel paardjes buiten lopen, zowel prive aan huis als bij pension(stallen). In die weiden staat redelijk veel kruid in bloei en de paarden lopen er gewoon bij. Mijn man begon daarop te twijfelen maar ik bleef volhouden nee alles verwijderen uit de wei.

Nu hebben we een hele grote wei (wel 4 ha) in de buurt waar jaarlingen staan (zeker 20) en inmiddels zijn er nog wat oudere paarden bijgekomen. Deze paarden zijn van een handelaar. Nu stond er in die wei redelijk veel jacobskruid in bloei. Tot mijn verbazing is er enkele weken geleden gemaaid en bleef het maaisel liggen. Nu is het inmiddels verdroogd en is/wordt alles opgegeten. Toch lopen de paarden daar nog steeds en zijn er geen zieke dieren. Mijn man begint nu echt aan mijn verhaal te twijfelen, en loopt niet meer zo hard om de plantjes te verwijderen. Dus mijn vraag: hebben deze paarden geluk of komt de leverbeschadeging er misschien pas jaren later uit?

Mariël