Pak deze reactie er even tussenuit. Dit topic is idd niet bedoeld om te oordelen over de acties van een ander. Ben alleen benieuwd naar 'Wanneer is een paard geen paard meer?'.
Isabel van der Made schreef op dinsdag 13 juli 2010, 13:48:
> Als ik heel zeker weet dat de levenskwaliteit slecht is, zal ik een
> paard/hond, vul maar in, af laten maken, en heb die beslissing in het
> verleden ook wel genomen, zonder dat ik daar achteraf spijt van had.
Ook ik heb deze beslissingen genomen, nog niet met een paard. Wel met een geit (die para-tbc had) en dan nog gewacht tot het echt niet meer kon. Misschien wel te lang gewacht. Of... met een hamster. Diertje had een hersenbloeding gehad. Draaide alsmaar rondjes en kreeg stuiptrekkingen. Ja,... we zijn er mee naar de
da gegaan en ze heeft een spuitje gehad. Overigens diep respect hoe deze
da dit deed en communiceerde naar mijn dochter van wie de lieve, tamme hamster was. Kreeg zelfs na enkele dagen nog een kaartje met sterkte-wens van de da-praktijk.
Elke keer geeft het weer een rotgevoel! Ondanks de wetenschap dat we ingegrepen hebben t.o.v. een langere lijdensweg.
> Maar de vraag is, wat is het plaatje dat je hebt, en dat wisselt per
> persoon
Klopt! En daar gaat deze topic over.
> Wat is levenskwaliteit voor een paard. Ga er maar aan staan om die vraag
> te beantwoorden. En Piet, ik, wie ook, kan en mag daar een ander idee over
> hebben.
Inderdaad, ga er maar aan staan.
Anderhalve week weer eens rondgelopen op een manege. Daar waar pony's in hokjes van 2x2m. stonden in de hitte. De wand zo hoog dat ze er niet eens overheen konden kijken. Voor mij persoonlijk 'not-done'.... voor een ander heel gewoon/normaal.
Waren die paarden geen paarden meer? Ik weet het niet!! Persoonlijk zie ik een ander 'plaatje'. Maar.... wie ben ik. Zagen deze paarden er ongelukkig uit. Nee,... stonden aan hun hooi te knabbelen. Nieuwsgierig naar wie er nu weer eens langs kwam om te kijken.
> Lichamelijke pijn is een duidelijke factor overigens.
Ja,... maar dan nog. Wanneer grijp je in? Heb met Nancy ook wel eens met mijn handen in het haar gezeten wanneer ze een jeukaanval had. Buikschuiven, kontdraaien... constant rondjes lopen (ook al had ze haar deken op) Gelukkig heb ik het dit jaar nog niet van haar gezien... maar geloof me, hoe ze dan is gaat mij door meng en been. Kan me er iets bij voorstellen dat voor sommige mensen dan de grens is bereikt en er voor dat dier een punt achter zetten.
> Geestelijk trauma een stuk moeilijker te beoordelen, en ook een stuk moeilijker te
> behandelen.
Klopt, is nog moeilijker. En ook daar zal een ieder persoonlijk anders mee omgaan. Bij de één is de grens eerder bereikt dan een ander. Waar de één nog mogelijkheden ziet geeft de ander het op.
Ligt er ook aan wat voor (financiële) mogelijkheden je hebt. Hier is het zo mocht één van onze haffies zo ernstig koliek krijgen of gewond raken dan gaan ze
niet naar de kliniek. Dan is het einde verhaal. Ten eerste is het voor ons onbetaalbaar op dit moment. Ten tweede wil ik ze de reis+ellende van een kliniek besparen. Mocht dat hier gebeuren dan is het heel "simpel" (hoe hard het ook is) Op dat moment laten we de
da komen om hun leven hier op het erf, hun eigen veilige plek te beëindigen.
Warboel
