Piet schreef op maandag 12 juli 2010, 10:20:


Kun je ook zijn zicht terug clickeren? Voor de 'taal' van paarden onderling van essentieel belang.
Kun je ook zijn achterhand weer goed clickeren?
Een paard als prooidier moet het gevoel hebben dat het roofdieren ziet komen en ervan weg kan komen om het stress level binnen de perken te houden.

Als het paard dat, door fysieke beperkingen, niet kan, en niet in staat is te communiceren met soortgenoten hoe kun je dan verwachten dat het niet in angst en stress leeft?

Nog even afgezien van het feit niet ieder trauma weg te werken is; bij dieren net zo min als bij mensen.
Zelfs niet als het dier volledig op zijn eigenaar gaat vertrouwen.
De soms zeer diepe littekens blijven.

Dit doet mij een beetje denken aan de reacties van sommige mensen op bokt, als iemand zijn paard na ernstige ziekte laat inslapen (of dood maakt, hoe je wil...)
Dan heb ik het over de zeer fanatieke aanhangers van natuurgeneesmiddelen/bepaalde genezers of bepaalde therapeuten. Niets mis mee, maar wel als ze ervan uit gaan dat hun middeltjes/personen/therapeuten alles kunnen genezen en vervolgens mensen die afscheid hebben genomen van hun paard na een lange pijnlijke weg onder de neus wrijven dat het niet nodig was geweest als ze maar dit of dat middel hadden gebruikt/die therapeut hadden gevraagd etc.

Niet alles is te genezen, hoe graag we dat ook willen. Ziekte en dood hoort bij het leven, net als de geboorte en we zijn God niet. We kunnen niet iedere ziekte, ieder gebrek genezen.
We kunnen niet alles oplossen met de clicker.
Alles heeft begrenzingen.
Thats life.

Sorry aafje, maar een mens dood maken wat een trauma heeft... nee dat doen we niet.
Maar er zijn er wel die zelfmoord plegen

Wat het 'zich redden' betreft.. Bij communicatie van paarden onderling is zicht wel degelijk van essentieel belang. Een enkel blind paard redt zich in de wei mbv een blindgeleidenpaard. Dan gaat het over een paard wat later blind is geworden en geen reden heeft om alles te wantrouwen. Ingenioso had die reden wel. Niet tov anja, maar wel ervaren hoe andere mensen kunnen zijn.
De meeste blinde paarden die nog worden gebruikt spenderen hun leven op stal.
Zoals mensen met handicaps hun leven, niet zelden tegen heug en meug, in een kamertje doorbrengen.

Met clickeren kun je een paard bezig houden en leren om op je te vertrouwen. Maar het grootste deel van de dag moet het paard zich zonder je redden en is op zichzelf aangewezen. Zeker bij een blind paard valt dan de zekerheid van zijn begeleider weg en dat clicker je niet goed.

Dat littekens geheelde wonden zijn is maar ten dele waar.
Menig litteken blijft de rest van het leven erg pijn doen.
Wist je dat zelfs geamputeerde ledematen nog voor erg veel pijn kunnen zorgen?
En die zijn toch echt geheeld.

Maar goed... we kunnen hier eindeloos over discussieren...

Net als sommige mensen denken dat bepaalde healers en therapeuten alle paarden kunnen genezen, schijnen sommige mensen ervan overtuigd dat clickeren alles kan oplossen.

Helaas is het niet zo simpel en niet erg realistisch om zo te denken.
Niet alles is te genezen. Zo simpel is het. En dat is iets wat we zullen moeten accepteren.

Ongetwijfeld zijn jullie het hiermee niet eens. Het zij zo. Ieder zijn mening.
Ik hoop van harte dat jullie situaties als deze gespaard blijven en dat meen ik.
Dat hoop ik overigens voor iedereen...

Ondertussen is de bekapster geweest. Idd geen schimmel en niet zo dramatisch als de rampscenario's die ik in mijn hoofd had. De scheur is nog altijd oppervlakkig, maar zorgt voor een zwakke plek. Geteisterd door de droogte heeft dat zijn tol geeisd en week de hoefwand op een plek wat opzij uit.
Eenmaal netjes bekapt zag het er heel anders uit.
Ze heeft de scheur wel goed gecontroleerd en een beetje extra weggeveilt vlgs het principe van Wil bij de scheur zodat die plek van de hoefwand wordt ontlast en de kans krijgt om te herstellen.
Nat maken en in de nattigheid laten staan daarbij vond ze een goed idee.
De witte lijn was verder nog goed in tact.
Waarschijnlijk heb ik mij weer om niets te druk gemaakt

Complimentjes voor Rappa's hoeven. Ze heeft ook die bijgewerkt. Ijzers zijn 3 weken geleden weggehaald maar de rand brokkelde natuurlijk nogal waar de nagels hadden gezeten.
Ze heeft dat allemaal weer mooi glad geveild en was van mening dat het paard hartstikke goede hoeven had. Ze verwacht dan ook absoluut geen problemen met een ijzerloos bestaan. Kwestie van ff bijhouden tot de zwakke rand weg is.

Is het voor mensen altijd zoveel anders?
Ik heb helaas noodgedwongen de laatste maanden veelvuldig de stroke-afdeling bezocht van ziekenhuis en revalidatie.

Weet je dat veel van die mensen zelf eigenlijk niet meer verder willen? Omdat ze niet meer genezen. Omdat ze voor de jaren die nog overblijven volledig afhankelijk zijn van anderen. Omdat ze niet meer de persoon zijn die ze waren en alles waar ze voor leefden is weggevallen.
Dat ze nog leven, komt omdat er ooit hoop was.
En omdat ze niet stervend zijn, is euthanasie geen optie.
Maar weet je dat veruit het merendeel (vrijwel iedereen als ik dat goed heb begrepen) een formulier ondertekent, samen met familie, om daarin aan te geven dat ze geen revalidatie meer wensen als het nog een keer mis gaat (hartaanval/hersenbloeding) Dat ze dan gewoon willen sterven?
De confrontatie was schokkend, maar maakt wel wakker.
Zou ik zelf zo willen leven? Gebonden aan afhankelijkheid van anderen en niet meer de dingen kunnen doen waarvoor ik leef? Slechts de ene dag in de andere dag zien overvloeien, maar niets meer hebben behalve de maaltijden en wellicht medelijden?
Nee.
Ik heb hetzelfde gedaan als Anja; gezegd dat ik op die wijze niet wil leven.

Terug naar de dieren...
De vraag is zeer moeilijk te beantwoorden en ik heb hem mijzelf, net als Anja, eindeloos gesteld.
Zoals je wellicht weet heb ik op ruim 1 jaar tijd van 3 paarden afscheid moeten nemen. Nummetje 4 is er nog niet vanwege IR symptomen en gewrichtsproblemen. Nummertje 4 (billy) staat om die reden niet meer hier aan huis.
Hij mocht niet op de wei bij de grote paarden en een eenzaam bestaan in een afgesloten stuk vond ik geen leven voor hem. Ik had het geluk dat 15 km verderop in een afgezet stuk bos een shetlander stond met bevangenheid, naarstig op zoek naar een vriendje.
(ik had een noodoproep geplaatst). Daar staat hij nu bij en ik ga regelmatig kijken hoe het met hem gaat. Het is nog niet zeker of hij het gaat redden, maar hij staat iig niet alleen en heeft een lekker plak grond om rond te scharrelen met een vriendje. (ze kunnen gelukkig goed met elkaar overweg)

Dus ja... die vraag heb ik mij eindeloos gesteld en net als Anja heeft mij dat slapeloze nachten, tranen en ellende gekost. (en nog steeds)
Ook doorlopende stress bij een paard heb ik moeten meemaken. Amber was lichamelijk niet in orde en dat, samen met haar achtergrond, gaf ook stress. En niet zo zuinig.
Met de clicker kon ik amber wat lichte oefeningen laten doen, hanteerbaar maken voor hoefsmid en dierenarts en ervoor zorgen dat ze af en toe iets leuks kon doen.
Maar de toenemende stress en angst waar ze de laatste maanden in de wei mee kampte, kon ik daarmee niet ongedaan maken. Als ik ging wandelen bleef ze dicht bij me.
Maar ze was doods en doods bang.
De laatste weken van haar leven raakte ze in paniek als er iemand over straat liep, had ze twintig minuten nodig voordat ze haar eigen waterbak durfde te benaderen uit doodsangst voor de krokodillen die eruit konden springen. Ze was gestressd, 24//7. Daar kon geen clicker tegenop. Zeker... als ik bij haar was, bleef ze dicht bij me. Ging zelfs aan mijn voeten liggen. Maar als ik door het raam naar buiten keek zag ik de doorlopende angst; de paniek. Ze werd gemeen tegen andere paarden, maakte de hele club gek met haar gedrag, bezeerde zich keer op keer in haar paniek en kon uiteindelijk niet meer.
Ze was niet blind, maar haar lichaam werkte niet meer mee. Ze wist dat ze niet meer op tijd weg kon komen bij gevaar en haar verleden haalde haar in.
Ik denk dat alleen het lichamelijk ongemak misschien nog hanteerbaar was geweest. Maar haar leven in doorlopende angst... nee, dat niet.
Want ook voor haar was een sociaal leven onmogelijk geworden.

Als ik eerlijk ben, denk ik dat wij mensen veel te ver gaan in het willen houden van een paard. Ik net zo goed.
paarden die in de natuur allang waren opgevreten of door de kudde verstoten houden we in leven op alle mogelijke manieren
Artsen, therapeuten, natuurgenezers, healers en readers verdienen kapitalen in die wensen van ons en houden het mede in stand.
En grenzen van tot hoever we kunnen/willen gaan worden vaak verlegd.

Maar nuchter bezien denk ik dat een paard moet kunnen leven zonder noemenswaardige pijn, moet kunnen lopen, rennen en spelen, socialiseren met soortgenoten, in een wei of een lekkere plak grond.
Kan het dat niet, dan moeten we misschien toch onze vraagtekens plaatsen.

Een paard met een glanzend vel en in vorm is geen garantie van een paardwaardig bestaan. Want dan zou je moeten toegeven dat alle paarden die 24/7 op stal staan ook een paardwaardig bestaan hebben, want zien die er meestal ook niet prachtig uit.
Goed... veel van die paarden hebben neurotisch gedrag, maar daar kun je makkelijk omheen kijken of negeren, toch?

En toch hebben ook die paarden met hun glanzende velletjes wat mij betreft absoluut geen paardwaardig bestaan. Verre van dat. Een sociaal bewegingsdier opgesloten in een isoleercel,
Maar goed... die hoeven we niet meteen af te maken. Lekker de wei in gooien kan gelukkig ook.

Nog steeds wordt er volop geoordeeld over anja.
Maar eens een oprechte vraag aan degene die dat oordeel vellen...

Wie kende Ignenioso goed? Ik bedoel dan niet van een filmpje of misschien zelfs een keer echt gezien...
Ik bedoel...
Wie kent het paard werkelijk?
Heeft gezien wat er gebeurt als het paard in de wei loopt en het geobserveert, liefst langere tijd?

Is het eerlijk om een oordeel te vellen over een paard wat je niet persoonlijk goed kent?

Mij is hetzelfde overkomen. Iemand die mij kon vertellen wat er verkeerd was met mijn paard en waarom dat zo was en bovenal wat ik diende te doen.
Betreffende persoon had mijn paard zelfs nooit gezien en kende zelfs mij niet persoonlijk
Dergelijke zaken vind ik erg ver gaan...

Ik denk dat een eerlijke en oprechte mening over de situatie bij Anja alleen te geven is door mensen die Anja en Ignenioso goed kennen en die het paard hebben meegemaakt; gezien hebben wat er gebeurde....
Al het andere is speculeren op eigen ideeën, gevormd door beperkte informatie in ingekleurd met een eigen visie/vooroordeel. En dat is niet altijd reeël.

En voor het overige... dit topic gaat niet meer over anja of Ingenioso, maar is, als ik aafje goed begrijp, veel meer algemeen bedoeld

En dan komen we bij de vraag die Pien stelde. In dit geval aan Piet, maar hij kan ook aan Isabel worden gesteld.

Maar is het eerlijk om die mening zo duidelijk te profileren als je het paard nooit hebt meegemaakt en dus absoluut niet kunt inschatten hoe de situatie werkelijk was??

Ik heb een dergelijke situatie wel meegemaakt. Niet eens bij een blind paard.
Maar ik weet wel wat doorlopend angst en frustratie bij een dier doet.
En soms is dat erger dan het lichamelijke ongemak.

Maar om dat te weten moet je het zien en meemaken. Dan pas weet je waarover je praat.
En of je veroordeling werkelijk terrecht is.

hmmm nu ga ik dus weer daar op in.
Niet de bedoeling en zinloos.

Terug naar het oorspronkelijke onderwerp maar weer.
Hoe bepaal je dat het tijd is voor het paard?
Hoe bepaal je of de pijn erg genoeg is (paarden schreeuwen, piepen of janken niet) en hoe bepaal je dat de situatie uitzichtloos is?

En wat wordt verstaan onder een paardwaardig bestaan?
Waar worden de grenzen getrokken?
Wanneer is genoeg genoeg? (behandelingen etc)

En zijn wij mensen niet geneigd om er veel te ver in te gaan?

Nog even een extra noot...
Paarden laten zelden in het bijzijn van mensen zien hoe de situatie werkelijk is/hoe ze zich voelen. Een zeer natuurlijk iets voor een prooidier. Nooit de zwakke kant laten zien.
Ik hoor veelal dat mensen geconfronteerd worden met de werkelijkheid als ze het paard bv vanuit hun huis kunnen gadeslaan; het de hele dag in de wei kunnen zien en dus een goed beeld vormen van de situatie;

Dat vertekend beeld dat mensen kunnen hebben als ze het paard in pensionstalling of verder af gelegen wei bezoeken, wordt daar ook altijd rekening mee gehouden?