Maar is het eerlijk om die mening zo duidelijk te profileren als je het paard nooit hebt meegemaakt en dus absoluut niet kunt inschatten hoe de situatie werkelijk was??

Ik heb een dergelijke situatie wel meegemaakt. Niet eens bij een blind paard.
Maar ik weet wel wat doorlopend angst en frustratie bij een dier doet.
En soms is dat erger dan het lichamelijke ongemak.

Maar om dat te weten moet je het zien en meemaken. Dan pas weet je waarover je praat.
En of je veroordeling werkelijk terrecht is.

hmmm nu ga ik dus weer daar op in.
Niet de bedoeling en zinloos.

Terug naar het oorspronkelijke onderwerp maar weer.
Hoe bepaal je dat het tijd is voor het paard?
Hoe bepaal je of de pijn erg genoeg is (paarden schreeuwen, piepen of janken niet) en hoe bepaal je dat de situatie uitzichtloos is?

En wat wordt verstaan onder een paardwaardig bestaan?
Waar worden de grenzen getrokken?
Wanneer is genoeg genoeg? (behandelingen etc)

En zijn wij mensen niet geneigd om er veel te ver in te gaan?

Nog even een extra noot...
Paarden laten zelden in het bijzijn van mensen zien hoe de situatie werkelijk is/hoe ze zich voelen. Een zeer natuurlijk iets voor een prooidier. Nooit de zwakke kant laten zien.
Ik hoor veelal dat mensen geconfronteerd worden met de werkelijkheid als ze het paard bv vanuit hun huis kunnen gadeslaan; het de hele dag in de wei kunnen zien en dus een goed beeld vormen van de situatie;

Dat vertekend beeld dat mensen kunnen hebben als ze het paard in pensionstalling of verder af gelegen wei bezoeken, wordt daar ook altijd rekening mee gehouden?